@ Juud:ik denk dat je vergeet dat 'wij' hier het allemaal bekijken vanuit de vrij gebruikelijke 'ik ben net mama, ben moe en heb dus geen zin in sex'. Bij jou komt er blijkbaar veel meer bij kijken en natuurlijk is het dan anders en natuurlijk is het dan geen goed idee om zin te maken. Maar je moet toegeven dat dat heel iets anders is dan waar het hier over gaat. Dit is gewoon inderdaad een spiraal waar je in terecht kunt komen na een bevalling en waar zin maken voor sommige mensen heel goed kan helpen.
MvS: dat snap ik heel goed, dat dat iets anders is, maar wanneer weet je of mensen niet ook in een PND of andere psychische strijd zitten? Hoe vaak hebben vriendinnen niet tegen mij gezegd: misschien moet je tijd maken, lingerie kopen, lekker samen eruit en een wijntje erbij, dan komt het vanzelf wel... Nou, niet dus. En dat bedoel ik eigenlijk. Je denkt dan dat je logisch en goed advies geeft, en in veel gevallen zal het prima werken, maar mij frustreerde het uiteindelijk alleen maar meer dat ik geen enkel gevoel kon oproepen bij kaarslicht, wijntje, strelen etc... Ik vel geen oordelen over de adviezen, althans, dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde vooral duidelijk maken dat het soms niet zo gemakkelijk is en dat je niet weet wat er bij de ander speelt. Ik kwam daar ook pas na dik een jaar achter. Tot die tijd bleef ik maar geforceerd zin maken, omdat ik ook dacht dat het dan wel kwam... Ik oordeel overigens wel over de opmerking dat je ontrouw triggert je niet af en toe zin maakt. Gelukkig zitten niet alle mannen zo in elkaar...
Daar heb je gelijk in; dat kunnen we niet weten. Helemaal waar. En bij het zin maken-verhaal: normaal gezien merk je snel genoeg of het voor je werkt of niet. Als je na een paar keer nog geen verbetering bij jezelf voelt, dan kun je er volgens mij wel van uit gaan dat het dieper zit en dat zin maken in ieder geval de oplossing niet is. Dat is inderdaad wel een goede tip om mee te geven Jij in ieder geval heel veel sterkte met alles wat je nog voor je kiezen gaat krijgen. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen.
Dank je MvS! En ik heb mijn verhaal met name opgeschreven om te laten weten hoe zwaar zoiets kan zijn, maar ook om mensen erop te wijzen dat je van de buitenkant vaan (zelf niet eens) ziet of merkt dat je psychisch worstelt met je nieuwe situatie. Nogmaals, ik vind je adviezen prima en logisch in een situatie waarin iemand alleen maar lichamelijk moe is. Er werd m.i. echter wel erg veel waarde gehecht aan sex als voorwaarde voor een goede relatie. Ik denk namleijk dat dat communicatie is. Dat bewijst mijn situatie in ieder geval. @TS: ik stop nu in dit topic, want ik vind het niet nodig om hem verder te gebruiken voor mijn situatie. Ik hoop dat je snel weer wat meer rust krijg in je gevoelens van twijfel. Maar nogmaals: je twijfel of je nog voor hem voelt kun je niet alleen beantwoorden aan de hand van of je nog sex met hem wilt. Denk dus goed na wat hij voor je betekent en praat met hem over je verwarde gevoelens omtrent sex. Misschien komen jullie samen tot een goed gespreke en helpt dat al voor de helft.
Ik wil ook niet beweren dat alle mannen zo in elkaar zitten en dat alle mannen dus vreemdgaan als er te weinig aan seks wordt gedaan. Maar ik denk wel dat ontrouw vaker voorkomt bij stellen die geen intieme liefdesrelatie hebben (en dan spreek ik nog niet eens perse over seks). Dat kan je toch niet ontkennen?
Hier veel angst en pijn en daarom geen 'zin' maar totaal met Juud eens de stelling hier boven. mijn man heeft me nooit geprobeerd over te halen. Als de relatie goed is gaat het vanzelf weer een keer komen. En bovendien, al heb je alleen maar geen zin omdat je moe bent, (logisch in het begin) dan nog vind ik zin maken niet zo nodig, als je moe bent wil het toch niet
Ik denk wel dat dit waar is, maar dan voornamelijk bij mannen die veel aan sex ed gewend zijn en dan ineens bijna nooit meer doen. Als je veel van elkaar houd wil je elkaar trouw blijven en elkaar helpen en zul je niet snel vreemd gaan. (Al zeg ik niet dat het niet kan.) Ik durf voor mijn man de hand in het vuur te steken wat dat betreft..
Heel eerlijk gezegd durf ik bovenstaand vetgedrukte toch wel te betwijfelen. Op een gegeven moment wordt de stap om wel sex te hebben steeds groter als je keer op keer toe blijft geven aan de angst. De angst gaat echt niet zomaar over en zeker niet als het al zo'n tijd speelt. Dan heb je denk ik echt professionele hulp nodig om van die angst af te komen.
Ik denk dat we een aantal dingen moeten onderscheiden... Twijfel je aan je relatie of niet? En zit je lekker in je velleke of niet? Ik heb na elke bevalling een tijdje minder sexueel actief geweest.. En dit kwam enkel alleen vanuit mijn kant... Ik was moe door de inspanning en de gebroken nachten en later ook door het werk er nog bij.. Ook gaf ik bij de tweede en nu nog bij de derde borstvoeding wat inderdaad libibo verlagend is... Maar ook hebben wij vrouwen vaak minder behoefte aan gemeenschap doordat we veel liefde krijgen en knuffelen van en met de kleine... Daarbij ben ik bij alle drie ingeknipt dus moest ik ook daar van herstellen en vertrouwen krijgen dat het geen pijn meer zou doen...Dit zijn allemaal heel normale factoren maar als je twijfelt aan je relatie of als je niet lekker in je velleke zit ja dan moet je eens even verder bij jezelf nagaan of je misschien door psychische invloed minder zin hebt in sex... Uit ervaring weet ik dat ik als mijn man de eerste stap zet tot sex ik wel zin krijg maar als hij het bij wijze van spreken gevraagt zou hebben zou ik er niet aan hebben moeten denken... En zou ik binnen een minuutje slapen... Ben nu eenmaal zo enorm moe op het moment... Meiden geniet ze en maak er geen punt van... En als je angst hebt voor pijn, onthoud we hebben ook nog 2 handjes... Liefs Catheleine
Ik heb geen hulp gehad en geleidelijk aan is de angst minder geworden door rustig aan op te bouwen. het is vanaf 8 mnd 3 keer gelukt, de laatste keer deed beduidend minder pijn. (Angst is vaak pijn.) Als mijn man (eerder) aangedrongen had was het nooit gelukt. Maar misschien is dat bij iedereen anders.
Nog even dan: kun jij het dan bewijzen? Ik vind echt dat je er te veel van uitgaat dat stellen met een slechte sexrelatie meer kans lopen op ontrouw. Ik ken namelijk voorbeelden van relaties die op sexueel gebied erg goed waren, maar waarbij toch werd vreemdgegaan hoor. Ik wil maar zeggen: hang niet teveel op aan het onderwerp sex. Het zit hem in de basis die je samen hebt. Als je meer sex wilt, omdat je weet hoe fijn het is, maar het gevoel is er nog niet (door angst voor pijn, vermoeidheid, psychische problemen of twijfels aan de relatie) dan moet je nagaan wat er precies is en daarover praten. Eventueel zoek je professionele hulp. Maar zin maken is echt niet altijd de remedie en ook niet de sleutel tot een succesvolle relatie. TS twijfelt aan haar relatie omdat ze geen zin heeft in seks. Is het dan de oplossing om maar zin te maken? Wordt daarmee de relatie vanzelf beter? Verstandiger is om er iig OOK over te praten. Toen ik zin maakte werd de frustratie en de twijfel alleen maar groter, omdat het niet werkte. Nu we praten, eraan werken en het onderwerp sex een beetje laten rusten, word ik automatisch veel makkelijker intiem met hem, omdat we weer contact hebben en ik weet dat ik niet bang hoef te zijn om teleur te stellen. En juist nu komt het gevoel weer vanzelf... @TS: nu ga ik echt weg hier. Ik hoop nog steeds van harte dat jij iets met je gevoelens van twijfel kan. En geef het een beetje tijd, want 2 maanden is wel erg kort. En je bent ook echt niet de enige die tijdens de zws al niet meer wilde... Succes meis!
Hoi Hier is het ook herkenbaar hoor...volgens mij hoort dat bij het ontzwangeren. Iedereen heb zijn dipje na een bevalling waarom ja dat is bij iedereen best verschillend. Je heb een nieuwe baby klein mensje waar jullie beiden voor moeten zorgen, je hoofd staat naar voeden, nieuwe luiers en verzorging enz. Je hormonen krijgen een hele andere wending, je moeder instinct speelt op en bij vader de angstintstinct doe ik het allemaal wel goed, je lichaam moet herstellen. enz. Er is zoveeeeeeeeeeeel gaande dat het tijd nodig heb om alles op zijn plekje te vallen en dan ja ja en dan komt een dag dat je denkt.. zo nu ff tijd voor onszelf. Maar daar moeten jullie beide voor wat doen. Je man kan je een beetje lekker veroveren, jij kan wat meer moeite doen kwa lingerie ofzo. Til er niet te zwaar aan het is echt heeeeeeeel normaal. Alleen moet ik je eerlijk zeggen helaas is me relatie nu voorbij en stond hij me superbij de bevalling. Hij durfde me niet aan te raken daarna. werd onzeker en durfde echt geen toenadering te zoeken. Ook viel de eerste keer sex na de bevalling zwaar tegen terwijl daarvoor om de 2 dagen sex hadden. Liefkozen en knuffels ver te zoeken....Dat doet pijn maar hoe zou je partner je voelen als hij alleen maar signalen krijg dat het niet kan en mag. iets om over na te denken succes.
Ik bedoel dat sex hebben niet altijd met penetratie samen hoeft te gaan inderdaad... is dat zo stom omschreven van me? Wij hebben een lange tijd misschien wel een jaar geen gemeenschap mogen hebben... Dus dan wordt je creatief... Mijn therapeute zei toen altijd je hebt ook nog 2 handjes... GROETJES Catheleine
Ik had het er ook moeilijk mee maar na ongeveer 2 maanden na de bevalling ging het weer goed op alle gebieden, zijn gewoon de hormonen en de nieuwe dingen bij elkaar die even maken dat je gewoon geen zin hebt,
@ Juud: ik snap niet zo goed waarom je tegen mij opeens in de aanval gaat over het zin maken. Ik beweer helemaal niet dat het altijd de remedie is. Daarbij heb ik alleen verteld hoe ik het heb opgelost en heb ik TS helemaal niet geadviseerd zin te maken. Ik heb ook nergens gezegd dat jouw advies waardeloos is. Bovendien heb ik zelf ook tegen TS gezegd dat ze er met haar partner over moet praten, zoals jij ook aangeeft. Je voelt je blijkbaar erg aangesproken met betrekking tot het vreemdgaan, lijkt me nergens voor nodig. En ik blijf bij mijn standpunt.
Ik voel me niet aangesproken, maar ik vind het gewoon een vreemde opmerking dat het niet te ontkennen valt dat ontrouw sneller voor zou komen als je sex uit de relatie haalt. Ik vind het namelijk niet bewijsbaar. Ik zal het er niet meer over hebben, want je hebt gelijk dat ik wellicht wat fel werd. Er werd gewoon vaak gezegd dat TS gewoon maar zin moet maken, (omdat haar man misschien anders ontrouw zou worden), en daaraan koppelde ik de conclusie dat dat dus maar de remedie was. Ws onterecht. Niet alles wat ik aan elkaar koppel, komt alleen van jou, dus ik was niet alleen op jou gericht. Dat was iig niet mijn insteek. Ik pakte echter jouw quote, omdat ik over die opmerking viel. Ik dacht overigens niet dat je mijn advies waardeloos vond hoor... En natuurlijk moet jij bij jouw standpunt blijven. Dat is het mooie op dit forum: je mag het met elkaar oneens zijn. Nogmaals excuus voor mijn directe toon. Er kwam overigens bij dat ik het jammer vond dat zo weinig mensen in gingen op haar twijfel aan haar relatie. Daar wilde ik dus met name op ingaan, omdat ik dat herken.