Ik zit nu op de bank en ineens vliegt het me aan... het idee of ik dit zwanger zijn/het kindje allemaal wel wil, of ik het wel kan, voel me ineens onzeker en vind het ineens niet zo leuk meer? Haal ineens allemaal ellende in mijn hoofd... kraamtranen, depressies, weinig slaap, veel verantwoordelijkheid enz..enz.. Zijn er meer mensen die deze gevoelens wel eens hebben? Ik ben ineens bang voor vroeggeboorte.... en het is in huis nog láng niet af! Zitten nog druk in een verbouwing en mijn vader kan de eerste twee weken niet komen, terwijl hij eigenlijk alles doet. Manlief ook wel, maar heeft ook niet veel tijd. Pffff...moest dit even kwijt.
hey, ik ben nog niet eens zo ver als jij maar herken het wel. in eens van kan ik het allemaal wel, red ik het allemaal wel enz enz....dikke tranen erbij. vaak de dag erna denk ik tja tuurlijk kan ik het! dus ja herken het heel goed. sterkte het komt altijd goed! meer dan je best kan je niet doen toch?! gr suuzie
Hey Vlinder, die gevoelens zijn hel herkenbaar hoor. Het geeft juist aan dat je verantwoordelijkheidsgevoel hebt! Je maakt je immers zogen om je kindje. Het gaat over en alles komt echt op zijn pootjes terecht hoor. En je gaat heus genieten. Je instinct en hormonem zullen er wel voor zorgen dat jij van je kindje zal houden!
Hier nog één die daar last van heeft Denk dat er elke dag wel zo'n gedachte door mijn hoofd gaat. Neem aan dat het er 'gewoon' bij hoort
ik had het eergister ook.. echte paniek gewoon, ik schoot wakker sochtends in bed, dikke tranen. ik denk echt dat dit ook hormonen zijn enzo, het komt vast allemaal goed
Ohhhh vreselijk hé?! Ik had vanmiddag nog zo'n dipje.... ik vond mezelf opeens walgelijk dik, onaantrekkelijk, en bedacht me of ik het straks allemaal wel aankon... zo'n grote verantwoordelijkheid.. een baby... van MIJ... wat nou als ik het niet stil krijg als de baby huilt?? Zoveel dingen gieren door mijn hoofd.. maar het is allemaal normaal hoor ... soms heb ik van die momenten maar heel vaak ben ik gewoon intens gelukkig ineens en vliegen er allemaal vlindertjes door mijn buik dat ik niet kan wachten om haar in het echt te zien! Komt goed meis !
Ik heb wel eens dat ik me afvraag of we het allemaal wel kunnen en hoe het zou gaan en of we ons oude leven niet gaan missen. Maar daarna is de drang aan de kleine weer zo groot, dat het weer weg is. Maar je kunt en wilt het zeker wel! Het zal vast wel even zwaar zijn in het begin en de roze wolk is echt niet bij iedereen aanwezig. Maar de meeste mensen gaan na de eerste voor meer kinderen, dus het zal het allemaal dubbel en dwars waard zijn!! En dat je bang bent voor vroeggeboorte komt denk ik vooral doordat je het nog niet af hebt allemaal. Als alles voorspoedig verloopt, dan is er geen reden om je heel erg zorgen te maken. En mocht het toch komen, dan mag de kleine toch nog lang niet mee naar huis. Dus deels herkenbaar, maar je kunt het echt allemaal wel!!
Ook hier af en toe grote paniek! Hele watervallen aan tranen en ik moet nog heel lang! Het komt vast goed.
Nou zie je, je bent niet de enige!! en je bent al veel verder dan ik.. Je hebt nog fftjes te gaan.. Ik heb eergistere ook zon topic geopend en ik was ook zo onzeker en angstig en ik had ook gedachtens in me hoofd ik wil dit allemaal niet meer.. (wat ik eigenlijk helemaal niet mag denken) Nou je bent echt niet de enige en heel veel vrouwen hebben er dus last van, kijk maar ook naar de reacties in mijn topic. Misschien heb je er ook wat aan: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/230597-twijfels-angst-onzekerheid.html Ik heb gisteren weer een echo gehad, en dat gaf mij weer echt een goed gevoel en kracht. Hoe ik die kleine zag bewegen. en het is al zo gegroeit. Me laatste echo daarvoor was 2 weken geleden en ik zie gewoon nog meer verschil. Het hoort er allemaal bij en het zijn de hormonen. Ik vind het ook allemaal zo eng.. en soms ben je zo depri en soms zo blij.. het is allemaal nieuw en een heel nieuw leven zet je op de wereld. MAAR het is gewoon een prachtige wondertje eigenlijk !! Zet nog ff door en dan ben je zo blij dat je de baby in je armen hebt liggen .. Liefs x
Ik heb het enorm de eerste twee weken na de geboorte gehad. Huilde echt de hele dag door...om alles. Van onzekerheid, verdriet, vreugde...het ging allemaal in elkaar over. Heb ook echt even gerouwd om mijn "oude" leven dat was afgelopen. Maar dat gaat snel weer over. Geniet dagelijks van mijn kleine meid en verheug me nu op de volgende.
Gelukkig! Ben blij jullie berichtjes te lezen! Moet zeggen dat het nu wel weer stukken beter gaat dan gisteravond....zo raar ineens al die gedachten. Zullen, zoals sommigen van jullie al zeiden, de hormonen wel zijn. En idd een stukje verantwoordelijkheidsgevoel. Maar ''mooi'' te lezen dat dit wel ''normaal'' is.
Ja heel herkenbaar en ben nog lang niet zo ver als jij... Maar hier af en toe ook weleens in paniek hoor. Volgens mij heel normaal.
Oh hier soms in bed 's avonds, ineens paniek. Kan ik het wel?? Wil ik het wel?? en dan voel ik me gelijk schuldig, want het heeft ruim twee jaar geduurd voor ik zwanger werd... Maar ik kan er niks aan doen, het vliegt me soms ineens aan
Ik heb dit gevoel ook regelmatig, dan denk ik ineens van kan ik het wel? Ga ik het wel goed doen? Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft! Zal vast wel met de hormonen te maken hebben
Herkenbaar hoor, had het bij de eerste ook en nu weer af en toe. Bij de eerste werd mijn verzorgpaard verkocht en die had ik kunnen kopen als ik niet zwanger was geweest. Ik heb echt gedacht (ik schaam me nu vreselijk voor die gedachtes): was ik maar niet zwanger. Maar toen onze zoon eenmaal geboren was, was dat gevoel helemaal weg gelukkig! En nu heb ik het af en toe weer....dan denk ik: kan ik 2 kinderen wel aan straks? Wat doe ik als ze 's nachts wakker worden van elkaar? Wat doe ik als ik mijn aandacht niet kan verdelen? Wat als, wat als, wat als??? Gek word ik af en toe van mezelf!
Ook ik herken het wel. Ik heb het met vlagen sinds ik weet dat ik zwanger ben. Ben zo bang dat ik iets niet goed zal doen als het er eenmaal is enzo er komt ook zoveel op je af. Vaak als ik het gewoon over me heen laat komen gaat het ook heel snel weer weg.
Ik heb er ook wel eens in een bui zo'n verschrikkelijke last van!!! Dan ben ik bang dat ik van het tweede kindje niet zoveel kan houden als van de eerste, hoe kun je nou zoveel liefde hebben voor allebei de kinderen?? En idd wat als je straks even weg moet, hoe doe ik dat met 2 kids?? Dan vliegt het me even naar de keel, maar dan houd ik maar in m'n achterhoofd dat ook dat straks allemaal als vanzelf zal gaan. Dat je er in groeit!
Zo herkenbaar! En zelfs als de kleine er straks is ga je je soms weleens afvragen hoe je alles gedaan krijgt en denk je heel soms, waar ben ik aan begonnen, hoe erg het ook klinkt hihi Wij hebben ook héél veel geluk gehad, stonden met 1 been in de mmm en toch heb je die gevoelens, daar kan je 'gewoon' niks aan doen. Onze kleine man is nu bijna 1 jaar en sinds kort heb ik pas het idee van, ja nu is het zoals ik me het had voorgesteld. Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat ons spook een huilbaby is geweest en dat we het erg moeilijk hebben gehad maar nu... het is 1 en al genieten hoor Komt helemaal goed!
Ik had het bij de vorige zwangerschap ook heel erg, en ook na de bevalling, vooral de eerste weken. Soms verlangde ik er zelfs naar om weer helemaal vrijgezel te zijn, gewoon lekker alleen wonen zonder vriend of kinderen haha, puur door onzekerheid of drukte en slaaptekort. Maar tegelijkertijd wilde (en wil) ik ze ook voor geen goud missen en dat gevoel is gelukkig helemaal weggegaan. Bij deze zwangerschap heb ik die twijfel nog helemaal niet gehad. Ik was er echt klaar voor om nog een derde te krijgen, dus verlang er eigenlijk alleen maar naar, mijn angsten beperken zich voornamelijk tot de vraag of het kindje wel helemaal gezond is.