Twee weken geleden is mijn meisje van 2 een grote zus geworden. En ik zou nu graag wat ervaringsverhalen willen horen van jullie. Hoe is het bij jullie gegaan? Mijn dametje is namelijk heel lief voor haar broer, en niet eens zo overdreven dwars tegen ons(heel soms kan ze ff een driftbui er doorheen gooien). Dit is wel toegenomen sinds haar broertje erbij is. Maar waar ik vooral moeite mee heb, is dat ze soms heel huilerig kan doen naar mij toe. Normaal als ze viel, was er nix aan de hand, maar nu kunnen er tranen met tuiten komen. Ze doet nu opeens ook heel moeilijk met naar bed gaan. Ik denk ook dat ze wel degelijk voelt dat ik me soms schuldig voel tegenover haar. Mama heeft broer weer aan de borst, en is overbeduidend minder met haar bezig. Soms ben ik wel heel erg bang dat me dit kwalijk neemt. Door de hormonen zal ik ook nog wel veelste gevoelig reageren hier op... Maar het lijkt gewoon als of mijn relaxte kindje verdwenen is!!!
Wij hebben dit met Kylian ook gehad, Kinley was een huilbaby dus kreeg heel veel aandacht (juist door te huilen). Schijnbaar dacht Kylian dus dat de manier om aandacht te krijgen huilen was. Kylian is natuurlijk wel een stukje ouder dan jou kleine meid en dus konden we hem dingen uitleggen. Wat hem ook goed heeft gedaan is het feit dat ik Kinley (hoe moeilijk ik het ook vond) 's avonds naar bed bracht en daarna hem en dat ik gewoon het hele bedtijdritueel met hem volbracht of Kinley nu huilde of niet.
hier ook wel een jaloers grote broertje Driftbuitjes zijn toegenomen; op de momenten dat de baby slaapt wil hij niets met me ondernemen/spelen en zodra ze wakker is wil hij aandacht.... zucht. vermoeiend dus. Het gaat stukje bij beetje wel beter, maar hij vind het toch erg moeilijk. Hij vind haar wel erg lief en wil haar de hele tijd aaien en kusjes geven (wat ie dan weer veel te ruw doet )
Oh wat grappig. Dit is echt zooooo herkenbaar. Mijn meisje is ook een grote zus geworden in mei. En ik was zelf een vreselijk hormonaal monster. Als zij samen met papa stond te dansen op K3 barste ik al in tranen uit. Ik had zo met haar te doen. Terwijl ze echt oprecht blij was met haar broertje. Dus mijn gevoel sloeg nergens op. Als er dan inderdaad eens iets was, of ze viel, dan krijste ze zo hard. Zelfs op het kdv zeiden ze dat ze zo overstuur kon worden om de meest kleine dingetjes. Volgens de leidsters was dit normaal gedrag wanneer een kindje een broertje of zusje kreeg. Onze grote meid is nog steeds heel erg lief voor haar broertje en doet echt nooit akelig tegen hem. En eigenlijk is het pas sinds kort over. Dat hele dramatische. Dus ik denk eerlijk gezegd dat het nog wel een poosje duurt. Maar het gaat echt wel weer over.
Hier precies hetzelfde. Denk dat het langzaam wel beter wordt. Tis voor een kind een hele verandering als er een broertje of zusje bij komt.
hier een beetje hetzelfde. alyssa kon altijd wel een beetje een dramaqueen geweest maar sinds daymian er is is het wel toegenomen. ik probeer als alyssa weer zo`n bui heeft met haar te praten en te achterhalen wat er is. als daymian ligt te slapen (of gewoon rustig in de box ligt) dan geef ik alyssa extra 1op1 aandacht. ik denk dat het ook deels met de peuterpuberteit te maken heeft. er komt best veel op een kind af als er een broertje of zusje bij komt en in de peuterpuberteit gebeurt er ook zoveel met een peuter dat het soms moeilijk is om het allemaal een plekje te geven. alyssa kan gelukkig al redelijk vertellen hoe ze zich voelt als ik een beetje doorvraag en ze zegt ook soms zelf dat ze het allemaal even niet meer weet omdat het te druk of te veel is. ik denk dat praten met je peuter en laten merken dat ze goed is zoals ze is en je nog net zoveel van dr houd als voorheen het enige is dat je kan doen en dat het uiteindelijk vanzelf minder wordt. liefs doris