Vind het altijd zo moeilijk om positief te blijven als de volgende ronde zich aandient. Gisteravond was ik niet de meest gezellige vriendin voor Sasseman. Hij reageert daarop door chagerijnig terug te doen ipv even te vragen waarom ik niet zo gezellig doe. Heb het hem toch maar even uitgelegd. Hij vond het een beetje onzin. Toen heb ik hem haarfijn uitgelegd dat hij niet elke maand weer ongesteld wordt, tig keer naar het ziekenhuis moet voor bloedprikken en inwendige echo's en ook geen hormonen hoeft te slikken. Daarna bond hij een beetje in. Herkenbaar of maak ik het hem te moeilijk?
JA dat is wel herkenbaar.. Netteman snapt de impact ook niet altijd.. Nu wel hoor! We hebben er een goed gesprek over gehad.. "Het komt wel goed" was/is ziojn standaard reactie.. Nou ik kan niks met zo'n oneliner/dooddoener. (en ik heb het idee dat het klokje ook steeds harder gaat tikken)
weet je sas.. Ik weet dat ik nu niet zwanger ben, we hebben nml door mijn hamstring geen enkel contact kunnen maken Maar ik weet nu al daqt ik toch teleurgesteld ben als de ongi straks komt.. Elke ongi voelt min of meer als een verloren kans.. Of ben ik nu geobsedeert
Heel herkenbaar, elke ongi voelt voor mij ook als gemiste kans. Toen we vorig jaar september begonnen hadden we zoiets van dat doen we even. Naarmate er meer rondes verstreken waren (en er al heel veel dames die ook toen gestopt waren met pil al lang en breed zwanger waren) nam ook de twijfel toe: gaat het wel lukken? Speciaal afgelopen jaar geen verre reis naar een tropisch land gemaakt (want wat als ik zwanger zou zijn en dan geen malariamiddelen e.d. mag slikken). En dan komt de maand waarin je uitgerekend had kunnen zijn als het wel vlot gelukt was en dan sta je nog steeds met niks.... Best wel moeilijk allemaal aangezien ik al sinds mijn 25 ste heel graag moeder wil worden (maar door scheiding liep alles anders). En ja misschien is dat ook wel geobsedeerd (maar niet op negatieve manier): als je iets zo graag wil, ben je daar natuurlijk ook heel erg mee bezig. En je weet dat als je weer ongesteld bent geworden het weer een maand (om en na bij) langer duurt....
Heel herkenbaar!!! En dat mag je hem idd best wel laten weten! Ik heb dat bij manlief ook moeten doen. Alhoewel hij wel echt heel lief is, en ook lief voor me is als ik chaggie ben door de ongi. Maar het is voor mannen heel lastig te begrijpen hoe die teleurstelling elke keer weer voelt als je ongi wordt... Tja, die witte testen zijn altijd balen. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik echt pas na NOD ga testen nu. Ik hou het gewoon vol. En ik ga er voor mezelf vanuit dat ik naar de volgende ronde met IUI moet. Dan kan het eventueel alleen nog maar meevallen.
Saskia, heel herkenbaar. Mijn man is ook een beetje zo. Die verdringt ook dat het moeilijk is. En wil ook niet zien dat ik het moeilijk vind. Dus goed dat je het hem hebt uitgelegd. Hier ligte paniek. Ik heb eisprong maar m'n man is aan het werk en van morge lukte het niet want toen was ons zoontje al wakker. En de eipijn wordt al minder. Ow, ow. straks weer een zinloze maand voorbij.
Soms denk ik wel: Ben ik niet te laat? Eerst jaren gewacht op ex-man om het startsein te geven, vervolgens paar jaar alleen, daarna Sasseman ontmoet, elkaar 1,5 jaar ontdekken en toen gaf hij het groene licht (jeetje wat was ik BLIJ). Nu meer dan een jaar verder en nog steeds met zijn tweetjes. Dan wel eens de vraag bij mezelf heb ik te lang gewacht en lukt het nu nog wel? Edit: als ik dit zo terug lees, denk ik oei echte ongesteldheids blues
Je maakt het hem helemaal niet te moeilijk meis. Hij zal het alleen minder begrijpen omdat het toch jou lijf is wat het moet ondergaan, maar hij mag je er wel wat meer in steunen. Manlief verwende me altijd, met een lekker wijntje, kaasje, stokbroodje........
Dank je goof, zal je reactie uitprinten en onder zijn neus wrijven...nee hoor zo gemeen ben ik ook weer niet. Maar denk wel dat ik meer moet praten ipv chagerijnig doen. Dan kan hij zich niet verschuilen achter: ja hoe moet ik nou weten wat je voelt/denkt....
@Saskia Voor mij (gelukkig) niet herkenbaar, maar ik weet dat veel mannen zo reageren. Heel goed van je dat je hem hebt uitgelegd hoe het voor jou is. Je moet dit ook echt blijven doen, want jullie zullen elkaar nog hard nodig hebben. Blijven praten! De teleurstelling die je elke maand meemaakt is natuurlijk wél herkenbaar voor mij. Ook alle twijfel die erbij komt kijken. Je moet er niet te zwaar aan tillen dat je er zo mee bezig bent, want het is echt heel normaal. Onze wens komt (mede) voort uit een oerinstinct, natuurlijk houdt dat je bezig!
Herkenbaar!!!!!!!!!!...hier gaat ie ook chagerijnig terugdoen....en dan kan ik weer uitleggen dat het door de hormonen komt, dus dat hij daar maar rekening mee moet houden...
Dat idee heb ik inderdaad ook.....Je voelt ook een soort tijdsdruk op je schouders, vanwege de leeftijd, die toch wel mee gaat spelen...
Ook dit is heel herkenbaar, een soort zelfbescherming, terwijl je toch ondanks dat je zo probeert te denken, flinkt baalt als je ongi wordt....
Wel een opluchting hoor dat jullie je voor een deel of in alles herkennen wat ik had geschreven. Voel ik me niet meer zo'n draak van een vrouw die onaardig doet tegen haar vriend terwijl die zich van geen kwaad bewust is Zal wel meer gaan proberen erover te praten als ik me zo rot voel, misschien dat dat ook helpt.
Inderdaad!! Die zelfbescherming helpt ook maar een beetje, want de teleurstelling is elke keer weer zo groot als oma op de stoep staat. Ik las in het andere topic dat je was gaan werken vandaag. Balen dan hè, zo'n huilbui! Maar meid, het is ook echt vreselijk wat er is gebeurd, en daar mag je om huilen! En ik denk dat iedereen dat snapt! Doe je wel rustig aan? Zorg goed voor jezelf meid!
@ghuilbuien.. Lieve mvl die hebik ook nog steeds af en tie.. Het is ook allemaal niet niks en soms als ik er over nadenk is het gewoon te veel allemaal.. lekker laten komen die tranen hoor!
Jolanda, gefeliciteerd meid!! Haal jezelf maar uit de lijst!!! Eternity, ik zal het onthouden! Mocht ons ziekenhuis ons niet willen helpen, dan ga ik je er misschien wel aan houden!! Alexandra, spannend die springende eitjes van jou!! Helemaal super!! saskia, ook ik herken je gevoelens heel goed! Mijn man heeft het nu ondertussen wel door. Ik kwam vanochtend ook helemaal chagie naar beneden. Hij keek me aan en vroeg hoe het ging. Toen heb ik gewoon eerlijk gezegd dat het niet goed gaat en ook waarom. Gelukkig begreep ie het en kreeg ik een dikke knuffel! Meer kunnen ze niet doen he, maar het voelt wel goed!! Daarna stapte ik trouwens in de auto om boodschappen te doen en toen ik de radio aandeed was net het nummer van guns n roses erop: all we need is just a little patience. Dat vond ik dan wel weer heel toepasselijk. Ondertussen gaat het gelukkig weer wat beter! Vanmiddag belafspraak gyn, dus ben benieuwd... MvD ik hoop dat oma snel bij je klangskomt!! (hoe dubbel het ook is...)