Ah nee Suus ik heb zo voor je geduimt dat het nu eens afgelopen mocht zijn met die nieuwe ontdekkingen Ik hoop nu heel hard dat je over 2 maanden een nette controle hyesteroscopie krijgt en dat jullie eindelijk weer groen licht krijgen en je verder kunt met je wens en vooral dat deze heel snel werkelijkheid mag worden. Ik snap dat je het even zwaar-donker ziet. Zou willen dat ik iets kon zeggen of doen om je op te vrolijken maar jij bent hier degene die het meeste weet dus wijze spraak is geen optie . Meer dan *Dikke knuffel* zit er voor mij niet in. Sterkte, ik denk aan je..
@ Suus: ah nee wat een slecht bericht Ik heb zo met je te doen. Na al die ellende die je al gehad hebt.. Ik hoop met de anderen mee dat er over 2 maanden een mooie, zonder verklevingen, baarmoeder te zien is. Ik weet verder ook niet zo veel te zeggen. Dikke knuffel en ik denk aan je. @ Loki: wauw wat fijn zo'n meelevende gyn. Waarom heb ik dat nou nooit?! Ik ben niet geprikt op homocysteïne. Ik neem dat eens mee tijdens mn telefonische afspraak van volgende week. Wie weet! Ik heb meteen de bloedprikformulieren meegekregen tijdens mn gesprek met de gyn. En kon t.z.t. zelf een afspraak maken. En voor het chromosomenonderzoek kregen wij een formulier van het Erasmus MC mee. Ik zou zeggen: sterkte met alle onderzoeken de komende weken. Ben benieuwd wat (en of) er iets uitkomt!
Suus ik ben zelfs al 4 keer zwanger geworden met maar 1 eieleider en maar 1 eierstok! Dus dat geeft hoop toch?!? Hoe gaat t nu met je??
Ha Marjolein (en de anderen), dat geeft wel hoop. Al heeft alles alleen nog maar tegengezeten in de afgelopen 1,5 jaar en liep het bij elke zwangerschap opnieuw steeds nog slechter en met nog meer complicaties af dan ik al vreesde (en ik ben al niet zo'n optimist meer op medisch vlak). Jullie weten wel dat ik het voor deze ingreep al moeilijk vond om nog echt hoop te houden. 5 zwangerschappen die de mist in gaan zonder dat er een oorzaak wordt gevonden, zoveel medicatie al gebruikt die ook niets deed, en nu nog Asherman en een onherstelbaar verstopte eileider erbij. Ik zie door de bomen het bos niet meer, geen licht meer aan het eind van de tunnel, en noem het allemaal maar op. Ik heb trouwens erg veel pijn. Er is natuurlijk ook behoorlijk geopereerd gisteren, dus daar zal het door komen, maar van dat spiraal heb ik volgens mij geweldige last. Ik heb vannacht nauwelijks geslapen. Du smeiden, uit mijn verhaal blijkt maar weer dat je niet bijdehand en assertief genoeg kunt zijn in het medische circuit. Het gaat om jouw lijf, jouw gezondheid en jullie toekomst! Als ik naar de arts in Amsterdam had geluisterd en braaf 3 maanden had gewacht om te proberen om zwanger te worden, dan was mijn baarmoeder echt dicht gegroeid. Het scheelde nu al niet veel meer, zei de specialist. Het was dus maar goed dat ik daar nu al meteen naartoe ben gegaan, ook al was mijn arts in het OLVG daar echt op tegen! En ik was al die tijd dus gewoon ongesteld hè, dus Asherman en menstruaties, dat gaat dus WEL samen! Ik heb de hele nacht liggen denken of ik toch niet nog meer en in een eerder stadium voor mezelf had moeten opkomen, maar ja, gedane zaken nemen geen keer. Lief dat jullie allemaal zo met me meeleven. Hopelijk over 2 maanden eens een keer een goed bericht. @Noukje, kun je homocysteïne niet zelf aankruisen op dat bloed-formulier? Het kan namelijk ook gewoon geprikt worden, en hoeft niet per se met zo'n methionine-belastingstest. Suus
Ach lieve Suus toch. Ik snap dat je het op dit moment niet meer ziet zitten. Dat het moeilijk is om positief te blijven na alle ellende is niet gek. En dan ook nog eens ontzettend veel pijn. Ben je vandaag wel lekker thuis gebleven? Misschien helpt een warme kruik en een pijnstiller je een beetje van de pijn af? Heel opmerkelijk dat de ene arts zegt dat er niets aan de hand is terwijl er wel degelijk iets aan de hand is. Heel verdrietig dat er niet naar je geluisterd wordt. Waren die verklevingen op een gewone echo niet zichtbaar? Meid, doe lekker rustig aan. Geef je lichaam en geest de tijd om te herstellen. Ik wens je veel sterkte toe. @ homocysteïne: ik heb nu geen bloedprikformulier meer. Ik vraag het volgende week donderdag wel. Willen ze me niet onderzoeken, dan is dat jammer. Dan wacht ik wel op Geertgen.
Suus: Blerg ook nog zoveel pijn. Wel 'fijn' dat dat in 1 keer allemaal gedaan kan worden en het niet nog los wat later moet want dan zie je er alleen maar erger tegen op en duurt het wéér langer. Hebben ze jou plaatselijk verdoofd mag ik hopen toch?? Uit mijn folder begreep ik dat dat standaard niet gebeurt, enkel als er echt operatieve werkzaamheden plaats moeten vinden. Maar dat is bij jou wel degelijk het geval geweest... Waren ze lang bezig? Ik ga nog harder voor je duimen, kan me zo voorstellen dat je het heel zwart ziet nu. Hopelijk mag dat snel veranderen, er is niets zo erg als ergens voor vechten waarvan je het steeds verder weg ziet vagen (terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn!). Knuf. Noukje: Gewoon even noemen! Ik denk dat je er standaard recht op hebt omdat ze het mij gaf zonder dat ik er zelf om vroeg (sterker nog, ik stond met dat formulier en de afspraak buiten en ik dacht "Wat heb ik nou aan mn jas hangen?! ) Ach, alles wat ze aanbieden neem ik graag aan Dinsdag nog even vragen naar de standaard bloedtesten als foliumzuur en de B waardes, dat zit er nog niet bij volgensmij. Vraag ik meteen mn formulier voor de stolling en schildklier, wat ik heb nemen ze me niet meer af . Vanochtend officieel begonnen en de eerste (10) buisjes bloed afgegeven. Eind november de uitslag. Morgen naar de accupuncturist. Ik hou jullie op de hoogte.
@ Suus: heeft de arts je geen sterkere pijnstillers voorgeschreven? Het is toch niet normaal dat je zoveel pijn hebt?! Ik vind het echt een grove fout van het OLVG. Misschien toch eens een (klacht) brief sturen want dit moet toch zeker niet kunnen! Inderdaad, gelukkig is het geen beenamputatie, pff @ Loki: misschien is het ook wel gedaan hoor, maar ik heb "ze" er nooit over gehoord. En ik slik nu ook allerlei B-vitamines en krijg B12 injecties waardoor de uitkomst misschien ook vertekend kan zijn. @ hier: opvragen dossier kan maximaal 4 weken duren. Het lijkt die reclame van de paarse krokodil wel. Kost het nou echt zoveel tijd om een dossier (en die is niet eens zo dik) te kopiëren?!
Suus, wat lees ik nu Alsof je niet al genoeg op je bordje hebt gekregen. Ik weet niet wat ik verder moet schrijven, maar ik leeft ontzettend met je mee. Ik voel me al rot, hoe moet jij je dan wel niet voelen?! Beterschap en een hele dikke knuffel! Ik ben net gebeld door dr. Spaanderman van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Wat een verademing die man! Hij belde me nav mijn vragen over het priusonderzoek. We hebben 20 minuten gesproken. Zolang heb ik nog nooit met mijn eigen gynaecologen gesproken! Hij gaf info over het onderzoek, ik kom daarvoor in aanmerking. Hij was heel begripvol, warm, aardig en nam de tijd. Ik heb toevallig vanochtend een kopie van mijn medisch dossier ontvangen van het CWZ in Nijmegen (binnen een week na mijn verzoek ontvangen). We hebben het priusonderzoek besproken. We hebben samen de uitslagen van de uitgevoerde onderzoeken doorgenomen. We hebben gesproken over het feit dat mijn man en ik naar Gent gaan. Verder heb ik op dit moment een wat afwijkende menstruatie. Ik had hem aan de lijn, dus gevraagd of ik hem dat mocht voorleggen. Geen probleem. Dr. Spaanderman reageert zo anders, hij staat meer open en heeft er alle begrip voor dat we ons niet neerleggen bij het advies van het CWZ in Nijmegen. Ik vind het heel erg fijn om naast Gent een ziekenhuis in de buurt te hebben waar men openstaat voor eigen initiatief. We gaan deelnemen aan het priusonderzoek. Ik weet niet hoe het zit met de vergoedingen door het CZ, omdat we ook al toestemming hebben voor Gent. Maar we gaan toch, ik vind het ook belangrijk voor mezelf.
Suus, kan me zo goed voorstellen dat je er helemaal doorheen zit. En dat je helemaal niks hebt op dit moment aan alle succesverhalen, inclusief de mijne... Als je al zoveel negatieve ervaringen achter de rug hebt is het "leuk" andere goede verhalen te horen, maar bij jezelf moet je het dan eerst nog maar eens zien en afwachten... Ik denk ook niet dat ik iets kan zeggen dat je opbeurt of moed/hoop geeft, Maar wil wel laten weten dat ik enorm met je meeleef en heel hard hoop dat ook jullie wens heel snel in vervulling mag gaan!!! Hoe gaat je man/partner eigenlijk om met dit hele gebeuren? Meleka, fijna man he die Spaanderman! Heerlijk dat er eindelijk iemand zo goed luistert en meedenkt! Super voor je!!! De wachttijd voor prius is geloof ik 2 a 3 weken, tenminste dat vertelde mijn gyn me
Ha Marjolein, het is wel fijn om positieve verhalen te lezen hoor, heus wel. Maar zoals je zegt, het zegt allemaal niets over mij en bij mij pakt tot nu toe eigenlijk alles negatiever uit dan gangbaar is. Dus tja, ik heb geen vertrouwen meer. Daar komt het op neer. Ik denk dat ik er beter door zou komen als ik wel oprecht hoop zou hebben, of positiever zou zijn. Maar ik kan het niet meer op brengen. Nu althans niet. Het is alsof je een weg bewandelt en iemand voortdurend boomstammen op de weg smijt. Langzamerhand is het een hele stapel boomstammen en met je verstand denk je dan: ik kan beter omkeren. Maar daarmee verdwijnt je doel niet, dus ga je maar door. Het moet, gevoelsmatig. Maar of er aan einde van een weg een kindje is voor mijn man en mij, dat is maar zeer de vraag. Mijn man is ontzettend betrokken, maar zoals velen hier al eerder schreven komt er gevoelsmatig toch wel erg veel op mij neer. Ik moet alles ondergaan, ik moet alle gesprekken voeren, ik doe al het onderzoekswerk. Het voelt zo eenzaam, hè. Het is voor hem ook moeilijk en zwaar, maar zo anders. En hij kan het makkelijker van zich afzetten, zoals de meeste mannen geloof ik. Dat betekent niet dat hij het niet moeilijk heeft of geen verdriet heeft, met name ook om te zien hoe ik wordt gesloopt door de omstandigheden, maar het gebeurt niet in zijn lijf allemaal. Het is niet zijn lijf dat het keer op keer laat afweten en de boel verpest. Dat maakt heel veel uit. Ik kan me goed voorstellen dat hier huwelijken op stuklopen. Niet dat ik per se denk dat het bij ons zo zal gaan, maar hoeveel kun je hebben samen... Suus
Hee meissie, ik herken en begrijp je woorden wel. Je schreef het al eens eerder geloof ik, maar het zou zoveel makkelijker zijn als de wens naar een kindje weg zou zijn... Het lijkt net alsof je 2 levens hebt: een leven voordat dit allemaal gebeurde, waar je gelukkig kon zijn en niet de angst en de zorgen had die je nu hebt en een leven erna waarin nog maar 1 ding lijkt te tellen en het leven alleen nog maar in het teken staat van zwanger worden en blijven... Maar dat gaat niet, die wens zit zo diep, is zo intens. En ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk voor je is hoop en vertrouwen te hebben in de toekomst met alle tegenslagen die je hebt gehad.... Wat ik me afvraag, is het misschien geen idee voor jullie om ivf/icsi te doen? Dan heb je het hele verhaal van die eileider niet nodig toch? Of is dit nou een hele domme gedachtegang? Dat je relatie onder druk staat, vind ik ook heel begrijpelijk. Zorgeloos genieten is er niet meer echt lijkt me zo. Zit je op een terrasje, dan zie je alleen maar dikke buiken en kleine kindjes, ga je boodschappen doen ook en ga zo maar door. Ik heb dat al, laat staan hoe dat voor jou moet voelen... Ik hoop dat jullie wel samen sterk kunnen blijven en hulp en steun kunnen vinden bij elkaar, ook al gaan jullie er anders mee om..
Ha Marjolein, ivf/icsi kan altijd nog als het niet meer lukt om zwanger te worden, dat is waar. Maar ja, dan moet eerst mijn baarmoederslijmvlies weer goed worden (dat gebeurt niet bij iedereen) en moeten de verklevingen niet meer terugkomen, wat nu ook nog even helemaal de vraag is. Want als dat niet in orde is, plaatsen ze niet eens terug. Dus het probleem is drieledig: ik kan misschien niet meer zwanger worden, als dat wel lukt dan kan het zich door slecht slijmvlies misschien niet meer innestelen, en als dat wel lukt, dan weten we dat ik ook een volgende keer weer een hele grote kans heb dat de zwangerschap niet goed gaat. De oplossing is niet eenduidig, en daarom lijkt ie ook zo ver weg. En het klopt, alle elementen van het leven zijn confronterend. Bij de supermarkt, en zelfs in de kroeg. En er blijven weinig mensen over zonder kinderen als je 36 bent... Fijn dat je het begrijpt. Suus
Ha Marjolein, lief dat je het vraagt. Wel ietsje beter, maar nog steeds aardig wat pijn en nu ook bloedverlies. Schijnt er geloof ik bij te horen als je een spiraal krijgt, maar ben er niet zo blij mee. Hopelijk ga ik me steeds een beetje beter voelen, want de combinatie van angst, verdriet en veel pijn is niet een erg opwekkende... Suus
Brrr, zit jullie laatste berichten te lezen en de tranen stromen gewoon over mijn wangen. Wat een ellende, wat een onmacht, wat een vreselijke strijd zonder te weten waar het uitkomt. Deze wens is zo intens en je gaat steeds verder, hopende dat de volgende stap de uitkomst bied. Kan me ook zo voorstellen dat dit voor relaties meer dan slopend is... Waarom is het voor zovele toch zo voor de hand liggend en kan werkelijk iedereen kinderen krijgen Ik kan me echt geen (prettig) leven voorstellen zonder kids, wil er gewoon nog niet aan denken... En zoals jij ook zegt Noukje, er is een tijd van voor en een tijd van na. Vorig jaar rond deze tijd stopte we bijna met de pil, ik was euforisch. Leven was perfect en zou nóg perfecter worden. Not. Inmiddels was eergister mijn 1ste uitgetelde datum en brr, wat is het anders dan ik me voorgesteld had. Wat ben ik veranderd en wat sta ik ineens anders in het leven... Maar goed we moeten verder, ik wil verder. Ik hou mezelf steeds maar voor: "Er zijn zoveel stellen die langer dan 2 jaar bezig zijn, hou op met zeuren onze tijd komt wel" Knuffel voor jullie, vind dit zo een fijn topic, misschien een beetje vreemde woorden maar ik zou niet weten hoe ik dit moest overleven zonder al deze kennis, ervaring en opbeurdende woorden van jullie...