Vandaag hoorde ik dat een directe collega van mij zelfmoord heeft gepleegd. Zomaar opeens... We weten niet hoe, wat, waarom, etc. Omdat zij in een ander team zat, had ik niet superveel contact met haar. Ging natuurlijk wel met haar om in pauzes etc maar verder kende ik haar niet echt. Maar het stomme is dat ik door wat ik van haar meemaakte haar als iemand zag die lol in het leven had en er alles uit wilde halen. Ze had ontwikkelingswerk gedaan, lange reizen gemaakt... Wat ik vandaag hoorde is zo onverenigbaar met mijn beeld van haar. En ook de rest van de afdeling ziet het zo. Zo zie je maar hoe slecht je mensen kan kennen en hoe ze bepaalde delen van hun leven voor je verborgen kunnen houden. Waar veel van ons nu mee zitten is of we iets hadden kunnen doen... Maar je moet mensen ook hun privacy gunnen... Ik kan er echt niet bij!
Oh wat erg! Snap je toch niet, zoiets. Ik kan er trouwens helemaal niet bij dat mensen zoiets doen, moet je nagaan hoe erg iemand op zo'n moment in de knoop zit met zichzelf. Veel sterkte in ieder geval.
Sterkte! Mensen die er openlijk over zijn zullen nooit zelfmoord plegen. Mensen die het verdriet binnen houden en er nooit openlijk over uit zullen komen, die wel. Daarom kun je het bijna nooit merken en/of voorkomen. T is heel erg.... sterkte!
Rosao, wat heftig zeg..... Ja, het is ongelooflijk moeilijk sommige mensen te doorgronden... Mensen kunnen echt een muur optrekken dat blijkt wel. Sterkte, ook voor je andere collega's.
Heel erg! Ik wens jou en je collega's heel veel sterkte! Dat dacht ik ook altijd, tot een oude bekende een paar maanden geleden zelfmoord had gepleegd die er ook al heel vaak mee had gedreigd, briefjes achter had gelaten ed. Hulp mocht niet baten helaas
Jeetje wat heftig zeg! Kan me voorstellen dat je het niet begrijpt, maar de meest depressieve mensen verbloemen dit naar de buitenwereld met uitbundig, vrolijk gedrag. Helaas weet je nooit zeker wat er in iemands hoofd omgaat. Sterkte ermee!
Dit is een gevaarlijke uitspraak!! Dit hoorde ik vroeger inderdaad ook veel maar ik ken ondertussen 2 mensen die zelfmoord hebben gepleegd en dit ook van te voren bekend maakten en 'dreigden' Gaat dus zeker niet in alle gevallen op!
Wat ontzettend heftig! Lijkt me echt verschrikkelijk.. Ondanks dat jullie misschien niet heel dicht bij elkaar stonden, toch veel sterkte.. dit soort dingen kunnen echt een ontzettende impact op je hebben.. Ik heb me er ook over verbaasd hoe anders mensen kunnen zijn als dat ze overkomen.. Een paar maanden terug kreeg ik te horen dat een vader van een kindje op mijn werk was doodgeschoten.. Het bleek een roofmoord te zijn in Brazillie waar hij op dat moment voor zaken was.. Kregen we later te horen dat het een gewoon een afrekening in het criminele circuit was, en de zaken waarvoor hij daar zat was drugs gerelateerd.. Hij bleek zelfs contacten te hebben met Holleeder en Dino S. Dit kwam zo totaal onverwachts.. Ik sprak die man dagelijks.. Echt een ontzettend aardige man! (niet dat als je in dat criminele wereldje zit, je niet aardig zou kunnen zijn hoor, maar ik had het echt niet verwacht bij hem)
mijn moeder heeft een poging gedaan, ik negeerde haar aandacht trekkerij, haar vader gelukkig niet. Die is er heen gegaan, vond haar laveloos in huis. Nog vraag ik me elke dag af, waarom probeerde je dit? Intereseerd het je niet dat er 2 kinderen ontzettend veel van je houden. Gelukkig is het haar niet gelukt, desondanks zijn we er nog elke dag bang voor. En nu ik er over schrijf zit ik al weer in tranen. Voor een paar weken geleden kon ze zichzelf ook amper tegen houden. Gelukkig is ze in de auto gestapt en naar de huisarts gereden, die de tijd voor haar nam. Nog neem ik mezelf het elke dag kwalijk dat ik haar negeerde dat ze me belde en wazig deed, op msn dat er geen fatsoenlijk woord uit kwam alleen maar kindergebrabbel. Iedere dag bang zijn dat je het telefoontje krijgt dat ze er niet meer is. En straks is haar jongste uit het huis, dan heeft ze alle vrijheid om het te doen. Want hij is de gene die haar nu nog tegen houd, maar dan niet meer. Snappen zullen we het nooit, waarom ze het doen of in elk geval een poging doen. En elke dag zullen de kinderen die zelfmoordneigende ouders hebben, in angst leven. Want wij begrijpen niet, dat ze zo vrolijk kunnen doen, laten zien dat ze genieten van het leven en misschien wel 2 uur later weer in de zelfde zelfmoordneigende cyclus zitten.
Sterkte! Zelfmoord zou nooit te begrijpen zijn denk ik...omdat je nooit echt zult weten wat er in het hoofd van diegene heeft afgespeeld .
Sterkte, dat is schrikken hé. Zo ben ik 2 jaar geleden ook een collega verloren. Dit was een man met een goede functie als hoofd van een behandelafdeling van een TBS kliniek. Ook 2 kinderen, altijd vrolijk maar ook altijd heel zachtaardig. De boosaardigheid van de wereld is hem teveel geworden. En als je dan met die debielen als TBSérs werkt, dan wordt het idee van de grote boze wereld continu bevestigd. Helaas.
Rosao, Heel veel sterkte meid! Het maakt zoveel indruk ondanks dat je haar niet zo goed kende. De avond voordat onze dochter geboren werd (wij wisten dat ze geboren zou worden, werd ingeleid) belde onze beste vriend op. Zijn broertje had zichzelf van het leven beroofd. Verschrikkelijk... Onbegrijpelijk... Nu nog. Je gaat met een heel ander idee de kraamweek in. Je probeert ze te steunen waar je kan. We hebben met ze afgesproken dat ze mochten komen en bellen wanneer ze wouden. Dit hebben we ook aan onze kraamverz. verteld. Wij wouden dat iedereen belde van te voren en als ze dat niet deden werden ze weer weggestuurd. Alleen zij niet. Gelukkig kwamen en belde ze ook wanneer ze wouden. Het is verschrikkelijk om je beste vrienden in tranen te zien en dat ze pijn. Wij zo intens gelukkig met onze dochter, zij zo intens verdrietig om hun broer/zwager. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet bij het condoleren en de begrafenis kon zijn. Zij hebben het mij geen moment kwalijk genomen maar voor mijn gevoel heb ik ze daar te kort gedaan... Maar ook dat wat er nu achterweg komt. Problemen met zijn vriendin, vrienden die hun laten vallen. Nee dat gun je niemand. Wat ik erg bijzonder vind is dat onze beste vriend in het kraambezoekboek heeft geschreven bij wat wens je me toe Een heel gezond en gelukkig leven en een broertje of zusje. Hij is de enige die dat heeft geschreven. Ondanks dat hij zoveel pijn heeft om zijn broertje. Had hij hem niet willen missen. Maar nogmaals sterkte!!
@Eltime: nee, werk ik Den Haag. Het blijft echt heel onwezenlijk en heel onbegrijpelijk. Wat ook moeilijk is, is dat de familie niet wil dat onze afdeling bloemen stuurt, een kaart stuurt of op de uitvaart komt. Dus de collega's waar ze veel mee omging kunnen geen uiting geven aan hun verdriet. Bedankt in elk geval voor alle berichtjes! Helpt toch wel En veel sterkte aan degene die zoiets ook hebben meegemaakt.