Ach kom op zeg, dat meen je toch niet serieus? Je kunt nou eenmaal niet alles van tevoren plannen. Wat als je zoon/dochter allergisch blijkt te zijn? Leg je hem/haar dan buiten neer of je hond? En wat als die hond, wat een beest is en blijft en dus nooit volledig te vertrouwen zal zijn, een keer in het armpje van je zoon/dochter bijt? Ga je dan echt honderd gedragstrainingen volgen en het risico lopen dat het nog een keer gebeurt? Ik mag toch hópen dat je in beide gevallen voor de volle 100% voor je kind kiest, en niet voor die hond, hoeveel je daar ook van houdt.
Neee jij doety het juist goed! En vanuit daar langzaam afbouwen naar 3x pd of 4x pd net wat je zelf het fijnste vind... Maar een pup maar 3x pd uit laten nou dan piest ie zeker je hele huis onder!
ik ga er vanuit dat je het hebt over dat je nu 2 honden hebt dan is het al heel anders. als ze dan samen kunnen spelen zullen ze dat ook echt wel doen ook als jij er niet bent maar als een hond elke dag alleen is dan worden ze op een gegeven moment lui en ja dan zijn ze na een wandeling moe en gaan ze slapen. wij hebben een hond omdat het leven in huis geeft en je leuke dingen gaat doen. we hebben haar nu 1 jaar en we hebben nu 4 cursussen afgerond en we zijn nu bezig met behendigheid. Ze heeft veel energie wat ons ook energie geeft en natuurlijk we zijn ook wel eens een dag of een paar dagen niet druk met haar bezig maar je neemt toch niet een hond om alleen maar 1 uurtje te lopen na een dag werken en verders de honden weer te laten slapen? we spelen hier elke dag op het veld voor ons huis, apporteren, trainen "wacht" en "blijf" en "hier" en leuke spelletjes doen en 3 keer per week naar het water om lekker te laten zwemmen, 3 keer per week samen met haar zusje een lange wandeling te lopen op e dijk. mijn hond is niet bij me weg te slaan als we gaan spelen. ja dat is een pup nou eenmaal dat die veeeeeel aandacht nodig heeft en niet vervolgens een 8 uur per dag alleen laat. zelfs nu gaat ze nog om de 2 weken de woensdag middag naar mijn schoonouders. omdat hun het niet erg vinden en ik niet mijn hond 8 uur alleen wil laten en als ik dan haar weer ophaal gaan we naar de behendigheidscursus 1 uur na dat ik thuis kom. en ze is ook nog zo dat ze het liefst de hele dag in de tuin speeld want zodra de deur open gaat is niet meer binnen te krijgen. "das een levendige hond" een hond die de hele tijd slaapt heeft een in mijn ogen saai leven. uhmm JA IK MEEN HET WEL SERIEUS. als mijn kind allergisch is dan hangt het er maar niet vanaf hoe allergisch. Je hebt namelijk verschillende hondenrassen met verschillende soorten vachten. en de vacht van een golden retriever is een vacht waar "bijna" niemand allergisch voor is. zodra ik een plakkertje heb dan gaan we vanaf het begin en, ja daar zijn we nu ook wel mee bezig hoor, te trainen en te leren aan de hond dat het niet alleen maar zij is maar dat er ook meer komt. ze is een schat met kinderen maar ik zal ook nooit mijn kind alleen met een hond houden natuurlijk niet. Maar de meeste mensen leren niet de "hondentaal" en dat hebben wij wel meteen geleerd. de fokker waar zij vandaan komt heeft een dochter waar wij dus de trainingen volgen en zij is ook gedragstherapeut en die heeft ons gelijk zoveel dingen over "hondentaal" geleerd waar de meeste nog steeds niks vanaf weten. als mensen zeggen dat hun hond aggressief is is het vaak angst en wij hebben onze hond heel goed onder de duim beter dan de meeste mensen en zolang ik met mijn hond kan lopen tussen duizenden anders honden en volwassenen en kinderen op shows en ze loopt met een neutrale staart en de oortjes niet hangend dan ben ik nog steeds zeer trots op haar en ben ik niet bang voor als er een kleine komt. heb er zelfs bewust voor gekozen om eerst een pup te nemen en dan een kleine erbij. oja ben nu 28 en heb al sinds ik geboren ben met honden te maken gehad en nee niet kleine *keffertjes maar kuvasz (als je de schofthoogte opzoek dan weet je dat het niet een kleintje is), golden retrievers.
Mocht TS indd besluiten het diertje weg te doen kan ik zeker Neeltje en hubbie aanraden Ze hebben een geweldig lief hondje en weet dat ze indd al langere tijd een hondje bij willen. Jammer dat TS niet meer reageert (of lees ik daar nu overheen?)
komkom, het kan nog komen! Ze heeft het nog geen volle dag geleden geplaatst en iedereen verwacht dat iedereen de hele dag op ZP zit, maar er zijn ook mensen die andere dingen doen! Geduld is een schone zaak
Jullie hebben duidelijk niet goed nagedacht over het aanschaffen van een hond. Een pup opvoeden is wel degelijk hard werken, net zo hard als een baby opvoeden alleen het enige "voordeel" is dat de hond na een jaar volwassen is, en dat hij na een aantal weken niet meer in huis poept en plast (als je er genoeg energie insteekt!) en je hem nog maar 3x per dag uit hoeft te laten. Ik vond het in het begin ook enorm heftig met onze dochter van 1,5 en onze pup, maar na al die maanden energie en aandacht (en nu nog!) heb ik een van de fijnste maatjes die je je maar kan wensen.
da's normaal hoor mamabeer je doet het uitstekend. de dame hier in dit topic heeft niet zo goed door wat het verschil is tussen een volwassen hond en een pupje. een volwassen hond kan wellicht toe met 3 keer (al vind ik dat nog veel te weinig wij gingen altijd 6 keer per dag)
Nou idd! Maar volgens mij had TS gister in een berichtje ook gezet dat ze vandaag moest werken en absoluut niet vrij kon krijgen. Dus misschien is ze wel gewoon de hele dag te druk geweest met werken en niet de tijd gehad om hier te reageren.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik wil als eerste zeggen dat je voor jullie hond echt geweldige baasjes zijn. Maar toch denk ik dat het met een kindje anders wordt. Dan komt de hond echt wel op de 2e plaats en zijn er idd voorbeelden te bedenken dat een kindje en een hond lastig te combineren zijn. Ik ben allergisch voor honden, niet heel erg, maar bij retrievers (behalve labradors) is dit vrij heftig. Te heftig om met een hond samen te kunnen leven. Ik ben ervan overtuigt dat honden en kinderen (in de meeste gevallen) heel goed samen gaan. Ik denk zelfs dat het hebben van honden een positief effect kan hebben op kindjes. Maar er zijn toch echt wel uitzonderingen te 'bedenken'..
zover ik weet zijn gisteren de PB's al gestuurd naar TS met het aanbod om ze bij twee dames te plaatsen, ze kon gisteren wel reageren op het topic dus snap ik niet dat ze dan niet op het aanbod reageert ..
Mss wil ze zich wel neit teveel laten pushen en hier eerst rustig zélf over nadenken en het met haar vriend overleggen! Ik bedoel, wacht nou maar rustig af. Mss zat het haar gisteren wel heel hoog moest ze haar verhaal kwijt, maar heeft ze nu wat bedacht om toch alle tijd erin te steken en begint haar enthousiasme weer de kop op te steken. Of is ze haar vriend aan het vertellen dat hij het dier terug moet brengen...weet jij/ik/wij veel.
Dan kan je toch wat laten weten aan de twee dames die het aanbieden dat je er over wilt denken ? Of heeft ze dat wel gedaan ? volgens mij namelijk niet .. das toch niet netjes ...
jeetje zeg... ik kan hier ook helemaal niet tegen... zit me op tevreten hier achter me computer..... we hebben zelf nu onze 2e hond in huis een rhodesian ridgeback van nu 8 maanden..... en geloof me ik moet er niet aan denken om hem weer weg te moeten doen... jeetje denk na man het is geen vuilniszak die je weer zo ff aan de kant zet...... niet normaal meer.. geef de meeste hier wel gelijk die zeggen je kan hem beter nu terug brengen niet over een paar dagen of weet ik veel hoellang..... ppffff plak er nog ff een verhaal onder die standaard bij ons op de comp staat... elke keer als ik hem lees krijg ik nog de kriebels en tranen in me ogen..... komt ie.... Hoe kon je <LI class=first> 9 apr 2009, 14:21 Voordat u een hond aanschaft: HOE KON JE...! Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carriere, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dat ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende het meeste van mijn tijd opgesloten in een kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderde ik van 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carriere kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', .....maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, ... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: "Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft. Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beiden met hun hoofd en vroegen: "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was..... Ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik realiseerde dat ik van de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en zei me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde: "Hoe kun je..." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze: "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.