Moeder bij de bevalling..?

zou er nog niet aan kunnen denken, maar dit is net hoe je het zelf wilt.
Dat kibbelen, daar kan ik me wat bij voorstellen, al denk ik niet dat je moeder op het moment dat je om het zo maar even te noemen bezig bent, kibbel achtig doet of je zegt wat te doen, ze zal je denk ik alleen maar steunen.

Zelf vind ik het gewoon zo iets speciaals wat ik echt samen met mijn partner alleen wil doormaken (de kraamhulp en de vlos zijn er immers ook al) dit is gewoon echt een moment van intens geluk en intense liefde wat ik alleen met mijn partner wil delen, ons wonder. Uiteraard is dezelfde dag/avond de rest ook hardstikke wlekom, om onze trots te showen! We doen het hetzelfde als bij de eerste.
Alleen ons!

Eigenlijk moet je er met je moeder over praten en duidelijk zijn aan hoe je je voelt, is moeilijk, maar dit is jou keuze en daar zal ze zich echt bij neer moeten leggen, doe wat jij graag wilt.

 

Hmm lastig. Maar ik vind het niet zo netjes van je moeder dat ze gewoon zegt: Nee ik ga ook mee!

Het is jouw bevalling, niet de hare.

Ik heb het er met mijn moeder (nog) niet eens over gehad. Denk dat ik het liefst met mijn vriend ben en de vk. Dan bellen we pas als het kindje geboren is. Anders zit iedereen maar in de stress of het allemaal wel goed gaat en je weet maar nooit hoe lang het gaat duren.

 

Ik heb nog geen ervaring met bevallen, maar ik dacht ook aan het begin van de zwangerschap dat ik haar er misschien wel bij zou willen hebben. Maar ik merk dat ik veel minder van haar kan hebben als normaal. Ze voelt op een of andere manier heel erg aanwezig en ik voel me soms weer net een puber als ze in mijn buurt is. Hopelijk wordt onze relatie weer normaal als we allemaal aan de nieuwe situatie gewend zijn. Wat ik wel weet is dat ik haar absoluut niet bij de bevalling wil hebben nu. Ik had haar nog niet gevraagd maar wel al door laten schemeren dat ik dat mss wel prettig zou vinden. Ik zou als ik jou vriendelijk maar toch erg duidelijk zeggen dat je haar er niet bij wil hebben. Voor jezelf prettiger maar ook op lange termijn lijkt me dat toch beter voor je relatie met je moeder want als je je aan haar stoort tijdens de bevalling is dat voor niemand prettig. Hopelijk kan je een beetje goed met haar praten en begrijpt ze het ergens wel.
Succes ermee ieg.

 

Ja en ik heb dit gevoel al jaren niet meer gehad, vind het eigenlijk helemaal niet zo leuk, stoor me aan haar maar ook aan mijn eigen gevoelens naar haar haar toe, voel me soms echt een draak. Misschien hoort het er wel een beetje bij hoor net als in de puber tijd moet je je eigen weg zoeken maar zit je moeder nog of in dit geval weer op je nek.

Fijn dat je moeder goed reageerde op je smsje

 

Het is een heel persoonlijk iets natuurlijk. Het is jouw bevalling, jij beslist. Zij kan het niet maken om zomaar te zeggen 'ik ga mee'.

Mijn moeder is wel bij mijn bevalling geweest en ik hoop dat dat deze keer weer gaat lukken. De meesten moeten daar volgens mij niet aan denken, maar ik vond het erg prettig om zowel mijn man als mijn moeder (en de vk en de kraamhulp ) erbij te hebben.

 

Ja ik denk wel dat het zoiets is ja, ik denk dat het te maken heeft met het wennen aan de nieuwe rol als moeder en je eigen weg vinden als ouder. Er veranderd toch iets in de relatie met je ouders, zij zijn altijd 'de ouders' geweest en nu moeten zij je de ruimte geven om dat zelf die rol te vervullen. (zoiets)

Ik ga er maar vanuit dat het vanzelf allemaal weer een beetje recht zal trekken als we allemaal aan de nieuwe situatie gewend zijn.
Voor nu af en toe diep ademhalen maar ook wel grenzen aangeven.

 

ook ik wil heeel graag mijn moeder bij de bevalling hebben..
Heb ik altijd geroepen en wil het nu nog steeds...
na de scheiding van mijn ouders 7 jaar geleden zijn mijn moeder en ik alleen maar closer geworden en onze band is zo ontzettend sterk geworden... toen mijn ouders nog getrouwd waren hadden wij alleen maar bonje en woorden om helemaal niets.. en nu is het mijn moeder mijn alles mijn beste vriendin...
En ik wil haar er nog steeds graag bijhebben....
wij kibbelen gelukkig nooit dus lijkt me voor jou een super vervelende situatie... ik zou een gesprek met je moeder aangaan dat het je niet lekker zit en dat je daardoor gaat twijfelen over het wel of niet je moeder bij de bevalling willen hebben... hopenlijk heeft ze begrip ervoor en draaid het allemaal bij....
heel veel suc6 met wat je ook gaat beslissen en ik hoop dat het uitpakt zoals jij wil!.. daar gaat het tenslotte om!..

Liefs Dnise

 

Ik wil mijn moeder er ook niet bij hebben.
Aangezien wij ook een hele tijd vaak gekibbeld hebben en zelfs een tijd geen contact gehad .
En ik vind het iets tussen mijn man en mij.

Heb mijn man ook gezegd , mijn ouders ook niet te bellen als het begonnen is anders raken ze op van de zenuwen en bellen ze dadelijk constant!!

Zo vond ze ook eigenlijk dat mijn man naar hun huis moest komen als de kleine geboren is, want mijn vader heeft dat ook gedaan.
Dat zijzelf geen telefoon toen hadden en dat een stuk korterbij was word niet aan gedacht

Het is je eigen beslissing meid, ik zou anders gewoon niet bellen als het begonnen is!

 

Ik wou met mijn bevalling ook mijn moeder en schoonmoeder erbij hebbnen maar toen het eenmaal wat anders liep en veel langer duurde dan eigenlijk mocht heb ik gezegt dat we het alleen deden.

Ook kun je de zusters zeggen dat je haar er niet bij wil en dan roepen ze haar er niet bij,later kun je altijd nog zeggen dat het allemaal zo snel ging als je een makkelijke bevalling hebt

 

Hier mag er geloof ik sowieso maar 1 persoon bij zijn, maar mijn moeder wil al 2 weken voor de bevaldatum hierheen komen, voor het geval dat. Ik heb gewoon eerlijk gezegd dat ik dat onzin vind, omdat niemand weet wanneer junior komen zal. En ik heb eerlijk gezegd dat de enige persoon die ik erbij wil hebben mijn man is, het is voor iedereen speciaal, dat snap ik, maar ik zal waarschijnlijk toch niet op mijn meest vriendelijks zijn en kan sowieso volgens mij toch niet veel hebben als ik aan het bevallen ben, dus gelijk gezegd dat alleen mijn man er maar bij mag zijn. Als zij op haar beurt weet ik hoeveel uur op de gang wil zitten, dan is dat haar keus.

Gelukkig zei ze zelf later ook dat het iets is tussen mijn man en mij, en de vk / arts / verpleging haha
Maar voordat ze die mening had, heb ik gewoon gelijk eerlijk mijn idee/mening een aantal keer herhaalt zodat het nu gewoon duidelijk is hoe of wat.

 

heej

ik en mij moeder kibbelden ook veel toen ik nog thuis woonde
ze zegd nu wel steeds je beld maar als het is geboren
en ze maakt ook grapjes : ik hoor je al krijsen
ik ben ook wel blij dat ze er niet wil bij zijn
wand ik heb aan mijn vriend en de vk wel genoeg dan

 

Ik had mijn moeder er niet bij bij de bevalling, vond het een speciaal moment voor mij en mijn man. Overigens, je overweegt haar aanwezigheid wel bij de ontsluitingsfase. Nou zal het vast voor iedereen anders zijn maar ik vond de ontsluitingsfase nogal heftig en ik kon daar echt geen gezelschap bij gebruiken, zelfs mijn man moest maar beneden boekje lezen en kwam af en toe kijken. Ik was zo in mezelf gekeerd, ik had echt al mijn aandacht nodig om die weeën te doorstaan.

 

Ik had het in het begin van mijn zwangerschap ook tegen mijn moeder gezegd dat ik haar er bij wilde hebben. Alleen naarmate de zwangerschap vorderde hoe meer ik van het idee afstapte. Uiteindelijk heb ik toch tegen haar gezegd dat ik het liever niet wil...

Ik heb gezegd dat mijn man en ik het toch liever met zijn 2en willen ervaren. Zij begrijpt dit gelukkig heel goed. (ze vindt het wel heel jammer hoor!)

Maar je moet doen wat je zelf denkt dat het beste aanvoelt voor je, jij moet de klus gaan klaren en je moet je wel op je gemak voelen!

Succes met je beslissing.

Liefs Guusje