ik zou trouwens nooit tegen mijn man papa kunnen, zeggen. voor mijn gevoel is dat raar, en dan bedoel ik dus dat ik vraag aan mijn man ' papa wat wil je drinken?' onze dochter weet dat mama ook Esther heet en papa ook Marc heet. Maar gebruiken doet ze het niet en mag ze ook 'nog' niet. liefs Es
dat vind ik ook zo dom he??? Maar wij zeggen ik, omdat het voor kinderen heel belangrijk is dat ze "ik" leren. Het is niet goed als ze altijd in de derde persoon over zich praten. Af en toe maakt niet uit natuurlijk. Wel als meisje iets heeft en ik heb mijn handen vol, dan zeg ik vraag het maar even aan papa. Zo dus wel.
Ik weet nog dat ik op school zat en ik denk dat het in de kleuterklas gebeurde. De juf vroeg ' hoe heet jouw moeder? ' dus ik zei : ' mama ' . Het kindje naast mij haar moeder heette ook mama. En ik was zoooo blij dat iemand dezelfde naam als mijn moeder had hahahaha. Sorry, ik was even offtopic
Hier net zo, de vader van mijn dochter noem ik gewoon bij zijn naam, zou ik ook wel heel raar vinden klinken. Ook wil ik niet dat zij ons ooit bij onze voornamen gaat noemen. Heel soms zegt ze heeeey jessica (doet ze mijn nichtje na) maar dan zeg ik 'mama voor jou schat'.
Gewoon mama. En papa tegen papa. Mama gaat nu wat pakken in de keuken ik dus. Mama gaat jou/karishma/of arun naar bed brengen. Is toch normaal. Bv als mijn moeder er is zeg ik niet mama maar oma wat ga je doen. Heel raar hihih. Of opa. Het is om het even.
Ik noem mezelf ook altijd mama en papa doet dit ook zo. Naar ons meisje toe noem ik ook altijd haar naam, bv. ... gaat slapen of mama en ... gaan een broodje eten. Gaat prima, voorlopig laat ik het ook zo. Onderling noemen mijn man en ik elkaar trouwens gewoon bij de naam, vind niks zo erg als stellen die elkaar onderling met mama en papa aanspreken
Over mezelf in de derde persoon praten doe ik niet... dus niet mama gaat nu voor L. een broodje smeren, dan is het gewoon IK ga nu voor jou eenbroodje smeren. Vind dat zo dom staan. Ze weten heus wel dat ik hun mama ben. Mn man noem ik alleen papa direct tegen de kinderen, ga maar even aan papa vragen oid. Als ik hem aanspreek is het met zn eigen naam (of koosnaampje ) Heel soms noemt mn dochter ons eens bij de voornaam gewoon omdat ze het leuk vindt en wil laten zien dat ze die namen kent. Ze vindt het ook leuk om de echte namen van opa's en oma's te horen. Meestal schakelt ze vanzelf na paar minuten weer om naar papa en mama. Ik heb haar ook wel eens verteld dat iedereen op de wereld me bij mn naam mag noemen maar dat ik alleen voor m'n kindjes mama ben en dat dus best bijzonder is.
Het boeit mij echt niet of ze mij mama noemt of bij mijn voornaam. Als ze ons bij de voornamen noemt is dat met zo'n pretbekkie, dus is ze gewoon lol aan het maken. wij maken het niet groter dan het is, dus die lol duurt nooit zo lang. Als ze moe is, of hongerig, of niet lekker dan ben ik gewoon altijd mama hoor En mocht ze toch voorkeur krijgen voor onze voornamen, ook prima!
ja dat met die voornamen herken ik ook maar dat word hier ook altijd met een lachebekje gezegd. en dat vind ik ook niet erg, wij oefenen zelfs de namen van de verschillende opa's en oma's zodat ze weet over welke we praten. Alleen zodra ze gaat zeggen tegen mij, Esther kun je me even helpen dat vind ik niet kunnen op deze leeftijd als ze een tiener is vind ik het prima, maar nu zeker nog niet hahaha. (ben trouwens blij te horen dat ik niet de enige ben die het stom en raar vind om tegen de partner papa of mama te zeggen behaöve dan de zinnen die zijn 'vraag maar aan papa enz. die bedoel ik niet hoor!! ) liefs Es
Ik gebruik het beiden wel, dus mama en ik, maar ik praat wel veel vaker in de ik-vorm tegen mijn dochter dan in de mama-vorm. Tegen mijn dochter zeg ik altijd gewoon jij. Onze buren spraken altijd tegen hun dochter met haar voornaam, dus "wat wil Marie'tje drinken?" en dat meisje heeft dus heeeeeel lang alleen maar in de 3e persoon over zichelf gepraat "Marie'tje wil wat drinken" ipv "Ik wil wat drinken". Mijn dochter mag me later trouwens best bij mijn voornaam noemen. Ik heb daar absoluut geen problemen mee. Ik noemde vooral mijn vader vroeger ook heel vaak gewoon bij zijn voornaam. Waarom vinden sommige dat not-done?
hier ook mama... overigens hebben wij wel een paar weken een 'verwarring' gehad bij onze dochter . Over 'jou/jouw en mij/mijn ' Als wij zeiden: Dit is van jou! Dan zei onze dochter 'is van jou!' en pakte een speelgoedje stevig vast zelf! in de vólle overtuiging, dat het dus van háár was! Want dat zeiden wij toch?! En 'isse mij!' betekende dus een tijdje, dat het voor iemand anders was! Enerzijds wel érg grappig... anderzijds, zó moeilijk om dat te corrigeren
ik noem mezelf mem tegen jelle en hendrik jelle vroeg een half jaar terug hoe mem en heit hun voornaam was, nu zegt jelle vaak tegen andere mensen ja mijn mem heet fokje hoor maar hij zegt altijd mem, wil niet dat hij mij bij mijn voornaam noemt
Echt uitleggen waarom ik het liever niet heb kan ik niet. Heb mijn ouders ook nooit bij hun voornaam genoemd en vind het persoonlijk gewoon raar klinken. Wel heb ik graag dat ze me met jij aanspreek ipv met u, dat vind ik dan weer te onpersoonlijk.
Hier allebei, mama en ik. Bij mijn dochter gebruik ik wel regelmatig haar naam, maar ook wel jij. Zij zegt ook beiden. Meestal als ze iets vraagt, gebruikt ze wel haar naam. bijv. 'Benthe ook drinken?' Ik wil iig niet dat mijn kinderen mij later bij voornaam gaan noemen, dat vind ik echt geen gehoor. Mijn buurjongens doen dat ook en ik denk telkens dat ze het over iemand anders hebben.