ik had van mijn dochter een supersnele bevalling van 3 uurtjes dus mag echt niet klagen al had ik wel veel pijn met een weeen storm! nu ben ik 31 weken zwanger van nummer 2 en door mijn diabetes type 1 ben ik alleen bang dat het een keizersnede gaat worden. bij een gewone bevalling weet ik wat er te wachten staat en die ontladig als je eindelijk dat kleine hummeltje in je armen houd! dan ben je meteen allepijn vergeten.
Ik kan ook niet wachten tot deze ukkie er is... maar de angsten blijven toch... ik heb vandaag mijn koffertje half klaargemaakt... je weet maar nooit... En op de een of andere manier had ik er niet echt plezier in... weet niet waarom...
Wat vervelend meis! Heb je het al met je verloskundige erover gehad? Die hebben veel folders over omgaan met pijn tijdens bevalling en angst voor de bevalling...misschien is het goed voor je om er zo een beetje op voor te kunnen bereiden.. Sterkte en ik hoop dat je nog wel een beetje kan genieten van je zwangerschap! Liefs Guusje
Nee heb pas over 2 weken een afspraak... Ik barst ineens in tranen uit... zullen dat de hormonen zijn? weet niet waarom ik me zo down voel...
Ik trouwens ook hoor.... Ik vind het heerlijk die bewegingen maar de tijd mag echt als een sneltrein gaan hoor.. verlang nu nog meer naar mijn ventje... en naar mijn ouwe ik.
Hormonen doen een hoop hoor meis...maar als je er echt zo druk om maakt zal ik gewoon maandag de VK bellen en je verhaal doen. Zij begrijpen je echt wel hoor! En zij kunnen je waarschijnlijk het een en ander verellen, hopelijk geruststellen en wat informatie geven... Je moet maar zo denken; menig vrouwen zijn me voor geweest dus waarom zou ik het niet kunnen? Tis makkelijker gezegd dan gedaan maar misschien helpt het je een beetje...
JUIST! dat proces ervoor... Jullie hebben het geluk nog een man te hebben die jullie met de auto zal brengen... Mijn ex zal er niet zijn om me naar de auto te sjouwen... dus moet ik zelf de trap afgaan omdat ik te zwaar ben voor mijn broertje van 18 jaar en mijn moeder me toch echt niet gaat tillen... Daarnaast is mijn broertje pas begonnen met zijn autolessen en mijn moeder heeft haar rijbewijs niet... dussssssssss moet ik met de taxi als het in de nacht gebeurt... stel dat het gebeurt op een door de weekse dag.... Iedereen is aan het werk of naar school... daar heb ik amper aan gedacht... En mijn ex komt van Eindhoven... een uur rijden... omg... Nog een stres erbij.... Hopelijk beval ik in de kerstvakantie... Ik denk dat ik erg opgelucht zal zijn als ik in het ziekenhuis lig idd... En ervaren mensen om me heen heb... En hopelijk is mijn ex optijd voor de bevalling... wil dat hij vanaf het eerste moment als ik daar lig er ook is... Stel dat ik alleen thuis ben en weeen krijg? en geen kracht heb om bij de tel te komen? omg....
Ja je hebt gelijk.... Ik moet me ook maar niet te druk maken... Ik denk dat mijn angst meer is als het niet goed gaat en mijn kindje of ik niet meteen mee naar huis mag (afkloppen)... Ik heb de erkenning nog niet eens in orde.... de verloskundige vroeg aan me "heb je je kind laten erkennen?" Want stel dat er wat met jou gebeurt dan..... ik denk dat dit me angstig heeft gemaakt... Daar heb ik nooit eerder bij stil gestaan... Mijn ex werkt niet echt mee.... Hoewel hij dit wel heel graag wil... Maar idd stel dat er wat gebeurt moet mijn kindje bij iemand kunnen blijven en als er geen erkenner is... wat dan... ze sprak ook over een derde persoon als erkenner... maar heb dat liever niet....
haii ik weet dat bij mijn zwangerschap in 2006 van mijn dochter, ik ook heel erg bezig was met de bevalling. Ik sloeg elk blaadje open wat over bevallen ging en maakte mezelf helemaal gek.Ik dacht weeen? wat moet ik me daarbij voorstellen.??? Nou ik ging maar van het ergste uit. Ik ga jullie verder details besparen van mijn vreselijke bevalling, maar nu 4 jaar later ben ik alweer 28 weken in blijde verwachting. Ik weet dat omdat ik zo bang was vorige keer , dat mijn bevalling ook langer duurde. De angst en de pijn werkten tegen de weeen in en liet alles langer duren. Ik kan echt niets anders zeggen dan: zorg dat je de mensen om je heen heb die je echt erbij wilt hebben. Laat je niet opfokken of zenuwachtig maken en probeer de weeen zo rustig mogelijk op te vangen...Blijf zo rustig mogelijk. Of ik de pijn gelijk vergeten was? Nee! Maar ik was super blij met mijn kleine prinses en ik ben nu totaal niet bang meer. Het moet er toch uit! Dames geniet nog even, en praat er over met je vk eventueel. Liefs
Ik zie er niet vreselijk tegenop. Wel een gezonde dosis angst en spanning, maarrrr van mij mag deze zwangerschap nog heel lang duren. Ondanks alle ongemakken en pijntjes geniet ik hier zoooo van! Na 4 jaar zijn we zwanger en nu vliegt de tijd... Nee van mij mag ze nog lekker even blijven zitten. (waarschijnlijk zet ik over een paar dagen/weken wel weer wat anders hier neer haha)
ik ben dan wel een late januari mama, maar ik droom er ook veel over. ik ben op zich niet bang om te bevallen, mijn pijngrens is ook vrij hoog, dus ik weet nog niet of ik wel of geen ruggeprik zou willen (hangt wss van het moment zelf af) ik hoop alleen niet dat de bevalling zo snel op gang gaat komen dat ik geen tijd meer heb om naar het ziekenhuis te gaan, het lijkt mij persoonlijk helemaal niks om thuis te bevallen
Op de een of andere manier doen jullie me heel veel goeds... ik begin er ook meer positief over te worden... Ik ben vandaag 31 weken en de tijd komt eraan en ow ja die rilling in mijn rug komt nog steeds... maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik me ook erop ga verheugen... Thanks meiden... Dit helpt echt heel erg...
Nee bang ben ik niet.... Gezonde spanning heb ik al wel. Ik kijk er enorm naar uit en ben ontzettend benieuwd hoe ik het allemaal ga ervaren. Heb deze vraag ook al eens aan mijn man gesteld. Hij is, gelukkig, ook niet bang maar vindt het wel enorm spannend ook. Ik ben ook enorm nieuwsgierig naar hoe ik het allemaal ga doen, hoe mijn lichaam het trekt en hoe "sterk" ik zal zijn. Haha, laat het maar snel eind november, begin december zijn wat mij betreft!