Hoi meiden , ik ben nu al 3 jaar gelukkig getrouwd. de laatste tijd zie ik heel veel leeftijdgenoten zwanger worden en sommigen hebben al kinderen van 1 jaar oud. Ik begin ook kriebels te krijgen,. Ik ben nu 24 en mijn man 27 , ik wil ook geen oude mama worden , ik wil wel ooit mama worden, maar nu is het zo dat ik na 3 jaar dienstverband in februari weg moet, ik zat te denken misschien is dat het juiste moment , want wie weet als ik ergens anders ga beginnen met werken dan moeten we nog langer wachten, totdat ik een jaarcontract krijg etc en met zwangerschapsverlof kan gaan. Nou kan ik bijvoorbeeld gelijk een zwangerschapsuitkering krijgen. Hoe wisten jullie dat jullie ouders wilden worden?
geen idee. het gevoel was er ineens. ik zag kleine kinderen en we gingen vaak fantaseren als we een eindje te rijden waren. en we ons bedachten dat er een klein hummeltje van ons in de maxicosi lag op de achterbank. en bij die gedachte kon ik wel smelten. iets van je zelf wat je zelf groot brengt. die je elke avond in bed stopt en een goede nacht wenst die elke morgen weer bij jou een glimlach op je hoofd doet toveren. die elke dag weer iets nieuws leert en waar je trots op kan wezen. die je overal wil showen omdat het jullie kindje is. die je wel kan (dood) knuffelen omdat je zoveel van je kindje houd dat je hem/haar niet los wil laten. die je elke avond lekker in mag stoppen en dan nog even een dikke kus en knuffel krijgt voor de nacht. dat is wat ik graag wou en ik ook dubbel en dwars heb gekregen en is in het echt nog veeeeeeel mooier dan dat je ooit kun denken! liefs
het juiste moment is er nooit. Wij wisten pas dat we er klaar voor waren toen ik al zwanger was, want het ging echt héél snel. maar in mijn beleving is het iets waar je naartoe groeit, een proces. eerst is er dat verlangen, dan ga je er goed over nadenken en erover praten, dan zit je hier op het forum en koop je ineens foliumzuur en dat soort dingen.. het is echt een groeiproces. Ook nu we voor een 2e willen gaan merk ik dat we weer in hetzelfde zitten. maar echt, er is altijd wel iets waardoor het niet uitkomt.
bedankt sunlight echt superleuk om te horen. Marieke ben jij door de pil heen zwanger geraakt dan? ik denk eraan om niet te beginnen met een nieuwe pilstrip. Ja je hebt gelijk , dat heb ik ook tegen mijn man gezegd, er is altijd wel iets dat het niet uitkomt, en ik wil ook niet te lang wachten
Idd het juiste moment is er nooit! Altijd is er wel iets! Ik was zelf 19 toen ik zwanger raakte en beviel van de oudste, zij word bijna 8, ik was oproeper en kon na zoveel gewerkte uur overstappen op een vast contract. Ik was 21 bij mijn tweede kindje, zij word bijna 6. Ik had een vast contract, tot ik na haar miskramen kreeg ik dat vertelde...ineens had ik klachten van hier tot daar. Ze gooien je er toch wel uit als ze genoeg van je hebben, ze zullen nooit je zwangerschap als reden opgeven! Bij mijn zoon was ik 26, en weet je... ik had een jaarcontract waarvan ik al een jaar van tevoren wist dat ie niet verlengd zou worden na het 3e jaar. Ik raakte zwanger van mijn derde kindje, en weet je wat met 10 weken op mijn ontslagpapier stond? "Wilt zelf weg vanwege haar zwangerschap" Ik werd even pislink hahaha want een jaar geleden was ik nog niet zwanger toen t al werd gezegd...heb ook niet getekend! En verder....ja vanaf kind af aan wist ik al dat ik kindjes wilde...maar wel een gelukkig gezin! Uiteindelijk ben ik een bewust alleenstaande mama geworden, met 3 kindjes van dezelfde bekende donor! En nu (bijna 28) bezig voor een 4e kindje
Hoi meiden! Het juiste moment is er inderdaad nooit, maar als je het echt wil, als je er echt klaar voor bent voel je je bereid dat je leven gaat veranderen omdat je zoveel liefde kunt gaan geven. Ik ben altijd heel erg gesteld geweest om op elk moment van de dag/week te kunnen doen en laten waar ik zelf zin in heb. Maar nu dat echte kinderwens gevoel er is maakt het me allemaal niet meer uit!
ik was al niet meer aan de pil, we gebruikten condooms. de eerste vrijpartij zonder condoom was het al raak. hopelijk kunnen jullie snel aan de klus!
Het is gewoon een gevoel denk ik, graag een kindje te willen zien opgroeien van je vriend en jezelf. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik gewoon zoveel liefde te geven heb. Ik geniet er gewoon van beesten en mensen te verzorgen, een kind past gewoon bij me. Toch blijf je altijd wel twijfelen of je eraan toe bent enzo, brengt een hoop onzekerheid teweeg zoeen grote beslissing. Heel veel succes toegewenst met jullie besluit!
ik kan jou de hand schudden bij ons is het precies zo gegaan. het is inderdaad een proces waar je in groeit de wens voor een kindje! iets wat ECHT helemaal van je samen is! en dat kan tegen niets op.....kwa gevoel, materiaal, alles!
In mijn geval was er altijd wel een reden om het uit te stellen, geen stabiele relatie, misschien betere baan in toekomst, nog willen reizen/stappen en vrij willen zijn, dan eerst huis kopen, andere auto enz enz..... Toen was ik ineens 37 jaar( de tijd gaat snel ) en onverwacht zwanger.....al ruim 11 weken toen ik erachter kwam. Enerzijds voel ik me absoluut geen 'oude' moeder, ben nog hip en jong zat en ben ik blij dat ik ook nog wat van het leven genoten heb voordat Jayda geboren werd. Anderzijds vind ik het zo leuk om moeder te zijn dat wanneer ik haar op jongere leeftijd had gekregen, ook een gelukkige moeder geweest zou zijn die later nog wat had kunnen reizen enz. Soms moet je gewoon de sprong in het diepe nemen, je krijgt er zoveel voor terug....
Hoi meiden thx voor alle reacties, nou vandaag zag ik een kennis die vroeg ook al of we al bezig waren voor een baby hahah echt raar is dat de laatste tijd vraagt iedereen het, ik denk dat het komt omdat we zo lang bijelkaar zijn met mijn man. Owja een paar weken geleden vroeg nog een vage kennis van kunnen jullie geen kinderen krijgen?! dat vond ik zo stom he, ik zei nee we willen nog geen kinderen
Kari ik bedoel niet dat je oud bent hoor , ik had het meer overmezelf , want mijn moeder was 17 toen ze mij kreeg , en nou kun je haast niet zeggen dat ze mijn moeder is dat wil ik ook later met mijn kind, dat er niet zoveel leeftijdsverschil is zeg maar
Het juiste moment is er nooit en zal er ook nooit zijn. Ik spreek voormezelf, als ik zeg dat het gevoel er bij goed moet zijn. Mijn vriend wilde al véél eerder als ik, maar ik wilde eerst mijn studie afronden. Halverwege mijn studie toch gestopt met de pil, en maar afwachten hoe of wat. Ergens zij ons gevoel, dat het wel een poosje kon duren. In juli 09 raakte ik dan eindelijk zwanger, maar helaas een miskraam. In aug 10 had ik weer een posi test, maar is het heel vroeg mis gegaan, op dat moment dacht ik wel even; moet dit wel? Horen wij wel kids te krijgen? Aangezien 't al 2 keer mis gegaan is. Maar als ik dan al de kids op mijn werk zie of mijn neefje in de buurt heb, dan denk ik echt volmondig; JA! Kortom; als het gevoel goed is, dan moet je er voor gaan en niet van alles af laten hangen, want die tijden veranderen.
Bij mij was het een heel sterk gevoel wat op een gegeven moment niet meer te onderdrukken was. Als ik klasgenoten of zelfs klasgenoten van mijn jongere zusje zag met een kleine gaf dat een steek, ik wou dat ook! Het deed bij mij gewoon lichamelijk pijn zo sterk was dat gevoel. Gelukkig was het toen in 2 rondes raak.
Mijn man is best een aantal jaar ouder dan ik, en toen we elkaar leerden kennen, begon hij er dan ook al vrij snel over. Ik wist wel dat ik ooit kinderen zou willen, maar had er echt nog nooit over nagedacht wanneer dan. Maar omdat hij de 30 al gepasseerd was, ben ik er heel veel over na gaan denken, ineens was het een reëel thema. Hoe het zou zijn met kindjes, hoe het zou zijn om zwanger te zijn, wat ik eigenlijk voor opvoeding voor mijn kinderen zou willen, dat soort dingen. Ik was me er op een gegeven moment zó op aan het instellen dat ik zwanger zou raken, dat het als best een schok kwam toen we verloofd waren, dat mijn -inmiddels- man zei dat ie nog wel even wilde wachten... En eigenlijk was dat wel hartstikke goed, want ik wist eigenlijk niet meer of dat ik nou kinderen wilde omdat ik me er al zo op had ingesteld, of omdat ik het echt zélf wilde. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en weet ik wél zeker dat het helemaal uit mezelf komt en dat ik het écht wil. Hoe dan? Omdat als ik zou willen wachten, mijn man ook zou wachten, ik kan wat dat betreft het tempo aangeven. En een groot verschil met eerder, is dat ik niet bij baby's en kinderen weg te slaan ben, haha! Ons neefje en nichtje, en kinderen van vrienden, ik vind het heerlijk om met ze te spelen, te knuffelen, ze dingen uit te leggen, bezig te houden, gewoon, met ze bezig te zijn. En wat andere meiden in dit topic ook al beschrijven, het is een niet te onderdrukken gevoel, ik wil gewoon een kindje van ons tweetjes! Wat overigens niet betekent dat ik altijd maar zeker ben over alles: natuurlijk zijn er wel eens twijfels, en angsten, kunnen we dit echt wel? Weten we wel waar we aan beginnen? En het antwoord is nee, ik denk niet dat we echt weten waar we aan beginnen. Dat weet je volgens mij pas écht als je je kindje in je armen hebt. Maar ik ben er wél van overtuigd dat wat er ook gebeurd, wij sterk genoeg zijn en genoeg liefde hebben om een kindje groot te brengen.
Mijn vriend en ik wisten dit al aan het begin van onze relatie. Voor ons beiden was dit heel belangrijk. Inmiddels zijn we bijna 4 jaar samen, hebben een leuk huisje. Ik heb een vaste baan, mijn vriend helaas niet. Ondanks dit hebben we 2 maanden geleden toch besloten er nu voor te gaan. Mijn vriend is 27, ik 25 en wij vinden dit een mooie leeftijd. Belangrijkste vinden wij dat we ons kindje liefde kunnen geven en dat het welkom bij ons is. En de rest komt wel goed.
Vind je jezelf niet erg jong? Ik vraag het omdat ik mezelf nog zo jong vind! Ik ben 28 en ik voel me nog alsof ik net kind-af ben, zegmaar. Dan denk ik, jeetje, wat ben ik nou helemaal dat ik denk dat ik de verantwoordelijkheid voor zo'n nieuw mini-mensje aankan! Ik voel mezelf nog amper volwassen! Tegelijkertijd weet ik dat het nergens op slaat en dat 28 helemáál niet jong is om aan kinderen te beginnen. Maar 't is zo'n definitieve verandering. Alsof 'later als ik groot ben' echt nú is!
Nee, ik voel me helemaal niet te jong voor kinderen, daarnaast heb ik al erg veel meegemaakt waardoor ik veel sneller volwassen ben geworden dan anderen. Heb altijd gezegd dat ik op mijn 25 moeder wilde worden. Of ik het ga redden voor mijn 26 zwanger te zijn weet ik niet. Het is een hele bewuste keuze. En hoevaak hoor je niet dat het niet lukt omdat er te lang gewacht is. Nee, ik zou me dat dan nooit vergeven. Zestien vind ik jong om kinderen te krijgen. Mijn twee collega's waren zelfs 22 en 23 toen ze hun eerste kregen en bij beiden een zeer bewuste keuze. Dus jong, nee!
het is zoals zo velen zeggen een gevoel. we hebben 4 jaar terug een huisje gekocht en het liefste wilde ik toen al zwanger worden maar dat kon niet want het huis moest gewoon eerst klaar zijn. nu zijn we met de laatste horde bezig, de badkamer en omdat we wisten dat dat dit jaar gedaan zou worden heb ik mijn man in februari de keuze gelegt. onbeschermde sex of geen sex (weet het niet netjes maar hij wist dat ik heel graag een kleintje wilde en ik ook graag voor mijn 30ste mama wilde worden en toen heeft hij de laatste stap gezet omdat hij er ook klaar voor moest wezen en dat was hij. dus ik ben blij dat ik dat toen heb gezegt. maar voor mijzelf was ik al 6 jaar terug klaar om moeder te worden voor mijn gevoel.