Het eerste wat ik dacht en ook zei geloof ik was - zo daar is geen vaderschapstest voor nodig (dat is sowieso niet zo, stomme gedachte maar ja!) Ze leek echt zo op haar pappa Verder was het heel onwennig, ow wat is het? (wisten we niet) En ook was ik nog erg met mezelf bezig dus het echte genieten kwam pas toen ik gehecht en gewassen in mn bedje lag met een klein wondertje naast me!
Het eerste wat ik dacht.... 'Dat is mijn kind niet!!!!' Had het mij heel anders voorgesteld. Beide (ex en ik) zijn geboren met een volle bos haar, zo ook zijn zoon. En mijn dochter had nauwelijks haar. Ook leek ze op zichzelf, niet op ex of mij hahaha.
wat een mooie reacties allemaal.. maakt dat ik me echt een slecht moeder vind.. toen mijn 1e werd geboren na een zware bevalling in ziekenhuis, zat die vol bloed en huidsmeer.. zuster dacht dat ik het nodig vond het kind meteen op mijn blote huid te voelen, en trok mijn shirt omhoog en dropte mijn zoon op mij.. eerste wat ik dacht en ook zei was: GATVERDAMME, haal weg en maak maar eerst schoon! tis daarna gelukkig wel goed gekomen, de volgende gedachten waren liever
Dat gevoel dat de meesten hier aangeven, kwam bij mij pas op de 3e dag. Toen heb ik ook gehuild, gehuild en nog eens gehuild... Had ik daarvoor nog niet gedaan. Ik had misschien niet persé een superzware bevalling maar wel een hele gemene gyn waardoor ik me zo rot voelde en pijn had, dat dat wondertje dat net uit me was gekomen gewoon niet kon doordringen tot me... Voel me er nog altijd schuldig om. En ik ben écht geen haatdragende persoon maar dat mens hààt ik uit de grond van m'n hart omdat ze me dat heeft afgenomen.
Ik dacht: zo, er zat dus echt een baby in mn buik. En ik voelde trots. Dat ie toch maar zo hard gewerkt had om eruit te komen. En dat was dan MIJN ventje. En dat ie erg op ET leek , leverde me een boze blik op van de zuster. Bij mn dochter was het meer: oh daar ben je dan, jou ken ik! en natuurlijk ook trots he.
Na 28 uur bevallen én een pomp en een knip dacht ik..my GOD hij is ERUIT! 8,5 pond en 53 cm..maar wat issie mooi..hij is ZO mooi zei ik 10 x denk ik..en janken geblazen natuurlijk!
Ik dacht oooooooooow wat ben jij een mooi manneke... ik ben zooooooo verlieft!!!! en toen kwamen de tranen zoooo moooi krijg gewoon weer vlinders van ons heerlijke ventje.... zoooooo verlieft en dat blijft denk ik...
mijn eerste gevoel.....was onbeschrijfbaar en nog steeds trouwens....ik hou superveel van mijn meisje!!!
Haha dat zei ik ook, alleen in mijn geval was het een hij. Ik kan het gevoel niet omschrijven, maar wel weer herbeleven als ik aan mijn bevalling terug denk. Ik kijk nu alweer uit naar de 2e (gelukkig nog maar 7 weken...)
Ik heb een geplande ks gehad, dus het moment dat ze uit mijn buik werd getild heb ik niet gezien, ze werd gelijk even meegenomen, in doeken gewikkeld en kreeg een mutsje op vanwege de kou in de operatiekamer. Ik had me hier ook op voorbereid en liet het gewoon over me heen komen. Toen kwamen ze daarna wel direct met haar bij me, haar gezichtje bij het mijne en wat ik het eerst dacht was (en ik schaam me dood maar dat was écht mijn eerste gedachte): ohhhh je bent helemaal vies van de smeer Als ik daar nu nog aan denk, schaam ik me nog steeds, echt waar. En 1 seconde daarna keken mijn man en ik elkaar aan, in tranen, en dachten: dit mooie meisje is van óns, echt helemaal van óns!! Ze is er, ze is gezond, ze is compleet en ze is móóiiii!! Toen ik haar daarna bij me kreeg op de recovery ben ik naar haar gaan kijken en heb dat wéken volgehouden, zalig.
"Ik ken jou!" Dat was het gevoel dat ik had toen ik naar hem keek en hij keek terug met ook een blik van herkenning. Ik vond dat heel bijzonder. En de enorme hoeveelheid liefde die ik voelde terwijl wurm nog in mijn buik zat... Die was nog niks vergeleken met het vat liefde dat openging toen hij op mijn buik werd gelegd. Oh ja, en ik dacht... wauw wat is zo'n babyhoofdje zwaar zeg hahaha.
Het gevoel is onbeschrijfelijk!!! Zo mooi! Het eerste wat ik zei was, hij huilt niet!!! en heb dat wel een paar keer gezegd! haha ging gelukkig daarna wel huilen!
Zo te lezen was ik 1 van de weinige die geen band had met de kleine,... Misschien komt het omdat ik een weeenstorm had zonder pauzes en enkel rugweeen. Ik kon niks opvangen, vriend (ex inmiddels) zat lekket thuis te chatten met andere dames terwijl ik in het kraamhotel was en kraamverzorgster lachtte mij uit toen ik zij dat ze eraan kwam. Kon volgens hun echt niet. 10 minuten later was ze er, maar toen ik eenmaal thuis was met de kleine en even helemaal alleen met haar was kwam het 'mooie' gevoel pas.
Toen ze geboren werd was ze helemaal blauw, haalde geen adem en moest gereanimeerd worden. Het ging als een roes langs me heen want ik wilde haar vast houden.. Heel gek maar op dat moment was ik vol van vertrouwen dat het goed zou komen. Ik riep dan ook 'mijn kindje! ooooh kijk, mijn kindje, mag ik haar vast houden..) Ik bleef dat roepen totdat iemand geiriteerd zei dat ik nog even moest wachten. Heel vreemd moment. Toen ze haar optilden om haar te geven dacht ik "Jeetje, jij bent dik!!!" (erg he, haha) Daarna heb ik alleen maar liggen staren, vond het heel onwerkelijk. Kon niet geloven dat ze echt van ons was....
ik heb een KS gehad en ik weet niet veel meer omdat ik stoned was van de medicatie, ze haalde haar uit me en ze huilde meteen, ik begon direct te huilen van geluk en keek naar mijn kerel. de eerste keer dat ik haar zag weet ik niet meer maar wel wat ik dacht, jij komt uit mij en bent van ons! dammm je bent best groot gek hé dat de bevalling niet lukte! en was ook direct verliefd. na 1 a 1,5 uur zag ik haar weer en ik was super trots ook omdat ze direct goed uit de borst dronk! ik was ook super verliefd op mijn kerel! dat wij dat gemaakt hadden. en ik was nog steeds stoned! denk dat ik daarom ook niet alles meer weet... ook niet meer dat ik ze 1 a 1,5 uur niet gezien heb, was veelte druk met mezelf, de pijn en het stoned zijn van de morfine
Ik zag al een hele tijd op tegen de bevalling, dus daar was ik meer mee bezig. Tijdens de bevalling dacht ik, het gaat niet lukken hoor, na lang persen floepte mijn dochter eruit en ik dacht hehe...toen zag ik haar en zei het is een baby! Ze was heel klein en blauw. Toen dacht ik ooh die placenta moet er ook nog uit. Gelukkig ging dat snel en daarna hechten, toen lag ze op mijn buik en keek naar me met dat hele kleine koppie en ik kon gewoon niet geloven dat ik echt een baby had, mijn eigen dochter. Ik was ook zo trots op mijn man en mij, dat we dat samen hadden gedaan. De weken daarna waren erg onwerkelijk, een soort van roes. Toen eenmaal de rust terugkeerde en ik mij weer normaal begon te voelen, voelde ik zoveel liefde voor haar. Het is alsof de rest er niet meer toe doet, alleen jij en je baby.
Ik was blij dat hij begon te krijsen, zelfs zo erg dat mama er van moest huilen na de zware stressvolle bevalling. Het maakte me niet uit hoe bloederig en glibberig hij was, hij was/is zooooo mooi, hij is alle pijn meer dan waard geweest. Maar ik hoop nooit meer zo'n stressvolle bevalling te hebben hahaha hij heeft papa en mama flink laten schrikken toen zn hartslagje was verdwenen.