Ik weet dat ik ongetwijfeld niet de enige ben,maar ik heb dus mentaal een flinke dip gekregen na de bevalling. De eerste week ging nog wel,maar naarmate de weken vorderde had ik er steeds vaker last van. Daarbij komt nog dat ik lichamelijk ook een flinke klap heb gehad...Grieperig,afgevallen,oververmoeid... Het is niet continue, het ene moment geniet ik echt van mijn dochtertje (die het trouwens super doet), en zit ik al te denken aan de leuke dingen die we straks kunnen gaan doen, en het volgende moment slaat de paniek toe, kan ik het niet aan, wil alleen maar huilen, en ben ik bang hoe dit nu verder moet... Normaal ben ik helemaal niet zo,ben best mentaal sterk, maar ik ken mezelf dus zo niet meer terug...voel me net een zielig vogeltje... Hadden jullie dit nou ook,en wat doen jullie of deden jullie om er mee om te gaan of het te verwerken...
Ik herken het wel. Het enige wat ik deed was er thuis met mijn man over praten en als hij thuis was even lekker met de hond een stukje wandelen. Even de rust opzoeken zonder kids.
Manon. ook voor mij heel herkenbaar helaas! Ik heb het advies gehad echt te gaan bijslapen. Dus als mijn mannetje slaapt ga ik ook slapen. Het huishouden laat ik even voor wat het is. Dus rust rust rust! Sterkte
Ja, de huisarts had mij ook al gezegd probeer veel te rusten, maar het probleem is dat ik de nachtvoeding moet doen,omdat mijn partner gewoon niet wakker wordt, en overdag slaapt Emma niet meer zoveel ...Daarbij komt dat ik van elk kikje van Emma wakker wordt, dus al slaapt ze,bij het minste of geringste schiet ik wakker (en dat terwijl je normaal een kanon naast me kon afschieten...)
Ik wordt ook van elk geluidje van Nick wakker. Ik heb hem daarom met 6 weken op zijn eigen kamertje laten slapen. De babyfoon durf ik nu eindelijk iets zachter te zetten. Als hij huilt hoor ik het en anders niet. Ik heb ook een partner die niet wakker te krijgen is 's nachts. Heel frustrerend. Ik doe ook de nachtvoedingen. Gaat jouw kleine 's avonds naar bed? Hier gaat Nick om half 8 ongeveer naar zijn bedje en dan slaapt jij tot 23:00 uur. Ik ga als ik moet ben om 20:00 uur douchen en naar bed. Zet de wekker op 23:00 uur en dan heb ik toch weer wat uurtjes gepakt. Ik heb ook het sporten weer opgepakt. Succes
ummm misschien gewoon je vent wakker schoppen snachts? jij hebt ook recht op een nachtje rust hoor !!
Nou, we hebben het van het weekend geprobeerd. Ik zou op de bank slapen,manlief zou de nachtvoeding doen. Dus zijn wekker om 4.00 gezet (de gemiddelde tijd dat Emma zelf wakker wordt), de babyfoon op hoogste stand, zijn mobieltje ernaast... Het gevolg was dat ik dus, ondanks dat ik op een andere verdieping lag met 2 dichte deuren wakker werd om 4.00, manlief nog een sms-je stuurde dat Emma wakker was, maar nee hoor, ik kon naar boven om hem wakker te maken...Ja, toen was ik dus zelf ook weer klaarwakker Maar binnenkort gaat ze uit logeren, dus hopelijk dan een goede nachtrust...
. Emma gaat om 21.00 naar bed,en krijgt om 23.45 haar laatste flesje voor de nacht...Ik ga nu zelf om 23.00 naar bed, en manlief geeft die laatste fles, en ik doe de nacht weer... Wij zijn echte avondmensen, dus zo vroeg naar bed lukt me ook weer niet...'t Zijn de ochtenden waar ik moeite mee heb...
Als ik jou was zou ik toch proberen om wat vroeger naar bed te gaan en je ritme dus iets te verschuiven, ik heb dan 2 kleintjes en het is even het ritme zoeken maar ga wanneer ik een rommelige nacht heb gehad (mijn zoontje wil weleens om half 2 s'nachts besluiten dat hij wakker wil zijn voor zo'n 3 a 4 uur lang.. hmmz) ook echt om 21.00 uur er al in anders ben ik de volgende dag een dweil en heeft niemand wat aan me.
Ik ga het ook proberen deze week...Want die ochtenden zijn gewoon echt een ramp voor mij...voel me dan zo rag...
Ook voor mij heel herkenbaar. De nachten alleen moeten doen, van elk kikje wakker worden en overdag niet kunnen slapen. Toen kreeg ik ook een dip met veel huilen, het niet meer zien zitten, niet weten hoe het verder moest, terwijl het eigenlijk heel goed ging. Toen het na een paar maanden alleen maar erger werd en ik ook snachts niet meer kon slapen doordat ik ook paniek erbij kreeg, ben ik naar de ha gegaan en heb ik ad gekregen en kalmeringspillen. Toen de ad aansloeg ging het meteen stukken beter en kon ik het weer aan. Probeer eerst meer te rusten en te praten met iemand, als het zo blijft, blijf er dan niet te lang mee doorlopen en ga naar de ha. Veel sterkte
Hier ook een dip, een fikse. Helaas heb ik het zelf niet/weinig gemerkt. pas toen de jongste 1 was merkte ik dat ik me absoluut niet goed voelde. Helaas voel ik me nog steeds niet goed maar werk ik er nu wel aan. Wat hormonen in combi met een veranderd leven wel niet allemaal met een mens kunnen doen!
Nou, ik ben er ondertussen achter gekomen wat bij mij de paniekaanvallen en de depressie (die ik dus ondertussen in lichte mate heb) heeft aangewakkerd/veroorzaakt... Ik was vanwege mijn reuma weer aan de prednison gegaan, en na een tip en wat speurwerk op internet, en later ook een bevestiging van mijn reumatoloog (de eikel :x) blijkt dus dat prednison en een ontregelt hormoonhuishouden de oorzaak zijn voor een (postnatale) depressie...De reumatoloog wist dit, maar was het blijkbaar even vergeten toen hij mij de pred voorschreef...Het had bij mij dus voorkomen kunnen worden... Maar voor nu is het voorlopig dus te laat, en heb ik dus pnd en ben nu bij een paar artsen daarvoor onder behandeling... Ik kan hier zo kwaad om worden, dat door zoiets lulligs mijn leven en vooral mijn mentale gestel zo overhoop ligt en ik niet 100% kan genieten van alles...
heel herkenbaar! mijn zoon kwam de eerste 2 maanden 2x per nacht voor een voeding en ook ik heb een man die niet wakker word. na 8 weken ofzo was ik zo moe dat mijn zoontje uit logeren is gegaan bij mijn ouders. ik ben s'avonds rond 22.00 in slaap gevallen en s'ochtens om 7 uur werd ik voor het eerst weer eens wakker, heerlijk! ik voelde me helemaal herboren! nu slaapt mijn zoontje beter gelukkig dus nu red ik het wel. wat mij ook helpt is een vast ritme dus ook op dezelfde tijd op staan elke dag hoe moe je ook bent. het is niet altijd makkelijk om er uit te gaan, maar eenmaal eruit en beneden gaat het wel. dan lekker ontbijten en soms om echt wakker te worden even een stukje wandelen met de kleine! en probeer te slapen als de kleine slaapt of iniedergeval rusten.
Tsja, ik denk een stukje ongeintereseerdheid ofzo... Ik vind trouwens toch dat artsen weinig doen met pnd...Als je op de site van www.kraamtranen.nl leest, zie je dat er bepaalde factoren een belangrijke rol spelen bij pnd, en die zijn soms van te voren al aanwezig...Dit is bewezen, dus geen zweverig gedoe, en toch hoor je artsen daar niet over...Als je dan weet dat bij 1 op de 10 vrouwen pnd voorkomt, denk ik, waarom verdiepen artsen zich daar niet wat meer in, dit kan zoveel leed bij met name de vrouwen (maar in extreme gevallen ook bij de baby en partner) voorkomen...:x
ik heb het even gelezen op die website, daar schrok ik ook wel van. ik heb zelf heel erge angst gehad dat ik de winkel niet indurfde, maar ben geloof ik wel optijd naar de huisarts gegaan die me heeft doorverwezen naar een psycholoog en nu ben ik er weer boven op!
ik herken jullie verhalen ook heel erg, mijn kleine meid Sanne is zondag 4 weken, en ik huil echt elke dag! ik denk zelf dat het grotendeels aan de bevalling ligt, die uiteindelijk is geeindigd in een spoed keizersnee, Sanne wilde namelijk niet door het bekken komen, dus ik moest na 17 uur omschakelen van een gewone bevalling naar een ks. met als gevolg dat ik heel erg baalde dat je dan 6 weken niet mag tillen etc. nu kan het huishouden me gestolen worden, maar had zo graag met Sanne lekker dingetjes willen doen. nu beperk ik het toch lekker knuffelen en wandelen! maar ik ben onzeker geworden doordat Sanne veel en doordringend huilt, vooral snachts. wij doen dan wel samen de voedingen, mijn man maakt het flesje en geeft schone broek, en ik geef het flesje aan haar. en doordat ik niet zo heel erg mobiel ben, doen we het super samen, daar ben ik wel echt blij mee. maar ik huil zelf veel omdat ik bang ben het allemaal verkeerd te doen, waarom huilt Sanne? waarom wordt ze niet rustig, drinkt ze gulzig etc. kortom, de hormonen vliegen hier ook alle kanten op, wist niet dat ik ze had, want ik heb er 9 maanden geen last van gehad!!
Tsja, die hormonen...ik wist ook niet dat ze zo'n invloed en impact op je konden hebben hoor... Hopelijk wordt je snel wat zekerder, dat ben ik gelukkig ook geworden over de verzorging van Emma, en gelukkig kan je hier op het forum en internet in het algemeen veel vinden over de verzorging...
hier ook een mega dip na de bevalling. Ik zit na 2 weken gewerkt te hebben na mn verlof) 100% in de ziektewet omdat het me gewoon teveel is. Heb en zware bevalling gehad, complicaties daarna ( vele bloedverlies, flauwvallen enz), 3 blaasontstekingen, placentaresten (waarbij met het verwijderen ik weer 1,5 lieter bloed verloren ben en een baarmoederontsteking kreeg), 5 antibioticakuren en mn werkgever had ineens besloten om zn zaak te verkopen zodat daar ook ineens ALLES veranderde.... Momenteel heb ik nog steeds pijn overal en men weet niet waar het vandaan komt en vorige week heb ik een intake gehad met een psycholoog. Nu ik het zo kort in de bocht opgeschreven heb, vind ik het helemaal niet gek dat ik thuis ben en er even helemaal doorheen zit..... Liefs Sassie