Hoi! Ik wordt helemaal gestoord van die roze wolk!! Ik heb hem namelijk helemaal niet! Niet dat ik mijn kindje stom vind, of dat ik liever neit zwanger was ofzo... helemaal niet. Maar die overdreven gelukzalige glimlach kan ik ook niet tevoorschijn toveren. Echt, ik gun het de meiden die het wel hebben, maar hoop ook dat ik niet de enige ben. Die vrouwen die sokjes breiend en bakfietsduwend op de cover van de "Mamma,j/m,ouders van nu,etc." staan, de mensen die verwachten dat je zwijmelt als ze vragen hoe het met je is, stomme cursusleidsters die verwachten dat je "vanuit de eindeloze liefde voor je kind" contact kan leggen met je ongeboren kindje (ik praat toch ook niet met mijn lever? Moet ik nu al oneindige liefde voelen, maar dat ook straks groeien? Sorry, dit zat me echt dwars)... Kortom, ik ben de verwachtingen over mijn oneindige moederliefde en zwijmelhormonen zat. Ik vind zwanger zijn leuk, ben best heel bang voor bevallen en hoop heel erg dat ik het straks goed doe als mamma... geen roze wolk. (En ik had er nog wel zo op gehoopt). Ben ik nou de enige b*tchymamma? Of is dit een thuishaven voor alle andere "moet ik nou veel blijer zijn dan ik ben"-mamma's?
ik heb iig genoten en gelachen van je verhaal..ik praat toch niet tegen mijn lever whahhhaa.. ik zit ook nog niet op een roze wolk...hang elke dag kotsend boven de wc...maar hoop juist dat dat verder in de zwangerschap zou veranderen..
Ik had het ook niet en ook niet na de bevalling . Dat komt echt vanzelf en dat moet inderdaad groeien (althans in mijn geval dus dat maakt je niet de enige). P.S. Ik vind je stukje wel erg leuk geschreven!
Bij mij is dat gelukkig niet het geval ben erg blij met mijn zwangerschap... alleen verlang ik wel naar de tijd dat ik gewoon weer kan dragen eten en doen wat ik wil... zonder me zorgen te maken over mijn buik.... Mijn blijdschap kon wel meer als mijn relatie niet stuk was gelopen... Maar ik maak zekers dat contact met mijn buik en kijk met een liefdevolle blik naar alle babykleertjes... bij elke een glimlach... Ik was zelfs zo gierig om de ingepakte kinderwagen uit te pakken om die uit te proberen.. alleen om te voelen hoe het is om er 1 te duwen waar je kindje straks hopelijk in zal liggen... Dus ik denk wel dat ik last heb van die roze wolk waar jij het over hebt... Maar wel vreemd dat je er niet zo van kan genieten... het lijkt dan net of je het wou maar ook weer niet? succes.
Wat heerlijk! En dat ondanks de situatie met de vader. Knap hoor! Grappig, toen wij kinderwagens gingen uitproberen voelde ik me echt flink voor schut staan... de laatste keer dat ik een kinderwagen had was ik 5 (dat gevoel overheerste het meest...). Vriendlief vond het leuker! Ik wil het heel graag hoor, heb ook wel eens mijn twijfels. Maar we hebben er ruim een jaar ons best voor gedaan en verschillende mislukkingen gehad. Vandaar ook dat ik echt hoopte op die roze wolk... maar nee. Ik vind het echt wel leuk, maar niet ieder uur van iedere dag. Het idee van een kindje vind ik erg leuk. Paardestaartjes, streepjesmaillots, gekir in de wieg, kleine voetjes.... maar ik kan me er eerlijk gezegd ook nog niet zoveel bij voorstellen hoe dat voelt.
Ik probeer wel te genieten van mijn zwangerschap, maar als ik idd ook sommige vrouwen zie en/of hun verhalen lees denk ik ook: 'ben ik nu de enige die er niks bij voelt'.... Tuurlijk vind ik het een wonder dat er een kleintje in mijn buik groeit, maar die roze wolk ken ik ook niet echt... ben ook veel ziek tijdens mijn zwangerschap en nu ik 32 + 2 dagen zwanger ben ben ik blij dat ik ingeleid ga worden met 38 weken. Ik kan niet wachten tot de kleine is geboren. Ik laat alles maar over mij heen komen en zie wel hoe alles verloopt.
Ik denk dat het je eerste is? Misschien dat dat er ook mee te maken heeft... met mn eerste was ik ook blij, ze was heel gewenst en we hebben er lang naar uit gekeken maar ik vond het ook zo onwerkelijk. Ik had helemaal geen beeld van een kind uit mij en kon me ook echt geen voorstelling maken. Tuurlijk weet je dat ze klein zijn, huilen, eten luiers dragen enz. maar verder was ik bleu... zo bleu. Toen mn dochter er eenmaal was duurde het ook een poosje nog hoor.. als mensen om me heen me opeens mama gingen noemen (of de eerste keer bij het CB, de mama van .... mag meelopen) Jeej was ik dat? Bij de 2de had ik al meer roze wolk en nu nog meer denk ik. Gewoon omdat ik een beeld heb en beter weet waar ik me op verheug. Verder ben ik pas sinds de bevalling van nr 1 een ei geworden qua gevoelens... tijdens mn zwangerschap veranderde ikzelf niet zoveel. Dat kwam pas daarna. En dan nog... ik "straal" echt niet 24/7. Ben ook niet voortdurend blij en gelukkig en de serene rust zelve. Maar of ik dit alles meemaken helemaal geweldig vind?... zeker! (meer als bij nr 1 iig)
Hey, ja, dat klopt! Ik bedoel, kindjes en baby's zijn heel schattig... maar ik heb die van mij nog niet ontmoet. Geen idee hoe het is om de mamma van... te zijn. Wat verwoordt je dat mooi!
Ow dan is er nog hoop hoor... en dan nog de 1 is nou eenmaal serieuzer/gevoeliger enz dan een ander. Ik heb echt wel eens aan mn man gevraagd of we ze nog konden terugbrengen... (mn kids) en toen we de babykamer behangen heb ik er letterlijk 1tje achter geplakt (onder het mom; try before you die) Het komt vast wel goed met die liefde voor je kind. Geniet gewoon zoveel je kan, doe nog veel leuke dingen met je man en geniet nog even van je vrijheid. Misschien raak je nog eens zwanger en is je wolk dan rozer maar je krijgt maar 1x je eerste kind, nu heb je nog tijd voor z'n 2en waneer je wil, na de geboorte van je eerste zul je altijd extra speciaal plekje in je hart hebben voor je kind, dat gaat gewoon vanzelf. Ken iig geen 1 moeder bij wie dat niet zo is.
heel leuk je stukje tekst. Ik heb ook alles behalve een roze wolk en voel me daar soms wel eens schuldig over. ben benieuwd hoe het straks is als het kindje er is. Nu ben ik nooit een "kindjes" mens geweest. alle neefjes en nichtjes zetten het op een krijsen als ze mij zien en ben erg afstandelijk naar Baby's toe. je ziet mij geen oeeeeeh of aaaaaaah roepen bij het zien van een baby. En heb me eerlijk gezegd ook nimmer geinteresseerd voor zwangere collegas of familieleden nog naar de kraamvrouw ging niet op kraamvisite enz. vond baby's maar raar. Maar volgens mij ben ik diegene die "raar" is.
@ Tammetje : offtopic, maar heb je een Maine Coon? Mooie foto in je avatar! @ Zeeuwsmeisje: Gelukkig maar! Ik ben idd nu al blij dat we straks het meisje ook wel eens een nachtje bij opa en oma mogen brengen om samen wat tijd samen hebben. Ook al is ze echt wel heel welkom! @ Rodayna: Dat klinkt bekend. Schattig hoor, andermans kinderen... maar echt veel heb ik er niet mee.
Ik heb ook niet zoveel met andermans kinderen en babys hoor... vooral niet met jongetjes. Ik vond ze altijd nogal druk, irritant enz. Gelukkig gaat het wel goed met die van mezelf. Tja je gaat je er toch aan hechten na verloop van tijd. (ben echt heel gek op mn beide kids hoor) Ik ben trouwens wel beter met kids nu ik ze zelf heb... ik groei mee met de leeftijden. Ik wist nooit wat ik tegen een 5 jarige moest zeggen maar nu ik er zelf 1 heb gaat het goed.. dus ik hoop dat die trent zich blijft voorzetten want wat 7/8 jarige bezighoudt en nodig hebben... geen flauw idee. Komt dan wel weer denk ik nu.
Klopt heb hier twee maincoons (en ook nog een gewone huiskat), op mijn avatar is 1 van onze maincoons te zien. en dit is de andere:
Heerlijk! Wij hebben er drie (katers)... zo geweldig! Zij zijn wel heel enthousiast over de zwangerschap... die hormonen maken ze helemaal wild knuffelig! @ Zeeuwsmeisje: oh, hihihi, daar had ik nog niet eens over nagedacht!
Het idee al dat het van jou is en dat het op jou lijkt zou al een reden moeten zijn om je helemaal in de wolken te zetten... ik heb ook geen idee hoe het zal zijn om mama te zijn... en ik zie het ook niet voor me... Mama damiana... Maar ik verheug me even goed naar het moment dat hij er is... En ik hem kan omhelzen en hem welkom heten... denk dat de liefde daar zoveel meer word... Krijg gewoon kippenvel bij die gedachten... het is iets zo bijzonders... Ik had dat trouwens wel in het begin hoor.... dat ik er niet veel bij voelde... maar dat omdat ik mijn kind niet voelde en zo misselijk was. Maar vanaf 16 weken toen ik hem voelde... kon wel janken van geluk... deed ik trouwens ook... en die liefde is al zoveel dat ik me niet kan voorstellen dat mijn kindje er niet zou zijn... Ook als ik ergens in een winkel sta... mijn hand wrijft automatisch over mijn bolle buikje... zo fijn.... Alleen mis ik mijn partner naast me... dat maakt het eigenlijk een stuk minder leuk..... omdat de meeste zwangere vrouwen gezelschap hebben van hun partners... maar ja... het zij zo Maar mijn ventje voelt wel degelijk dat deze jonge mama zo vol liefde zit.. zelfs de kleertjes ruik ik af en toe.. alleen om even die babygeur te ruiken... (ze waren van mijn zus haar zoon de meeste),,, En als ik in de ogen kijk van de zoon van mijn zus (4 maandjes) en hij naar me lacht... dan komen de tranen in mijn ogen van geluk... dat er een mini mensje onderweg is... en zo vol vreugde op aarde komt... Hoop dat je dit wel bij de geboorte zal voelen...
hahaha wat een leuk stukje! Geloof me meis, het komt echt wel als je kleintje er is. Ik had een beetje hetzelfde en zelfs de eerste tijd na de geboorte had ik zoiets van: ok, dus dit is het nou???? Maar nu wordt het met de dag leuker en hou ik met de dag meer van hem...al denk ik soms dat meer houden van echt niet kan!!!
Oh ja, dit is nog een mooie: Een kind vult een leegte in je hart, waarvan je niet wist dat deze er was. Heel toepasselijk, maar heeeeeel erg waar.
Haha ik snap wat je bedoeld TS! Ik voel me net zo. Maar goed, ben helemaal niet zoetsappig ingesteld. Ben natuurlijk blij met m'n zwangerschap en weet zeker dat ik straks heel veel van m'n kleintje ga houden! Maar nu al de hele dag op een roze wolk, nee hoor. Maar zo zie ik bijvoorbeeld m'n trouwdag ook niet per se als "de mooiste dag van m'n leven".
Helemaal mee eens... volgens mij leg je er dan veel te veel druk op. Alsof zomaar zo'n onverklaarbaar perfecte dag minder leuk is dan die kriebel/strakke jurk, zorgen om het eten/taart/locatie/sfeer/openingsdans Ik bedoel, het zou leuk zijn als het een leuk feestje wordt, maar de leukste dag van mijn leven... ik heb er nog zo veel te gaan! Oke... dus ik ben niet de enige, het komt (echt waar) vanzelf. (Gek, over een paar maanden kan ik me dit gevoel vast niet meer voorstellen.)
Wel fijn dat jij er ook gewoon voor uit komt. Het is echt niet zo dat ik straks minder van mijn kindje hou of zo! Maar kan me ook niet voorstellen dat ik straks een week zoetsappig moeke ben geworden