Onze kids worden groter en dat is helemaal geweldig, maar soms zijn sommige dingen echt niet leuk. Bijvoorbeeld de bedjes die helemaal laag staan. Noodzakelijk omdat ze anders gewoon uit de bedden omkiepen, maar als ze 's nachts verdrietig zijn, zijn het toch weer mijn grote/ kleine babys en willen troost. Net ook, Aldin was aan het huilen, ik ga naar boven, even aaien, speentje geven, hij wordt rustig en mompelt in zijn slaap MAMA... Ik smelt dan gewoon en wil hem zoooo graag een dikke knuffel en een kus geven. Maar ik ben klein en kan me niet meer zo ver buigen om bij hem te komen. Als ik hem optil wordt ie wakker en dat is ook niet de bedoeling. Dus zat ik daar zijn handje te kussen door die 'tralies'.... Sorry voor de onzinnige topic, maar ik moest het even kwijt..
Herkenbaar hoor Adi! Ik ben ook niet zo groot en zou zo voorover in het bedje kieperen als ik Julie zo een kus zou proberen te geven Ik baalde er ook vreselijk van toen het bedje omlaag moest, omdat wij altijd wangetje-wangetje met Julie deden om haar in slaap te laten vallen. Gaat nu ook niet meer . Wat worden ze groot he!
Ah ik kan het me helemaal voorstellen ook al is het hier nog niet zo ver. Ik geef m'n ventje ook altijd graag knuffeltjes in bed. Nou geef hem morgen dan maar een extra dikke knuffel!
Oh ik ken het! Nog even een kusje geven als ze in bed liggen.. Ik ben ook klein en heb ook snel last van m'n rug dus als ik dan moet bukken voel ik m'n rug meteen weer.
tja hier hebben we dat snel opgelost door 1 rek van het bed af te halen....maar dat kwam ook omdat zowel Nick als Chris fanatieke klimmers waren en met een maand of 14 al dachten ook vanuit de lage stand eruit te klimmen...Nick lag dus toen al in het peuterbed en Chris ligt nu nog in zijn ledikant met 1 rek eraf. Maar ik snap dat je er van baalt.
Doe dat echt, voordat je het weet is ie al 'groot' Miffy, hier was dat ook 'werkt-altijd-strategie', lekker tegenaan leunen en zo vielen ze in slaap. Nu zit ik soms ernaast over de bol te aaien, voel me ineens zo gescheiden :x. Ik moet zeggen dat ik ze nu ook sneller eruit haal als ze 's nachts huilen. Vroeger was ik heel erg van het troosten in eigen bedje, maar nu ik er niet meer bij kan, pak ik ze sneller op.
ook ik herken het. ik zou zo blij zijn al hij naar zijn grote jongen bed gaat dan kan ik erbij gaan zitten oid
hier idem. ik leg mijn buik op het traliewerk en hang zo in zijn bed met mijn voeten van de grond ook het troosten in het bed is belastend voor de rug vind ik.
Och lieve Adi, hoe herkenbaar. Ik zie het helemaal voor me. Ook hier een kleine mama die haar meisje zo graag 's nachts een kusje wil geven en 'lijdzaam' moet toekijken hoe papa (1.98) zich moeiteloos vooroverbuigt om een kusje te geven. Ik geef haar een fijne aai over de bol, maar het is niet hetzelfde.
Oh hier precies hetzelfde! En dan ook nog die grote buik die in de weg zit! Soms ga ik eventjes kijken en wil hem alleen nog een zacht kusje geven maar dan zitten die stomme tralies in de weg! Ohhhh ik ben blij als die ook weer weg mogen!!
Ik ben niet klein (gewoon gemiddeld), maar ik kom ook niet over die rand heen tot aan J., hoor. Maar flink aaien en door de tralies kussen en op de momenten dat het wel kan 'echt'...
voordeel: als ze straks nog groter zijn, kunnen ze in een peuterbed zonder tralies en dan kun je weer naar hartelust knuffelen
Herkenbaar.. ik zet altijd mijn handen op het matras, zodat ik daar op steun, en dan ga ik op mijn tenen over het bedje hangen. Mijn tenen komen dan ook even van de grond als ik dochter een kus geef. Manlief heeft het veel makkelijker haha.
ik vind de "hoge " stand al vervelend... als ie jengelig is of moeilijk inslaap kan komne...pak ik zn handjes en leg mn gezicht tegen die van hem aan...AUW mn rug...zeker als je even wacht tot ie inslaap valt...