Ik hoop dat ik het hier goed plaats maar het is ook echt iets van na de bevalling Voor dat we papa en mama waren hadden we bijna nooit ruzie op de gezonde meningsverschillen na Maar de afgelopen maanden lijkt het alsof we alleen nog maar ruzie maken Het kan ook heel gezellig zijn hoor maar meestal zijn we alleen maar op elkaar aan het vitten. Nu hebben we een heel makkelijk mannetje die zo af en toe is zijn momenten heeft zoals iedere baby maar het lijkt alsof mijn vriend daar niet zo goed tegen kan Ik verveel me vaak en vind dat als ik vrij ben me aan een strak schema voor onze zoon moet houden omdat we ook heel vaak weg zijn en ik vind het zielig als hij zijn rust en regelmaat niet krijgt. Ook ben ik na de bevalling een totaal ander mens geworden. Ik laat door niets en niemand meer over me heen lopen en ga direct in de aanval. Tegen niemand ben ik eerlijk hoe ik me voel en misschien weet ik dat zelf eigenlijk ook niet. Het lijkt alsof we totaal lang elkaar heen leven en niet normaal meer kunnen communiceren... Dit doet me natuurlijk erg veel verdriet want ik wil gewoon een happy Family zijn. Wie herkent dit van na de bevalling en gaat dit weer over wanneer we aan alles gewend zijn of is er meer nodig om weer goed met elkaar om te gaan.. Of is het zonde van onze tijd om hier nog mee door te gaan Zie het zelf redelijk somber in namelijk.. Het is volgens mij een beetje een warrig verhaal geworden maar ik hoop dat iemand me snapt Liefs Luna86
Hallo Luna, Mensen maken hun hele leven ervaringen mee die een mens mede vormt tot een persoon. Soms gebeurt er iets ingrijpends, positief of negatief waarop iedereen weer anders reageert en/of ervaart. Het is belangrijk om, als je een relatie heb, dit van elkaar te weten. Weten wat het een ander doet anders groeit de 1 harder dan de ander in zijn ervaringen en belevingen en uiteindelijk groei je langs elkaar heen en uit elkaar. Het is niet van belang waar de schuld ligt. Het is van belang om te weten waarom een ander of jijzelf je op een bepaalde manier gedraagt. Praat met elkaar en vraag eens hoe hij dit allemaal ervaart en wat het met hem doet. Kom elkaar tegemoet en sta open voor wat er gezegd wordt en probeer samen uit te vinden hoe en waarom en hoe lossen we het op. Bijvoorbeeld: "goh lieverd, ik wil graag eens weten wat jij vindt en voelt sinds de baby er is. Ik heb het gevoel dat bij ons beiden gevoelens worden losgemaakt waarbij er ook minder leuke bijzitten, wat vind jij?" Breng het niet op de man af als een beschuldiging en praat jezelf ook geen schuld aan. Jullie zitten nu eenmaal in een situatie waarbij het niet vanzelfsprekend hoef te zijn dat je alleen maar gelukkig MOET zijn. Dat is geen schande. De clou is samen praten en eruit komen en dat hoeft niet in 1 dag geregeld te zijn Geef aan waar je mee zit en dat je het zelf ook niet leuk vindt. Sta open voor feedback en geef die zelf ook naar je man. Gedachten lezen kan niemand namelijk. Veel liefs, Alice
Ik denk dat jij al aangeeft btje met jezelf in de knoop te zitten.. en als er 1 niet goed in zijn vel zit merk je dat zeker samen. Hoe moeier ik ben des te korter ik ben naar mijn man. mijn man wordt op zijn beurt weer kort naar mij en dan zitten we idd constant op elkaar te vitten. als we dan even praten en ik doe echt mijn best (licht niet altijd aan mij hoor) dan gaat het weer een stuk beter. dus ik denk dat alle veranderingen er voor gezorgt heeft dat jullie rollenpatroon dusdanig veranderd is dat jullie btje uit balans zijn. Ik denk dat daar zeker wel weer uit te komen is. maar alleen door te praten praten praten. en niet verwijten. maar gewoon elkaar terug vinden. ook tijd maken voor leuke dingen samen zal kunnen helpen. sterkte
Meid geloof me... het beste, meest gelukkige paar wat er maar bestaat herkent dit! (want dat zijn wij hahaha) Door de slapeloze nachten en hormonen is het zo normaal dat het af en toe even flink botst! Wij kennen elkaar al honderd jaar en waren en zijn heel gelukkig maar door de komst van een kindje verander je als vrouw opeens in een moeder met oergevoelens die als eerste naar je kindje gaan en dan naar je man/vriend. Zo werkt de natuur Je partner vind dat moeilijk om met die verdeelde aandacht en gevoelens om tegaan en begrijpt jou niet meer zo goed (waarom doet ze zo kribbig?!) Het eerste jaar is het meest heftig daarna wordt het rustiger, het komt goed! Je bent niet voor niks verliefd geworden op elkaar en begonnen aan een kindeje 'uit liefde' voor elkaar, geef het de tijd! Je leven veranderd zo enorm met een kindje en je wil het vooral als moeder zo goed doen voor je kindje dat je relatie daar nu soms onder te lijden heeft. Komt goed! grt Hummie
Ik had jullie reacties net al gelezen maar mijn vriend zat naast me op de bank dus kon niks terug schrijven.. Alice, Ontzettend verhelderend wat je schrijft. Werd er zelfs emotioneel van zit me allemaal erg hoog. Heb zelf het idee dat ik bepaalde dingen nog niet helemaal goed heb verwerkt en weet ergens ook wel dat ik echt aan mezelf moet gaan werken. Cheri, Het is dus soms wel herkenbaar? Je hebt ook helemaal gelijk dat we even tijd voor elkaar moeten vrij maken maar dat is toch wel erg lastig met een vriend die erg gehecht is aan voetbal, werk en tja werk... Hij is bezig met een eigen bedrijf en werkt daarnaast ook fulltime ik werk 21 uur waarvan soms ook de zaterdag dus blijft er weinig tijd over. Mijn moeder woont niet in de buurt dus een oppas is niet heel snel geregeld en ik durf mijn zoontje nog niet bij iedereen te laten... Hummie, Wat jij schrijft heb ik vaker gelezen dat na een bepaalde periode iedereen weer zijn plekje heeft gevonden binnen het gezin. ik hoop echt dat dat voor mij ook zo werkt. Ik heb geprobeerd om net een gesprekje aan te gaan maar hij is moe en gaf een beetje kortaf antwoord. Hij is het me me eens dat het zo niet kan en we er voor moeten zorgen dat het beter gaat. Ik ben soms een beetje bang dat ik een depressie heb maar eigenlijk voel ik me verder wel vrolijk. Ik heb een wat korter lontje maar ik lees al dat dat normaal is Ik ga voor nu ook mijn bedje opzoeken om even goed na te denken... Heel erg bedankt voor jullie verhelderende reacties.
Heele herkenbaar. Bij de eerste hadden we ook wel een s een ruzietje om niks, normaal bijna nooit. Toen had ik ook echt zo iets, ik hoef geen kinderen meer met jou. Nu hebben we een tweede en het gaat precies hetzelfde als bij de eerste. Het eerste jaar is gewoon echt het moeilijkst. Na dat jaar wordt het meestal wel makkelijker en dan gaan de ruzies ook minder worden of helemaal niet meer.
Zooo herkenbaar! Voor onze kleine er was, was alles altijd koek en ei (klinkt als een sprookje.... er was eens... ) . Daarna heeft het echt een tijd lang gerommeld. Geen waanzinnige ruzies of zo, maar het liep gewoon echt heel stroef. Ik dacht ook wel eens: we zijn kortgeleden getrouwd en ik was er echt van overtuigd dat wij bij elkaar horen, maar nu.... Ik miste "ons" ook gewoon, de tijd voor ons tweetjes, filmpje kijken op de bank, of spontaan erop uit. Ik heb toen vooral vastgehouden aan wat wij onvoorwaardelijk delen, en dat is (de liefde voor) onze ukkepuk. Daarin zag ik mijn man terug, zoals ik hem ken en zoals ik van hem hou. Ik denk dat het wel een jaar geduurd heeft voor het echt weer lekker liep. We hebben nieuwe rollen, en die moeten we leren kennen van elkaar. Ik was geen moeder en hij was geen vader toen we elkaar leerden kennen met de verantwoordelijkheid en uitzonderlijk veel liefde voor een kindje; we waren toen ongebonden vrijgezellen. Geef het de tijd. Geef jezelf de tijd. Forceer niks, forceer ook gesprekken niet te erg. Als het tijd is voor een praatje is dat prima, is het niet het juiste moment, dan is dat ook oke. Geef elkaar de ruimte, zodat jullie beiden als individu jezelf kunnen leren kennen, je bent echt anders als ouder. En wat ook belangrijk is: woorden zijn leuk, maar belangrijker nog de daden van iemand. Daarin lees je wat iemand echt wilt, voelt etc. Zelfs al zijn de daden die jij zou willen zien soms wat schaarser, ze zijn er. Je relatie groeit alleen door het positieve te benadrukken, niet door het negatieve steeds aan te stippen. Ik heb wel eens de uitspraak gehoord dat de komst van een baby een stel niet plotsklaps dichter bij elkaar brengt, maar dat een baby meer een handgranaat is die in een relatie wordt gegooid. Daar ben ik het geloof ik wel een beetje mee eens, in elk geval denk ik dat de komst van een kindje een relatie in die eerste baby-tijd niet gemakkelijker maakt. Maar het hoeft geenzins het einde van een relatie te betekenen! Integendeel, als jullie beiden de vorming van jullie gezin de tijd geven, krijg je echt iets heel moois: een stabiel thuis voor jullie kleintje, en een gelukkige papa en mama.
Eigenlijk ben ik het daar ook mee eens ja. Waarom heerst er nog zo'n taboe op dit soort dingen? Je leest altijd alleen maar over roze wolken en de meest happy gezinnen.. Thanks voor jullie reacties. We hebben gister nog even gesproken met elkaar en we weten nu van elkaar dat we er hard aan moeten gaan werken anders groeien we teveel uit elkaar.
Jammer genoeg heerst er nog steeds taboe hierop. Net zoals dat een moeder haar baby ff helemaal zat kan zijn om wat voor reden dan ook... We zijn allemaal mensen met gevoelens die constant in een golfbeweging zitten. Het maakt de mens niet slechter om ook eens uit te druven komen als je in een dal zit. Men verwacht dat je maar gelukkig moet zijn en blablabla. Ik wens jou en je vriend veel wijsheid en kalmte toe om hard te werken aan jullie relatie. Vergeet de humor niet
Ook hier heeft het fiks gerommeld hoor, de eerste maanden (denk inderdaad wel tot ze een jaar oud was). Inmiddels drie maanden zwanger van nummer 2 en ook nu weer een aantal weken fikse meningsverschillen etc, nu uiteraard vanwege vermoeidheid en nieuwe hormonen. Iedereen moet wennen aan zijn/haar nieuwe rol, je bent van man/vrouw ineens ook papa/mama en een gezinnetje. En daar kunnen heftige gevoelens gaan meespelen. Daarnaast zit je zelf als vrouw zijnde de eerste maanden ook nog stikvol hormonsters, dat werkt ook al niet mee Ook je nieuwe dag/nachtritme maakt je veel gevoeliger voor ergernissen etc. Vooral veel met elkaar blijven praten. En dan bij voorkeur op een moment dat er niets "speelt", dus wanneer je gezellig zit te eten of op de bank aan borrel zit... en dan je gevoelens aan de orde brengen. Sterkte ermee, enne..... "Het komt wel goed, sgatje!" *** denk het glaasje Roosvicee er eventjes bij***
Fijnom te lezen dat het er een beetje bijhoort... Hier niet steeds ruzie maar ook steeds dat vitten op elkaar, helemaal niet leuk en dat deden we voor de komst van ons zoontje helemaal niet.... natuurlijk ook wel eens maar niet zo vaak als nu. Maar na dit gelezen te hebben heb ik er het vertrouwn in dat het goed komt!