Hoi meiden, Ik zit met een lastig probleem. Ik ben al heel lang bang in het donker. Heb het liefst de hele avond in het hele huis de lampen aan. Ben altijd bang dat er iemand achter de deur staat of er iemand inbreekt om mij en mijn zoontje iets aan te doen. Dit heb ik met name als mijn man 's avonds/'s nachts niet thuis is. Als hij er wel is, ben ik ook wel bang voor inbrekers, maar kan ik het eenvoudiger van me afzetten. Zoals vanavond ook. Hij is naar het voetbalveld en heeft na de training kantinedienst. Is dus laat thuis. Ergens tussen 12 en 1 meestal en dan valt het nog mee qua tijd. Dus wat doe ik dan... ik blijf op met mijn laptopje op schoot en wacht op hem. Ga pas slapen als hij thuis is. Dat is toch niet normaal? Een volwassen vrouw van 25 die bovendien moeder is (en weer wordt), moet toch alleen thuis kunnen zijn 's avonds/'s nachts? Mijn man is ook wel eens een weekend weg (festival, sportevenement, etc) en dan slaap ik dus met de kleine man bij mijn ouders. Dat kan ik toch niet blijven doen als ik straks een heel gezin heb? Vind het zo kinderachtig van mezelf, maar ik ben gewoon echt een schijtebroek! Wat moet ik hier nou mee? Ik wil die angst uiteraard niet overbrengen op mijn kind(eren), plus, ik heb nu eigenlijk mijn nachtrust hard nodig! En ik kan mijn man toch niet verplichten om altijd bij mij thuis te zijn! Wat zouden jullie doen? Liefs en bedankt voor het meedenken
Ik lees mee, herken me namelijk enorm in jouw verhaal! Ook ik ben vaak angstig als ik alleen ben. Ik durf niet eens te gaan slapen tot mijn man thuis komt!
Poeh, fijn dat ik niet de enige ben... Hopen dat hier veel dappere meiden zijn die ons kunnen helpen!
Mijn man werkt ploegendiensten en is dus soms s' nacht van 10 uur tot 8 uur s' ochtend van huis , ben eigenlijk niet bang , maar check altijd 2 x de deuren of die wel goed dicht zijn en laat altijd de lamp van de woonkamer aanstaan. En neem altijd de telefoon mee naar bed en kat moet ook altijd bij mij op de kamer slapen.
Ik ben precies hetzelfde hoor...... mijn man heeft bijna twee weken in het zkh gelegen en waar was ik???? Juist, slapen bij mams met de kleine..... erg he.... maar ik ben precies hetzelfde, heb het maar geaccepteerd, manlief lacht er wat om, maarja, kan het gewoon niet helpen......
Tja geen idee, misschien je huis wat extra beveiligen voor je eigen gevoel? Heb er zelf gelukkig helemaal geen last van, mijn man is regelmatig een tijd weg (binnen en buitenland)
ik herken het ook... Gaat nu wel beter. Heb een poos geleden hulp gezocht voor iets anders en daar kwam uit dat ik een beelddenker ben. Ik zie dingen altijd helemaal voor me, altijd negatief. Dus als ik denk aan een nacht alleen thuis dan zie ik mezelf al overstuur voor me, of ik zie de inbreker voor me. Dan ga ik er vanzelf tegenop zien. Ik kreeg de oefening om positieve beelden te denken. Bijv stel mijn man gaat stappen en ik bedenk dat die ochtend, dan ga ik er dus een positief beeld bij maken, bij lekker douchen, chillkleren aan en lekker met een boek op de bank (vul in wat je zelf prettig vind). Stop negatieve beelden weg en denk alleen aan het positieve. Bij mij werkt het echt. Ik slaap nu als hij thuiskomt, ipv idd ook op de bank zitten wachten. Succes!!
Ow, dat beelddenken herken ik helemaal! Dat doe ik ook! Ik zie de scenario's al helemaal voor me, ineens een inbreker in huis die bij mijn zoontje in de kamer staat of die mij gijzelt en dat mijn zoontje dan gaat huilen ofzo... brrrr... krijg al hartkloppingen bij de gedachte! Ik probeer ook vaak het weg te drukken en bijv. aan onze trouwdag te denken (helemaal terughalen van ochtend tot avond en dan ontspannen), maar bij elk minuscuul geluidje ben ik weer terug in de 'werkelijkheid'. Ik zou zo graag een sterke mama zijn op dit gebied!
Ik vind het ook niet altijd makkelijk...en dat terwijl mijn man 5 dagen per week van huis is!! Ik heb zo'n hekel aan het donker. Vind het ook altijd niks als ik alle lampen beneden uit moet doen en naar de slaapkamer moet om te slapen. Ik ga ook echt niet zomaar midden in de nacht naar beneden om drinken te halen ofzo. Toen Valerie een baby was had ik zelfs een flessenwarmer naast me bed staan, zodat ik niet in het donker naar beneden hoefde.
nou !! dit lijkt wel een beschrijving van mij zeg !! Dit heb ik dus ook.. gelukkig denk ik altijd.. ach stel je niet aan.. (ookal helpt dat vrijweinig).. en dan ga ik toch maar naar boven. maar ALTIJD moet er 1 lamp aanzijn in het woonvertrek waar ik op dat moment ben.. in het pikke donker..NO WAY.. maarja heb het ook wel geaccepteerd.. zolang er lampen aanzijn valt het meestal wel mee haha
Ik bedeel niet dat je moet denken aan iets positiefs in het algemeen, maar gewoon een positieve afloop. Bij ik ben bang voor spinnen, ik durf(de) zelfs de kleinste niet te pakken. Ik moest toen omschrijven wat ik voor me zag. Ik zag dat beest mij dus bespringen en aanvallen (lekker reeel!!) Toen moest ik voor me zien dat ik dat beest pakte en dat het helemaal goed ging. Dit beeld moest ik steeds in mijn hoofd afspelen, totdat ik erop vertrouwde dat het goed ging en toen de spin pakken!! Dus in jouw geval niet denken aan de bruiloft, maar aan een positieve afloop van de avond nacht!
Hey een topic waar ik me helemaal in kan vinden Pff ik vind mezelf ook zo'n muts af en toe.. Vriendje werkt onregelmatig en ben vaak 's avonds alleen thuis tot vrij laat. Dan blijf ik dus ook op tot hij thuis is (terwijl ik wel gewoon weer hartstikke vroeg op moet... slaaptekort!!) en ga dan pas slapen. Enne.. ik heb dat JUIST sinds ik moeder ben heel erg... Het enige dat me een beetje geruststelt is dat wij hier 2 inbraakalarmpjes rond hebben lopen (zeg maar gerust ALARMEN) maar ook daar heeft mijn 'mind' iets op gevonden want zo'n hond kan natuurlijk makkelijk gepaaid worden met een stuk vlees waar dan vergif ofzo in zit of slaapmiddel en zo komt iemand toch mijn huis in (jaja meiden, verzin het maar en ik heb het al bedacht *frons* ) Misschien is een carriere in slechte horror B-films iets voor mij, de scenario's heb ik al liggen
Okee, laat ik dat dan maar eens gaan proberen! Wie weet helpt het idd! En ik denk dan ook: jeetje, doe niet zo stom zeg! Doe gewoon de tv uit, computer uit, lamp uit en naar bed, hoppa! Maar ja
Zo! Ik maar denken dat ik de enige was! Ik kan het echt niet! Al loopt de buurman de trap op of hoor ik 1 ding lig ik te zweten in bed! Ik zit ook al tegen de nachtvoeding aan te kijken, omdat ik dan naar beneden moet. Toch niet normaal?? Pff.. Xxx
pfff k herken het heel goed, ik loop nu ook bij phsy q omdat het echt niet meer kon. bij mij was het echt 3 of 4 x in de week niet slapen wat een drama. nu ik er meer over praat gaat het beter, en k ben gestopt met csi,bones,criminal minds kijken, herbeleefde letterlijk alle scenes! sterkte, hoop dat je er uit komt
Oei hier nog zo'n bange poeperd hihihi Ik ga tegenwoordig maar zo vroeg mogelijk naar bed, dan vind ik het nog niet zo eng.. maarja hoe dat straks met de baby gaat.. geen idee... gelukkig was vannacht de laatste nachtdienst van mn mannetje want er werd vannacht om half 4 ineens aangeklopt.. maarja ga toch echtttt niet kijken hoor! dus ben blij als hij over een half uurtje thuis is.. dan kan ik ook weer gaan slapen..
Best wel herkenbaar helaas.... al gaat het de laatste jaren wel beter. Het bangst ben ik voor de kindjes, maar daarbij hou ik helemaal niet van alleen zijn, dus het feit dat ik niet helemaal alleen thuis ben, maakt mij al minder bang, ik voel me dan niet zo alleen. Ik laat meestal de lamp in de woonkamer aan. En ik ben erg blij als ik zie dat de buren thuis zijn. Gelukkig hebben wij veel en goede sloten, waardoor ik echt een stuk minder bang ben. Ik denk/hoop dat inbrekers dan liever een ander huis uitkiezen (al moeten ze sowieso met hun gore poten van andermans spullen en leven afblijven, kan er zo boos om worden!)
Ik had tot voor kort nog nooit een nachtje in mijn eentje geslapen, altijd met ouders, vriendin, vriend en nu man. laatst ging mijn man een weekendje weg met zijn vader, dus ik had mijn zusje gevraagd om te komen. Belt ze de dag zelf af omdat haar vriend ziek is, ze zei wel dat als ik het echt héél eng vond, ze dan wel wilde komen. En toen dacht ik voor het eerst ja daaag, ik ben oud genoeg om nu wel eens zelf te gaan slapen. Dus de eerste avond heb ik allemaal vriendinnen uitgenodigd die tegen 1 uur wegggingen en toen ben ik gaan slapen. Meestal lukt dit niet omdat mijn hart heel hard bonst, maar met wat wijntjes op en ik was heel moe, lukte het wonderbaarlijk goed. Tweede avond weer bezoek en toen lukte het inslapen ook. Ik was zo trots op mezelf dat ik het kon hé, maar het is niet dat ik het de volgende keer weer zomaar zou durven haha, het is echt een uitdaging.
Je kan inderdaad hulp zoeken voor dit soort problemen. Ik zou je adviseren om langs je huisarts te gaan, die kan je vast meer vertellen over wat er bij jou in de buurt is. Sterkte!