Ik zei, en dat is vast niet helemaal goed.. nu kan ik jouw spullen wel stuk maken, maar wie heeft dat betaald?! Zijn antwoord: uhm jij? juist!
Om ook aan de toekomst te denken zou ik inderdaad niet meer experimenteren met alle ideeen die hier geopperd worden. Wel zou ik met hen aankomend weekend wat leuks gaan doen en vertellen dat dat je niet niet meer weet hoe met hen om te gaan en bang bent voor hun toekomst. Omdat je veel van hen houdt wil je dit voorkomen en zal je aankomende week aktief hulp gaan zoeken. Bv bij het AMK. Licht pedagogische hulp lijkt mij veel te mild. Jou jongste is al gediagnostiseerd. Wellicht heeft de oudste ook een vorm. Hiervoor heb je gewoon professionele hulp nodig. Maar wat je ook doet, doe het niet achter hun rug om vertel je gevoelens. Daarom dit weekend even gaan schaatsen oid. Een aktiviteit die leuk is maar wel waar ze veel energie in kwijt kunnen. Zou een client mij jou verhaal voorleggen zou dit mijn advies zijn.
het lijkt wel negatieve aandacht kinderen willen op die leeftijd juist meer aandacht en met eten zou ik ze dus niet alleen laten dan eet je maar een half uur later met ze zonder dat ze het zeggen denk ik echt dat ze het niet leuk vinden en daarom dit soort dingen doen
dat ging ookal door mijn gedachten heen.... ze lat ze alleen aan tafel eten en is dan bezig met de kleine... dus hebben hun het gevoel dat ze niet meetellen en gaan ze zulke dingen uitvreten.... dan kan je beter samen aan tafel gaan als de kleine de fles heeft gehad en zet je hem erbij met de wipstoel.... en dan alleen even tijd maken voor de jongens... denk dat dat al een heel stuk zal helpen...
Owh wat vervelend allemaal, ik kan mij voorstellen dat je gefrustreerd bent (ben ik op het moment ook door mijn 2,5 jarige dochter in peuterpuberteit). Men zegt meestal dat het een schreeuw om aandacht is als er een kleine geboren is. Ik denk eerlijk gezegd dat kinderen in die leeftijd haarfijn in de gaten hebben dat ze veel meer kunnen 'flikken' dan anders omdat mama 'vast zit' aan de kleine. De grip erop is minder en dat voelen ze. Ik zou komend weekend er bovenop zitten en ze niet het gevoel geven dat je druk bent met de kleine. Dat kan alleen als de vader ook thuis is. Om de beurt bovenop de jongens zitten en consequent gedrag corrigeren en consequenties eraan hangen. Niet op een bozige manier, maar juist heel koel/emotieloos zijn in je reacties op slecht gedrag. Daarnaast proberen de sfeer juist gezellig te houden en inderdaad ook leuke dingen doen. En vooral zaterdagavond oppas regelen en even lekker samen uit eten! Succes met het programma waaraan je gaat beginnen, ik hoop dat het gaat werken.
Even over dat alleen aan tafel eten. De situatie was als volgt, Ik had met de oudste een spelletje gedaan en hem geholpen met huiswerk. Daarna ging ik koken en de jongste ging op zijn manier meehelpen. Dit vind hij leuk en wordt hij rustig van. (ik ga dan regelmatig met hem koekjes, cakejes e.d. bakken) De oudst keek ondertussen tv en de baby lag te slapen in de box. Een rustige situatie dus. Maar op het moment dat ik net hun borden had klaar gemaakt begint de baby te huilen. Meer jengelen eigenlijk. Het was nog ruim een half uur voor zijn voeding, dus ik dacht dan toch maar aan tafel. Wachten had gekund, daar is immers de magnetron voor uitgevonden. Maar ik had aardappeltoefjes gefrituurd dus dat is niet zo lekker dan. Kortom toch maar aan tafel, maar we zitten net en het gejengel gaat over in echt huilen. Ik sta op van tafel en pak hem op. Hij maakt driftig smakkende geluiden, dus honger. Ik zeg tegen de jongens eten jullie maar verder dan ga ik de fles geven. Ze eten en kletsen gewoon verder dus niks aan het handje dacht ik. Ik ga wel in dezelfde ruimte als hun zitten voeden, in de woonkamer dus. Maar ik zit net om een hoek dus kan ze niet zien maar wel horen. Opeens hoor ik ze wat smoezen, en aangezien ik ze ken, ga ik direct even kijken. Dus ik sta al voedend op en kijk wat ze doen. En toen was het dus al te laat! En hadden ze dus met hun eten gegooid, op de grond, tegen de muur.. Normaal zou ik ze dus niet alleen aan tafel laten eten maar ik dacht gisteren omdat ze zo rustig waren en alle aandacht kregen, dat dus wel even kon. Niet dus.
En ik denk idd ook dat het een vorm van negatieve aandacht vragen is. Het is natuurlijk ook niet niks, de komst van een broertje. Daarom heb ik geprobeerd waar mogelijk, alles zoveel mogelijk hetzelfde te laten verlopen. Dus dezelfde dagindeling, structuur enz. Ook zorg ik dat ik iedere dag even 1 op 1 iets met ze doe. En natuurlijk ook met hun samen. Ook knuffel ik ze net als altijd iedere dag en vertel ze ook iedere dag weer hoeveel ik van ze hou. En bv met sint maarten ben ik gewoon met ze mee gegaan en heb mijn zusje op de baby laten passen. Ik was ook van plan dit weekend weer wat met ze te gaan doen en dan ook weer mijn zusje op de baby te laten passen. Dus daarom weet ik het ook even niet meer. Waarom zoveel om negatief aandacht vragen? Terwijl ze volgens mij toch echt wel genoeg aandacht krijgen.
Vraag ik me af wie het heeft opgeruimd? Net wat Devilschase zegt: naar de politie als ze stelen etc. Dus zelf opruimen die troep!
Nou idd het schiet wel even door je heen die gedachte! Ik heb juist heel koel gereageerd, ze rustig gezegd dat dit toch echt te ver ging. Ze hebben hun pudding, die ze als toetje zouden krijgen, niet meer gehad. Ik ben met ze naar boven gegaan en hun tanden gepoetst en ze op bed gestuurd. Maar goed, dat was ook niet de oplossing want toen hebben ze dus de nagellak stiekem gepakt. En zijn daarmee gaan smeren. Op hun speelgoed, op de muur.. oja ook vond de oudste het nodig om k*t te schrijven, op een stuk papier, dat dan weer wel.
En toen ik ze vanochtend van bed kwam halen, zag ik dus dat gat in de muur. Volgens mijn zoontje had hij dat al een paar dagen geleden gedaan maar ik betwijfel dat. Het lijkt er ook een beetje op alsof hun gedrag met de dag extremer wordt. Ik weet alleen de rem niet meer te vinden. En ja heel stom, ik heb het dus opgeruimd. Achteraf gezien hadden hun dat moeten doen maar ik moest me echt beheersen om kalm te blijven. Daarom dacht ik, genoeg voor vandaag, op bed!
En hoe reageerde jij vervolgens weer op dat nagellak incident? Je schrijft dat je koel reageerde toen ze hun eten op de muur smeerden, maar reageer je dan juist niet te mild? Ik kan (nog) niet uit eigen ervaring spreken, maar ik denk wel dat ik echt heel erg uit mijn plaat zou gaan als mijn zoon dat zou doen. En dat ik er ook fikse consequenties aan zou verbinden (als in: flink stem verheffen, verbaal op de plaats zetten en ze daarna alles laten schoonmaken tot de laatste kruimel weg was. En desnoods ook nog iets afpakken wat ze leuk vinden...een week geen tv of zo). Geef je de grenzen in huis wel goed en streng genoeg aan?
ik ben het ook met devilchase eens met gelijke munt terug betalen. laat ze maar even op het politie bureau zitten. en inderdaad mama spullen kapot hun spullen ook "kapot" (of gewoon weg leggen) verder zou je eens met het amk kunnen bellen het klinkt stom maar die kunnen jou hierin begeleiden om passende zorg te vinden.
Misschien was mijn reactie idd wel wat te mild. Maar ik wil soms ook niet teveel aandacht geven aan hun negatieve gedrag want dat is volgens mij juist hun bedoeling. Dus ik dacht, ik benoem het gedrag en keur het daarbij af. vervolgens geen toetje en direct op bed. Zonder verhaal o.i.d. Gewoon zo van ok, als het zo moet dan is de dag gewoon voorbij. (het was ondertussen al half zeven) Maar na het nagellak-incident.. tja toen was het moment dat ik ff uit mijn plaat ging Want ik dacht echt dit kan gewoon niet langer!:x Vanmiddag mogen ze na school ook niet met vriendjes spelen en moeten binnen blijven. Maar hoe nu verder..
Heb het even door zitten lezen, en mijn vraag die eigenlijk blijft zitten.. waar halen ze dit vandaan??? Ze gaan toch niet stelen of ramen ingooien uit zichzelf? Hebben ze geen klasgenoot of buurkindje wat ze opstookt? Heel veel sterkte ermee!
Moeilijk meid... lijkt me vreselijk als je alle opvoedtrucs al hebt gebruikt en niks helpt... dan sta je machteloos. En je klinkt wel als een hele betrokken, bewust nadenkende moeder, dus daar kan het vast ook niet aan liggen. Ik heb idd. wel veel goede dingen over videohometraining gehoord. Ik denk dat ik zoiets eens zou proberen.
even een knuffel, en een groot compliment dat je hulp zoekt. ik denk dat prof. hulp het beste is. en zeker voor je zoontje met adhd-odd. ik denk dat passend onderwijs echt een hoop zal schelen. hij stapelt denk ik nu veel informatie op en moet dat nog verwerken.. hij wordt hier druk van en kan je oudste mee trekken in dit negatieve gedrag. verder zal ik ze zeker zeggen wat jij voelt. bv; mama wordt verdrietig van wat jullie doen, en omdat jullie niet luisteren gaat mama hulp zoeken. http://www.nssi.nl/ misschien heb je hier iets aan vooral voor je zoontje met adhd-odd Gezin-Home Groningen - CJG Groningen : Gezin wij werken op mijn werk met tripple P en de resultaten zijn erg goed, wat ik begrijp Triple P, Nederlands Jeugdinstituut succes meid, ik vind je een hele goede moeder lfs Hellen
Waar ze het vandaan halen, wist ik het maar.. misschien zit het in hun genen. Ik heb zelf nl adhd en was ook geen makkelijk kind. En als ik de verhalen van hun vader over vroeger hoor, hoe hij en zijn tweeling broer waren.. Tja is het eigenlijk niet zo heel raar denk ik. Maar goed ze hebben het niet van een klas/buurt genootje want we wonen in een klein dorp en ik moet helaas toegeven dat alleen mijn kinderen dus dit gedrag vertonen. OMG als ik dit zo opschrijf schaam ik me dood hoor. En wil ook even vermelden dat ze ook heeel lief kunnen zijn en echt niet alleen maar aan het rotzooi trappen zijn.