eerst dacht ik...hij moet huilen hij moet huilen (was een ks) En toen ik hem zag.....was het ohhh aahhhh wat is ie klein en lief en wat een donkere haartjes....en toen IK WIL HEM NU!!!! lag nog op ok, maar zo gauw we klaar waren hebben ze hem heerlijk bij me gelegd...en heb ik eerst uren in verwondering naar hem gekeken...
Onwerkelijk. Het eerste wat ik zei was, "kijk nou, ze beweegt", haha, zo stom. Maar ik vond het vooral heel onwerkelijk en het gevoel dat ik haar wilde beschermen. De band heeft wel even moeten groeien, de bevalling ging zo snel, dat ik echt een beetje in shock was, alsof ze uit de lucht was komen vallen. Alle clichés zijn uiteindelijk waar.. mooiste wat er is, dat het je verandert als mens, het gevoel is onbeschrijfelijk, grootste rijkdom, blablabla, je kent het wel, haha. Liefs Huismus
Een overweldigende golf van geluk en de meest pure liefde die er is. En zelfs dat is nog niet toereikend voor wat ik voelde, het is zo een mooi moment!! En bij mij werd hij over het schermpje getild (spoedks), maar het gevoel is echt overweldigend!
Wat mooi verwoord allemaal...Als ik dagdroom, dan is mijn kleine knul het hoofdonderwerp...Ben benieuwd wat ik hier in februari ga typen, hihi. Sinds een weekje voel ik hem ook echt heel goed en stevig bewegen. Heb de placenta aan de voorzijde, dus het duurde wat langer...Maar nu ik het voel! Geweldig mooi!
Bij mij duurde het heel even hoor, was nog zo overdonderd van 4 uur slapen in 4 dagen met flinke voorweeen en een bevalling in noodvaart dus toen Sid op m'n buik gelegd werd voelde ik vooral verwondering, goh het is een echt kindje! En wat was hij glibberig en warm, en zo friemelig! Het heftigste gevoel kwam nadat ik even geslapen had en wakker werd met hem naast me in een wiegje, ik voelde meteen zo ontzettend veel liefde voor hem! En vond hem zo verschrikkelijk mooi! (hij was achteraf gezien ook echt een mooi fijn kindje maar ik denk dat iedere moeder dat heeft haha) Zo perfect en gaaf en zo ontzettend van MIJ! Die liefde is nooit meer weg gegaan hoor! Het is nu een heerlijke stoute dreumes en ik verbaas me soms wat voor een engelengeduld ik met hem kan hebben als hij in een lastige bui is. Nu komt er weer een kleintje aan en ik ben benieuwd hoe dat zal zijn!
Het eerste wat ik zei was "ik kan het ook!" (bevallen....) En daarna wat ik dacht was alleen maar "je bent van ons, ons meisje".... M`n moeder heeft de eerste nacht thuis bij ons geslapen omdat we s`nachts om 03.30 uur thuis kwamen. Om 06.45 uur was ik alweer klaar wakker, m`n vriend sliep nog en mijn moeder was ook al wakker. Ik heb samen met m`n moeder ons meisje uitgebreid bewonderd en bekeken. Mooi moment samen met m`n moeder, zo met z`n tweetjes!
Toen Julia wed geboren dacht ik jeetje wat is ze klein terwijl ze niet extreem klein is. (6,5 pond en 50 cm) En daarna zei ik waarom huilt ze niet direct en waarom is zijn haar handjes een beetje blauw. Maar het gevoel is inderdaad iets wat je moeilijk kan omschrijven, dat moet je gewoon zelf meegemaakt hebben. Maar verliefd dat ben ik zeker, het is zo'n lief, leuk, schattig, mooi meisje. Liefs
Ik kon alleen maar huilen van opluchting ,blijdschap het is zo iets moois. Ik voelde me de gelukkigste vrouw van de wereld.
Ik heb er ook zo super veel zin in!!! (bevalling zelf dan wel weer wat minder, maar goed.) Ik denk echt dat ik ga janken van blijdschap.. Haha. Ben erg benieuwd naar deze hele ervaring!
Ongelooflijk veel trots. Mijn dochter was flink en toen ik haar zag en aanpakte dacht ik echt: "zo, ik heb een flinke baby vast, das mooi en goed". Daarna dacht ik.... "ik huil niet..... das raar".... Ben een emo persoon maar ik kon gewoon niet huilen van geluk en overdondering.
@Deelight; ik ben ook best een emo persoon maar heb ook niet gehuild. Dacht dat het dan mss zou komen als ik m`n vader zou zien, maar ook niet. Pas 2 dagen later toen m`n vader het liedje "Dochters" van Marco Borsato afspeelde op z`n telefoon, toen heb ik even heel hard gehuild....
Ik vond hem zó mooi, ik vond het zo bijzonder en ik was zoo gelukkig. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk.
Misschien vreemd, maar ik voelde niet zoveel. Moest de eerste dagen erg wennen aan ons kleine meisje.. Kan ik me nu eigenlijk niet meer voorstellen en kan niet wachten op onze 2e uk.
Mijn eerste gevoel.... aaah eindelijk, geen pijn meer! En ook, wat je ben je lekker warm (en glibberig). Echt een feest van herkenning had ik niet, ze zag er heel anders uit dan ik had verwacht, maar ik vond haar wel meteen heel mooi en heb uren naar haar liggen kijken.
Oh, en ik heb ook niet gehuild! Ik was eerder een beetje in war en volledig overdonderd ofzo. Mijn vriend riep wel 15 keer achter elkaar, wat een schatje, wat een schatje. Ik zei niets, zat alleen maar met grote ogen naar mijn kindje te kijken...
In eerste instantie was ik blij dat het eindelijk klaar was. Stijn is met de vacuumpomp gehaald en nog elke keer was het nog maar 1 wee, maar dat waren er dus wat meer. Gelijk daarna oh wat mooi en is tie echt van ons. En ik dacht dat het een meisje was, omdat ik alleen maar navelstreng zag tussen zn beentjes. :S