Vandaag moest ik met mijn zoontje naar de kinderpoli van het ziekenhuis. Daar waren ook veel andere kinderen, en er was ook speelgoed. Mijn zoontje ging met een bal spelen, en die werd op een gegeven moment afgepakt door een ander jongetje. Mijn zoontje deed niks, en ik ook niet. Later was het andersom: zoon pakte de bal van een ander kind af, die vervolgens ook niks deed. Ik murmelde nog even: "geef die bal maar terug aan dat jongetje", maar dat gebeurde natuurlijk niet en ik hoopte maar gewoon dat zijn moeder het niet gezien had. Kortom: nu liep het goed af, geen blerpartijen etc. Maar wat als dat wel gebeurt? Wat doen jullie als je kind iets afpakt van een ander, of als het andersom gebeurt? Ik weet niet hoe ik dan 'pedagogisch verantwoord' moet reageren, met de argusogen van die andere moeder in mijn nek
Als mijn zoon wat afpakt, pak ik het van hem af en zeg 'nee samen spelen, nu heeft dat kindje bijv de bal en als hij klaar is mag jij' Andersom probeer ik altijd te zeggen 'zooo nu mag dat kindje even, pak jij maar even dit' en dan geef ik hem wat anders... moet zeggen dat de meeste moeders als ze dat horen hun eigen kind dan wel terechtwijzen..
Ja lastig he. Ook lastig om hier een andwoord op te geven. Heb wel geleerd dat je je kinderen kan vertellen dat ze het terug moeten geven en ook andersom maar vooral dat ze het zelf even moeten uitzoeken. Snapje een beetje wat ik bedoel. Je zoon is nog geen twee. Je kunt het hem wel vertellen dat wel. Je kunt dus het goede voorbeeld geven. Maar wat ik boven ook schreef. Laat ze het eerst maar zelf oplossen. Als je kind niks deed en daarna het andere kind ook niet dan heeft het zich op een natuurlijke manier opgelost.
Ik hoop bij dit soort dingen ook altijd dat andere moeders mij volgen, ik zeg dus idd niet afpakken en ik hoop meestal dat als ze iets van mijn dochtertje afpakken dat die moeders hetzelfde doen. Maar niet altijd is dat zo, dat vind ik wel zielig, want ik wijs mijn dochter terecht en als ze iets van haar afpakken doe ik niks. Maar het moet niet blijven gebeuren, laatst bij de dokter bleef een kindje iets pakken terwijl die moeder erop zat te kijken, toen heb ik het op een gegeven moment ook terug gepakt en gezegd: hier was zij even mee aan het spelen, want toen werd het echt zielig. Dat kindje was al een jaar of 3.
Op deze leeftijd is het helemaal normaal dat kindjes alles van elkaar afpakken, dat hoort bij de ontwikkeling van eigen persoonlijkheid. Die wetenschap heeft mij gerust gesteld. Mijn kinderen doen dat namelijk voortdurend bij elkaar. Thuis grijp ik pas in als het mis dreigt te gaan. Ik ben van mening dat kindjes dat best wel zelf kunnen oplossen. Ik dacht eigenlijk dat ze bij ons vanaf het begin zouden weten hoe ze moeten delen. Maar niks minder is waar Ik denk dat de ouders het erger vinden dat bij hun kind iets wordt afgepakt dan het kindje zelf (op deze leeftijd). Die reageert meestal op twee manieren: of pakt het terug, of gaat gewoon op zoek naar iets anders om mee te spelen. Dat komt vanzelf wel met de leeftijd, nu snappen ze het toch niet. De dreumesen zijn heel 'egoistisch' en begrijpen de definitie van delen nog niet. Dus als ze een speeltje terug moeten geven, beleven zij het alsof het eigenlijk van ze wordt afgepakt.
Heb wel eens gehoord dat het echt spelen en delen pas met 5 jaar ergens aan de beurt komt. Ik zou het inderdaad ook oplossen door het terug te geven en zeggen dat het andere kindje er mee aan het spelen is. Andersom zou ik denk ik mijn kindje afleiden met iets anders of kijken hoe hij/zij het zelf oplost zonder oogjes uitkrabben en dergelijke.
Toevallig van de week bij onze daktuin zo iets mee gemaakt. Kindje was denk ik een jaar of 2 en die had een bal, zijn broer was denk ik 5 ofzo. Mijn zoontje is helemaal weg van ballen en die zag dat ding en ging er meteen op af. Hij loopt nog maar net dus was niet zo snel en elke keer pakte die kindjes net voor dat hij er eindelijk was die bal. Vond het zo onwijs sneu. Eerst zei ik niks maar later wel en die moeder van die kindjes ook. Alleen het was echt zo'n evil kind die van 2 jaar, dat hoofd alleen al, kan het niet uit leggen. Vond het ook wel moeilijk om mijn zoontje zo alleen te laten daarin zeker toen ie me zo zielig aankeek
Ik grijp nooit meteen in. Ik kijk altijd eerst even zelf hoe ze het zelf oplossen. Meestal lukt dat aardig. Mocht het uit dreigen te lopen in huilen en schreeuwen dan probeer ik mijn dochter af te leiden of vraag aan het andere kindje het speelgoed van mijn dochter terug afhankelijk van de situatie. Ik denk dat het goed is als ze voor zichzelf leren opkomen. Als het kindje dat speelgoed afpakt veel ouder is dan mijn dochter dan zeg ik er trouwens wel meteen iets van.
lastig is dat he.. hier hebben zoon en dochterlief het ook wel eens. ik probeer het ze zelf op te laten lossen,alleen soms gaan ze dan alle 2 aan het speelgoed staan te trekken,dan grijp ik wel in ( ze zijn trouwens 1 en 2) mijn neefje heeft het verschrikkelijk erg! die pakt echt alles van mijn kids af! als mijn kids wat hebben,pakt hij het weer af, dan pakken mijn kids iets anders om mee te spelen,en dan pakt hij het weer af.. gister was het zelfs zo dat hij al het speelgoed vast hield zodat niemand het kon pakken,en toen mijn zoontje er toch kwam,gooide hij het maar op zijn hoofd ( dat piratenschip van little people) met zulke dingen zeg ik er zeker iets van, en laat ik me neefje ook de spullen terug geven.. ( gelukkig hebben wij met me broer en schoonzus wel zo'n band dat we neefje ook kunnen straffen zonder dat hun ons met een scheef gezicht aankijken ) anders om is het net zo hoor! als mijn kids het doen,mogen ze schoonzus en broer er ook zeker wat van zeggen.. met vreemde kinderen heb ik zoiets dan probeer ik mijn kids iets anders aan te bieden,maar als het bezig blijft dan laat ik wel merken dat ik wil dat de moeder ingrijpt gebeurd dat niet dan doe ik het zelf!h
Het ligt een beetje aan de leeftijd van de kindjes, Eva mag bijvoorbeeld niets van baby's en kleine dreumesen afpakken, want die kunnen zich helemaal of nog niet zo goed verdedigen en dat weet ze ook. Maar als het bij een kindje van haar leeftijd is vind ik dat dat kindje voor zichzelf moet opkomen, moet Eva ook . En dan ligt het ook aan de manier van afpakken, soms is het heel bewust om gemeen te doen en dan grijp ik wel in, bij Eva of bij een ander kindje (als die moeder er niets van zegt). Als Lisa iets afpakt van een andere baby (gebeurde gister toevallig) overleg ik even met de ouders wat te doen . Alleen ging het gister om een speentje wat Lisa in haar mond wilde doen en dat leek me niet zo'n goed idee (Lisa is wat gevoeliger voor spruw en ik zou het vervelend vinden als een ander kindje het daardoor ook krijgt). Waar ik niet zo goed tegen kan is als een moeder tegen haar kind zegt iets te doen, kind doet het niet en moeder doet er verder niets aan. Ik begrijp uit je verhaal dat het dus door onzekerheid komt. Gewoon schijt aan hebben wat anderen er van kunnen denken hoor .
Ik denk al wel eerder dan op de basisschool. Zeker als er een broertje of zusje is. Eva leert op het kdv wel delen, maar dat is soms echt haat en nijd geloof ik en ze laten ze ook altijd (tenzij het uit de hand loopt). Maar thuis leer ik haar wel echt te delen met Lisa en dat gaat best goed, inmiddels mag Lisa met Eva's liefste knuffel spelen en dan gaat Eva met Lisa's speelgoed spelen . Eva zegt ook heel vaak: we moeten sámen spelen!
Onze dochter is erg onderdanig en heb al verschillende keren gezien en mee gemaakt dat haar speelgoed word afgepakt. Zij laat dit zonder bleren toe en zoekt dan gewoon naar ander speelgoed om mee te spelen. Ik reageer er tot nu toe niet op omdat ze er niet van onder de indruk van is en gaat huilen. Misschien dat dit ik anders zou reageren als ze zou gaan huilen. Ik denk dat ze ooit vanzelf wel gaat leren om zich daar tegen te verdedigen.
Dat heeft meestal niks met 'onderdanig' te maken hoor . Met 11 maanden denkt zij zover nog niet. Voor haar is dat speeltje gewoon even weg en pakt ze iets anders. En als een speeltje dat zij wil toevallig in de handen van een ander kindje is, maakt dat net zoveel indruk als dat het op tafel ligt. Ze pakken het dan gewoon (af). Hier is het vanaf ong 13 maanden zo dat ze het ding (vooral geen speelgoed ) dat een ander aanraakt juist wel heeeeel interressant is. Meestal vliegen ze met zn drieén op 1 dingetje af, gaan dan eraan trekken, de sterkste wint, en de andere twee gaan of krijsen, of de volgende poging doen om het af te pakken. Als een buurjongetjekomt spelen, gebeurt er eigenlijk hetzelfde. En de buurvrouw en ik laten het gewoon gebeuren, totdat ze gaan krabben, bijten of slaan. Dan is het afgelopen.
Ik zeg er wel wat van. Nu ik Adi's reactie lees denk ik dat daar zeker iets in zit, maar toch: ik zeg er wat van. Als mijn dochter speeltjes van een ander kindje pakt, zeg ik: kijk eens naar dat kindje? En dan kijkt dochter naar dat kindje. En dan zeg ik: dat kindje wilde ook met (soort speelgoed) spelen! En dan kijkt dochter naar het speeltje in haar handjes. Soms geeft ze het dan terug aan het andere kindje, soms niet. Maar ik maak haar er in elk geval op attent dat ze niet de enige is die met dat speeltje wil spelen.
Als Kyra wat afpakt, dan zeg ik meestal dat het andere kindje er mee bezig was en dat ze misschien wel samen kunnen spelen, of ik bied haar wat anders aan! Als er van haar wordt afgepakt, dan laat ik het meestal gewoon gebeuren. Kyra kan al heel goed voor zichzelf opkomen, dus laat zich niet snel dingen van zich afpakken. En 9 van de 10 keer geeft ze zelf al het speelgoed aan het andere kindje!
Ja, samen spelen en delen doen ze niet uit zichzelf, dat moet iemand ze bijbrengen. Hoe ik handel ligt een beetje aan de leeftijd van het andere kind. Bij een baby of dreumes vind ik het al een heel ander verhaal dan bij een 5- of 6-jarige. Meestal kijk ik het gewoon even aan, maar soms heb je van die kinderen gewoon alles hebben moeten wat een ander heeft en op een leeftijd zijn dat ze allang mogen beseffen dat je dat dan niet af pakt. Vaak hoort er in zo'n geval ook een moeder bij die totaal niet oplet en het weinig interesseert. Dan zeg ik er gewoon na een paar keer wat van. Trekken ze voor de 4e keer ofzo wat uit hun handje, tja, dan zeg ik dat ze het terug moeten geven. Gebeurt dat niet, dan trek ik het gewoon uit hun handen. Als zo'n moeder niet oplet en ingrijpt, dan doe ik het wel. Ik let zelf ook op dat ze geen speeltjes van andere kinderen afpakt. Ik heb eens een kind gehad van een jaar of 6 wat ik het zwembad zo het bootje van mijn dochtertje (toen 1,5 jaar) weg griste en heel hard weg rende. Komt hij daarna uitdagend langslopen, dus ik zeg dat hij dat bootje terug moet geven, 'nee'! Tja, toen heb ik zijn arm gepakt en het bootje er uit getrokken. Hij draaide compleet door, wou me schoppen, maakte me voor weet ik wat allemaal uit en heeft 10 minuten hysterisch gejankt. Allemaal terwijl die moeder op de kant op een stoel zat toe te kijken. Onbegrijplijk! Ze is nu nog wel wat te lief, vooral als ik haar met haar broertje vergelijk, maar ik maak me geen zorgen, zal wel goed komen.