relatiedipje

zijn de hormonen denk ik! onze kleine is alweer 4 maanden en heb het nog steeds hoor! ook speod ks gehad en was best een klap, te vroeggeboren kindje...en nu heb ik ook niet veel zin en fut! ik verwacht dat t wel weer komt en ga niet panieken...een bevalling, het moederschap, het doet nogal wat met je en dan heb je gewoon ff wat anders aan je hoofd!

 

Langzamerhand komt het wel weer. Hier nog weinig zin in seks maar heb ook nog steeds gebroken nachten en op de momenten dat we het gezellig hebben, wordt dochterlief nog wel eens wakker.
Hier momenten dat het erg goed gaat, maar ook wel eens even wat minder. Merk dat het ouderschap toch behoorlijk wat inpact heeft. Maar naar mate je kindje wat ouder wordt, wordt het steeds wat gemakkelijker en krijg je ook weer wat meer tijd voor elkaar.

 

Heel herkenbaar en hier is het na bijna 10 maanden nog steeds erg investeren in elkaar. Wij hadden wel heel snel weer sex maar vooral ik ben blij als ik in de avond in mijn bedje lig om te kunnen slapen en dat terwijl mijn mannetje altijd wel zin heeft ( welke man niet ) Probeer er is met je man over te praten en eerst even lekker te kroelen met elkaar en knuffelen misschien komt het gevoel dan vanzelf weer terug. Bedenk dat alles zo'n beetje 9 maanden duurt om weer jezelf te zijn dus geef het ook zeker die tijd. Suc6 meis!

 

Ook voor mij heel herkenbaar. Ik heb ook weinig zin in sex gehad sinds de bevalling (maar het lag hier niet helemaal stil, zie mijn banner ). Het is natuurlijk ook een hele omslag in je leven. Ineens ben je niet meer alleen iemands partner, maar ook vader en moeder. Ik vond het best moeilijk om daar een balans in te vinden. Buiten dat heb je natuurlijk nog steeds veel hormonen in je lichaam, wat zeker ook meespeelt. M.i. is het iig heel belangrijk om er met elkaar over te praten. Zo weet je wat er bij de ander leeft en kan je daar op inspelen.

 

Ow zo herkenbaar. Ik dacht ook dat ik niks meer voel hem voelde, qua passie inderdaad. Ik hield nog wel van hem. Maar de sex duurde hier tot 8 maand, daarna nog 2x maar het hoeft nog steeds niet van mij. Wel merk ik dat het beter gaat nu als eerst. Succes meid! na zo een kleine tijd is het heel normaal dat je nog niet naar intimiteit verlangt denk ik.

 

Bij mij was het mama-schap ook wel een reden om totaaaaal geen zin meer te hebben. Op een gegeven moment ben ik maar een paar keer zin gaan maken, want ik wil mijn relatie wel goed houden, natuurlijk, en het voelt nu eenmaal beter als je ook intiem met elkaar bent. Ook voor mij!
Na een maandje zo'n 1 a 2 keer per week zin maken, merkte ik dat er steeds minder sprake was van zin maken, alleen nog maar van gewoon zin! En nu is het gewoon weer leuk & makkelijk. Maar dat heeft dus wel even geduurd....

 

Fijn voor je! Hier werkt dat niet. Ik vind dat het spontaan moet komen, het is niet zomaar iets. Maar dan is het ook weer extra fijn vind ik.

 

Heeeel veel meiden hebben hier last van. Ik ook. Bij mijn eerste had ik er meer last van als nu bij de 2de. Ik kan moeilijk omschakelen van moeder naar partner en weer terug op een een of andere manier. Als we gezellig bezig zijn en ik hoor een van de kindjes dan is het voor mij over en stoppen we. Ook neem ik vaak even 2 wijntjes vantevoren, klinkt wel erg maar het maakt me wat losser. Ook ik heb nooit meer uit mezelf zin. Meestal beginnen we gewoon en komt de zin tijdens wel. Mijn vriend weet alles van mijn gevoel hierover en is heel geduldig met me. Denk dat het belangrijk is dat je hierover praat met je vriend. Geef je ook borstvoeding? Ook dat werkt namelijk libidoverlagend.
Anders spreek je een periode af met je vriend/man om geen sex te hebben en het ook niet te proberen, dan is de druk er eerst even af. Maar dan in die periode wel heel veel intimiteit. Veel knuffelen zoenen enz. En heel veel praten over de situatie.
Daarna als je er klaar voor bent zou ik beginnen met kleine dingetjes qua sex. Dus niet all the way zeg maar Net of je net bij elkaar bent en net bent begonnen met daten.
Op deze manier hebben mijn vriend en ik het aangepakt en ik moet zeggen het werkt tot nu toe erg goed.
Suc6 meid en zit er niet over in want het hoort er een klein beetje bij. Echt heel veel meiden hebben hier last van.

 

Ik vind normaal gesproken ook dat het spontaan moet, maar tegelijkertijd vind ik spontaniteit zwaaaaaar overschat! Zin maken is toch best makkelijk, blijkt nu, en op de lange duur zorgt het ervoor dat de spontaniteit wel teruggekomen is. Maar goed, ieder zijn eigen manier. Wilde het alleen wel delen, want misschien heeft TS er wel iets aan.

Overigens wil ik wel even kwijt dat de start van je post ("Fijn voor je!") zo geschreven erg lullig overkomt. Waarschijnlijk (hopelijk) bedoelde je 't niet zo, maar toch....

 

O nee MVS Ik bedoelde het echt niet lullig!! Ik vind het oprecht FIJN dat het voor jullie werkt maar bij ons dus niet. Ik flip bijna als ik het gevoel heb dat ik 'moet.' Dat heeft bij mij er toe geleid zaterdag een heerlijke avond sinds laaange tijd. Geen druk maar gewoon mezelf zijn en wanneer het weer lukt lukt het weer.

 

Dan heb ik niks gezegd Sorry! (gevaar van zelf de intonatie bedenken)

Ik kan me goed voorstellen dat het voor anderen niet werkt, hoor! Ik weet alleen van mezelf dat als ik me niet ertoe zet, dat het dan gewoon echt heeeeeeeeeeel lang kan duren voor ik weer spontaan zin krijg. Hoe minder ik het doe, hoe minder zin ik heb (en andersom)

 

Ja dat duurt bij mij dus ook lang maar toch heb ik dat liever. Elk zn eigen he

 

Voor mij geldt ook zeker dat spontaniteit zwaar, heel zwaar overschat wordt. Als wij het van spontaniteit af moeten laten hangen dan was ik nu nog niet weer zwanger geweest . Mijn man moet me echt wel een beetje "veroveren". Zoals eergisteravond: ik had gedoucht, liep de slaapkamer in, had hij een paar kaarsjes aangedaan. Kleine moeite, maar zorgt er wel voor dat ik meer in de stemming kom. En, eerlijk is eerlijk, als hij die moeite doet om mij in de mood te krijgen kan ik het ook niet over mijn hart verkrijgen om hem dan af te wijzen. Dus ook dan maak ik soms zin, maar wel met het gewenst resultaat, namelijk een lekker potje sex .

 

*breek ff in*
Ik ben het met MvS eens; soms moet je echt zin maken, geloof me dat is echt beter voor je relatie. Je komt door steeds toe te geven aan 'ik heb geen zin' in een neerwaardse spiraal terecht; de afstand wordt alleen maar groter. 'Linda de Mol zei het eens in een interview, bij Rayman is laat; je moet zin maken, dan komt de rest vanzelf', uit eigen ervaring; het werkt. Je liefde bloeit weer op en van sex krijg je vaak nog meer zin in sex. Maar je bent natuurlijk nog wel steeds herstellende van een operatie; verplicht jezelf dus niet te veel, maar een beetje genegenheid is soms ook al heel fijn. Daarnaast heb je er een andere rol bij gekregen; je bent niet langer 'alleen' partner van, maar vooral ook moeder. En dat is het eerste half jaar tot jaar heel vermoeiend! (maar ook heel mooi).
Sorry voor m'n lange verhaal.

 

Ik heb ook zin moeten maken na de bevalling van de oudste. Ik was gewoon zo moe 's avonds, dat de zin toch meestal niet vanzelf kwam. Bovendien vind ik seks gewoon erg belangrijk binnen een relatie. Als ik er niets voor had gedaan, hadden we het misschien maanden niet gedaan. Terwijl ik 1 keer per week voor ons toch wel een minimum vind.

Je moet wel een partner hebben die daar goed op in weet te spelen. Als ik namelijk zin maak, moet het zeker niet te snel gaan. Want dan is het dus niet leuk. Als hij de tijd neemt om mijn zin te versterken, dan wordt het gewoon een hele fijne vrijpartij hoor

Ik wil niet in de situatie terecht komen waarin we opeens een jaar lang geen seks hebben gehad en niet meer op die manier naar elkaar kunnen kijken. Dat triggert naar mijn mening ontrouw (al zie ik mijn man nog niet vreemdgaan trouwens, maar ik ben niet zo naief om te verwachten dat hij dat nooit zou doen).

Maar TS, je bent nog niet zo lang geleden bevallen, dus geef het ook wat tijd! En bespreek het met je partner. Misschien dat jullie kunnen afspreken de komende tijd alleen te knuffelen? Dat creeert misschien vanzelf weer zin bij jou omdat je dan vrijuit intiem met hem kunt zijn zonder bang te zijn dat hij denkt dat je seks met hem wil.

 

Heel herkenbaar. Bij de eerste heeft het zeker een half jaar tot een jaar geduurd voordat ik weer zin had. Nu bij de tweede heb ik al wel zin maar ik blijf maar bloeden en dat vind ik dan zo vies. Ben echt aan het wachten tot ik geen maandverband meer hoef te gebruiken.

 

Hier ook heel herkenbaar, maar bij mij is er ook meer boven komen drijven toen ik kinderen kreeg.

Achteraf gezien kwam ik in een latente depressie, die nu behoorlijk opspeelt. Met het krijgen van kinderen kwamen bij mij namelijk gevoelens bovendrijven die te maken hebben met mijn eigen kindertijd en met mijn ouders. Frustraties, verdriet, boosheid en zulke gevoelens. En daardoor sluit ik me af voor heel veel dingen. Niet bewust, maar emoties komen gewoon even niet meer aan, niet meer binnen.

Mijn man en ik praten hier gelukkig veel over en ik heb hulp uit professionele hoek. Nu durf ik wel weer te vertrouwen dat ik nog voor mijn man voel en dat we er samen komen, maar we zijn er nog lang niet.
Mijn dochter is ruim anderhalf... En ik gad destijds ook BV. Daarna kwam ik in een (milde) PND, maar dat had ik niet direct door.

Lieverd, het kan nog lang duren, maar je moet je vooral gaan afvragen: wil ik hem kwijt? Hou ik echt niet meer van hem? Of kan er meer achter liggen? Praat desnoods met je HA en/of laat je doorverwijzen voor een gesprek. Misschien helpt het jou ook wel.

Natuurlijk, het kan best zijn dat deze dingen niet op jou van toepassing zijn. Maar ik kwam er dus ook pas achter dat het zo zat, toen mijn dochter al een jaar was. Ik hoop natuurlijk dat jij er met zin maken en dat soort dingen wel veel sneller komt. Al heeft dat hier dus echt totaal geen effect. Alleen maar meer frustratie...

Veel succes erbij en misschien ook wel sterkte. Enne, het is heel gangbaar dus je bent niet de enige! Knuff!

 

Ik wil ook nog even reageren op de mensen die vinden dat je maar zin moet maken om een neerwaartse spiraal tegen te gaan. En dat je dan misschien ontrouw triggert

Sorry hoor! Als je in een psychische strijd verwikkeld bent en gevoelens en emoties totaal vlak gaan, dan hoef je echt niet proberen zin te maken. Het gaat alleen maar meer frustreren dat iemand zo zijn best voor je doet en je voelt je niet anders dan een robor. Achteraf voel ik me dan zelfs gebruikt.

Ja, ik vind sex normaal gesproken fijn en ook heel belangrijk in een relatie. Maar ik vind een relatie ook heel erg sterk als ie bestand is tegen deze psychische strijd.

Ik maak geen zin en ik ben echt niet bang voor ontrouw van mijn man. Juist doordat ik voortdurend open ben over hoe het gaat, omdat wij veel praten over mijn en onze situatie, hebben wij het heel fijn en kunnen we leuke uitstapjes maken. De kinderen genieten en we knuffelen langzaam weer meer en meer. Juist, omdat nu is afgesproken dat niets moet en ik vooral aan mezelf moet werken.

Het steekt me gewoon te lezen dat mensen vinden dat je je relatie in gevaar brengt als je sex niet kan opbrengen. Ik vind dat ook heel ouderwets, alsof de man daar recht op heeft. Zoiets doe je samen, en daar kun je het dus ook samen over hebben.

Zie ook mijn onderschrift. Ik ben nu nog in het voortraject van een zware therapie en dat wordt lastig, maar mijn man steunt me door dik en dun. Ook zonder sex.