Weet je, ik vind het gewoon zo moeilijk. We willen echt heel erg graag een tweede kindje. Mijn man en ik hadden het er over om voor een tweede te gaan als Fabiënne 1 was, maar toen dat moment daar was, wilden we toch nog liever even wachten. Ik twijfel gewoon heel erg of mijn verlangen naar een 2e kindje op dit moment komt doordat ik graag weer zwanger wil worden en het af wil maken om het zo maar te zeggen, of dat ik 'gewoon' écht een tweede wil. We stellen het dus voorlopig nog steeds even uit. Ik ga er maar van uit dat ik vanzelf een keer een echt goed gevoel er bij krijg. Maar wel lastig hoor!! Zeker als ik lees dat sommige mama's hier weer zwanger zijn, dan gaat het hier enorm kriebelen, maar krijg ik het niet helder met welke reden. Snap je het nog? @MvM: dat lijkt me inderdaad ook een vreemde gewaarwording. Ik vind het ook wel heel leuk hoor om de zwangerschap van m'n buuf zo van dichtbij mee te maken en ook om te zien dat het gewoon goed kan gaan. Maar ook wel moeilijk. Ben bijvoorbeeld ook met haar meegeweest naar de voorlichting in het ziekenhuis (haar man is int. chauffeur en is er dus weinig), heel raar, want die info avond heb ik zelf nooit gehaald. Gingen ze uitgerekend op die avond ook nog vertellen wat er allemaal niet mis kon gaan (lees: vroeggeboorte) en wat er dan gebeurde...
Oh dat lijkt me wel erg moeilijk ja, voorlichting over (o.a.) vroeggeboorte! Knap van je dat je dat allemaal met haar doet hoor, zo komt het allemaal wel erg dichtbij voor jou. Dat is leuk maar ook weer niet zo leuk misschien... Dat gevoel komt heus vanzelf wel. En ik denk ook niet dat je er teveel waarde aan moet hechten, Levi was onverwachts maar we houden evenveel van hem als van Mischa!
Ze is naast buurvrouw ook een hele goede vriendin van me, dus daar heb ik het voor over. Wel moeilijk soms ja, maar dwingt me ook tot verwerken van alles. Ik twijfel er ook absoluut niet aan dat ik van een tweede kindje niet net zoveel zou houden als van Fabiënne hoor. Misschien moet ik er inderdaad maar gewoon niet zo moeilijk over doen en de natuur z'n gang maar laten gaan.
Oh dat zwanger willen zijn om "het af te maken" dat herken ik echt zo erg! Ik zie ons niet met 3 kindjes, maar zou wel graag nog een keer zwanger zijn... Gaat hier dus niet gebeuren. Als er een moment komt dat ik wel ga dromen over een 3e kindje wordt het natuurlijk anders MVM dat zal inderdaad vreemd zijn om bij te zijn. Ik vind nog steeds iedereen raar die langer zwanger is dan 32 weken En dan echt hè, vanaf 32 weken ga ik er dan gewoon vanuit dat ze kunnen bellen om te zeggen dat ze bevallen zijn. We denken natuurlijk ook zo vanuit onze eigen belevingswereld en dit is nu eenmaal wat wij meegemaakt hebben. Voor ons is een prematuur normaal... (leest dit heel gek???)
Nee dat leest niet gek, ik had dat ook heel erg. Mijn vriendin kwam toen ze 40 weken zwanger was (ongeveer) bij mij langs, en dat was meer dan een uur met de trein. Ik dacht, ben je nou helemaal?!!! Maar ja, ik kon zelf niet naar haar omdat ik me nog heel slecht voelde en zij stond er op.... Ze zat nota bene thuis omdat ze sterretjes zag en een hoge bloeddruk had. Was uiteindelijk niets bij haar, maar met mijn pre-eclampsie-verleden gingen alle bellen af want dat zijn ongeveer DE symptomen daarvan.
Heel herkenbaar Fabsie, Hier had ik zelfs heel lang het gevoel dat we het er maar eentje moesten houden (als het aan mijn ventje ligt, dan was de tweede er al geweest). We hadden het toch leuk zo? We hebben best een heel makkelijk kind en een tweede zou in mijn ogen alleen maar tegen kunnen vallen. Kon alleen maar denken aan: wat als? En heel vreemd ineens is daar een moment gekomen waarop ik ineens helemaal omdraaide. Ik weet niet goed waardoor dat kwam. Ineens was het nog niet compleet en al die 'wat alssen' werden niet zo belangrijk meer. Nog even door pillen en dan ontpillen en dan is het na de bruiloft hopelijk zover!
@Angiebaby: nee joh, leest niet gek, snap 'm helemaal. Zo denk ik ook als nel. @MvM: wauw, respect voor die vriendin van je hoor! Ik zou geloof ik net zo reageren als jij! @banjabes: er is dus nog hoop voor me . Nee, alle gekheid op een stokje, we willen echt wel graag een tweede hoor, maar ik geloof dat ik eerst gewoon nog een paar dingen goed op een rijtje moet hebben voor mezelf.
@fabs; Ik begrijp ook precies wat je bedoelt. Ik heb met dezelfde vragen geworsteld. Toen heb ik mezelf de volgende vraag gesteld: Stel dat het niet lukt opnieuw zwanger te raken en we overgaan op adoptie (natuurlijk weet ik dat dit niet zo gemakkelijk is als ik hier opschrijf, maar stel...), zou ik dan net zo gelukkig zijn met dat kindje en er net zoveel van kunnen houden als van een 'eigen' kindje? Op die vraag durf ik volmondig ja antwoorden. Daardoor kreeg ik voor mezelf duidelijk dat het me niet gaat om het zwanger zijn en een zwangerschap kunnen afronden, maar om de wens om nog een kindje te krijgen. @Angel; Wat je schrijft is helemaal niet gek. Ik ben vaak een soort van geshockeerd als mensen verder zijn dan 26 weken. Kan dan ook alleen maar denken: 'Ik was toen al bevallen.' Een kennisje van mij is nu 29, bijna 30 weken, zwanger en dat vind ik heel erg vreemd.
@ fabs Oh zo herkenbaar. En M28 en ik hebben het daar na de geboorte van onze meiden ook vaak over gehad. Want toch een deel van je verlangd naar de hele dikke buik, de kraamtijd, je kindje thuis enz. Omdat je toch een heel stuk gemist hebt. Maar daar moet je het natuurlijk niet voor doen.. want kijk naar ons, nu hebben we het ook weer niet gehad. Ik vond het rot maar zou graag een 3de willen maar niet om die dingen die ik net opnoemde. Maar omdat het me heel erg leuk lijkt enz. Maar je moet doen wanneer je er een goed gevoel over hebt. ( zo denk ik ) Je moet het niet om die dingen doen want je weet nooit hoe het loopt in het leven. Knuffff En nu ga ik slapen.. is zo weer 4 uur hihi. Was the voice aan het kijken
Dit is ZO herkenbaar... Ik zit al een tijdje over na te denken of ik dit zal opschrijven of niet, maar nu jullie toch bezig zijn... Dit 'verlangen' zit bij steeds dieper. Ik merk dat ik me steeds slechter voel omdat ik bepaalde dingen heb 'gemist'. Soms het ik het gevoel dat ik minder 'vrouw' ben omdat ik een natuurlijke bevalling, de 'uitdrijving' van het kind en de kraamperiode heb gemist. Daarnaast voel ik me enorm schuldig tegenover de kindjes. Je leest tegenwoordig overal over de hechtingstoornissen bij kinderen die onvoldoende lichaamlijk contact hebben in de eerste periode. Plus dat ik enorm pro-BV ben. Als ik een voldragen eenling zwangerschap had gehad, zou ik zeker 2 jaar voeden als het aan mij lag. Hierin voel ik me ook 'gefaald'. Het is soms zo erg dat ik 's avonds naar mijn kindje kijk die op mijn schoot een flesje ligt te drinken, en dan denk hoe het zou zijn als ik haar/hem aan de borst had. Sorry als ik het onderwerp vervuil, maar het moet er 1x eruit. Ik zit er zelfs over na te denken om met iemand hierover te gaan praten. Mijn man begrijpt me volkomen. En hij zegt dat, als ik dat verlangen zo heb, dat we voor een vierde kunnen gaan. Maar ik vind dit geen legitieme reden om nog een kind te nemen. Ons gezin is compleet, alleen voel ik me als vrouw niet compleet...
Stukje bv is hier ook nog steeds een moeilijk punt, ondanks dat ze een jaar mijn melk heeft gedronken. Ik vond het altijd zo moeilijk dat het haar niet lukte om echt uit mijn borst te drinken, ze miste die kracht gewoon en viel snel in slaap. Dat is echt mijn grote droom om de volgende keer (als het allemaal zo mag zijn natuurlijk) echt live te mogen voeden. Het voelde ook zo onnatuurlijk een jaar lang met je boobs aan zo'n kolf. Kan me zo voorstellen dat dit voor jou dan helemaal rot moet zijn.
Ik voelde me ook echt jaloers toen een collega me trots haar zwanger foto's liet zien. Wij zouden ook nog een fotoshoot hebben... Dat ik een keizersnede heb gehad vind ik helemaal niet erg. Wel dat ik de 10cm ontsluiting heb moeten meemaken. Dat is ook iets wat ons wel tegenhoudt. Stel dat je nog zo'n bevalling mee zou moeten maken Het fles geven is iets wat ik bij een volgende ook niet kan, dus dat zijn 2 dingen die onveranderd blijven. Nummer 3 zou ook met een keizersnede komen en meteen flesvoeding moeten. Helaas, maar dat is gewoon niet anders, ik heb daar geen keus in. Maar dat is natuurlijk wel een belangrijk verschil, jij zou dat bij een eenling misschien wel kunnen, jij hebt die optie nog. Ik mis vooral het genieten van mijn buik, de laatste dingetjes samen doen (vriend heeft alleen de babykamer afgemaakt) Het stiekem plannen van de keizersnede, het je kaartjes al klaar hebben en de enveloppen al geschreven, het gipsen van mijn buik, die fotoshoot dus. Dingen die allemaal niet zo belangrijk lijken, maar ik mis ze gewoon. Daar staat wel tegenover dat ik die 8 weken dat we al in levende lijve van ze mochten genieten echt niet zou willen missen. Heft heeft gewoon zo moeten zijn. Ik denk nog steeds dat ze geboren zijn om mij te ontlasten... Ze wisten gewoon dat ze het zelf konden en dat ontlast mij wel.
@angelbaby: Oh erg he! Toevallig heb ik heel veel zwangeren om me heen de laatste tijd en als ik dan mooie buikfoto's zie dan krijg ik echt een steek in mijn maag. Dat is er ook gewoon niet van gekomen en dat doet me ineens zo zeer. Bah! Dat wilde ik doen 'als ik wat verder was', want dan zou ik een mooie dikke buik hebben. Jammer is dat, kan daar ineens zo verdrietig van worden.
stom hè, terwijl dat natuurlijk helemaal niet de belangrijke dingen zijn, maar toch... Misschien maak ik daarom zo absurd veel foto's van R&R... om zeker te weten dat ik ze heb
hee meiden zit hier helemaal emo van jullie verhalen Arme adi, ik vind het echt rot voor je dat je het zo voelt. @fabsie wat knap dat je je buurvrouw zo helpt en daarmee zo met de neus op de feiten wordt gedrukt! Lijkt mij wel 3 keer goed slikken, vooral zo`n voorlichting. @bv ik vind het al heel knap van mezelf dat ik 5 mnd heb gekolfd. gelukkig geen verwijten naar mezelf. Maar lijkt mij heerlijk als het `gewoon`borstvoeding kan gaan geven wanneer dit kindje geboren wordt. Ik moet er alleen niet aan denken om Ons Kleintje met deze leeftijd bv te geven, als ik zie wat hij doet met de speen als hij (soms) een flesje krijgt: zijn tanden op slot en dan draait hij de fles auuuuuu, dan ligt mijn tepel er wel af hoor @hier O echt erg ik zit hier gewoon op de vroege ochtend bonbons te eten, had gisteren bij de jamin een zakje gekocht hmm wel lekker! Gisteravond op een feestje zoveel mk verhalen gehoord zoveel vrouwen die dat is overkomen en normaal gesproken hoor je daar nooit wat over. Ik hoop dat het allemaal goed blijft gaan!
Goedemorgen meiden, Adi, wat lijkt me dat moeilijk als je je zo voelt... Ik vind het heel onterecht maar ja daar heb jij niks aan natuurlijk. Petje af voor iemand die drie kindjes tegelijk op de wereld zet en verzorgt!! @ borstvoeding, wat grappig om te lezen dat jullie dat allemaal zo voelen, dat je dat wel graag wilt kunnen doen! Ik had dat totaal tegenovergesteld en heb Levi na drie pogingen de fles gegeven en vond dat een bevrijding. Maar ik had heel erg last van pijnlijke tepels (vaatkramp) en na de twee keer dat Levi echt geprobeerd had te drinken kon ik twee nachen niet zonder bh slapen omdat mijn tepels nog steeds zo vreselijk brandden. Voor Mischa heb ik drie maanden (Fabsie een jaar, WAUW wat goed van je zeg!) gekolfd, maar nadat hij een week thuis was ben ik gestopt door hevige vermoeidheid, ik zag het niet meer zitten en kon alleen nog huilen heel de dag. Maar ja, hij had last van krampjes en toen ben ik opnieuw begonnen en heb het met heel veel pijn en moeite na een week niet kolven weer aan de gang gekregen! Wel fijn, maar daarvoor had ik die pijn niet en nu dus zelfs met Levi nog. ALS ik Mischa live liet drinken (heel soms als ik bv flesje was vergeten als ik even thee bij mijn ouders wilde drinken maar uren bleef plakken) zat ik daarna jankend in de auto van de pijn. @ buikfoto's, wij hebben dat ook niet. Bij Mischa heb ik wel heel toevallig (nou ja, voorgevoel?) op de dag voor mijn bevalling zelf nog foto's van mijn dikke buik gemaakt, en een uur voor mijn vliezen zomaar braken heeft mijn vriend nog een foto van mij aan de ctg gemaakt om me te plagen. Ik zag er niet uit (helemaal opgeblazen, lijk wel een walvis) maar die foto is me heel dierbaar geworden, is toch wel heel erg uniek dat we die hebben want niemand zag aankomen dat ik zou gaan bevallen! Bij Levi waren we weer niet op tijd, maar inmiddels kan ik daar niet meer zo mee zitten, ik vind mijn eigen hoofd niet zo mooi als ik zwanger ben, hahaha! Ik heb wel gezorgd dat ik heeeeel regelmatig een foto maakte, vriendje kan niet zo goed de camera stil houden dus deed ik het meestal zelf maar. Ons Kleintje, hahahaha lekker toch?! Nu mag het. Geniet er van, al die heerlijke gekke zwangerschaps-dingetjes! Waarom werden er op dat feestje zo veel miskramen besproken? Was dat toevallig en wisten ze niet van jouw zwangerschap of probeerden die meiden al jouw moed even lekker de grond in te boren? Ik word er helemaal nijdig van als ik dat lees, echt waar!!! @ thuis, als Mischa straks wakker is ga ik mijn nieuwe fiets maar eens uitproberen, heb ik van mijn ouders voor mijn verjaardag gekregen en heb zelf zitjes gekocht. Ik had een hele oude krakkemikkige fiets maar daarmee durfde ik echt niet met twee kindjes te gaan fietsen. Mischa verveelt zich en is superondeugend vandaag, dus straks lekker een ritje maken naar opa en oma denk ik. Het zonnetje schijnt hier!
Dat gevoel kreeg ik ook toen ik het las... :x @Adi; Wat naar dat je je zo voelt. Ik wist het wel een klein beetje. Je hebt bij de tweelingmama's wel eens wat verteld, maar dat het nog steeds zo diep zit wist ik niet. Allereerst wil ik zeggen dat je echt niet aan jezelf moet twijfelen. Je bent zo'n supermama!! Maar ik denk ook dat je er goed aan doet om er met iemand over te gaan praten. Ga eerst eens naar je HA, leg uit waar je mee zit en hij verwijst je dan vast door naar de juiste persoon. Hou je taai hoor!! @Andere meiden; Jullie gevoel is herkenbaar. Gelukkig ben ik al die twijfels en de schuldgevoelens al een heel eind kwijt. Aan de hechting twijfel ik niet meer. Dat is allemaal goed gekomen. Hoewel ik daar ook lang mee heb gezeten. Maar sinds een half jaar kan ik wel zeggen dat er niets mis is met de hechting. Borstvoeding heb ik gelukkig wel kunnen geven, maar ik kan me voorstellen dat het vervelend voelt als het je niet gelukt is. Toch moet je dat niet zien als falen. Er zijn zoveel omstandigheden die ervoor kunnen zorgen dat het niet lukt. Er zijn genoeg kindjes die heel gezond groot worden zonder borstvoeding. Het is mooi en goed, maar niet heilig!! Waar ik nog wel mee zit is het feit dat ik de geboorte van de jongens helemaal niet heb meegemaakt. Dat de eerste momenten van hun leven papa of mama niet (bij kennis) bij ze waren. Dat we geen foto's hebben van toen ze geboren zijn. Dat we het moeten doen met wat een van de verpleegkundigen kort aan ons verteld heeft. Dat ik de jongens pas 3 uur na hun geboorte voor het eerst heb kunnen zien. Dat is naar en in het begin zag ik dat als falen ('Ik heb niet eens zelf de jongens op de wereld kunnen zetten.'). Gelukkig is dat snel uit mijn hoofd gepraat. @Buikfoto's; Ik heb een paar toevallige foto's, maar daar zie je mijn buik niet heel erg goed op. Dat vind ik wel jammer, maar het is niet anders. @MvM; Veel plezier met fietsen vanmiddag!! Mooi cadeau zeg!! Geniet ervan...
@Adi: wat vervelend dat het bij je steeds meer dwars gaat zitten in plaats van dat het steeds minder steekt. Ontzettend fijn dat je man je zo goed begrijpt, als dat ook nog eens tegen zou zitten dan zou het nog een last meer zijn lijkt me. Over keizersnedes kan ik niet meepraten, maar ik kan me wel indenken dat jij je minder vrouw voelt doordat een natuurlijke bevalling je ook nog eens is afgenomen en daarbij dan ook nog eens jouw wens om bv te geven. Beide heb ik wel kunnen doen, maar als het niet was gelukt, zou ik dat voor mijzelf ook gezien hebben als falen, ook al is dat dan niet zo. Ik hoop en wens voor je dat je snel iemand vindt die je kan helpen met deze gevoelens. @Angelbaby: oooh ja, jaloers ben ik ook hoor op vriendinnen en collegas die dan mooie fotos op hun hyves hebben staan of komen laten zien van een fotoshoot met hoogzwangere buik... owww... lastig he?! De kleine dingetjes die je omschrijft, lijken mij juist GROTE dingen, belangrijke en bijzondere dingen die je toch als aanstaande ouders het liefst niet wilt missen. @OK: jeetje, ik hoop toch niet dat die dames dat met een bepaalde reden deden? Kan me voorstellen dat je je daar niet echt zekerder door gaat voelen. Iemand die ik ken had ook net een miskraam gehad en die kende uiteraard ook een heleboel mensen die dat hadden gehad, dus ze waarschuwde me vast maar even dat het bij mij ook maar zo kon gebeuren. BAH, dat kan je toch helemaal niet gebruiken als je zwanger bent, dan soort verhalen!! En mmmmmm, mjammie, bonbons! Hihihi, hoop dat ze lekker waren! @MvM: ik heb geen jaar bv gegeven hoor, dat was banjabes. Heb het zelf 7 maanden volgehouden, toen belandde Fabiënne weer in het ziekenhuis en bleek ze behoorlijk te zijn afgevallen... Speciaal hoor om toch die paar fotos te hebben. Ik heb er ook één van dat ik aan de CTG lig, maar van die dag zelf zijn verder weinig fotos. En toch had ik dat wel graag willen hebben, ben voor mijn gevoel wel veel van die dag kwijt. En fietst de nieuwe fiets lekker? @Jipper: gelukkig heb ik de geboorte wel bewust meegemaakt en heb ik Fabiënne nog een paar minuten gezien en vastgehouden, maar wat jij beschrijft lijkt me zo ontzettend moeilijk! Toen ze me de ic opreden met mn bed en ik langs de couveuses kwam, had ik al echt zoiets van als ik mijn kind zo maar wel herken, laat staan hoe dat voor jou zou moeten zijn geweest na al die uren! Ik kan me helemaal voorstellen dat je daar nog mee worstelt. Ik heb het met manlief eigenlijk veel te weinig over dit soort dingen die ik hier dan weer wel vermeld. Hij heeft alles ook zo anders beleefd. Praten jullie er veel met je man/vriend over? Hoe hebben zij alles beleefd? Mijn man vond het natuurlijk ook wel erg spannend en zorgwekkend, maar hij heeft altijd het gevoel gehad dat hij zich groot moest houden voor mij. Vind ik echt heel erg. Hij heeft de hele periode geen traan gelaten (niet waar ik bij was ten minste) terwijl ik dagelijks de tranen de vrije loop liet.
Hallo dames, heel erg bedankt voor jullie lieve woorden. Het doet me echt zo goed deze gevoelens te kunnen delen. Ik heb overigens wel 2 maanden BV gegeven, voornamelijk gekolfd, wel vaak aangelegd, maar de kindjes waren te zwak om zelf te drinken. Na 2 maanden was ik lichaamlijk en psychisch op, was 21uur per dag bezig met voeden en/ of kolven. En toen maar opgegeven. Ik moet het ook loslaten, ik weet het, alleen steekt het nog zo enorm. OK, wat een stel horken zeg om zo te praten waar jij bij was! Wisten ze dat je zwanger bent? OH, echt vuil gewoon!! Jipper, Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk dat jullie beiden de bevalling niet meegemaakt hebben. En dat je daar geen foto's van hebt. Fijn dat je het hebt losgelaten. Deze keer ga je gewoon extra hard zweten en puffen Fabsie, mijn man heeft het ook inmiddels verwerkt. Wij hebben er in het begin veel over gepraat, en nu ook wel, alleen gaat het nu vooral om MIJN gevoelens. Is jouw man op de hoogte van hoe jij je voelt? De meeste mannen denken inderdaad dat ze zich groot moeten houden, onzin natuurlijk. Angelbaby, ik herken jouw verhaal ook. Het niet kunnen 'afmaken' van de zwangerschap. Dat je thuis komt en de kinderkamer ineens klaar is. Hier mocht niemand aan de kinderkleding komen. Dat was het enige wat nog over was wat ik zelf kon doen voordat de kinderen uit het zkh kwamen. En ik heb elk doekje gestreken, tot diep in de nacht. Om tenminste daar van te genieten. Foto's: wij hebben ook weinig foto's van de dikke buik. Ook wel eentje aan de CTG, ik voelde me net als MvM net een walvis Meiden, ik zou niet weten wat ik zonder jullie moest.... een dikke knuffel!