Meestal mama en soms ik. Ik zeg wel altijd mijn zoontjes naam dus.....ga je zo lekker slapen/broodje eten
Ik zeg voornamelijk mama. En ik gebruik vaak de 'wij' vorm. Dus "Wij gaan straks een broodje eten". Maar als ik wat drinken voor onze dochter pak vraag ik: "L, wil je een beetje drinken?" Als ik haar bijv. naar m'n vriend stuur zeg ik: "ga maar naar papa". Ik wil dat ze ons papa en mama noemt, ook later. Ik vind het veel gezelliger/persoonlijker klinken, dan als ze ons bij de voornaam noemt. mijn zus en ik hebben onze ouders nooit met de voornaam aangesproken. Het schijnt zelfs wel eens voor te komen dat kinderen hun ouders meneer/mevrouw en "u" moeten noemen, dat vind ik dus echt vreselijk. Tegen onbekende volwassenen moet ze wel "u" gaan zeggen, dat doen we zelf ook. Dat vind ik een stukje beleefdheid.
Ik zeg ook altijd " mama" ik en jij zorgt nogal eens voor verwarring. Als ik tegen Esmee zeg.. Jij krijgt een cadeautje dan zegt Esmee.. Is voor jou! ( bedoeld ze is voor mij)
Mama idd. Ook regelmatig bij andere kinderen 'moet mama even helpen?' Vergeet ik dat ik hun mama niet ben hihi Maar ik zeg ook wel vaak 'ik'. Sarah probeer ik nu met jij aan te spreken, Kevin noem ik nog echt Kevin maar soms ook weleens je/jij.
Meestal mama en soms ik. Maar laatst hoorde mijn zoontje toevallig dat zijn vader niet alleen papa heet. Nou, dat hebben we geweten
Ik ga denk ik gewoon 'ik' zeggen. Maar natuurlijk ook soms mama. 'Geef dat maar aan mama' bijv. Ik vind het echt HEEL raar klinken als een vrouw haar eigen man papa noemt Mijn ouders hebben elkaar ook altijd bij naam genoemd. O, en eigenlijk helemaal niet: 'mama gaat nu een boterham voor je smeren' e.d.. het was zelfs 'geef dat maar hier/aan mij' nooit zichzelf papa of mama. Wij noemen hun wel gewoon papa en mama, dus voor het 'aanleren' hoef je het niet te doen (trouwens.. kan ook heel verwarrend werken voor omstaanders haha.. ik was een tijd terug (paar jaar inmiddels) met mijn jongste zusje in de Bruna, en ze deed iets wat niet mocht, dus ik zei 'je weet dat mama dat niet leuk vind!' En mensen maar denken dat ik naar mezelf verwees hahaha... (de kassa-dame zei dus ook tegen haar 'zal ik het aan je mama geven, of draag je het zelf?) )
Bijna altijd mama, heel soms ik. Als ik tegen 'papa' praat zonder dochter erbij wil ik wel eens papa zeggen, maar puur voor de grap. Met dochter erbij zeg ik altijd papa. Als opa en oma er zijn zeg ik tegen hun ook opa en oma. En mijn zussen zijn tante.. Zolang mijn dochter erbij is. En als mijn kids mij bij de naam gaan noemen zal ik hun dat direct afleren. Nee, ik ben mama voor hun en zeker geen *eigen naam*. De kans is enorm groot dat ze dat gaan doen aangezien mijn stiefzoon mij ook gewoon bij mijn naam noemt en toch hun 'broer' is. Maar mijn kids ga ik dat zeker direct afleren.
hihi , zo automatisch he - anderzijds, bij het kdv van m'n dochter, werd ik laatst ook uitgezwaaid door de andere kinderen. Dit zitten dan te eten als ik m'n dochter breng en die schuift dan snel aan met de lunch. Wegbrengen vind ze nog steeds niet leuk, dus dat gaat altijd heel stilletjes, zonder zwaaien ofzo.. Maar de ándere kinderen zwaaiden en riepen wel naar mij : 'Dag mama! ' -dus andersom gebeurd het ook (dreumesgroep trouwens, van 1,5 tot 2,5 jaar)
Ik zeg ook meestal 'mama' en tegen onze dochter zeg ik ook weinig 'jij/jou', maar meestal haar naam. Ze zegt zelf dus ook nooit 'ik/mijn/mij'. Dus nu ben ik daar mee begonnen, zodat ze dat ook oppikt. Ze is er trouwens ook achter gekomen dat er meerdere papa's en mama's zijn, dus nu zegt ze soms 'mama/papa+voornaam'..
Ik wacht nog even met de persoonlijke voornaamwoorden zoals ik/jij/hij etc. Het lijkt mij voor Kyra vrij verwarrend omdat 'ik' geen vastomlijnd persoon is. Natuurlijk gebruik ik die woorden wel eens, en zal dit ook steeds vaker doen naarmate ik het idee heb dat Kyra het ook echt begrijpt. Ik spreek ook in kortere zinnen om Kyra niet teveel te belasten, maar dat weer niet in kinder/babytaal. Dat vind ik zelf onnodig en minder goed voor de taalontwikkeling.