misschien zijn onze exen broers ze lijken zo op elkaar haha nou weetje , sinds uitelkaar zijn , voel ik me veel beter , ik ga leuker met kinderen om , ben meestal vrolijke moeder , al heb ik nog steeds af en toe zware momenten hoor , maar meestal s'vonds als ik allen ben maar tegelijktijd voel ik me beter in me vel , ik hoef geen rekenen te houden met hem ,en ik verwacht niks meer van hem en dat is ook erg blangerijk , tijdens relatie verwacht je toch veel ,of veel normale dingen van je partner en als niet zo gaat ,ga je ongelukkig voelen ,maar als je de relatie niet hebt , heb je de zorg niet meer ik ken best veel in mij omgeving die soort zelfde hebben en toch gelukkig stel uithangen maar als ze eens eerlijk vraagt en je in vertrouwen nemen dat weetje dat het allemaal anders gaat zo heeft mij buur ,haar man eigelijk allen nodig voor eens oppassen ,maar voor de rest heeft ze hem liever ook weg haha het is toch wat met dat soort mannen ze willen dat vrouwtje aan ze aanpast , hun zelf weg cijferen en alle aandacht voor menneer ,HALLO we leven niet meer in 16de eeuw8) ik voel me nu toch beter ,ben dan wel allen met 2 kids ,maar och voel me toch beter in vel , geen rekenen meer houden met menner, niet angstig voor ruzie ,niet paniekaanvallen meer , voel me zelfs mooier als soms de eenzaamheid vergelijk met hoe mij relatie was ,dan heb ik 100 keer even eenzaam te voelen dat alle dat geruzie,geschreeuw en stress,,,,want nu bepaal ik zelf wie mij vrienden zijn , nu bepaal ik zelf waar ik op vakantie wil , nu bepaal ik zelf wat goed is en wat niet ,,,daarvoor niet , daar voor was menneer die alles wist en bepaalde
Mijn dochter, mijn 1e kind, is niet van hem. Ik leerde hem kennen toen zij nog een baby was. Toen we voor de jongste gingen, ging het net een hele periode heel goed. En ik geloofde wederom zijn gouden bergen verhaal, zoals ik het altijd noem, en geloofde erin dat hij mij iig op de moeilijke momenten zou steunen en mij mee zou helpen. Hoewel ik in mijn achterhoofd ook wel bedacht dat ik weleens in mijn eentje zou moeten gaan doen. Tijdens de zwangerschap heeft hij me wel regelmatig geholpen maar het grootste gedeelte deed ik alleen. Maar de kraamtijd was nog een stapje erger. Hij kwam iedere dag wel even langs maar ook niet veel meer dan dat. Wat ik echt heel erg vond was, de dag nadat de kraamhulp weg was, je weet wel die dag dat je denkt, help! ze gaat echt weg. Gebeurde het volgende. Ik sta met gierende hormonen in de keuken maar ik had nog niet gekookt. En was ook iets later dan normaal.. Hij komt de keuken binnen gelopen en kijkt naar mijn lege gasstel. En het 1e wat hij zegt is: nou ja heeft dat k*twijf niet eens gekookt! Dat was eigenlijk ook een beetje het begin van het einde. Want hoe je een grens ook verlegt, op een gegeven moment is die toch echt bereikt!:x Of hij nog andere kinderen heeft, voor zover ik weet niet. Maar ik durf er mijn handen niet voor in het vuur te steken. De relatie met mijn familie is wisselend. Toen mijn moeder hoorde dat ik weer zwanger was, heeft ze het contact verbroken. Ik heb het tijdens mijn zwangerschap dus zonder mijn moeder moeten doen. Maar toen ze hoorde dat ik moest bevallen, ik ben ingeleid, heeft ze me huilend opgebeld. En ze was mijn 1e kraambezoek Mijn familie moet niks van hem weten en zouden ook graag zien dat ik de relatie verbreek. Alleen ik ga altijd weer terug., dus ze houden zich oppervlakkig.
Ik ga nu lekker mijn kleine mannetje voeden, dus ik ga afsluiten. Meiden super bedankt voor jullie reacties!! Het geeft alles net even een ander licht nu. Ik ga er eens goed overnadenken. Liefs Gwen
haha ja echtwel ,ellendige mannetjes Gwen , wat helpt , alles opschrijven wat je miste in je relatie alles opschrijven wat hij je heeft aangedaan alles opschrijven hoe je jaren lang hebt ervaren met hem ,tot ergste dingen want de moment van twijfel kan nog welles komen , dat je bang wordt , de vertrouwde leven beetje gaat missen ,eerste fase is gewoon moelijk de papier moet je bij je hand houden voor wanneer je gaat twijfelen , dat zie je hoeveel ellende hij jou heeft bezorgd , zodra je die papier weer ziet ,weetje waarom je uit elkaar wilt , niet om een reden maar zooooo veel , er zijn mensen die trouwens nog steeds niet snappen waarom we uit elkaar zijn , we waren toch leuke gezinnetje , ja schijnheil idd er zijn mensen die denken dat hij of ik vreemd zijn gegaan , net of je een andere reden moet hebben dan wat je mee hebt gemaakt mij vriendin die zelfde mee heeft gemaakt ,de wenste opgegeven moment dat haar man vreemd zou gaan kan je nagaan , dan was voor haar de beslissing sneller gemaakt naar haar idee ,ze durfde het toen niet aan mij kinderen heb ik eigelijk altijd allen opgevoed terwijl hij in zelfde huis was , mij kinderen vertrouwen mij , ik was er voor hun toen ze ziek waren ,toen ze blij waren ,gebroken nachten en verjaardag ,maar praat toch nooit kwaad over hun vader bij hun ,het is wel hun vader dat zal ze pijn doen ,probeer nu juist soms goede beeld van hun vader mee geven , maar ze zijn ook niet blind hoor ,al zeg ik zo veel ,ze weten wie naast hun bed staat als wat met ze is je zegt dat je ex ging stappen toen je moest bevallen , mij ex liet mij tijdens zwangerschap met bloeding in ziekenhuis ,want hij kon niet gemist worden op werk:x en nog zo veel meer , als daar aan denk , denk ik hoe kon ik zo naief zijn om bij hem te blijven hij zegt trouwens dat hij nog steeds geen andere vriendin heeft , na 4 maanden ,hij denkt ,zegt hij ,dat we ooit bij elkaar terug komen wat ik hem vaker duidelijk maak dat het niet zo zal zijn ,maar hij wil graag daar in geloven en zou bereid zijn om alles opnieuw te doen en mij als prinsses te behandelen ,maar de oude wonden hechten niet meer ,toen ik hem hardste nodig had was hij er niet,zijn kinderen vinden hem meerder een vreemde dan vader,hoe kan je jaren ellende weer in een gelukkig gezin vormen,,nee dat zal niet gaan heerlijk om van je af te schrijven trouwen op je topicbedankt
Mijn ex was thuis aan het chatten met zijn vriendinnetjes toen ik in het kraamhotel lag te bevallen. Toen hij er aan kwam was mijn dochter er al....
Ja lucht wel op he! Die gevoelens herken ik wel hoor. Echter zeg ik wel iedereen, ik ben blij dat het gebeurd is.. anders had ik misschien wel weer dezelfde fout gemaakt. Hier was gelukkig iedereen het ermee eens dat we uit elkaar gingen... Mijn opa was terminaal en had dus niet lang meer te leven... hij begon te huilen van vreugde!!!!! Mijn ex wist ook niet eens hoe hij een flesje moest maken, luier verschonen, waarom zou hij.. daar was ik toch voor! Ik had last van BI tijdens de zwangerschap maar boodschappen doen deed hij echt niet hoor. Als ik hem vroeg te helpen de boodschappen uit de auto te halen zei hij 'als je het te zwaar vind loop je toch lekker 20 keer'. Hij vond dat ik teveel zeurde, teveel vroeg.. normale mensen deden dat niet. Die waren zelfstandig en ik niet. Ik was een hopeloos geval haha. Nu ben ik weer zwanger en mijn vriend laat mij echt niet onnodig tillen hoor, wordt zelfs boos als ik het eigenwijs wel doe.. Het is zoooo heerlijk dat er nu iemand aan mij denkt ipv enkel andersom.
geniet van dat gevoel pino ,die je nieuwe vriend geeft ,aan jou denken en laat het toe , wees niet eigenwijst ik denk welles misschien heb ik mij ex gemaakt voor wat hij nu is ,ik was in het begin te lief , te goed , allen kon en begriep alles ,deed ik alles met liefde voor hem ,maar ja hij had toen iets terug moeten doen weetje dat ik nooit wat heb gehad van hem met moederdagen, gelukkig heb ik nu oudere kinderen 8 ,die zelf tekening maken zo leuk ook verjaardagen , trouw dag wilde hij niet over hebben , allen voor kinderen maar niet voor volwassen,,,,, toen laatste keer met onze trouwdag , niet eens aan heb gedacht , niks voor mij want normaal zou ik zo veel weken van te voren aan denken en iets leuk willen doen ,,,,,maar ik was vertrouwen kwijt , en wist hoe hij zou reageren ,altijd geiriteerd als ik iets leuk in gedachten had ,want voor hem was allen sex leuk , andere dingen waren onzin maar hij was toch teleurgesteld dat laatste keer mij niks deed ik ga ook slapen joh ,morgen weer vroeg op kussss en lekker slapen
ben benieuwd hoe het nu met je gaat gwen! Hoop echt dat je de kracht vind om jezelf gelukkig te maken! Hier ook een voorbeeld... De zus van mijn man is jarenlang getrouwd geweest met zo'n sukkel. Toen ze eindelijk bij hem weg is gegaan met hun twee kindjes heeft ze een paar moeilijke maanden gehad, maar nu een héle lieve vriend die er écht is voor haar en de kinderen en ze blijft zich nog steeds verbazen over de simpelste dingen... dat hij zomaar aanbied een keer friet te gaan halen en de kids dan meeneemt zodat zij even lekker alleen thuis is.. zo simpel! maar voor haar al héél fijn. . en het gekke is... mijn schoonzus kwam altijd heel sterk over. had altijd wel haar mondje klaar tov anderen. maar toch, bij hem veranderde ze in een grijs muisje die alles voor hem deed en véél te veel van hem pikte. Echt waar, voor jou is het ook weg gelegd. écht gelukkig zijn.
lieve gwen.. ik heb alleen je eerste post gelezen (en een ander topic ooit eens volgens mij) Maar ik wil je een hart onder de riem steken. (ok komt mijn zweef praatje) Je bent uniek. En een eigenschao van iets wat uniek is, is dat het waardevol is! Onbetaalbaar en vreselijk belangrijk. Want volgens mij knelt het daar.. Ninet dat jij bij die man blijft (wat niet bevordelijk is) Maar dat jij bij hem blijft omdat je jezelf niet waardevol genoeg vind om een beter leven te krijgen. Ik denk dat je stappen aan het nemen bent omdat je er heel open over bent. Maar meis.. Probeer te leren zeggen tegen jezelf dat je een unieke waardevolle creatie bent die gelukkig mag zijn! Ik vind jou het waard! (ik baseer alles natuurlijk op wat ik hier lees, misschien zit ik er wel naast... sorry dan)
@ msroxy Het gaat eigenlijk heel goed met mij. Gisteren een leuke dag gehad met de kinderen. En Gisteravond ook nog de energie gevonden om mijn huisje ff extra te poetsen. Dus alles onder controle Alleen gisteravond werd ik gebeld door een voor mij onbekend nummer. Nieuwsgierig als altijd neem ik op.. is het mijn ex/vriend. (ik weet nog ff niet hoe ik hem moet noemen) Hij vraagt hoe het gaat en ik antwoord zo enthousiast mogelijk, dat het heel goed met mij gaat. En met jou, vraag ik. Maar hij antwoordt niet eens en zegt, moet je mij niet bellen dan? Dus ik zeg, nou ik zou eigenlijk niet weten waarvoor. Toen heeft hij opgehangen. Hij had er vast niet opgerekend dat ik zo ontspannen en vrolijk zou zijn. En had blijkbaar verwacht dat ik hem wel zou bellen. Nou niet dus! Wat je zegt over je schoonzusje herken ik eigenlijk wel in mezelf. Ik vind mezelf best een sterke vrouw en tegenover anderen heb ik altijd mijn woordje wel klaar. Maar bij hem is dat anders en doe ik alles voor hem en pik veel te veel idd. Maar goed ik zie het allemaal heel helder de afgelopen dagen en besef steeds meer dat het anders kan maar ook moet.
Bedankt voor je reactie. Of ik mezelf waardevol genoeg vind. Ik denk van wel. Ik weet natuurlijk best wel dat het beter kan en dat ik het niet verdien om in zo'n relatie te zitten. Maar ik denk dat het er in de loop der jaren gewoon ingesleten is en ook een soort van gewenning. We zijn tenslotte 12 jaar samen geweest en ik was nog maar 17 toen we een relatie kregen.
Wat goed van je! Super gedaan! Hier ook iemand die normaal niet over zich heen laat lopen en toch best sterk is. Maar ook ik heb het meegemaakt.. Het zegt niks... Alleen je moet zelf weer je kracht terugvinden om er weer uit te komen.
Meid.. ik heb je eerste post gelezen en daarna je gedichten.. pffff wordt er heel verdrietig van en lees de herkenning van een relatie waar ik "vroeger" in zat.. (duurde 2 jaar, maar uiteindelijk de knoop doorgehakt).. Er is al veel gezegd en ik lees ook dat je nu echt een stap hebt gezet in de juiste richting.. Weten dat je weg moet gaan is 1 ding.. maar je gevoel daar in mee krijgen en ook die stap zetten is iets heel anders.. Dat kan zooo moeilijk zijn.. de situatie waar je in zit/zat sluipt er gewoon in.. dat is niet iets van de 1 op de andere dag gebeurd.. anders had je meteen wel gestopt met deze relatie...juist door het langzame afbreken van je eigenwaarde en respect blijf je rond dolen en zak je ongemerkt steeds verder weg en raak je verwijderd van je zelf en kun je niet meer objectief naar je eigen leven kijken.. en dan ga je zoals je zegt in een schijnwereld leven.. Ik ben er toen uitgestapt.. het heeft nog wel een jaar geduurd voor ik het echt achter me kon laten.. de geestelijke manipulatie heeft me nog heel lang dwars gezeten en nog steeds (nu 13 jaar later) komt het nog af en toe de hoek om kijken.. Ik heb toen mezelf beloofd.. MIJN LEVEN IS VAN MIJ en NIEMAND BEPAALD WAT IK WIL of DOE..nu is dat in mijn huwelijk nu natuurlijk wel iets anders.. ik overleg en ik ben geen heerser in ons huwelijk, maar mijnman ook niet.. we beslissen dingen samen en dat betekend dat ik niet altijd mijn zin krijg.. maar als hij bijvoorbeeld een keer roept.. Ik wil echt dat je stopt met roken (wat ook wel beter is, maar dat is iets anders).. of hij zegt dat hij dat EIST.. dan komt meteen weer die muur om me heen die zegt.. NEEEEEEEJ dat bepaal ik ZELF...en zal ik juist niet stoppen.. niet omdat ik dat niet wil, maar omdat hij het wel wil..om maar aan mezelf te bewijzen dat IK de beslissing mag enmoet maken.. Ik ben nog steeds wel (zeker voor mijn gevoel) een beetje het onderdanige typje in veel situaties en dat gevoel is best lastig, tis ook meer mij gevoel dan werkelijkheid.. Aan de andere kant ben ik wel geworden wie ik nu ben, en ik ben een lieve, mooie, begripvolle en sterke vrouw.. Een moeder die van haar kinderen houdt en voor hen alles doet.. ik werk, ben een echtgenote, een minnares, een maatje, een vriendin... ik ben ik!!! en ik ben er trots op.. Het verleden heeft me mede zo gemaakt dus ik kijk er inmiddels niet meer op terug als iets vreselijks.. het heeft me ook sterker gemaakt en me dus iets goeds gegeven.. 2 jaar is wel iets anders dan 12 jaar, maar ik hoop dat jij ooit ook zo terug kunt kijken, dat je dan een liefdevolle man naast je hebt staan en dat jouw droom van vroeger mag uitkomen... Nu heb je de eerste stap gezet..De eerste stap in de juiste richting.. nu alleen maar vooruitblijven lopen.. GEEN stappen terug zetten.. maar kijk altijd naar je doel vooruit zonder terugkijken.. GEEN weg meer terug.. bij elke stap een muur metselen zodat je niet meer terugkunt.. dat heb ik ook gedaan..(natuurlijk figuurlijk) en na iedere muur was ik heel trots op mezelf.. de muur werd steeds dikker.. en exsukkel kon er niet meer doorheen.... ik was vrij en kon weer opzoek naar mezelf.. ik was dichterbij dan ik dacht..in mezelf.. je raakt jezelf nooit echt kwijt.. je bent altijd in jezelf.. verstopt misschien, maar je zult haar vinden.. kijk maar in je hart.... Veel kracht en sterkte....
Ik was gister na dat telefoontje ook best trots op mezelf. En de vertwijfeling in zijn stem waarom ik niet gebeld had, maakt mij alleen maar sterker. En dacht bij mezelf, Neee ik laat mij niet langer meer in een hoekje drijven door jou. En idd ik moet de kracht weer in mezelf terug vinden maar ik put het ook uit de liefde voor mijn kinderen. Vooral hun verdienen beter, ik heb hier tenslotte zelf voor gekozen maar hun niet!
Bedankt voor je berichtje. Ik herken veel hoe je het beschrijft. Ik heb even het laatste stukje van je gequoted. Want dit vind ik een belangrijk stukje. Het vooruit blijven kijken.. en ik begrijp precies wat je bedoelt met het muren metselen. Iedere steen is er weer eentje en ik weiger het weer af te breken!
Beste Gwen, jeetje wat een ontzettend moeilijke situatie moet dit zijn! En wat herkenbaar al die verhalen van nare exen! Ook ik heb 2 jaar met iemand samengeleefd die mij stukje bij beetje leeg heeft gezogen. Van mezelf ben ik een hele sterke meid die echt niet over zich heen laat lopen, maar bij hem werd alles gewoon ondermijnd. Het begon met kleine opmerkingen, maar af en toe gaf hij me het gevoel dat ik het niet eens waard was op deze wereld te zijn. Ook hij was een echte narcist. Ik ben in die periode 2 keer in therapie geweest, op zijn aandringen nog wel (meer omdat hij mij wilde 'fixen'), uiteindelijk heeft de therapie mij geholpen de waarheid over mijn ex in te zien! De druppel kwam toen ik een boek las, waarin stond dat als je vriend bepaald gedrag vertoonde je dan echt sterk moest staan. Toen ben ik daar heel hard over na gaan denken en kwam tot de hele moeilijke conclusie dat dit geen leven was, en dat ik bij hem weg moest gaan. Toen hij mij voor de zoveelste keer alleen thuis liet terwijl hij zelf een weekendje weg was (ik ging zelf nooit uit want volgens hem kon ik niet tegen alcohol en ik mocht dus ook niet drinken en was dan vaak vroeg moe. Hij daarentegen dronk altijd liters gin-tonic..), heb ik hele avonden lopen huilen en met vriendinnen en mijn ouders gebeld wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik gewoon mijn tas ingepakt en naast de bank gezet waar hij het niet kon zien. De ochtend dat hij terug was en half slaperig uit zijn bed kwam zat ik al aangekleed en al op de bank en heb ik gezegd dat ik bij hem weg ging. Ik heb hem nog nooit zo hard zien huilen. Hij was echt aan het snotteren als een klein kind! De eerste maand was heel zwaar voor me. Heb heel veel geslapen en gehuild, Ik wilde naar hem terug, heb hem zelfs in een moment van zwakte jankend opgebeld dat ik wilde dat het goed kwam etc. Godzijdank vertrok ik daarna naar Frankrijk. Daar ben ik echt tot mezelf gekomen en heb ik mijn huidige vriend ontmoet. Wat een verschil! Ik wist niet dat zulke mannen ook nog bestonden. Hij is altijd lief, geeft me complimentjes en stampt me niet de grond in bij elke mogelijkheid die hij krijgt! Af en toe doet hij lieve dingen waar ik dan echt met een bek vol tanden van sta. Zo nam hij laatst een bos bloemen voor me mee, ik wist niet wat ik meemaakte! Het allermoeilijkste is die stap te zetten en om psychologisch uit de situatie te stappen. Zodra je dat voor elkaar hebt krijgt hij je niet meer klein! Dat je je al beseft dat je zo niet verder kunt leven is al een hele grote eerste stap. Het is heel goed van je dat je hem ook daadwerkelijk de deur uit hebt gezet. Probeer hem uit je leven te weren om jezelf te kans te geven de vicieuze cirkel te doorbreken. Als je het zelf nodig vind kun je zelfs tijdelijk ergens anders heen vertrekken (als je die mogelijkheid hebt met je kids natuurlijk), mij heeft dat heel veel geholpen om er sneller overheen te komen. Zoniet, probeer dan je leven zodanig aan te passen dat hij er gewoon niet meer bij past. Verander je gewoonten, doe dingen anders dan anders. En vooral; laat hem niet meer toe! In het begin zal dat zwaar zijn, maar met de tijd sta je steeds sterker! Heel veel sterkte gewenst.
@ luca2504 Het is gewoon een beetje eng hè hoe herkenbaar de verhalen over de exen zijn. Ik verzon nl voor iedere nare gewoonte van hem excuus. Zelf geen goed voorbeeld van een goede vader gehad. Hij heeft een traumatisch ongeval gehad, dus daar kwam dan natuurlijk zijn boosheid vandaan enz.. Wat je zegt over ergens anders heen gaan, ja dat is idd moeilijk als je 4 kinderen hebt waarvan er 3 leerplichtig zijn. Waar ik aan heb zitten denken de afgelopen dagen, mijn vader is bij zijn vriendin in getrokken, dus in zijn huis woont nu niemand. En is dichtbij genoeg om van daar uit de kids naar school te brengen. Dus ik ben aan het overwegen om hem te vragen of ik een tijdje in zijn huis mag met de kinderen. Ik weet alleen niet of dit wel goed is voor de kinderen. Aangezien dit toch weer extra onrust zal brengen. Voor mij zou het denk ik wel goed zijn. Hij kan niet plotseling voor de deur staan en onderstreept vooor mij mijn keuze. Dilemma dus.. Bedankt voor je reactie, hoe meer ik dit soort berichten hier lees, hoe meer ik hoop krijg voor de toekomst. En ik voel gewoon de kracht in mij in omhoog komen. En denk steeds meer, zie je wel het kan!
Gwen, veel sterkte. Hopelijk krijg je genoeg steun van familie en vrienden om de knoop defenitief door te hakken om bij hem weg te gaan, want ik denk dat jij en je kinderen gelukkiger zijn zonder hem...
Wat je het laatste verteld is een geweldige kans om los te komen van je leven met hem. Ik zou verhuizen als je vader het goed vindt. Het is beter voor je kinderen dan bij hem blijven, al verhuis je 10 x. ze hebben niets aan een ongelukkige moeder.