Plaats hier je bevallingsverhaal

Hierbij het verhaal van mijn (plotselinge) bevalling:

Op dinsdag ging ik voor reguliere controle naar de verloskundige. Hier vertelde ik dat ik al een paar dagen nattigheid voelde en ze stuurde me naar het ziekenhuis om te controleren of mijn vliezen nog wel intact waren. want ik was pas 35.2 weken zwanger. In het ziekenhuis aan de ct gelegd, echo en onderzoek, bleek niks aan de hand te zijn...

twee dagen later sta ik shochtends op en er loopt een straaltje uit... kon nog net mijn man terugroepen die op het punt stond naar zijn werk te gaan. Verloskundige gebeld en die zei; ga maar naar het ziekenhuis. Ik twijfelde nog of het echt zo was maar die twijfel was al snel weg toen mijn man nadat ik gedouchet had, voor de derde keer een schone onderbroek moest komen brengen ( ik dacht dat een inlegkruisje wel voldeed...)

Weer dezelfde onderzoeken in het ziekenhuis en nu bleek het inderdaad om vructwater te gaan... daarbij had ik koorts en was de hartsag van de baby te hoog. Er werd bloed bij mij afgenomen en daaruit bleek dat er tekenen van een beginnende infectie waren. Duss... moest die dag bevallen!

Ik kreeg weeen opwekkers die elke twintig minuten verhoogd werden. De weeen begonnen rond 11:00 shochtend en waren echt goed te doen, ze werden steeds iets sterker maar al met al echt goed te doen. Tot ongeveer 19:00... Kreeg een enorme weeenstorm. Zowel rug als buikweeen.. om 19:30 had ik nog maar 3 cm ontsluiting. Ik kreeg een ruggeprik. Al tijdens het zetten van de ruggeprik voelde ik een druk van onder. Ze wisten niet waardoor dit kwam... eenmaal terug op de kamer (rond 20:45) werd de druk erger en ik zei dat ik moest persen... de zuster geloofde me denk ik niet zo want ze deed niet veel... Ondertussen zakte de hartslag van de kleine... heel eng... Ineens voelde ik dat ze er bijna uitkwam dus riep heel hard..ik moet perseeeennnnn... Nou toen leek het net een scene uit een film... De gyn kwam binnengerend, voelde en zei met verbazing..je hebt al 10 cm... dus hup, benen in de beugels en toen... voelde ik geen persween meer... das dus de reden dat ze je geen ruggeprik geven als je al wat verder in je bevalling bent..maar ja ik was in een uurtje van 3 naar 10 cm gegaan.

Omdat de hartslag van de baby niet lekker ging had de gyn het over de vacuumpomp, dat wilde ik niet en toen kwam er zo'n oerkracht naar boven dat met 4 keer persen de kleine er was! ik bleef maar roepen dat het echt een baby was.. kon het niet geloven!

Omdat de kleine een maand te vroeg was, moest ze nog een week in het ziekenhuis blijven, ze is nu 3 weekjes thuis en het gaat echt super!

De bevalling vond ik enorm meevallen, heb al met al maar een uurtje echt pijn gehad, zou het zo weer doen!

xx

 

29 september ben ik bevallen van een prachtige gezonde dochter, genaamd Charlize.

Ik ben met 37+2 ingeleid wegens zwangerschaps-hypertensie. Ik ben 2 keer geprimed waarna ze zeiden de volgende dag verder te gaan met weeenopwekkers. Maar om 20:00 braken alsnog spontaan mijn vliezen!

Daarna duurde het heel lang allemaal.. Na 11 uur had ik pas 3 centimeter ontsluiting. In de tussentijd had ik toen al 2 keer pethedine gekregen, maar dit werkte voor mijn gevoel totaal niet en had daarom aangegeven een ruggenprik te willen krijgen. Maargoed dat kon dus pas vanaf 3 cm ontsluiting..

om 09:00 kreeg ik die dan eindelijk, toen had ik 4 centimeter. Mijn man was toen ondertussen geadviseerd om naar huis toe te gaan om even bij te slapen omdat het nog wel de hele dag zou duren.

Ik heb totaal geen pijn meer gevoeld, wat heerlijk was dat zeg!!

om 11:00 ben ik nog getoucheerd, toen had ik 5 centimeter. Ze adviseerde me om zelf ook nog even te gaan slapen.

om 13:00 werd ik toen opeens wakker met het gevoel alsof m'n lichaam al uit zichzelf liep te persen, het was een heel raar gevoel.. Nadat ik dat 3 keer voelde heb ik op de bel gedrukt en toen ben ik direct weer getoucheerd, wat bleek: 10 centimeter al, in 2 uur tijd van 5 naar 10!

Ik meteen hysterisch m'n man gebelt die daarna meteen mijn moeder belde. (die wou ik er graag bij hebben) Het probleem was alleen.. De hele stad was afgezet vanwege een groot feest elk jaar met 2 en 3 oktober!! Hij moest dus helemaal omrijden.

Nou goed je zou zeggen dat je normaal gesproken ongeveer een uur nog aan het persen bent, maar neuh hoor.. Na 10 minuten kwam mijn moeder de kamer binnengestormt, toen 10 minuten later was ze er al!

Mijn man heeft dus alles helaas moeten missen.. Die kwam nadat ze al 10 minuten op mijn buik lag pas binnen! Ze woog bij haar geboorte 3240 gram en was 48 centimeter, nu is ze bijna 6 weken oud en weegt ze al ruim 4,5 kg en is ze 52 cm.

Nouja goed we hebben hier maar niet teveel bij stil gestaan en zijn nu echt vollop aan het genieten van ons prinsesje!! Ze is zo ontzettend zoet en slaapt 's nachts makkelijk door!

Liefs! Iris xxx

 

hier een super trotse mama .. kan het nog niet echt beseffen het is ook allemaal zo snel gegaan.. werdt om kwart over 3 wakker met het idee dat ik verschrikkelijk moest poepen (kramp) na een kwartier op de wc te hebben gezetten zonder resultaat ging ik weer naar bed.. en in ene ging er een lampje branden zal het toch?
ik peet wakker gemaakt schat volgens mij is het begonnen hij moest lachen en zei oh.. hij draaide zich om.. dus ik weer schat ik ga bevallen toen begon het een beetje te dagen hij werdt zenuwachtig en werdt niet lekker buikkrampjes hihihi wat een schat niet!!! uiteindlijk om half 6 de vk gebeld die zei kijk het nog even een uurtje aan.. ik dacht oke om half 7 weer gebeld dat het nog steeds rommelde dus ze kwam even langs.. had wel 1 cm .. de krampjes bleven komen waren goed te doen dus ik dacht dit wordt een eitje.. maar om 12 uur werden ze heftiger en heftiger.. om half 2 zei ik tegen peet je moet nu bellen want ik hou het niet meer!!! hij nog ja maar schat ze komen niet om de 3 min.. ik zei je gaat NUUUU bellen.. dus hij bellen vk hier om 2 uur aan heb weer voelen nou meid je hebt 8 cm daarna kreeg ik een enorme perswee heel appart dus moet mee duwen nou daar braken me vliezen.. zal jullie de details besparen hahahah.. dat was om 10 over 2 en om 14.34 is jayson geboren.. ging zo snel allemaal peet en ik keken elkaar aan van nu is het er jeetje en nu... ik heb wel 5 hechtinkjes.. maar voel me goed... ben nog niet uit bed gegaaan was wel een beetje duizelig toen ik stond..

 

[FONT=&quot]Leuk om al die verhalen te lezen! Toch bijzonder hoe iedereen een ander verhaal heeft en heel anders met een bevalling om kan gaan. Ik vind het echter nog steeds be-lach-e-lijk dat bevallen zooooooveel pijn doet. Respect voor iedereen! Ik plaats ook mijn verhaal maar ik ben nogal lang van stof dus het moet in twee delen Hopelijk is dat niet erg![/FONT]

Mijn verhaal:

Ik werd op zondagochtend 17 oktober om 6 uur sochtends wakker. Kon niet meer slapen maar geen idee waarom niet. Die dag vierde mijn moeder haar verjaardag, zij is op de 18de jarig maar wilde het vieren in het weekend. Dus ik en mijn vriend gaan naar mijn ouders toe en hebben daar de hele dag gezeten. Rond een uur of vijf gaat de hele familie uit eten. Eigenlijk ben ik veel te moe om mee te gaan maar ze gaan naar mijn lievelingsrestaurant dus we gaan toch maar mee. Al de hele dag heb ik harde buiken, onregelmatig. We maken grapjes over dat het misschien wel echt begonnen is en hoe erg het zou zijn als ik op mijn moeders verjaardag zou bevallen. Na het eten ben ik bekaf dus ik ben blij als we in de auto naar huis zitten. Ik ga lekker douchen en om 8 uur plof ik op de bank om So You Think You Can Dance te kijken. Vriendlief maakt een pot thee en komt gezellig bij me zitten. Om negen uur voel ik ineens een pijnlijk plopje in mijn buik. Ik roep heel hard AUW! en 1 seconde later voel ik het vruchtwater langs mijn benen stromen. Ik raak volledig in paniek omdat ik ineens besef dat het begonnen is. Wat een ontzettend raar gevoel: ik krijg straks een baby, het voelt zo echt ineens. Hier heb ik al die tijd naar uit gekeken en nu is het zover. My god wat gaat er allemaal gebeuren? Ik tril als een rietje en bel huilend mijn moeder: mam mijn vliezen zijn gebroken. Ze woont op drie kwartier rijden maar is er binnen een half uur ( twee weken later krijgt ze de boete voor het te harde rijden binnen, een leuk aandenken aan die dag . Mijn zusjes zijn er ook bij. De verloskundige is dan ook al binnen en ze moet lachen om mijn moeder die gillend en lachend van de spanning binnen komt.

De weeen komen eenuurtje na het breken van mijn vliezen. In het begin is het goed te doen. We zetten een film op en proberen die te volgen. Maar ik ben zo ontzettend moe van de drukke dag dat ik toch boven probeer te gaan slapen. Iedereen zoekt een plekje in huis en probeert hetzelfde te doen. Maar slapen lukt natuurlijk niet. De weeën worden al snel heftiger en ik merk dat ik er niet goed mee om kan gaan. Rond drie uur worden ze regelmatiger en bellen we de verloskundige. Ze toucheert me en constateert 1 tot 2 centimeter. Ik wil haar bijna slaan zo teleurgesteld ben ik: zo weinig! Ik kan niet meer! Maar ik blijf dapper de ween wegpuffen. De verloskundige belooft om 7 uur weer langs te komen. Wat tikken de minuten langzaam weg als je pijn hebt. Om vijf uur denk ik: gat-ver-damme ik moet nog zo lang voor ze er weer is. In de slaapkamer sta ik tegen een kruk de weeen op te vangen. Ik schaam me voor de buren die allang slapen als ik keihard schreeuw dat het ontzettend veel pijn doet en ik niet meer wil. Ik ga onder de douche want daar zijn de weeen beter op te vangen.

Om half zeven is de verloskundige er weer en weer word ik getoucheerd. Conclusie: 4 centimeter. Ik wil niet meer, ik kan niet meer. Ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen maar er wordt besloten dat we er eerder heen gaan voor pijnstilling. De weeen kan ik niet meer wegpuffen en ik begin te hyperventileren. Dus hup met zn allen in de auto en op naar het ziekenhuis. Onderweg heb ik twee weeen en het is even een hel op aarde. Geen ruimte om je te ontspannen in de auto. Wat een verschrikking. We staan helemaal alleen op de enorme parkeerplaats van het ziekenhuis. Het heeft wel wat zo vroeg in de ochtend, alles nog donker. Tegen de auto vang ik weer een wee op. Ik mag in de rolstoel maar denk terug aan de hel van de auto en besluit zelf te lopen naar de verlosafdeling. Mijn arme zusjes moeten wachten op de gang. Daar hebben ze de hele bevalling gezeten. Mijn heldinnen. Mijn vader komt iets later en ook hij blijft de rest van de bevalling wachten op die harde stoelen in de hal. Mijn held. Ik ga op bed liggen en krijg die banden om voor de registratie van de hartslag. Ineens wordt er een bed bijgeschoven: vriendlief trekt wit weg en valt bijna flauw en mag op het extra bed gaan liggen. De overgang van huis naar medische omgeving wordt hem even teveel. Ik wordt weer getoucheerd en heb nog steeds 4 centimeter. Er wordt besloten dat ik een ruggenprik krijg. Ik die een fobie voor naalden heeft en altijd heeft geroepen: wat er ook gebeurt ik wil geen ruggenprik. Maar op dat moment wil ik gewoon alleen maar geen pijn meer voelen.

Ik moet rechtop zitten in bed met mijn rug gebogen. Leunend tegen mijn vriend aan. De anesthesist prikt de eerste keer en ik krijg een wee. Ik schreeuw dat ik een wee krijg maar ik moet absoluut stil blijven zitten. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar de wee gaat voorbij en ik ben stil blijven zitten. De eerste poging tot het plaatsen van de prik mislukt. Poging nummer twee en drie ook. Ik krijg nog een wee en denk: wat heerlijk hierna voel ik niks meer. Maar dan hoor ik het: dit gaat niet lukken we moeten kijken naar een ander soort pijnstilling. De moed zakt me in de schoenen: hij komt er niet doorheen.

Ik krijg een infuus en een pethidine spuit wordt daarop aangesloten. Elke keer als ik een wee voel aankomen druk ik op een knopje en krijg ik een shot. Ik ben op dat moment zo moe, want ben immers al 25 uur wakker en mijn spieren trillen onophoudelijk. Maar door de pethidine ontspant mijn hele lichaam en kan ik zowaar half slapen tussen de ween door. Het apparaat is zo ingesteld dat je jezelf geen overdosis kunt geven wat betekent dat je ongeveer elke twee minuten een schot kunt krijgen. Ik kien het steeds net verkeerd uit. Ik blijf als een malle drukken maar als ik dan echt een wee heb moet ik steeds twee minuten wachten. Op een gegeven moment pakt mijn moeder dat ding af en drukt pas als ik zeg dat ik een wee voel aankomen. Dat gaat goed tot ongeveer 2 uur. Ineens voel ik een enorme pijn en drang om te poepen. Ik heb dan 7 centimeter. Ik wordt op een rijdende po gezet omdat de verpleegster denken dat ik moet poepen. Maar er komt niks uit en ik ga weer in bed liggen. Ondertussen probeer ik niet toe te geven aan die ongelofelijke persdrang. Wat een klote gevoel, het voelt zo onnatuurlijk om er niet aan toe te geven. Dan wordt er gekeken hoe de baby ligt: het blijkt een sterrekijkertje te zijn wat mijn persachtige weeen verklaart. De achterkant van zijn hoofdje drukt op die gevoelige zones. Ook zorgt het ervoor dat de weeen minder krachtig zijn en dat het langer duurt voor het hoofdje door het geboortekanaal is. Ik puf nog een paar uur de persweeen weg. Dan krijg ik hoge koorts en wordt er gevreesd voor een infectie. Ik wordt inwendig gespoeld met een bepaald ontsmettingsmiddel voor het geval dat en krijg een infuus met extra vocht tegen de koorts.

 

Dan eindelijk om half vier na 19 uur weeen heb ik tien centimeter ontsluiting. Ik mag eindelijk mee gaan persen. Wat een heerlijk gevoel! Maar ik heb er geen energie meer voor. De vermoeidheid, de koorts en de weeen die niet sterk genoeg zijn: het schiet niet op. Ik krijg een nieuw infuus met oxytocine om mijn weeen te versterken. Mijn moeder staat me schreeuwend naast het bed aan te moedigen en mijn vriend ondersteunt mijn hoofd. Ondertussen zitten mijn vader en zusjes na al die uren nog steeds te wachten op de gang. Ik heb wel zestig keer geroepen: duurt het nog lang want ik vind het zo zielig dat ze zo lang moeten wachten. Het persen gaat nog steeds niet goed. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen tot mijn moeder zegt dat ik moet persen, snel moet inademen, moet vasthouden en dan meteen weer door moet persen. Dan gaat het beter. De baby komt steeds iets meer naar buiten maar het gaat niet snel genoeg. Ondanks dat het infuus met weeversterkers op standje maximaal staat. Dan wordt de gyneacoloog erbij geroepen "om me een handje te helpen". Een hele aardige vent, een ontzettende droogkloot en hij wordt bijgestaan door een stagiaire. Hij wil een vacuumpomp gebruiken maar roept heel vrolijk: oooooooooh jooh dat is niet meer nodig ik zie het hoofdje al! Ik moet nog een aantal keer persen en elke keer komt het hoofdje weer verder naar buiten. Maar na een uur en drie kwartier zakt ineens de hartslag van de baby om razendsnel omhoog te schieten tijdens een perswee. De gyneacoloog roept hard dat de baby het heel moeilijk heeft en er NU UIT MOET! En dan zegt hij de magische woorden: ik ga je inknippen.

Ik heb keihard geschreeuwd: Neeeeeeeee ik wil geen knip neeeeeee! Mijn moeder wordt boos en zegt dat ik mijn mond moet houden en dat ik moet luisteren omdat het echt nodig is. Ik voel drie scherpe prikjes en hoor ineens weer de stem van de gyneacoloog die zegt dat hij toch een vacuumpompje gaat gebruiken maar dan de vriendelijkere plastic versie: de Kiwi ( waarom ze die zo noemen? Geen idee!). Hij plaatst de pomp op het hoofdje van de baby en trekt keihard. Maar dan schiet de pomp van het hoofdje met een keihard plop geluid. Vriendlief kijkt met een verschrikt hoofd naar me als dat gebeurt. Ik zie dat hij bang is. Bang dat het allemaal fout gaat aflopen omdat het zo lang duurt. De pomp wordt er weer op gezet en dan wordt er weer getrokken. Ondertussen legt de gyneacoloog haarfijn uit aan de stagiaire wat er allemaal gebeurt. Ik krijg weer een perswee en ik moet al mijn kracht gebruiken om te persen. Ik hoor iemand het woord compressie schreeuwen en vervolgens drukt er iemand keihard in mijn buik, de gyneacoloog trekt en trekt en ineens ligt hij op mijn buik. Nat, glibberig en ontzettend vreemd warm: mijn zoon Aiden. Ik kan op dat moment niet geloven dat hij er is. Mijn vriend valt weer bijna flauw en de droogkloot van een gyneacoloog moet hem ondersteunen. Mijn moeder huilt. Ik weet precies waarom. Het is haar verjaardag. Mijn oma, haar moeder, is onlangs overleden. En 44 jaar geleden deed zij precies hetzelfde die dag als ik, ze was aan het bevallen van mijn moeder. En nu krijg ik, mijn moeders kind, zelf een kind. Op haar verjaardag. Ik maak een grapje: dit is een kado die niemand ooit zal overtreffen. HA! Ik wordt gehecht en na een uur mogen mijn vader en zusjes komen kijken. Wat een verschrikking al die tijd gewacht. Ik ben vreselijk trots op iedereen. Mijn moeder die al die tijd naast me heeft gestaan, ondanks haar reuma ( ze had nog dagen pijn daarna), mijn vriend die het zo moeilijk had maar al die tijd zijn angst opzij heeft gezet om mij te steunen, mijn zusjes en vader die zolang hebben gewacht en die telkens even binnenwipten om lieve dingen te zeggen, op mezelf omdat ik het volgehouden heb. En op mijn mooie zoon die met heldere ogen rondkijkt in zijn vaders armen. Hij weegt 3400 gram en is 50 centimeter. En het mooiste dat ik ooit heb gezien.

Helaas moeten we een nachtje blijven vanwege mijn koorts. Aiden heeft de hoge temperatuur overgenomen. De volgende dag voel ik me veel beter maar Aiden heeft ineens een te lage temperatuur en hij ziet geel. Er wordt bloed geprikt maar alles is in orde. in de middag is Aidens temperatuur ook weer goed en mogen we naar huis.

Ik voelde me echt compleet gesloopt na de bevalling en heb het moeilijk gehad met hoe het is gegaan. Ik heb een supermakkelijke zwangerschap gehad en was ervan overtuigd dat de bevalling makkelijk zou zijn. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe het zou kunnen gaan. Tuurlijk wist ik dat het pijn zou gaan doen maar je weet gewoon van tevoren niet hoeveel en hoe je ermee omgaat. Ik voel me naïef omdat ik heb gedacht dat het gewoon goed zou gaan. Zonder een knip, zonder ruggenprik, zonder vacuüm, maar gewoon. Ik voel een teleurstelling maar na een aantal dagen wordt dat donkere randje steeds dunner. Ik vond het wel echt heel zwaar maar denk nu na drie weken: ach tviel best mee, zou het best nog een keer kunnen. Tsja...

 

mijn 4e bevalling:

al weken heb ik voorweeen, maar ze zetten niet door. De 40 weken worden bereikt en er gebeurd verder niets.
Met 40+ 1 word ik gestript omdat ik 1 cm ontsluiting heb (al een maand) maar op wat krampen na zet het niet door.
met 40+4 word ik opnieuw gestript. Dat was maandag. Ik begin meer slijm te verliezen. Dinsdag verlies ik mijn slijmprop.
In de nacht van dinsdag op woensdag word ik om 1 uur wakker door een wee. OMdat ik al zolang voorweeen heb ga ik in bad zitten om te kijken of deze ook verdwijnt, maar krampen blijven komen, wel zeer onregelmatig.. dan 20 min, dan 3 min en ga maar door.
Om 5 uur begin ik het idee te krijgen dat ik ga bevallen die dag. Ik maak manlief wakker en we gaan de tijd bijhouden.
Om 7:30 heb ik uur lang weeen om de 5 minuten.. prima op te vangen en ze duren dan ook geen minuut.
Toch besluiten we de VK te bellen die uur later langs komt.
3 cm ontsluiting heb ik dan.. en ze besluit om 12 uur terug te komen.
De weeen worden niet erger, dus we kruipen gezellig samen op bed en kijken een paar films. Kleine meid word opgevangen door de 2 grote broers dus daar heb ik geen omkijken naar.
Om 12 uur is VK terug... 4 cm... het gaat langzaam.. maar omdat ik al nachten niet geslapen heb en nu beetje rust kan pakken laat ze het even zo.
de weeen worden iets heftiger en komen ook wat vaker, maar nog steeds puf ik alles goed weg.
om 1500 is VK er weer... een krappe 5 cm.. waarop ze vrolijk zegt.. ga maar liggen meis, we gaan bevallen!
spullen worden klaar gezet en om 15:45 worden mijn vliezen gebroken.
Direct daarna beland ik in een weenstorm met been/rug en buikweeen. Er zit geen pauze meer tussen de weeen en het doet erg veel pijn. Ik kan alleen nog maar over de bedrand hangen terwijl vruchtwater nog steeds uit mij loopt.
Dan krijg ik persdrang.. het is iets na 16:30.
Ze voelt en ik heb bijna 10 cm ontsluiting.. voorzichtig mag ik mee gaan duwen..
om 16:40 is ontsluiting volledig en ik mag gaan persen.
Doordat bij mijn vorige bevalling het op dit punt niet goed ging en ik een trauma aan stuitje heb overgehouden durf ik niet te persen en ik raak beetje in paniek.
VK weet me te kalmeren en ik ga persen. 3 persweeen later word ze geboren.. onze mooie dochter.
Meteen na haar geboorte komt de placenta eruit.
Blijkbaar ben ik heel stil geweest, want als ik even naar beneden bel dat de jongens naar hun nieuwe zusje kunnen komen kijken hebben die helemaal niet doorgehad dat ik aan het bevallen was hahahaha.
VK en kraamhulp zorgen dat ik schoon en wel terug in bed kan kruipen en ff later zit mijn hele gezin op het bed. Heerlijk, dit had ik dus echt gemist vorige keer in het ziekenhuis.
Door de perfecte begeleiding dit keer niet ingescheurd, dus ik hoef verder niet gehecht te worden.. de VK blijft nog paar uurtjes om bij te praten.. om20:30 vertrekt de kraamhulp en zijn blijven wij achter als gezinnetje.. 6 man sterk en eindelijk compleet.

 

Leuk al die verschillende bevallingen!!
Nou hier komt mijn bevallingsverhaal!

Woensdag 13-10 ( 40 weken en 4 dagen) voor controle naar t zh omdat ik minder leven voel, ctg zag er op zich prima uit wel was ons mannetje wat rustig... toch nog ff een echo zei de gyn en was ook iets verminderd vruchtwater, maar nog wel acceptabel!
Ik gaf aan het flink zat te zijn en hij zei nou je kindje is groot zat en e bent overtijd zou je ingeleid willen worden want dan gaan we de verloskamers bellen, nou ik was het zo zat dus ik was helemaal blij!!!
En zaterdagochtend 16-10 mocht ik me melden. maar wie weet begint t nog wel vanzelf zei de gyn, dat zie je vaak zei hij omdat er een last van je schouders valt!
En idd donderdag op vrijdagnacht werd ik om 02.00 wakker van de krampen...yes dacht ik!!
Vanaf 4.30 zat er flinke regelmaat in en om 6.45 heb ik de vk gebeld die zou er binnen een uur zijn om ff te kijken!
Om 7.00 heeft mn man ons andere zoontje (15,5 maand) naar opa en oma gebracht.
Toen de vk kwam om 8.00u waren spontaan de weeen een uur lang weg, toch ff kijken en had pas 1 cm...
Wat een tegenvaller!!!
Na 4 uur zou ze terug komen, en ondertussen waren de weeen erg heftig en kon ze soms maar moeilijk opvangen, maar ze waren niet echt met regelmaat...
Toen de vk om 12.45 kwam had ik dus pas 1,5 cm het deed dus werkelijk niks....
Huilen natuurlijk, er was me namelijk ook verteld dat een 2de makkelijker zou gaan....nou bij mij dus niet hellaas!!!
Om 14.00 kwam ik in een weeenstorm terecht, ik dacht dat ik gek werd!!!
Om 14.30 mn man de vk gebeld, die zou gelijk komen..., toen die ophing zei ik bel maar gelijk terug dat ze op moet schieten want het komt!!!!
Hij gelijk weer bellen en ze zou haast maken om 14.40 was ze er en had 7 cm met persdrang!
Kon t echt niet meer ophouden maar ja helaas moest dat wel anders werd de rand alleen maar weer dikker vertelde ze.
Nou toen moest de vk rennen om alles klaar te zetten, kraamhulp bellen en om 15.30 mocht ik eindelijk persen,maar hij kwam niet en zat vast, is toen terug geduwd en er is een knip gezet bij mij en toen nog kon ie er niet door met zn schoudertjes en nou flink wat geduw op mn buik is om 15.40 onze prachtige zoon Robin geboren!
Helaas had ik een bloeding en werd gelijk de ambulance gebeld en moest gelijk naar t zh toe.
Mn man er achter aan met de auto en ons mannetje!
In het zh medicijnen ehad in t infuus en gelukkig knapte ik al snel op!

Mijn 1ste zoontje paste er ook niet door, bleef ook met de schouders hangen en ons 2de zoontje dus hetzelfde!
De vk zei als ik geweten had dat het zo moeilijk zou gaan hadden wij niet aan een thuis bevalling begonnen want ze passen er blijkbaar niet door, ze hadden vanuit het zh dus ook geen goee overdracht gegeven van de 2ste bevaling en is de vk dus ook verhaal gaan halen.
Met evt een 3de kindje mag ik dus ook niet meer thuis bevallen, en ik wil ook noooit meer op de ''gewone'' manier bevallen, anders zou ik geen kindjes meer willen.
Zo heftig was het weer!
En mijn man en ik willen heel graag nog meer kindjes in de toekomst!
Heb alleen nog geen medice indicatie voor een keizersnee, maar moet nog op nacontrole dus ga dit zeker wel aangeven!!!
Ons mannetje heeft dus ook een hele moeilijke start,huilde heel erg veel en heeft duidelijk pijnin zn lichaampje, heeft ook verborgen reflux en loop ook al bij een osteopaat.
Maar komt goed!!!
Zooo dat was mijn bevallingsverhaal! haha

Ohh ja ons mannetje was 4080 gram en 51 cm!

 

@cherryAyden: wat een mooi verhaal!
Heb het met tranen in mijn ogen gelezen
wat een moeilijke bevalling zeg
maar goed gedaan hoor!

 

Wat een mooie verhalen allemaal!

Hier een bevalling die ik iedereen kan aanraden...

's Ochtends om 7h35 hoor/voel ik een knap en plots is het bed nat! Gelukkig had ik toevallig de avond ervoor een handdoek naast het bed gelegd, zodat ik tot aan de WC raakte zonder het parket nat te maken . Ik was toen 37W+3D

Eerst naar m'n vriend gebeld die 100km verder net in bed lag na een bedrijfsfeestje en daarna het ZH met de melding dat m'n vliezen gebroken waren.

Ik had lichte krampjes die al redelijk snel kwamen (om de 5 à 7 min), maar ook niet meer dan dat. Rustig douche genomen, nog wat adressen op de enveloppes gedrukt voor de kaartjes, smsjes gestuurd om adressen te vragen (hoezo alles op tijd geregeld ), vluchtkoffer gemaakt, op m'n dooie gemakje.

Een uurtje nadat ik hem uit bed gebeld had, was m'n vriend thuis, maar heb 'm nog even laten slapen in de zetel, het was immers nog goed uit te houden - nog snel een tenniswedstrijdje meegepikt op tv , maar rond 11h15 begonnen de weeën wat intenser te worden en zijn we vertrokken naar het ZH.

Om 11h30 toegekomen en terwijl vriendlief parkeerplaats zocht, checkte ik mezelf al in (toevallig of niet, heb gedurende die 20 min geen enkele wee gehad , zo meewerkend was m'n dochter al wel)

Om 12h op de verlosafdeling, waar ze me vroegen waar ik die hele tijd gezeten had... Naar een kamer gebracht en na een eerste controle bleek ik al 4cm te hebben. Oef!
Een uurtje later zat ik al rond de 7cm en stelden ze me voor om in bad te gaan. HEERLIJK! Lag er lekker te suffen, ogen dicht de hele tijd op het slaperige af, af en toe een wee wegpuffen en rond 14h30 zat ik al aan 10cm, maar ze wilden dat m'n dochterje nog wat verder indaalde, zodat ik minder lang moest persen. Uiteindelijk rond 15h15 de gyn gebeld (ik had eigenlijk op dat moment een controle afspraak bij haar, dus ze had tijd), 10 minuten later kwam ze toe en 3 persweeën later, om 15h35, lag onze dochter op m'n buik. Heb echt alles gegeven wat ik kon, de gyn zei dat het net leek of ik gehaast was . Buiten een klein scheurtje ben ik er ongeschonden uitgekomen...

Ik heb de raad gekregen om bij de volgende ietsje sneller naar het ZH te komen, kwestie om verrassingen te voorkomen...

Maar zou meteen weer tekenen voor zo'n bevalling!

 

Hier mijn bevallingsverhaal van mijn 2e kindje.

Op donderdag had ik een overtijdcontrole in het ziekenhuis en ben ik ook gestript (met 1.5 cm ontsluiting). Mevrouw had het nog lekker naar haar zin en is er dus een afspraak gemaakt voor inleiden op de maandag erop (wilde ik zelf, zodat ik nog een weekend de tijd had om het uit zichzelf te laten komen).
Op vrijdagavond begin ik wat (voor)weeen en slijmverlies te krijgen. Nog niet echt pijnlijk, maar meer ongesteldheidspijn. Ik blij want ik hoopte dat het s'nachts wel door zou zetten. Mijn vriend heeft s'avonds nog het huis lopen opruimen, maar s'nachts zakte het weer weg. Gelukkig kwam het zaterdagochtend weer terug en zijn mijn vriend en zoontje nog boodschappen gaan doen en hebben mij lekker even met rust gelaten.
s'middags werd het wat heftiger en regelmatiger en heb ik de vk gebeld. Ik mocht meteen naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze om 16.30 uur mijn vliezen gebroken (nog steeds maar 1.5 cm ontsluting). En toen...... een weeenstorm Wat een verschrikking zeg. Had geen minuutje rust tussen de weeen en wist op gegeven moment ook niet meer waar ik het zoeken moest.
Ik bleef maar op de klok kijken omdat de vk om 19.00 uur terug zou komen en ik graag pijnstilling wilde vragen. Alleen om 18.45 kreeg ik al persdrang!! Zo snel had ik dat niet verwacht. Dus toen de verloskundige kwam mocht ik meteen gaan persen. Maar daar was ik het nog niet helemaal mee eens en heb dan ook eerst geweigerd hahaha . De persweeen voelde heel anders dan bij mijn zoontje, toen had ik geen pijn meer en praatjes voor tien. Maar nu deed alles nog zeer en wist ik niet of ik wilde puffen of persen. Maar werd dus gedwongen om te persen. En het was binnen 19 minuten persen gedaan. Dit keer is 't mij helemaal zelf gelukt, want vorige keer moest er een vacuumpomp aan de pas komen (sterrekijkertje en nogal groot kind waar ze ook sleutelbeentje hebben moeten breken).
Pfff wat was ik blij dat het erop zat zeg en dat ik dan eindelijk mijn meisje kon zien. Helaas heb ik wel veel bloed verloren erna (1.5 ltr) en moesten er nogal wat medicijnen aan de pas komen om het bloeden te stoppen. Het ergste was dat ze elke keer als een gek op mijn buik gingen drukken om te kijken waar het bloed vandaan kwam. Heb dan ook flink lopen vloeken en zelfs handen weggetrokken van mijn buik, maar dat begrepen ze wel (heb wel sorry gezegd erna). Gelukkig mocht ik na 1 nachtje ziekenhuis weer lekker naar huis!
Al met al was het wel een goede ervaring, maar die weeenstorm wens ik niemand toe (al gaat het wel lekker snel natuurlijk).

 

Met 38 + 3 weken op 20/08 had ik controle in het ziekenhuis, want mijn gyn was met vakantie en stond daar toch al onder controle sinds de 35 weken omdat er eerst een verdacht op HELLP was, wat gelukkig niet zo was.
Tja, alles nog potdicht dus had ik voor de week nadien weer een afspraak.
Die avond nog gezellig gekookt voor onszelf en nog eens extra aandacht aan de honden gegeven, want we wisten dat de komende weken voor hen nogal zwaar konden worden.
Één van de honden had het toen klaar gekregen om zijn deken tot aan het kinderbed te brengen en er te gaan liggen. We grapten nog van „hij weet al meer als wij!“
Die avond om 23 uur in bed gegaan, maar ik kon de slaap niet te pakken krijgen. Ben maar weer uit bed gegaan zodat vriendlief niet wakker gehouden werd van mijn gedraai.
Om 24 uur krijg ik opeens rugpijn, maar verder niks bij nagedacht want de gyn had gezegd „tot volgende week“
De hele tijd in huis rond gespookt en tegen 4 uur ben ik dan toch op de bank even ingedommeld. Maar die rugpijn werd erger.
Om 6 uur ging de wekker af in de slaapkamer. Vriendlief vond het al raar dat ik niet in bed lag (hij had niks meegekregen). Toen ben ik bij hem in bed gaan liggen en hem verteld dat ik dacht dat onze meid haar vlucht had gestart maar dat ik het niet zeker wist. Nog nooit was hij zo snel wakker. Toen hij vroeg of ik al eens geklokt had, moest ik bekennen dat ik het nog niet gedaan had. Ik had gezegd dat hij nog kon gaan werken want dat het nog kon duren. Hij nam zijn uurwerk erbij en we kwamen dus tot de conclusie dat ik weeen had om de 10 minuten.
Ik drong aan dat hij zou gaan werken. Had namelijk geen zware weeen en dacht aan loos alarm, maar hij nam de telefoon en belde naar kantoor dat hij een dag verlof nodig had.
Daarna het ziekenhuis gebeld dat we op komst kwamen. Ik vond dit nog niet bepaald nodig, maar had geen zeggen meer. Heb dan nog maar een boterham gesmeerd voor in het ziekenhuis voor vriendlief en zelf nog een banaan door mijn kiezen laten gaan.
Éénmaal in de verloskamer aangekomen rond 9:30 uur, krijg ik een CTG rond mijn buik en bekijken ze hoeveel opening. Nog maar 1,5 cm dus stelden ze voor om op de kaner te gaan en in het ziekenhuis nog een beetje rond te lopen. Aangezien onze dame nog niet volledig was ingedaald, moest ik indien mijn water zou breken, direkt op de grond gaan liggen de verloskamer bellen. Of indien ik een bloeding zou hebben, mij ook direkt op de verloskamer te melden.
Tegen 11:30 uur moest ik naar het Toilet, kijk ik in mijn onderbroek... ja hoor een bloeding... dus dan maar terug naar de verloskamer. Daar heel rustig samen met vriendlief een beetje liggen praten.
De weeen kon ik goed opvangen en zei nog: „dat wordt een fluitje van een cent!“ tot ze mij vertelden dat ik op mijn linkerzij moest gaan liggen want dat anders het hoofdje niet goed kwam te liggen. En dat had ik gevoeld! Nog geen 5 minuten later kwam ik in een weeenstorm terecht en kon het niet meer volhouden. 5 cm opening nog maar en het was bijna 16 uur. Dan toch maar een ruggenprik gevraagd en wat een verlossing. Ik kon terug de wereld aan! Een half uur later kreeg ik het gevoel dat ik winderig werd en de verloskundige kon aan mijn rooie kop zien dat er iets was. Toen ik dat vertelde dat ik winden moest laten zei ze doodleuk dat ik ze maar moest laten vliegen, dat het geen kwaad kon... Tja, ik ben nu eenmaal een welopgevoede dame!
Vriendlief kreeg honger en mocht een boterham mee eten. Hij wou eerst niet gaan, maar ik zei dat het toch nog kon duren. Dus vriendlief weg.
Ik lag alleen op de verloskamer en kon niet meer om de „winderigheid“. Toen de verloskundige mij hoorde kreunen (vriend was net 5 minuten weg), kwam ze kijken om 18.10 uur en wilde mijn opening terug controleren. Net voor ze kon kijken, brak mijn water en had 10 cm ontsluiting.
Verloskundige had de eetzaal even gebeld om vriendlief terug te sturen. Dus vriend met boterham in de hand, kreeg al schrik dat er iets niet goed was. Maar toen de verloskundige hem vertelde dat hij zich moest haasten omdat we niet veel tijd meer hadden, belande de boterham in de vuilbak. Zijn avondmaal kon hij dus laten voor wat het was... Na een hoop geschreeuw van „haal haar eruit“ en „hoeveel keer persen nog?“ (ruggeprik was niet zo goed gezet...), werd onze meid om 18.52 uur geboren zonder knip of scheur met 53 cm en 3910 g.
Vriendlief kreeg haar in de armen gedrukt, maar ik was helaas nog niet klaar... de placenta was niet volledig gelost en kreeg op de verloskamer (doordat ik een ruggeprik had moest ik niet naar de OK) een curretage. Helaas liep die niet zo goed, waardoor ik enorm veel bloed verloren ben.
Ik voelde hoe ik licht werd in mijn hoofd en dit vertelde aan de gyn. „Geef me een emmer, ik moet overgeven“ ja, 5 seconden! Mijn antwoord „te laat!“ Ik had geen controle meer over mezelf. Had mezelf ondergekotst en viel elke keer weg.
Na de curettage en een infuus om weer bij mijn positieven te komen, kon ik onze meid eindelijk in mijn armen nemen. Helaas kon ik het moment niet zo genieten, want ik bleef licht in mijn hoofd.
Toen ik mezelf weer onder controle had en zag hoe onze meid rode voeten had, had ik het niet meer! Wat is er mis met haar??? Blijkbaar hadden ze een soort rode stempelverf op de voetjes gadaan om een afdruk te maken voor op een kaartje als felicitatie. Ook hadden ze 2 foto´s genomen van direct na de geboorte en afgeprint. Een hele mooie herinnering.
22 uur werd ik naar mijn kamer gebracht en kon ik eindelijk uitrusten van deze lange dag.
Het eerste wat ik iedereen vertelde: iedereen heeft gelogen! De pijn bij een bevalling vergeet ik niet, het doet verd*md zeer!!!

 

Het ging allemaal zo snel en zo hectisch.
Om 6 uur begonnen de weeen, om 7 uur braken mn vliezen, om 8 uur had ik al 6 cm ontsluiting, om 9 uur volledig en kwartier later lag ik in de ambulance met loeiende sirenes omdat zijn hartje van 130 naar 40 was gezakt doordat ik al persdrang had.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen duurde het 3 kwartier voor hij er echt was, persweeen lieten even op zich wachten door de adrenaline van de ambulance-rit.
Toen hij er bijna was was er paniek in de verloskamer want hij zat klem en liep donker paars aan, ook was hij 2x omstrengeld door zn navelstreng bij zn schoudertjes.
Ik had alleen op dat moment geen perswee meer dus heb ik hem er zelf uit moeten persen.
Maar dan toch eindelijk om 11:02 kwam onze stoere bink ter wereld.
Hij weegt bijna 8,5 pond en is 54cm lang.
Zijn namen zijn Jayden Dylano William en hij luistert naar de naam Jayden.

Bekijk bijlage 107675

 

Dank je wel

 

nou hier dan ook even mijn spannende verhaal

we hadden s'avonds lekker pannekoeken gegeten en ik kon er 3 op terwijl ik normaal al niet eens 2 op kan. ik had de tip gekregen van de buurvrouw als je ineens heel erg veel kan eten doe dat niet want dan zit je bevalling er waarschijnlijk aan te komen en word je beroerd van al dat eten. maar ik natuurlijk niet bij stil gestaan ik was heerlijk die pannenkoeken aan het naar binnen werken haha.

we waren de hele dag op verjaardags visite geweest dus allemaal gezellig ik kreeg nog te horen dat ik nog niet zou bevallen want het zat nog heel hoog8).

s'avonds gingen we naar bed en hadden gesext
ik voelde iets ik dacht hmmmm is dit nou het goedje van mijn man of........... en ja hoor het was dus vruchtwater.
ik zei kom bed verschonen en gaan slapen want het kan nog wel heel lang duren alle slaap is meegenomen
nou dat kon ik vergeten 22 uur waren mijn vliezen gebroken en half 11 weeen om de minuut.
11.15 de vk maar gebeld en die vroeg of ik ze nog op kon vangen ik zei ja dat kan nog wel. nou ze wou toch even kijken dus kwam even langs. ik moest liggen en ze voelde 8 cm ontsluiting
de laatste 2 cm duurden lang 00.20 uur mocht ik mee persen ik moest bijna nog 2 uur persen onze zoon is geboren om 02.14 uur.
de placenta kwam om 02.45 uur dus die heeft ook nog even op zich laten wachten. maar al met al was ik niet zo lang bezig en lag ik half vier gedoucht en al lekker met mijn man en zoon heerlijk tussen ons in op ons eigen bedje na te genieten van ons mooie wonder!