Niet laten huilen werkt niet meer...Wie weet raad?

Ik denk dat het toch een soort van "verwennerij" is.
Heel erg goed van je dat het gaat aanpakken, hoop dat het werkt.

 

Hai missmamsie!

Nou, hier werkt het bij hem blijven helemaal niet (wordt alleen maar erger of gaat hele tijd kijken of ik er nog ben en slaapt na 2 uur nog niet) en wij laten hem soms ook maar even (!) aanmodderen. Ik vind dat heel erg moeilijk en zou liever naast hem zitten, maar dat gaat dus niet.
Misschien kun je het voor hem wat makkelijker maken door bijvoorbeeld eerst een aantal dagen op de gang te gaan zitten (zingen ofzo) met de deur open, dan een aantal dagen op de gang met de deur dicht, en dan steeds verder weg? Als Jens echt huilt dan zitten wij op de gang te praten/zingen. Nu is het wel zo dat er bij Jens wel allergiën spelen en hij daardoor soms minder lekker in zijn vel zit, ik ben daarom graag bij hem in de buurt.
Ik ben absoluut tegen laten huilen, maar in sommige situaties moet er iets doorbroken worden (= mijn mening) en toch een statement gemaakt worden. Als jij als mama straks uitgeput bent zijn jullie verder van huis. Wij laten max 8 lange minuten huilen (terwijl we dus wel ons laten horen op de gang) en als mijn gevoel zegt dat het genoeg is haal ik hem alsnog uit bed en gaan we naar beneden om wat te drinken en breng ik hem daarna weer opnieuw naar bed. Tussen ons in slapen zou ik okee vinden, maar hebben we nooit gedaan (lukte niet vanwege Jens' onrust door zijn buikpijn) en gaan we nu geen van 3en meer aan wennen denk ik
Ik denk dat je man het maar te slikken heeft. Anders gaat hij er maar naast zitten.

Bedenk ook dat je je wat labieler kunt voelen omdat je voedingshormonen weg zijn he!? Veel vrouwen voelen zich dan een tijd 'anders' (daarmee niet zeggend dat dat de oorzaak is, maar misschien helpt het een beetje).

 

Hier dan een reactie die misschien als pittig zal worden omschreven maar die niet zo bedoeld is! (dat wil ik al even zeggen )

Waarom heb je je zoontje altijd getroost?
-Omdat je vindt dat hij moet weten dat je er bent voor hem als hij je nodig heeft? Zo ja, vind je dan dat hij dit nu niet meer moet weten? Vind je dat hij nu wel groot genoeg is om het zonder mama te redden?

-Omdat je er niet tegen kon om hem te laten huilen? Als je dat gevoel nog steeds hebt, waarom negeer je het dan nu wel en de lange tijd die voorbij is niet? Bedenk dat je waarschijnlijk al langere tijd langs zijn bedje hebt gezeten dan je nog zal moeten doen.

Kijk, ik probeer je keuze om je kindje te laten huilen niet te veroordelen en te begrijpen waarom je dit doet maar ik vind wel dat het iets is dat je doordacht moet doen en niet moet beslissen omdat je nu heel erg moe bent.
Je hebt je kindje altijd bevestigd in het vertrouwen dat hij in jou heeft en nu ga je die stevige basis die je gebouwd hebt het voorbije jaar, afbreken. Naar mijn mening is die basis sneller afgebroken dan ze gebouwd is.

Jij kan die moeheid en frustratie die je 's nachts voelt plaatsen, jij kan overdenken waar ze vandaan komt en inzien dat je het voor een 'goed doel' doet maar je zoontje kan het verdriet en de angst die hij nu 's nachts voelt niet plaatsen.
Ik geloof pertinent NIET dat een kind dit allemaal doet om jou te pesten, manipuleren,.... Als je dat gelooft, ben je volgens mij het vertrouwen in de natuurlijke onschuld van kinderen kwijt! En dat vind ik erg...

Maar je vroeg om raad;
ik zou hem mee in bed nemen of een matras bij zijn bedje leggen. Misschien slaap je dan ook niet optimaal maar zou je dan slechter slapen dan dat je het voorbije jaar gedaan hebt?

 

Ik ben niet voor laten huilen, maar er ook niet tegen. Uit je verhaal hoor ik dat je zoontje juist wakker blijft als je bij hem blijft, dus dan zit er denk ik niets anders op. Wij hebben het opgelost door papa te laten troosten en bij haar te laten blijven en daarop ging ze na 4 nachten doorslapen.
Wat Elke zegt, dat die stevige basis sneller afgebroken is dan opgebouwd, is pertinent onwaar trouwens hoor. Daar kun je als ouder erg bang voor zijn, maar dat hoeft dus niet: je kindje heeft een basisveiligheid die bijna niet meer af te breken is, (ja, als je hele rare dingen zou doen).
Kijk, als er iets met hem is, heeft ie jouw troost en veiligheid gewoon nodig, (heeft hier lang geduurd voordat we door konden gaan zetten, vanwege gezondheidsklachten), maar als hij niet ziek is en geen pijn heeft en niet bang is, is het prima om 'm eventjes te laten brullen. Kijk voor jezelf even wat handig is qua tijd: die 10 minuten kunnen, zeker in het begin erg lang zijn. Maar 5 minuten kan ook weer te kort zijn, omdat sommige kids juist door je zo vaak weer even te zien komen troosten, juist weer meer over de rooie gaan, (jou zien is dan voer om weer even te denken: Oja, mama blijft niet bij mij, en dan begint de brulsessie opnieuw). Dat moet je dus even zelf uitvogelen.
En het kan dus handig zijn als je man dit gaat doen, dat gaat vaak gemakkelijker als wanneer jij als mama dit moet doen.
Ik kan Thirza 's avonds nog steeds niet naar bed brengen, omdat het echt krijsen is (en niet meer stoppen) als ik dan wegloop. Overdag geen probleem, en bij manlief 's avonds ook niet, dus ik breng haar enkel naar bed 's avonds als mijn man er niet is, (en dat is gelukkig zelden ).
Wat ik je wel zou adviseren, is om hem voor te bereiden op wat je gaat doen: hij weet dan wat er komen gaat, (en die kleintjes snappen vaak meer dan je zo zou denken).
Verder ook op het moment dat hij het op een brullen zet, benoemen dat huilen niet nodig is, dat hij daarmee zijn zin niet meer krijgt en dat hij dus echt gewoon in zijn bed moet blijven.
Gezien de exercities die jullie al hebben gehad, zou ik er een week voor nemen van consequent volhouden om hem in zijn eigen bed/op zijn eigen kamertje te houden, voordat je gaat evalueren of dit resultaat geeft: hij heeft wel de leeftijd om vol in verzet te gaan en heeft al laten zien dat hij het lang kan volhouden om de boel gaande te houden...

Als laatste nog even: meegaan in je zoontjes gedrag door steeds bij hem te blijven, kan hem juist angstig maken: je bevestigt elke keer dat het nodig is dat je er bij blijft, (dus dan zal er vast iets aan de hand zijn). Terwijl hij volkomen veilig is in bed en hij gewoon kan slapen. Door niet meer naast hem te gaan liggen, geef je hem dus meer de boodschap: het is allemaal OK, (benoem dat ook hardop), dan dat de boodschap zou zijn dat je er niet meer voor hem bent. Dat laatste is onzin: hij wordt groter en kan dus dingen zelf. 's Nachts alleen in bed slapen kan hij nu ook zelf. Het is heel gezond om stap voor stap de dingen uit te breiden die een kind zelf kan, dat doe je ook met lopen enzo, (en dan vallen ze doorgaans ook meerdere malen hard op hun snoet. En dat vindt iedereen OK, want je kindje moet leren lopen toch?)
Zo werkt dat hiermee ook

 

Je moet nu wel kiezen, want hem een week laten huilen en dan weer bij hem gaan zitten zal zonde zijn van je moeite en hij zal daardoor nog meer het idee krijgen dat lang huilen effect heeft.

 

en hoe ging het?

 

@elke...... ik vind dat iedereen hier zijn mening mag geven, maar ik vind wel dat je TS zo een klote gevoel geeft. Ik had het met Sam ook makkkkkkelijk tot ie 1 jaar was... dan kun je al die simpele consultatie bureau regeltjes altijd wel toepassen.... wacht maar tot jou kindje anderhalf is!!! echt het is zo makkelijk oordelen als je zelf niet in die situatie zit!

@ TS... ik was ook altijd tegen laten huilen (voor mezelf dan, heb andere er nooit over bevooroordeeld) en ging ook echt elke 5 minuten naar Sam toe...... en nu ik mijn 2e heb ben ik er pas achter dat die domme 5 minuten regel echt maar een standaard regel is..... en LANG niet bij alle kindjes werkt

Mijn jongste van 2 maanden huilt zich namelijk ALTIJD in slaap (deed Sam ook, maar daar ging ik veel te snel heen altijd, met als gevolg dat ik dagen in de weer was om hem in slaap te krijgen) maar met mijn jongste ben ik makkelijker, en dat moet ook wel want ik heb nog een van 1.5 rond lopen en ik kan niet altijd meteen naar boven vliegen als hij huilt

Maar hij huilt dus altijd, en valt na 10 minuten a kwartier altijd in slaap, en wordt lachend wakker...... trauma van het huilen? No way, hoort gewoon bij deze baby

En Sam? Die kan er ook wat van. die wordt soms echt helemaaaaal hysterisch, omdat ie boos is, en zich op deze leeftijd nog niet kan uiten. Die ging savonds soms zoooo tekeer in bed, dat ik dacht dattie dood ging. en hem maar naar beneden haalde, de halve koelkast leegtrok, kruik maakte, knuffelen en nog maar weer een verhaaltje voor las. Met als gevolg dat hij dat rete goed doorkreeg. krijsen = heleboel aandacht van mama!

En ze krijsen niet zo omdat zich in de steek gelaten voelen of whatever, maar omdat dit de enige manier is waarop ze zich kunnen uiten. Volwassenen kunnen uitstekend communiceren, maar zelfs die kunnen nog aardig tekeer gaan tegen elkaar.

Enfin.... als Sam nu doodmoe is, ik zie dat altijd aan hem, doet hij zn speen in, arm op zn gezichtje en krijgt ie walletjes onder zn oogjes... dan gaat ie gewoon naar bed, of hij nou wil of niet...

en het kwam dus wel eens voor dat hij 20 minuten tekeer ging, maar dan was het altijd in 1 klap stil en lag hij heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk te pitten. Dit hebben we gewoon vol gehouden en nu slaapt hij weer super.

Je moet ook niet vergeten dat kindjes nu ook dingen door beginnen te krijgen he, als jij hem nooit wilt laten huilen, dan weet hij dat hij met huilen ALTIJD zijn zin zal krijgen en kom je dus in een negatieve spiraal ....... krijg je juist het effect wat je NIET wilt.

Hoop dat je een beetje wat hebt aan mijn lange verhaal!! Maar ik weet hoe slopend het kan zijn..... het belangrijkste is altijd je eigen gevoel te blijven volgen.. en je niet te laten beinvloeden door negatieve reacties hier. Als jij denkt dat het tijd is dat hij nu even moet huilen, dan voel jij dat als moeder het beste aan...

en als je dat al doet omdat je zelf moe bent? ALA, kom op he je bent er zelf ook nog.... je leeft niet alleen maaaaaar voor je kindje.

Als jij straks zelf helemaal opgebrand bent, kan je ook niet meer normaal functioneren, en dat heeft ook weer effect op je kindje....... dus heeel goed dat je nu aan jezelf gaat denken


Dikke knuffel van mij!!! xxxx

 

daar ben ik het zeker mee eens.
Mijn dochter van 2.5 jaar begon een tijdje terug zomaar ineens te zeuren dat we haar steeds opnieuw in moesten stoppen, zo niet ging ze huilen en ging van kwaad tot erger.
Op gegeven moment heb ik er geen aandacht meer aangegeven en gewoon laten huilen, ze was met paar minuten stil.
Daarna heeft ze het ook niet weer gedaan.
is wel niet hetzelfde als TS, maar wel die situatie die jij beschrijft.
Als jij steeds toelaat waar je kindje omvraagt, krijg je geen einde.

 

Hier 2 kindjes die het heel erg nodig hadden om eerst even 10 tot 15 minuten flink te huilen in bed voordat ze in slaap vielen.

En als ik dan terug ging binnen die 10/15 minuten om te troosten begon het hele riedeltje weer van voren af aan.

Dus ja ik heb mijn kinderen gewoon even laten uitrazen in bed en bijna altijd sliepen ze binnen 15 minuten gewoon lekker in hun bedje.

1 x is Kylian erg overstuur geweest en heb ik een half uur bij hem op de kamer gezeten verhaaltjes voorlezen tot hij sliep.
Kylian is bang voor onweer en vuurwerk dus als hij daar van wakker wordt blijf ik ook gewoon bij hem.

Ik heb tijdens de babytijd van Kylian vaak beneden gezeten met de kookwekker gezet op 10 minuten , en als die dan afging en hij huilde nog dan ging ik er heen.

 

Nou inderdaad. Ik vraag me wel eens af hoe ouders dat doen als ze 2 kinderen hebben en pertinent tegen huilen zijn. Het is in mijn ogen echt onoverkomelijk, tenzij je een heel zoet nooit huilend kind hebt. Mijn jongste huilt echt vaak. Als ie honger heeft maar ook als ie moe is. De keren dat ie niet gaat huilen als hij moe wordt of in bed wordt gelegd, zijn op 1 hand te tellen. En als ik de luier van mijn oudste zoontje aan het verschonen ben en het is 1 grote puinzooi (zoals vanochtend) en de jongste wil net op dat moment eten, tsja... Ik kan mezelf niet in 2en splitsen (al vind ik het op zo'n moment vreselijk hoor om de jongste zo hard te horen huilen terwijl ik in paniek ben omdat ik er niet direct op in kan gaan). De draagdoek probeer ik zoveel mogelijk te gebruiken in zulke gevallen, maar zelfs dat vindt ie regelmatig echt niet oke

Maar goed, het is een beetje offtopic geloof ik Ik vind dat Rozemarijke wijze woorden heeft gezegd

 

Ik denk dat het per kindje verschilt wat het nodig heeft..

Collin is een ventje wat toen hij baby was heel slecht in slaap kon komen.. hoe langer ik bij hem bleef, of hoe vaker ik naar hem toe ging hoe moeilijker het werd.. dus op een gegeven moment, met moeite de wekker gezet op 10 min.. en hij sliep...

Nu huilt hij nooit meer, en als hij wakker wordt snachts dan roept hij gewoon mama, en ga ik na 15 min wel naar hem toe.. geef hem een knuffel, leg hem weer neer, en zeg dat hij lekker moet gaan slapen. En ik loop weg.... gaat hij huilen, dan is dat vaak maar van korte duur, gaat hij niet huilen, dan slaapt ie lekker verder.

Collin had het gewoon nodig om te huilen om in slaap te vallen, ik maakte hem het moeilijker door er bij te blijven..(is mijn theorie)

Zo kan Collin ook niet slapen bij mij in bed, al is ie hartstikke ziek, hij gaat niet slapen.. hij heeft de rust van zijn eigen bedje nodig.

Het verschilt dus per kindje wat het nodig heeft, en hoe je er het beste mee om kan gaan.

Wel ben ik van mening dat het nooit goed is als je zelf er aan onder doorgaat, en je kindje er een spelletje van gaat maken..
Consequent zijn is zo belangrijk!
Dus als je nu besluit hem te laten huilen.. hou dan vol!

 

Nou, dat is het dus niet, ik heb er 6, en ik laat mijn kindje niet huilen. En geloof mij als ik zeg dat mijn kind van 2,5 écht niet makkelijk is . Tuurlijk huilen ze wel eens, maar ik laat ze niet in slaap huilen, en als ze huilen, troost ik ze.

Wat een onzin, ik heb oudere kinderen, mijn oudste is 12 jaar en de jongste ruim 7 maanden, en ik heb die ervaring helemaal niet. De zin doordrammen en in slaap laten huilen zijn totaal 2 verschillende dingen. Wel ben ik het met Missym eens, je moet wel duidelijk zijn naar een kindje toe. Het is belangrijk voor een kindje te weten waar het aan toe is. Als je het eerst laat huilen, een week lang, en er daarna voor kiest om je kindje weer te troosten, zal dat onduidelijk zijn, en misschien een onveilig gevoel geven aan je kindje, want waarom kies je dan niet meteen voor het NIET laten huilen?
Duidelijkheid is belangrijk.

Ik heb 5 kindjes boven de 2 jaar, en ik zou de "consultatiebureauregeltjes" sowieso nooit toepassen, en ik vind dat ik het heel makkelijk heb hoor! Juist het krampachtig aan allerlei regeltjes willen houden, zorgt voor de problemen, in mijn ogen.

Verder geen pittige opmerkingen van mijn kant hoor.
Alleen bovenstaande vooroordelen even betwisten.

 

Ik heb het niet zozeer over het in slaap laten huilen (ik zei al dat ik wat offtopic ging ). Maar gewoon over huilen in het algemeen. Ik kan echt veel minder snel op de huiltjes van de jongste in springen dan ik bij de oudste heb gedaan. Ik vind dat vervelend, maar het lukt me echt niet om het te voorkomen.

 

Oh ja sorry, ik was nog helemaal on topic , maar desalniettemin, ik draag mijn baby in doek, dat scheelt vast in het direkt reageren op huiltjes dan.

 

Nou hier iemand die meer dan 1 kind heeft (+ alle drie in dezelfde leeftijdsfase en in dezelfde sprongen), EN pertinent tegen laten huilen is.

Ik weet alleen niet wat jij precies bedoelt met je stelling, aangezien je niet bedoelt het laten huilen bij het inslaap komen.

Maar dit is in ieder geval ons 'beleid' naar elk kind toe:

- huilen in bed: ik ben er meestal voordat ze echt beginnen te huilen. Aan soort gedreun en gepiep hoor ik al wat er aan de hand is. En dan ga ik het kind al goed leggen, speentje geven, enz. voordat ie begint te huilen. 's nachts lukt dit natuurlijk niet altijd als ik vast slaap, maar dan gaan wij meteen troosten. En als 2 tegelijk huilen? Dan gaan papa EN mama troosten. En als de derde ook begint dan hebben we het druk (dit is in afgelopen 1,5jaar 2x gebeurd).
En natuurlijk vind ik het niet altijd zaligmakend. maar wij staan er gewoon achter om onze kinderen veiligheid te bieden die ze nodig blijken te hebben. Hier zitten er twee momenteel weer in een verlatingsangst fase. Ik heb een paar nachten naast het bedje van mijn zoontje gelegen en zijn hand vastgehouden. Hij kan alleen in zijn eigen bed slapen, maar was bang alleen. Gelukkig wil mijn dochter wel bij ons slapen als het nodig is, en sliep zij lekker bij papa in bed.
Mijn kinderen hebben na zulke fases nooit problemen gehad met teruggaan naar eigen bed. En ik heb echt nodige tranen gelaten uit vermoeidheid, maar nog steeds sta ik 100% achter deze keuze.

- huilen bij pijn/ vallen enz: volgens mijn laat geen een ouder zijn kind dan maar huilen;

- huilen/ drammen overdag/ 'dreumespubertijd': en hier ben ik wel een stukje strenger in. Onze kindjes mogen echt niet alles wat ze willen omdat we ze niet laten huilen. Als ze boos worden omdat iets niet mag, mogen ze van mij echt wel even uitrazen. Ik reageer niet zo snel op 'drama'gedrag en zich op de grond gooien enz. Dan weten ze dat het niet werkt bij ons. Je kunt als ouder heel goed angst/pijn/verdriet bij je kind onderscheiden van dramatisch huilen om zijn zin te krijgen. En zolang je daartussen duidelijke grens stelt is er volgens mij geen opvoedkundig probleem.

 

hier begon het probleem ook pas met 16 maanden........ en daarvoor ging ik ook altijd meteen even naar Sam want toen wist ik OOK wat er was... dan had ie dorst, lag in een benarde postitie in zijn bed of had gepoept..... even goed leggen, verschonen of wat te drinken aan bieden en hij sliep weer verder.

Maar Toennnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn kwam ie ineens in een fase dat dat niet meer werkte..... dus dat zegt ook niet altijd alles

En na lang uitproberen zijn wij er gewoon achter dat bij hem blijven zitten niet helpt (was daarvoor wel zo, gingen we soms ook in een stoel bij hem zitten en sliep ie zo weer verder) maar nu gaat ie lekker lopen ouwehoeren en maakt ie er een spelletje van, zodra je dan weg loopt begint ie weer.

En ik weet zeker dat er dan niks met hem is. hij is soms gewoon dwars en ik heb het niet over hem snachts keihard laten huilen. Dat doen we echt nooit, en dan ligt ie ook vaak tussen ons in als hij gedroomd heeft ofzo.

Maar wel over het feit dat als meneer dood en doodmoe is soms nog zo eigenwijs is dat ie niet naar bed wil en alles op alles gaat zetten om dit tegen te houden.

En als ik daar op in ga? ben ik de hele dag met hem bezig. En als ik hem even laat uitrazen, en ja , soms duurt dat wel 20 minuten. dan valt ie als een blok in slaap!!!!!

En nu na 2 maanden dit gedoe te hebben gehad gaat het eindelijk weer beter. omdat we dit hebben volgehouden, En geeft hij zich makkelijker neer als ie savonds naar bed moet.

 

Het is zo moeilijk om voor een buitenstaander hier advies op te geven. Dit is per kind verschillend, maar vaak ook per situatie verschillend. Hier moet ik hem de ene keer wel leten huilen de andere keer niet ( dat betekend trouwens niet dat ik niet consequent ben) ligt echt aan de manier van huilen en de situatie op dat moment.

Volg je eigen gevoel!!!

 

een discussie hier heeft weinig zin over laten huilen of niet laten huilen. ze heeft waarschijnlijk een rot nacht gehad en ze zei al dat niet laten huilen niet meer werkte. dus ff wachten totdat ze weer komt. ik ben benieuwd wat ze deed en hoe het ging.

 

Ik ben ook benieuwd hoe het gegaan is