Ik kan wel janken... had ik net een heel lang verhaal getikt om te beschrijven hoe mijn zoon van bijna 4 jaar oud me elke dag op de kast krijgt omdat hij zo wispelturig is. Wil ik het versturen, weg verhaal... te lang erover gedaan. Dan maar de kortere versie: vanavond een heel drama bij het naar bed gaan omdat meneer wel zei dat hij zelf zijn kleren wilde uittrekken maar het vervolgens niet deed. En toen ik hem wilde helpen wilde hij het wel weer zelf doen. En dat vervolgens weer niet deed ("Jij moet het doen"). En daarna wilde hij het toch weer wel zelf doen en begon hij te krijsen dat ik hem "heeel erg au deed". En zo ging het maar door: wel - niet -wel - niet - wel - niet. Waarop ik uiteindelijk woedend ben opgesprongen en heb geschreeuwd: "WAT WIL JE NOU?". Daarna moest ik echt weglopen om tot 10, nee tot 100 te tellen. Want ik was zo boos, en ik wilde voorkomen dat ik hem in al mijn boosheid en machteloosheid een klap zou geven of nog erger. En terwijl mijn man - die eigenlijk ziek op bed lag - het overnam en alles wel voor elkaar krijg, huilde ik de ogen uit mijn kop omdat ik het weer zo ver had laten komen. Zo laat ik me keer op keer op de kast jagen door hem. De jongste is ook driftig en wispelturig, maar met haar buien kan ik wel omgaan. Waarom lukt het me dan bij mijn zoon niet? Hebben jullie ook dergelijke ervaringen met jullie peuters? En hoe gaan jullie ermee om als je denkt dat niets meer werkt en dat de situatie totaal uit de hand loopt? Want ik wil helemaal niet de gestresste, opvliegende en schreeuwende mama zijn die ik nu ben. Ik wil geduldig en consequent zijn, op een natuurlijke manier de situatie onder controle proberen te houden in plaats van mijn zelfbeheersing te verliezen. Groetjes, Wendy * dat moest ik even kwijt
Oef, lastig he! Misschien heel kort door de bocht maar ik denk dat jij het heft in handen moet houden, en niet je peuter! Dus of zelf doen of mama doen..en niet wel / niet / wel / niet / wel en nog eens niet. Ruben wil het soms ook zelf doen. Dat mag. Doet hij het niet, dan doe ik het (dan is er geen discussie meer). Gaat hij dan moeilijk lopen doen (kan ook driftig zijn) dan ga ik weg. Vaak hoef ik zijn kamer niet eens uit, dan is hij alweer met twee pootjes op de grond. Misschien moet je hem iets minder ruimte geven om steeds van gedachten te kunnen wisselen. Het een of het ander, klaar. Elk kind is natuurlijk heel anders..je hebt dit wellicht al geporbeerd hoor. Hoe doet je man het?
Mijn man houdt er soms een nogal autoritaire manier van doen op na, dat is niet mijn stijl. En ik probeer hem duidelijk te maken dat hij daarmee ook niet echt een goed voorbeeld geeft. Maar in zulke situaties krijgt hij daarmee wel voor elkaar dat Daan meewerkt. Eerder schreef ik al eens een stuk over Daan's (gebrek aan) zelfvertrouwen en dat we hem elke keer zo moeten motiveren. En elke keer als hij zegt dat hij iets zelf wil doen ben ik zo blij. Maar als hij dan vervolgens gaat lopen manipuleren, dan word ik boos. Omdat hij het dan kennelijk alleen maar als smoes gebruikt om tijd te rekken. En als ik hem dan zelf wil uitkleden moet ik hem wel vasthouden, anders loopt hij gewoon weg. Allicht dat ik hem dan soms per ongeluk pijn doe als hij zo tegenstribbelt. Maar wat moet ik dan? De deur dichttrekken en hem totaal aan zijn lot overlaten? Het hem helemaal zelf laten uitzoeken? Dan flipt hij helemaal en weet ik zeker dat hij niet lekker slaapt. Bovendien houdt hij dan zijn zusje wakker met zijn gekrijs. Als ik hem nu al niet de baas kan, hoe moet dat dan straks in de puberteit? Groetjes, Wendy
ach toch, Ik heb een dochter van bijna vier. Zij heeft hetzelfde gedrag, ik wil zelf, nee toch niet, ja toch wel. Heel erg onzeker met zelf dingen leren. Zegt bij voorbaat al, dat kan ik niet. Andere kinderen doen zich al zelf aan- en uitkleden. Douchen al zelf. Zover is Lara nog niet, dat gaat met veel gevoel. Alleen wordt zij niet zo driftig. Maar als we in zo een gedrag hangen loop ik even de kamer uit en idd voor ik bij de deur ben staat ze al te roepen dat ze gaat luisteren. Mijn zoontje van anderhalf daarentegen. Als hij iets niet wilt dan wilt hij ook niet. Bijv . de luier niet willen laten verschonen. Gewoon niet willen blijven liggen. En hoe bozer ik wordt hoe harder hij lacht. Dan denk ik ook wel eens, hoe moet dat later. Hij lacht me nu al uit. Ik probeer te relativeren dat hij nog zo klein is maar toch....in mijn achterhoofd blijft het sluimeren dat ik hem niet aankan. Bij mijn man doet hij dit niet, als hij het dan overneemt is het lachen en niet luisteren ook van de baan. Tips heb ik niet , ik denk alleen dat jongens hun moeders meer testen....
zoo herkenbaar thank god ben ik dus niet de enigste die soms met de handen in het haar zit omdat dochterlief totaal schijt aan mama heeft tips???? tja op n gegeven moment heb ik net als jij wendy zoiets van wat moet je nou van me en ja ik loop soms gewoon de kamer uit en laat dr zitten als zij dr pyama niet aan wilt best dan ga je maar in je kleren slapen binnen 5 min magik trg komen om dr pyama aan te doen
Ow ja Erik heeft ook die periode gehad. En idd gewoon heel streng en consequent zijn. Wil je wel of niet. Is het niet dan ook niet en gewoon weglopen en hem in zijn eigen vet gaar laten koken. Ben geen jojo. Ik zei het wel altijd vantevoren hoor. Wil je je kleren niet aandoen dan niet maar dan gaat mama weg en dan bekijk je het maar even. Maar vaak hielp afleiden ook wel goed hoor. Van bijvoorbeeld aankleden een spelletje maken. Of zorgen dat ze wat inspraak hebben. Dus hem laten kiezen welke kleur broek. Of welke knuffeldier hem mag helpen met aankleden enzo. Beetje luchtig houden en een soort van spelletje maken. Ondertussen vrolijk babbelen dat je hem een hele grote jongen vind en dat jullie zometeen bijvoorbeeld gezellig boodschapjes gaan doen en dat ie dan een pak koekjes mag uitzoeken
Herkenbaar hoor! Ik ben het met Elmo eens. Streng en consequent zijn. Wat dat betreft heb ik dezelfde autoritaire stijl als je man geloof ik. Wat hier werkt is of: (dit werkt alleen als je een goed humeur hebt...haha) Er een leuk spelletje van maken. Dus het op een grappige manier aan pakken. Of: Streng en consequent zijn. Kinderen willen duidelijkheid. Jij bent hun 'leider'. Laat dat maar zien dan. Mijn man overlegt ook veel met mijn dochter van 3 jaar. En dan klaagt hij dat ze altijd wat anders wil etc. De laatste tijd zeurt ze ook de hele dag om tv/snoep/koek en als ze appelsap heeft wil ze roosvicé. Ga zo maar door... Bij mij heeft ze die keus niet. Ik vraag haar wat ze wil drinken, dat schenk ik in en dan is het klaar. En zij weet dat. Daarom zeurt ze ook nauwelijks bij mij. Moeilijk he? Hopelijk heb je wat aan de tips die hier gegeven zijn. Duidelijk zijn is belangrijk. Trekt hij zelf zijn kleren niet uit? Dan doe jij het. Zo simpel werkt het. Succes!
Ruben mag ook of een trui of een broek kiezen (kiest altijd 1 van zijn Cars truien...vandaar dat ie soms een broek mag kiezen). Wil hij helpen, mag hij helpen, wil hij dat niet, doe ik het.
Onze ene dochter is bij bepaalde situaties net zo, en bij haar helpt het alleen maar om haar uit de situatie te halen. Dus even apart zetten, tot ze weer rustig is en dan uitleggen dat het zo niet moet en opnieuw proberen. Ik denk dat je zoontje je onzekerheid ook aanvoelt, dat merk ik bij m'n kinderen ook. Als ik niet lekker in m'n vel zit krijgt m'n stem veel sneller een 'hysterische' toon en dat voelen ze zo goed aan. Ook daarom is apart zetten wel even goed, kan zowel je kind als jij even weer tot jezelf komen vóór je begint te schelden of een dusdanig hoge stem krijgt van frustratie dat je de controle al helemaal verliest.
Zó waar! Als ik mezelf goed voel kan ik het prima aan. Dan heb ik het onder controle. Op dagen dat ik zelf vermoeid ben dan gaat het zoals je hierboven beschrijft.
duidelijk en consequent zijn is iets anders dan authoritair. De eerste twee hebben kinderen echt nodig, dan weten ze waar ze aan toe zijn en maakt het voorspelbaar en veilig. Je zoontje is de grenzen aan het testen en die zijn rekbaar totdat je uit je vel schiet. Wat hier helpt is een beperkte keuze geven (zelf doen of mama doen?) als ie dan niet kiest (tijd rekken) zeg ik: ik tel tot 3 en dan doet mama het. Dat werkt goed. Ook de keuze uit 2 dingen met aankleden, drinken e.d. M'n man is makkelijker en geeft deze keuzes niet en m'n zoontje probeert bij hem veel meer uit, tijd rekken e.d. Wat ook helpt duidelijk zijn: mama komt 1x kijken, en dan ook consequent zijn anders blijf je naar de kamer lopen. Of het 'leuk' maken helpt ook, maar dat werkt idd alleen als je zelf ook zo voelt. succes!
Erg herkenbaar. Ik ging ook steeds in dit gedrag mee....nee, ja, nee ja. Terwijl ze moet leren dat als ze zegt dat ik moet helpen dat ik dat ook doe. Dus als ze nu nee of ja zegt houd ik dat ook aan, hoe vaak ze daarna ook weer twijfelt en het terug wil draaien. Uiteindelijk bepaal ik wat er gebeurd. Dit geeft in het begin ook wel strijd maar is wel duidelijk voor haar. Ze weet dat mama doet wat ze zegt en ik denk dat dat wel belangrijk is.
Oja, heel erg herkenbaar Isabella is echt een meisje met een gebruiksaanwijzing. Die hebben we wel maar alleen in het Russisch, Nee soms inderdaad frustrerend. Bij mij helpt het om heel kort te zijn. En heel consequent.
Hai mama's hier ook zo'n driftkoppie soms. Het helpt bij hem altijd goed als ik hem keuzes geef. Die of die zo niet dan heb je pech en kies ik. Ja misschien ook wel een beetje een autoritaire houding van mij maar ja anders gaat ie met me lopen. Nou dat wil ik voorkomen. Hij is pas drie en heeft gewoon nog niet alles te willen. Ik moet zeggen dat ik het zelf het beste kan oplossen als ik niet moe ben of zo. Soms zit ik ook sneller op de kast dan anders. Mijn dochtertje van bijna 2 begint ook al aardig van haar af te bijten. Ze ziet het ook van haar grote broer natuurlijk. Wij hebben hier thuis wel een stelregel dat we zo consequent als mogelijk zijn. Ik moet zeggen, ik ben een stuk strenger dan mijn vriend hoor. Maar ja ik zie de kinderen de hele dag natuurlijk. Meid ik denk dat dit overal wel eens voorkomt. Ook dat je zelf af en toe genoeg ervan hebt! Hier is het met fases, de ene dag is het erger dan de andere dag. Soms gaat het weken kei goed en dan gaat het een week verschrikkelijk! In ieder geval heeeeeel herkenbaar!
Heel herkenbaar hier horen we ook regelmatig kan ik niet Hij kan geen knoopjes dicht doen, doet niet zelf het klitterband van zijn schoenen dicht, niet de rits van zijn jas enz enz enz. We proberen hem zo veel mogelijk te stimuleren maar soms kan ik hem wel het weet niet wat. En in zo'n onmachtige bui heb ik een keer gezegd dat die dan maar met de kleren aan naar bed heen moest (of in de pyama naar school) en dit helpt wel een heel stuk 8) Helaas viel het juf ook op dat hij motorisch toch een stuk achterloopt en dan ook in de fijne motoriek waardoor hij nog steeds niet de pennegreep onder de knie had. (licht vreemd omdat hij dat thuis dus wel doet alleen heeft hij thuis stiften en op school potloden). Hij zet ook bijna nergens kracht mee (zo kan hij nog steeds niet zijn eigen brood snijden of zijn aardappels) Dus we hebben nu de kinderfysio in geschakeld en woensdag kunnen we er naar toe, dan gaan ze kijken of er iets aan de hand is (kan natuurlijk ook gewoon luiig heid zijn) en wat ze voor hem kunnen doen. Hij zegt ook altijd dat hij moeilijke handen heeft. Groetjes Anita
ja hier ook zo hoor. Maar ik ben dan heel kort, na 3 keer wel niet wel niet zeg ik kort en duidelijk (soort streng) "Ymke, je moet nu kiezen want ik wil geen strijd". Kiest ze niet, dan doe ik het gewoon. Jammer voor de strubbelingen en het geschreeuw, je hebt je kans gehad. Ik probeer er dan wel een positieve draai aan te geven. Dan doe ik dus haar broek aan terwijl ze enorm tegenstrubbelt, maar dan zeg ik "goed zo meisje, je ene been al in de broek, nu je andere nog, goed gedaan" en dan is het vaak al wel voorbij en werkt ze weer mee.
Mja ook hier.. ik laat zelf kiezen wat ze wil. eenmaal gekozen.. dan blijft die keuze staan. Gebeurde in het begin bijvoorbeeld weleens met boterhammen.. wil ze perse salami en na 2 happen toch liever kaas. Tja dat doen we dus niet. En bij aankleden mag ze dan niet kiezen of ze zelf wil aankleden of niet.. maar ik laat haar bijvoorbeeld uit 2 broeken kiezen. (liefst 2 broeken waarvan mij het niet uitmaakt welke ze kiest) Bij echt niet luisteren.. gaat ze gewoon op de trap... dat weet ze. enige is dat dat natuurlijk niet werkt als je half uur later de deur uit moet Want dan heb je eigenlijk geen tijd voor dat soort fratsen. Maar wat het ook is.. ze weet bij jou dat je er boos van word EN ze weet ook dat ze er bij je man niet bij aan hoeft te komen. Wat dat betreft heeft ze het authoritaire misschien wel een beetje nodig? Regels zijn houvast..
Als ze hier niet de keuze willen maken (dat gebeurt nogal eens) dan geef ik het vaak een negatieve wending zodat een keuze maken opeens weer positief wordt. Voorbeeldje: de tweeling heeft altijd strijd wie als eerst de trap af mag 's ochtends, we doen dat omstebeurten, maar ik vergeet nogal eens wie de laatste keer eerst was. Vanmorgen ook weer, Yasmine helemaal hysterisch omdat ze als eerst wou terwijl ik dacht dat Jennifer eerst was. Ik had haar al de keuze gegeven, als Jennifer nu eerst mag, mag jij straks naast mama zitten met eten (alles gaat hier omstebeurten ) maar dat hielp niet. Toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat ze maar boven moest blijven. Traphekje dicht gedaan en doei gezegd. Daar schrikt ze zo van dat ze alsnog maar al te graag ná haar zusje naar beneden wil. Misschien wel slecht van mij en niet geheel volgens de opvoedingsnormen maar het is verrekte handig op bepaalde momenten (lees: als je al op de trap staat met je andere kind)
Herkenbaar,niet meer weten wie er aan de beurt is.Hier hebben we die discussies namelijk ook.Ook wie er langs mama of papa mag zitten.Wie er in de auto achter mama of papa zit.Nu zitten ze weer een in fase dat ze alles met zijn 2en willen doen.Langs elkaar zitten,langs elkaar lopen en elkaar helpen.Soms voel ik me overbodig omdat ze zoveel samen doen.Maar ook samen vechten hoor,dan hou ik me lekker afzijdig.Zoek het dan ook maar even samen uit.Ze denken trouwens vaak dat ze een drieling zijn,dan betrekken ze de hond erbij hahaha.Dat is volgens hun een broertje.