Dat is nou precies waar ik tegen aan loop! Bij mij is het natuurlijk ook nog eens zo dat mijn vorige VK er vandoor is gegaan, met iets meer dan 32 weken. Om nou te zeggen, dat ik met mijn huidige VK een goede band heb, nee niet echt! Als dan vervolgens ook nog eens teruggekomen wordt op de gemaakte afspraken, zakt je de moed helemaal in de schoenen! Ik ben gewoonweg op! Mijn bekken zijn ook op, ik slaap niet meer 's-nachts en als ik dan lees dat er mensen zijn die met 38 weken worden ingeleid, dan denk ik, waarom zij wel en ik niet? Waarom is het allemaal zo anders overal, en waarom heb ik gewoon het idee dat ik niet serieus genomen wordt? Ik denk nu wel, waar moet ik straks de kracht vandaan halen om er straks nog een baby uit te persen? Ik weet het gewoon niet, en dat maakt me moedeloos!
Nu moet ik wel zeggen dat ik er zelf mee ben gekomen over eventueel inleiden.... Maar gelukkig zijn mijn verloskundige(s) zo lief, en willen ze mij ook niet door laten lopen met pijn,slapeloze nachten, en mij rot voelen..... en in het ziekenhuis (waar ik inmiddels al een paar keer ben geweest voor ctg-scans) doen ze echt raar...tenminste éen verloskundige,die mij de schuld steeds geeft dat ik naar het ziekenhuis wordt gestuurd, maar mijn verloskundigen zijn liever voorzichtig dan dat ze rond laten lopen met pijn. ik bof er inderdaad ontzettend mee.....wel zeggen ze dat ze liever zien dat de beeb uit zichzelf komt dan dat het wordt ingeleid.....dus mocht het gebeuren zal het denk ik pas rond de 40 weken zijn....
hey meiden, ik ben er weer even. Via de mobiel van mijn man kan ik gelukkig wel inloggen en meekletsen maar die is natuurlijk overdag niet thuis. Ik hoor dat er veel gerommel is en veel meiden die het heel hoog hebben zitten. Wel valt me op dat er commentaar word gegeven dat sommige vk`s al met 39 weken inleiden en hierom wat discussies zijn. Ik begrijp dat het voor iedereen heel erg zwaar is maar ik heb dit een aantal keer geuit ( met de nodige dingen die hier verder gaande zijn ) en krijg steeds te horen dat ik te negatief ben. Dat ik maar hulp moet zoeken bij een huisarts. Ik loop ondertussen een week overtijd en er is hier helemaal nog niks duidelijk over inleiden. Alleen dat er morgen een afspraak gemaakt zal worden over wat mogelijkheden zijn, ik zal dus gewoon nog een week door moeten lopen. Sorry dat ik gelijk zo binnen kom vallen maar ik vind het redelijk frustrerend om te lezen dat er voor iedereen zoveel steun en begrip is en dat ik maar hulp moet zoeken, terwijl ik al ruimschoots over tijd ben. Begrijp me niet verkeerd, maar dit moest ik echt even kwijt. Liefs
Ik wil nog niet bevallen deze week, vrijdag word de oma van manlief begraven Het ging al een tijdje slecht met haar, en vanaf zaterdag was duidelijk dat het een aflopende zaak zou worden. Vannacht is ze overleden, ik had zo gehoopt dat ze ons meisje nog zou ontmoeten, maar helaas, mag niet zo zijn. Dus deze week hou ik mijn benen echt bij elkaar, zou het zo spijtig vinden als ik niet bij de begravenis zou kunnen zijn.
Sorry maar volgens mij krijg jij niet "steeds te horen dat je te negatief bent en dat je hulp moet gaan zoeken". Volgens mij is iedereen hier steeds heel erg begripvol en ondersteunend geweest en zijn er op het allerlaatst idd een paar opmerkingen gemaakt over je negativiteit. Die overigens door iedereen heel erg begrepen wordt! En de opmerkingen die daarover zijn gemaakt zijn ook niet lullig bedoeld maar ook ondersteunend en begripvol! Ik heb het idee dat iedereen hier alleen maar geprobeerd heeft om positieve dingen over te brengen naar je maar jij doet net alsof iedereen steeds over je liep te zeuren. Dus ben het niet echt eens met je opmerkingen hierboven. Vind het zelfs ronduit gemeen. Maar ja misschien begrijp ik je verkeerd . Want ik vind het ook echt sneu dat je zo rondloopt met je zwangerschap, dat is ook gewoon klote! Dus hoop echt dat er ook voor jou snel "verlossing"is. En iedereen hier trouwens!
Ik ben echt helemaal in mijn nopjes met het feit dat ons lijstje is afgewerkt, het huis netjes is en alles klaar staat! Voelt echt geweldig! Laat maar komen die baby!
@ cherryayden: oh haha, ik heb het bericht totaal anders gelezen. Maar nu zie ik hoe jij hem leest (en ik denk dat ik het verkeerd heb begrepen )
Maar wat ik niet snap: kun je het niet gewoon eisen? Ik bedoel het is toch hun werk om jou te helpen? En als jij aangeeft ik wil ingeleid worden zijn ze dan niet verplicht om dat te doen? Ik bedoel moet je dan maar gewoon afwachten tot de verloskundige een keer besluit om wat te proberen?
Aan inleiden kleven dus wel nadelen/risico's, vandaar dat verloskundigen/gynaecologen er niet altijd happig op zijn. Het is veel beter dat een bevalling vanzelf op gang komt. Kindjes krijgen het relatief vaak moeilijk tijdens een ingeleide bevalling (hartslagen die te ver omlaag schieten waardoor een ingreep nodig is). Dus ik snap wel dat ze dat niet zomaar doen. Wel zou het fijn zijn als je als zwangere vrouw weet waar je aan toe bent en er aan beloftes wordt gehouden.
Whahahah! Dat had ik ook! Nou plintjes liggen erin, tuin is klaar, alles opgeruimd. Geweldig gevoel idd he . NU MAG JE KOMEN HOOR BABY! Blij voor je dat je lijstje de prullenbak in kan
Haha ja. Nu kan ik me de komende tijd bezig houden met het schoon houden van het huis Naja, opruimen geeft me een goed gevoel op moment (leuk die nesteldrang ) dus vind het niet erg
Skatjuh, Wij voelen wel met je mee. Ik denk dat je die opmerkingen om hulp te zoeken mede hebt gekregen omdat je zelf ook nog met andere problemen zit. (werk, financieel) En omdat het lijkt dat je alleen maar ligt te dubben, piekeren en je zeer slecht voelt, denken wij dat je dan misschien maar even hulp moet zoeken. Het lijkt namelijk dat je geen lichtpuntjes meer ziet en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar kom op meid. Een dikke knuffel en veel succes bij de vk.
Karin ja ik ben niet zo van het openlijk emotioneel zijnJ GWN ik ben begonnen met kolven na een paar dagen, maar toen gaf ik er ook geen bv meer naast. Als ik nog wel bv aan de borst had gegeven had het denk ik ook gemoeten, ik had veel te veelJ Moomoo, hier ook het gevoel wat je beschrijftJ Brina hier ben ik zelf gekomen met strippen, maar ik denk dat ik mn mannetje zal moeten staan om ze zover te krijgen (als er überhaupt ontsluiting is) Hier zeggen ze gewoon: je moet het maar uitzingen tot de kleine komt. Skatjuh ik kan je berichtje wel een beetje begrijpen, maar iedereen is telkens heel begripvol tegen je geweest en heeft geprobeerd je dingen aan te dragen die je zouden kunnen helpen. Het doet me dus ook wel wat dat je dat blijkbaar niet zo hebt ervaren. Verder vind ik het heel rot voor je dat je al een week overtijd loopt en zoals iedereen al een hele tijd zegt, hoop ook ik heel erg voor je dat het snel doorzet. En het hulp zoeken, ging niet alleen om je zwangerschap, maar ook alles wat er verder aan de hand is in jullie situatie. En naar wat ik heb gelezen was ook dat allemaal hulpvaardig bedoeld. Verder reageer ik even niet, want daar schiet niemand wat mee op. Nogmaals, ik hoop dat jullie de kleine man snel in handen kunnen houden.
Whahahahaaaaaaaa JIJ hebt me aan het lachen gekregen nu Ik zie namelijk dat paard al voor me! (Vind het overigens wel zielig voor dat paard, maar stel mezelf daar n beetje bij voor.... kweet t, t slaat nergens op, maar toch ) Ik ben benieuwd morgen meid.... Je rekent er misschien niet op, maar ik weet heel goed dat de hoop inderdaad gewoon groot is!
Iedereen bedankt voor de felicitaties, heel lief!! Bevalling viel pas mee op het moment dat ik die prik had hoor, haha. Ik wil niemand bang maken, maar ik heb echt vanaf een uur of 22:00 tot 09:00 lopen schreeuwen.. Het erge vond ik dat ik voor mijn gevoel helemaal niet serieus werd genomen. Ik KON ze gewoon niet meer wegpuffen op een gegeven moment, ik pufte dan 3 keer ofzo tijdens een wee maar daarna nam mijn lichaam het over door te schreeuwen ofzo leek wel.. Hele bizarre ervaring, maar ik kon ze gewoon niet meer wegpuffen. Dus kwam er toen een verpleegster op mn bed zitten en zei heel streng: Dit gaat zo echt niet werken hoor, absoluut niet!! Gewoon wegpuffen, hup! Dus mijn moeder zo van.."Ja maar.." Zij weer: "Nee geen ge "jamaar". Dit werkt zo niet!!!" Ik dacht echt.. Stom wijf dat je bent, BEN JE ZELF WEL EENS BEVALLEN OF NIET?!?! :x Dus ik me maar voor houden dat ik me groot moest houden en ik heb zo ongelovelijk mn best gedaan om ze weg te zuchten en puffen, maar ik had er gewoon geen controle meer over.. Ik weet nog goed dat ik toen na 2 keer puffen heel hysterisch begon te huilen omdat ik me toen ZO zwak en klote voelde omdat ik ze volgens die verpleegster maar "gewoon weg moest puffen". Ook vond een andere verpleegster dat mijn moeder zich maar volledig afzijdig moest houden bij mijn bevalling. (Ik wou haar heel graag er bij hebben) Het is dat ik op dat moment zo verdoofd en labiel was door de pijn en alle prikken, anders was ik waarschijnlijk helemaal uit m'n dak gegaan.. Wat een domper is dat geweest zeg, bah. Ik heb het naderhand wel aangegeven toen ik eenmaal op de kraamafdeling lag, ze zouden er werk van maken zeiden ze.. Geloof er niks van eerlijk gezegd, maargoed.. Weet in iedergeval waar ik niet meer ga bevallen de volgende keer. Liefs! xxx
begrijp me niet verkeerd, het is echt niet mijn bedoeling om gemeen te doen. Ik zal de eerste zijn die toegeeft absoluut negatief geweest te zijn maar dit vooral door de andere dingen die op ons pad zijn gekomen. Financieel en werk en dergelijke. Ik heb zeker wel steun gehad en begrip maar tot een bepaald punt. De reden dat ik me wat afzonder van het topic is zeker met de reden dat bepaalde opmerkingen mij pijn hebben gedaan, waaronder het verhaal dat ik maar hulp moet gaan zoeken in de trant van psycholoog. Dit is niet iets wat een oppepper geeft namelijk, juist het tegendeel. Ik weet dondersgoed dat de laatste loodjes zwaar zijn maar vond het gewoon opvallen dat er veel gezegd word over dat er maar ingeleid moet worden en dat er geholpen moet worden, anders zou de bevalling te zwaar worden. Als ik dit de laatste tijd aangaf was dat niet goed. Mijn lichaam en geest zijn ook behoorlijk op en ik loop ook al bijna 3 weken met voorweeen en alles rond. Het enige wat ze bij mij doen is strippen en dat heeft tot op heden nog niet gewerkt, wie weet morgen wel maar heb er een hard hoofd in. Ik krijg gewoon een beetje het gevoel dat ik niet mag `zeuren` maar anderen wel, en dat terwijl ik ondertussen ruimschoots over tijd loop. Nogmaals het is echt mijn bedoeling niet om gemeen te zijn, maar soms vind ik het moeilijk om iets op de juiste manier te verwoorden. Ik heb echt mijn best gedaan het zo rustig mogelijk te doen.
Ach, op mij kom je niet over als een zeikerd in elk geval. Ik zei een tijdje terug toch al dat mijn moeder en mijn man dat ook al zeiden, dat ik me misschien te positief opstel naar de buitenwereld? Ik weet alleen niet hoe ik dat moet veranderen...