Ik heb zooo geen zin om de 'Oei-ik-groei' boek te openen en misschien te lezen dat mijn kinderen op deze leeftijd hun eigen fiets moeten kunnen repareren , dus stel mijn vraag gewoon hier. Sinds 15 maanden zijn ze hier alle drie heel verlegen geworden, naar vreemden toe. Ook naar bekende mensen die ze bijv. een maand niet gezien hebben. Als bezoek bij ons binnenkomt, dan gaan ze alle drie achter onze benen staan , ze willen niet eens in de buurt komen van die mensen of kindjes. En dan het eerste half uur spelen ze ook aan de andere kant van de kamer, of willen alleen bij ons op schoot zitten. Pas daarna komen ze een beetje los en durven ze bij het bezoek op schoot enz. Ze hebben wel vroeger fases gehad dat ze niet meteen opgepakt wilden worden door onbekenden, of de eenkenningheidsfase. Maar nu zijn ze echt verlegen, en duurt het best lang voordat ze 'loskomen'. Bij bekenden die ze vaak zien, hebben ze dit gedrag helemaal niet. Als opa/oma binnenkomen gillen ze van blijdschap en steken hun handen om opgepakt te worden. Dus ze weten heel goed het verschil tussen vertrouwde mensen en onbekenden. Daar ben ik iig blij om. Herkenbaar??? En hoe gingen jullie hiermee om?
Finn is net zo oud als jullie kids, die heeft diet niet echt, al kan hij af en toe wel eens verlegen overkomen. Ik werk op een kdv, en daar zit een jongentje net zo oud, en die heeft het wel heel erg...je hoeft maar iets te zeggen..of hij kruipt weg... Denk dat het vanzelf over gaat...
Bij mijn zoontje begon het ook op ongeveer die leeftijd, nu is ie 22 maanden oud en het loskomen gaat steeds sneller. Hij wil nog wel steeds bij mij op schoot als we ergens zijn waar veel vreemde mensen zijn, of als er vreemden bij ons zijn, maar dat duurt tegenwoordig nog maar hooguit een kwartiertje. Ik ben er altijd gewoon in meegegaan. Wou hij een uur bij mij op schoot, dan zat ie een uur bij mij op schoot. Wou hij niet tegen vreemden kletsen, dan maar niet. Ik heb altijd gedacht dat het vanzelf weer wat beter zou gaan.... en zo niet, dan maar niet. Nog steeds kijkt hij graag de kat op de boom, maar zo ben ik zelf ook dus dat zal er altijd wel in blijven denk ik.
ja hier ook, nu pas, want ze is al 18 mnd. De eenkennigheid begint nu ook in volle hevigheid toe te slaan, want ik mag niet eens meer bij haar weggaan. Zelfs niet als ze bij mijn moeder of vriend is. 'k weet ook niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Ey Meis, Britt heeft het ook heel erg gehad. Nu word het al een stuk minder. Ze kijkt nog wel de kat uit de boom maar doet mama ook dus niet van een vreemde haha. Maar begon rond der eerste jaar vond het best vervelend. Maar vooral niet gaan dwingen om ze iets te laten doen. Deed eigenlijk net als Lob, gewoon laten en ze komen dan vanzelf wel los. Soms bleef ze aan me vast geplakt en soms ging ze wel lekker spelen of kletsen.
Dit is trouwens een typfoutje, niet dat jullie denken dat ik een mooi oud Hollands spreekwoord heb verkracht .
Mischa doet dat ook af en toe, niet altijd gelukkig. Ik maak me er niet te druk om, is toch heel normaal dat kindjes verlegen zijn? Was ik vroeger ook. En het lijkt me een erg goed teken dat je kids wel zo enthousiast op bekenden zoals opa en oma reageren! Ze weten dus precies wie ze kennen en lief vinden!
*proest* Julie heeft dat ook sinds een maand of wat. Mensen die ze regelmatig ziet worden als een dolle hond begroet (gelukkig ook zo op het KDV, waar ze zich heel vertrouwd voelt). Maar als ze mensen niet goed kent, gaat ze heeeeel verlegen kijken en dan is haar lef ver te zoeken. Ze wil dan alleen maar op schoot, en kijkt van daaruit "stiekum" naar die vreemde mensen. Na een poosje gaat ze meestal wel spelen, maar no way dat ze bij die mensen op schoot gaat. Ik laat haar altijd maar lekker zelf aangeven wat ze wil, zij moet zich veilig voelen en haar eigen tempo aan kunnen geven.
Hier gaat het dus PRECIES hetzelfde... Wat fijn dat het herkenbaar klinkt voor de meeste, ben ik weer gerustgesteld.
Thomas is ook een verlegen jochie hoor (nog steeds!). Die kruipt ook het liefst in me bij onbekenden Heeft voor een groot deel ookmet karakter te maken denk ik en misschien voor een klein stukje met veiligheid zoeken vanwege de achtergrond van onze kindjes... Zo lang ze bij bekenden zich vrij voelen, zou ik me geen zorgen maken.
Oh Adi, ik had jouw verhaal kunnen schrijven! Jesper heeft echt wel de eenkennigheidsfase gehad. Het was zelfs twee maanden bijna weg. Maar nu ineens, sinds een week of twee, ook heel verlegen. Hij heeft het idd niet bij mensen die hij wekelijks ziet. Maar andere mensen, die hij echt al wel eens gezien heeft, maar niet wekelijks, daarbij is hij heel verlegen. Opgepakt willen worden door mij of m'n vriend, of zich aan onze benen vast klampen. Na een tijdje komt hij dan steeds losser. Sinds een paar weken moet hij ook heel hard huilen als m'n vriend bijvoorbeeld de deur uitgaat (even boodschappen doen ofzo), maar soms ook wel als ik even naar boven loop om iets te pakken en hem in de box laat wachten. Pff, had zo gehoopt dat we dit ondertussen gehad hadden! Maar aan de andere kant vind ik het ook wel heel erg lief. Het is een goed teken dat hij zich zo vertrouwd voelt bij z'n vader en moeder! Heb dus eigenlijk geen tips. Ik ga er maar gewoon in mee en geeft hem de tijd die hij nodig heeft. Probeer hem wel af te leiden met leuke dingen als we bijv. bij iemand op bezoek zijn, om hem op z'n gerust te stellen. Succes! En zo knap: jij hebt er drie...