Geen idee of dit de juiste plek is maar graag wil ik ff mijn verhaal kwijt. Heel misschien zijn er meer met zon "probleem"" en zijn er tips want het zit mij erg hoog! Mijn vriend is enigs kind en zijn moeder heeft redelijk wat moeite ( gehad?) om hem los te laten. Hij heeft ook tot zijn 25 ste thuis gewoond en daarna om de hoek. In dat huis ben ik ook eerst bij hem ingetrokken. Ik kon heel goed met haar opschieten , mijn eigen ouders wonen 2 uur rijden hier vandaan, en ik ging regelmatig gezellig koffiedrinken/ winkelen met mijn schoonmoeder. Op een gegeven moment vond ik de druk ook wel wat groter worden omdat ze wel redelijk regelmatig ons wilde zien maar gelukkig kwam t ook wel voor dat er eens 3 weken tussen zaten. Toen werd ik zwanger, mijn schoonmoeder zeer blij en enthousiast , iets wat ik eerst wel leuk vond. Mijn eigen ouders reageerde ook blij maar niet zo enthousiast. Al aan t einde van mijn zwangerschap bekroop de angst me soms omdat mijn schoonmoeder wel erg enthousiast werd, opmerkingen als: ik heb er zon zin in, duurt zo lang, kan niet meer wachten. Het is ook mijn kindje enzo gaven mij wel t idee dat ze misschien te veel er van verwachtte. Toen was mijn prachtige zoon er en ja schoonmoeder erg blij en ze wilde t liefste een paar keer per week komen en alleen maar knuffelen met hem. In de kraamtijd t gelukkig tot meestal 1 keer per week kunnen beperken. Maar als ze er dan was MOEST ze wel heel de tijd met hem op schoot. Terwijl hij dus toen erg slecht sliep en ik hem dus niet altijd uit bed wilde halen als hij al sliep, plus dat als zij was geweest hij vaak nog slechter sliep. Mijn schoonmoeder is nml van t typ: "he mannetje wat ben jij mooi, koetie koetie, knuffel knuffel, strijk strijk wilde over zijn wangetjes etc etc. Veel te druk en wild. Iets wat mijn zoontje dus niet fijn vind en ik me ook aan irriteer. Nu zien we haar zon om de week en momenteel vind ik dat al iets te veel omdat ik me steeds meer erger. Mijn zoontje moet steeds erg huilen als zij eris, helemaal als ze hem op schoot neemt, en dat moet dan ook heel de tijd van haar!! "hij moet maar wennen, haar vaker zien" zegt ze dan. De opmerkingen worden in mijn ogen steeds erger. Zo heeft ze al een bedje gekocht dus wordt t tijd dat hij komt logeren. Nu weigert hij momenteel de fles dus kan dat zo ie zo niet, nou dan MOET hij maar snel wel de fles nemen. Woensdag gaat ze voor t eerst oppassen, ik zie er erorm tegen op. Zij heeft er zin in, want dan heeft ze hem lekker helemaal voor zichzelf....ACHHHHHHH!!!! Het wordt een te lang verhaal maar misschien wel duidelijk zo? Hoe kan ik hier mee omgaan? Ligt t aan mij? is t gedrag van haar normaal? Houd ik mijn zoon te veel bij me?
Ik begrijp je verhaal. Je schoonmoeder is idd helemaal gek van haar kleinzoon. Je moet paal en perk stellen. Maar aan de andere kant kan je misschien je schoonmoeder er iets meer bij betrekken. Zij is een vrouw jij bent en vrouw en ik vermoed dat ze het aanvoeld. Als ze er is wil ze hem echt helemaal want als ik weg gaat mag ik niet meer. Mijn dochterjte bijvoorbeeld als ze mensen niet regelmatig ziet word inkennig en ja dan gaat ze ook huilen, Dus het is wel zo van dat ze dan beter vaker met elkaar moeten optrekken dan wennen ze meer aan elkaar. Daar heeft ze ergens wel gelijk in. Van dat hij meer haar moet zien om niet te gaan huilen. Maar je moet natuurlijk ook je grenzen aan geven jij bent de moeder niet zij. Maar meis geniet er van dat je nog een lieve zorgzame schoonmoeder hebt. Ik heb er geen. Mijn kinderen geen oma. Snapje. Gelukkig hebben ze wel mijn moeder maar een oma aan vaderskant had er veel voor over gehad.
Het spijt me.... maar waarom laat je haar oppassen?? Ik akn me voorstellen dat zij dat graag wil.. maar wil jij het wel? Veel belangrijker, je kind? Ik woon niet in de buurt van mijn schoonmoeder, ik ben nog niet eens zwanger, maar ben wel bang voor zo'n reactie. Ik zou haar niet laten oppassen... en de eerste jaren ook niet logeren. Voor mij is dat makkelijker, zij en haar nieuwe man roken redelijk stevig en dat wil ik niet.
Ik vind het een beetje een dubbel verhaal, want eigenlijk doet oma niet zo heel veel anders dan misschien wel 90% van de grootouders. Wat bij mij erg werkte was dat ze door oppassen juist inzicht krijgen in je kind en zelf kunnen ervaren wat je kind wel en niet nodig heeft. Voor alle partijen dus fijn. En als het uit de hand dreigt te lopen kun je altijd nog een beetje sturen , al vind ik dat je vriend dat zou moeten doen.
Ik herken je verhaal! Mijn schoonmoeder was eerst ook erg opdringerig! Zo voelde hert voor mij. Het liep op ten duur hoog op. Probeer met haar te praten en zeg wat je dwars zit. Ook was het toen Thijs 5 weken was van hebben we de kinderkamer voor niks gemaakt. Ik ben duidelijk geweest en gezegd dat het te vroeg was. Maar dit alles is door praten en duidelijk zijn overgegaan! En Thijs heeft een wereld opa & oma! Ben nu super blij met ze en kan het super met ze vinden! de tip die ik van iedereen kreeg geef der iets meer en het komt goed! Is ook zo! Ik ging spontaan een keer per week extra op de koffie! Dit haatte ik in het begin. Maar nu met plezier! Succes!!
Mee eens, ook is haar gedrag redelijk normaal, hoe raar het ook klinkt maar zij is gewoon stapelgek op hem. Herken je verhaal, alleen hier was het mijn eigen moeder die zo reageerde... Hier ook wat de gulden middenweg gezocht (en heb wat afgezocht!) maar het is uiteindelijk gelukkig allemaal goedgekomen...
Als ik heel objectief je verhaal lees, merk ik vooral dat jij je heel erg aantrekt dat je schoonmoeder zo enthousiast reageert op je kindje. Maar als mijn eigen moeder mijn kind 1,5 week (!!) niet ziet gaat ze ook uit haar dak. Mijn ouders reageren zo als ze hier 3 dagen niet zijn geweest. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind het juis geweldig dat oma zoveel liefde voelt voor haar kleinzoon. En misschien moet je bepaalde dingen met haar afspreken. Dat ze bijv. vaker mag komen om hem te leren kennen. Eerlijk gezegd, als zij de kleine maar om de week mag zien, is het geen wonder dat ie huilt bij haar en dat zij niet weet hoe ze met de voedingen e.d. moet omgaan. Dan kun je dat ook niet verwachten. Als je afspreekt dat ze vaker mag komen om haar kleinkind goed te leren kennen, en te leren hoe ze hem moet verzorgen (volgens JOUW regels), onder voorwaarde dat ze niet zo opdringerig doet en dat hem absoluut niet mag oppakken als ie slaapt. Zou dat geen oplossing zijn? Want nu zit je in zo'n circeltje: - oma is dol op haar kind en wil hem vaak zien; - oma mag het kind maar om de week zien; - wordt helemaal druk en eenthousiast als ze hem eindelijk ziet; - baby wordt bang van die vreemde persoon en raakt overprikkeld omdat degene zo op hem reageert; - mama raakt geiritteerd van oma en wil dat ze nog minder komt; - oma raakt overstuur dat de baby zo op haar reageert; - als oma nog minder vaak mag komen, leren zij en de baby elkaar niet goed kennen, waardoor het bovenstaande nog erger wordt enz./ Kijk als jij het contact tussen je schoonmoeder en je kind niet nodig acht, kun je heel duidelijk je grenzen stellen en het contact vermijden. Maar ik zou eerst zoeken naar de werkelijke reden van jouw reactie? Zou je het ook zo erg vinden als jouw eigen moeder de baby graag op schoot wil houden? EN, als je schoonmoeder moet oppassen op de kleine, dan moet je haar en je zoontje toch echt wel de kans geven om elkaar te leren kennen. Anders zit je zoontje bij een 'vreeemde' en weet je schoonmoeder niet wat ze moet doen, en dan raak jij helemaal van slag en wordt de relatie nog meer beschadigd.
Ben het met bovenstaande eens. Heb je er wel eens aan gedacht dat je zoontje zo heftig reageert omdat hij jouw spanningen op dat moment oppikt? Daar zijn ze heeeeel gevoelig voor.
Ik herken je gevoel wel. Bij mij was het vooral bij de eerste ook zo. Het is heel moeilijk want je wil niemand pijn doen en toch ook je grenzen aangeven. Hoe is je man/vriend in dit verhaal? Wat is zijn standpunt. Mijn vriend en ik hebben op een gegeven moment samen een grens getrokken en wonder boven wonder is ze daar nooit! overheen gegaan. Als ze in de buurt kwam riep mijn vriend gekscheren:" Koop je eigen baby!" en dat zette haar weer even op d'r plaats. Ik denk niet dat het zo is dat jij je schoonmoeder haar kleinkind misgunt, maar dat het vooral een kwestie is van dat JIJ de moeder bent en dat JIJ bepaalt wie/wat of hoe er met jouw zoon wordt omgegaan. Nu gaat het trouwens geweldig goed! Ze kent en herkent mijn grenzen en dat respecteert ze. succes meid!
zal vast aan mij liggen ja. Maar hij reageert alleen zo op mijn schoonmoeder, bij andere mensen ( die hij soms nog minder vaak ziet) huilt hij nooit. Maar die doen ook niet zo als mijn schoonmoeder. Mijn moeder wil natuurlijk ook haar kleinkind op schoot, dat vind hij alleen maar leuk. adi je hebt denk ik wel gelijk qua circeltje.... Ik ben t ook niet gewend om zo veel contact met mijn ouders te hebben, en schoonouders zitten wel er dichter op natuurlijk
Misschien zie ik het verkeerd hoor maar als ik het zo lees is jou schoonmoeder alleen maar apetrots op haar kleinkind. In mijn ogen doet ze niet veel verkeerd ze is gewoon wijs met je mannetje. Voor haar is natuurlijk ook veel veranderd en is ze is ineens oma. Als ik het zo lees is ze totaal niet opdringerig ( heb ergere verhalen hier gelezen...) Als ik deze zin zo lees: Woensdag gaat ze voor t eerst oppassen, ik zie er erorm tegen op. Zij heeft er zin in, want dan heeft ze hem lekker helemaal voor zichzelf....ACHHHHHHH!!!! Is het toch alleen maar mooi dat ze zo reageert? Ze is wijs met je manneke, geniet er van. en als jij vind dat ze te ver gehad dat moet je dat zeggen tegen haar. Denk dat ze het nu alleen maar goed bedoeld. Ze wil een band opbouwen met je zoon. En ik ben het eens met Muppet, ik denk dat jou zoontje heel goed aanvoelt dat er spanningen zijn van jou kant en dat hij daarom wel eens zo kan reageren. Mijn ouders hebben een complete kinderkamer voor mijn jongens. Schoonouders hebben ook het grootste gedeelte aangeschaft. Ik vind het allemaal prima. Schoonouders zagen mijn jongens voorheen ieder weekend( nu even niet inverband ruzie tussen ons). Mijn ouders zien mijn mannen gemiddeld 4 keer per week... Probeer het wat te los te laten. Ik vind dat je er een te groot probleem van maakt. Je schoonmoeder is gewoon trots
Ik denk dat hij vooral reageert op jouw gevoel, jouw baby voelt heel goed aan wat jij voelt. Als jij uitstraalt dat oma geen veilige omgeving voor hem is, dan reageert hij dan op. En ik begrijp dat je dan moet wennen aan meer contact. Maar is het de bedoeling dat je schoonmoeder een vaste oppas wordt? Want dan is het belangrijk dat ze goed aan elkaar wennen. En ik denk (ervaring hier) dat als je schoonmoeder de kleine vaker ziet, dat ze op gegeven moment minder bovenop gaat zitten, dan heeft ze hem niet zolang moeten missen. Maar het gaat voornamelijk over jouw eigen gevoel. Jij moet je goed bij veolen dat je kindje zo af en toe bij oma mag liggen, en dat zij soms de fles zal geven, een keertje verschonen enz. Als ze straks moet oppassen is het beter dat ze deze dingen eerst doet als jij erbij bent. Wat vind je vriend ervan?
nou meid, ik had dat gevoel dus heel erg bij mn eigen moeder!...eerst irriteerde me er zo aan...pfff...zo druk doen...en "ik ben de oma" roepen...maar omdat ik heel erg op zie tegen het feit dat ik straks ga werken en hem moet achterlaten bij iemand ( meerendeels de papa, maar toch)....er komt een moment dat mn zoontje bij zn oma gaat ...of oma hier komt oppassen... toen zat ik me te bedneken, dat ik inderdaad een veel fijner gevoel heb, als mn kindje echt aan zn oma gewend is....dus idd...pak em maar veel en laat hem maar wennen aan "haar gedrag'....want ja oma is nou eenmaal oma...en die is nou eenmaal zo... Ik heb zoiets van zolang hij zich fijn bij haar voelt is het goed...meestal laat ik ze ook maar ff...anders irriteer me zo ana dr..wnat dan zit ik constant te zeggen "nee dat wil ie niet, nee dat vind ie niet fijn"etc etc....dat is eigenlijk iets wat ze zelf moet ontdekken...zij moet em ook leren kennen...en tja zij doet dat op haar manier... mn moeder heeft ook een extra kamer, en roept ook telkens "dat is de babykamer'...maar ik heb dr nu ook al vaak laten weten dat hij nog veeel te jong is daarvoor...en dat ik liever heb dat ze eerst hier kotm oppassen...en dan zegt ze ook dat het beter is...en normaal enz...omdat zij dan alles heir heeft en zijn eigen omgeving etc.. in jowu geval is het dan je schoonmoeder...maarja je eiegn ouders zijn zo ver...dus dnek ik dat je er niet echt onderuit kotm wat betreft oppassen? Wees gewoon duidelijk in wat jij wilt...dat zal ze vast begrijpen..."oma" worden ( is wat ik begrijp van mijn moeder)...zo fantasisch...zo'n enorm trots gevoel...zo'n geweldige titel...tja...ach laat t maar over je heen komen...is allemaal goed bedoelt!
Ik ben het helemaal met adi eens, maar ik vind wel dat je vooral moet doen waar jij je goed bij voelt. Logeren bij 3 maanden vind ik ook wat overdreven (tenzij jij het zelf graag wilt). Ik denk dat je de dingen beter kunt uitspreken, dat je het soms moeilijk vind om hem een hele tijd bij een ander op schoot te zien en dat je het belangrijk vind dat er op een bepaalde manier met hem omgegaan wordt. Tevens lijkt het me een goed idee als je zelf de touwtjes in handen neemt (gedeeltelijk). Bel haar eens op en vraag of je even een bakkie mag komen doen met je zoontje. Ga spontaan eens langs. Zo krijgt oma niet gevoel dat ze haar liefde en enthousiasme voor haar kleinkind moet begrenzen en voelt ze dat jij haar er actief bij wilt betrekken. Dat zorgt voor minder getouwtrek. Jouw kind, jouw regels. Als zij hem wil pakken terwijl hij slaapt en jij wilt dat niet, dan zeg je niet dat het nu niet mag omdat..., Nee dan zeg je: Als hij slaapt dan laat ik hem liggen, ik wil niet dat hij opgepakt wordt als hij slaapt. Hou het lekker helder en zorg dat je zelf een goed gevoel krijgt, dan trekt de rest vanzelf recht
Ik heb 1 tip; praat met haar. Het is en blijft je schoonmoeder, het contact was eerst zo goed. Misschien heb jij ook wel een beetje moeite met loslaten? Wat wil je dat ze wel/niet doet? Blijf bij jezelf en doe niets tegen je zin in. Praat er ook eens over met je vriend/man.
Ik ben het wel met Ireen eens. Bij mij hielp het door dingen om te draaien. Wij namen het initiatief voor de ontmoetingen merendeels waardoor schoonmoeder zich ook wat prettiger voelde. Ook gaf ik haar dan(als we eenmaal een beetje gesetteld waren) ook de ruimte om te knuffelen en te doen. Maar als ik zag dat het genoeg was voor mijn zoon of dochter nam ik ze weer bij mezelf. Logeren is pas na het eerste jaar een keer gebeurt en pas nu hij het zelf aan kan geven gaat hij wat vaker. En dan is het ook goed.
ohh.. het gaat al gelijk borrelen vanbinnen.. ik heb op het andere topic al uitgebreid gereageerd moeder vs schoonmoeder hoe of wat.. maar hier precies zo.. wat betreft het bedje.. hier hadden ze de babykamer al klaar toen ik 12w zwanger was.. (terwijl ik 2 miskramen had gehad) en stond de eetstoel al vanaf week 16 zwangerschap in hun kamer.. de bos gelukkig ietsje later.. maar vanaf week 12 hadden ze alles in huis! zelfs een pak new born luiers?? alsof ik mijn baby gelijk bij hun zou achter laten... en zodner luiertas.. want ze hadden alles in huis.. kleertjes.. naamborde voor op de deur.. echt alles.. we hadden al discussies gehad of we het kind wel geen dialect zouden aanleren etc etc.. dat hij een seizoenskaart voor voetbal krijgt.. ze hebben ladingen met speelgoed.. zelfs een bidon voor op de fiets voor als ze gaan fietsen.. als ons iets zou gebeuren zou ons kind er zo kunnen wonen... dat gevoel.. omschrijf het als fijn.. maar zo voelt het niet.. ze zijn zo druk met hem.. vanaf zijn geboorte hebben ze nog nooit gereageerd als we aangaven dat ons mannetje moe is.. dan gingen ze gewoon door met druk doen.. en van opa naar oma en weer terug en weer terug.. zelfs nu wordt hij er nog druk van... afeglopen vrijdag waren we daar.. en toen hij wat moe werd heb ik hem naast me tegen het kussen gelegd en je merkte dat hij weer rustiger werd.. en toch presteren ze het weer om hem om te trekken en te gaan zitten en staan.. tot nu toe hebben ze niet een keer rekening gehouden als mijn man en ik zeggen dat hij moe is.. zoalng ze dat door hun enthousiasme niet kunnen.. llaten we ze niet oppassen.. en het klopt wat hierboven beschreven staat.. dat ze steeds enthousiaster dus drukker worden.. we hebben al een aantal keren een poging gewaagd om erover te praten.. maar dan horen we alleen.. het is toch goed? is toch niks aan de hand? we doen alles voor jullie en voor hem.. zo kortzichtig, waar we dus niks mee kunnen.. en we nu na 7 maanden dus echt minder vaak op bezoek gaan.. voorheen gingen we iedere week.. en dan nog hoorden we opa zeggen.. ik heb hem al 6 dagen niet gezien! ze komen overigens niet naar ons.. ze willen niet lastig zijn.. we hebben aangegeven dat wij het niet erg vinden, mits ze even bellen van te voren of het uitkomt.. komen ze zonder te bellen langs al 2 keer... zucht... het wordt er niet makkelijker op als ze niet luisteren.. ze moeten maar begrijpen zegt mijn man dat ze nu eens naar ons luisteren.. tot die tijd missen ze een heel stuk van hun eigen kleinkind...
Ik herken je gevoel wel hoor. Mijn schoonmoeder was ook zo in het begin. Ze was over enthousiast, en de strookte met mijn gevoel. Want ik kreeg toch een kindje? En niet hun! Na de geboorte liepen ze de deur iets te veel plat, en luisterden ze niet naar wat ik aangaf. Er zijn ook heel wat woordenwisselingen geweest waarbij ik mijn grenzen echt moest opleggen anders werd er niet geluisterd. Ze kwamen te dicht bij, en ik kon dat niet hebben (lang leve de hormonen!) Nu ben ik zwanger van nummer 2, en zie toch wel in dat ik me een beetje heb aangesteld. Ik was net een nieuwe mama en wilde het kindje ook voor mezelf houden. Niet te veel delen. En hun waren net nieuwe opa en oma, kunnen ook niet inschatten wat het met me deed. Maar geloof me, dat gaat echt over. Soms moet je even tot 10 tellen, en wat water bij de wijn doen. (mijn schoonmoeder is vorige maand overleden, en daardoor ben ik heel blij dat ik af en toe ons kleintje tegen mijn gevoel in naar hun heb gebracht, zodat ze een fijne tijd heeft gehad met haar kleinkind)