Inderdaad, als je niet weet dat je zwanger bent, zie je bepaalde dingen ook niet. Zodra je het wel weet, ga je je anders gedragen en zie je de dingen anders.
hier ooit een vriendin die er pas met 5 maanden achterkwam. ook heel vaak naar de dokter geweest vanwege haar 'darmen' maar een kneus van een dokter die niet verder keek. je zag helemaal niets aan haar. totdat ze het wist toen dijde ze ineens uit en zag je het heel goed.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je 40 weken zwanger kunt zijn zonder een toeter. Ik heb helemaal niemand zo gezien. Ja, mijn nicht, maar ze is van zelf al heel stevig en heeft een dikke buik. Haar buik is de eerste 7 maanden niet groter geweest dan tevoor, maar wel ronder en harder. De laatste twee maanden had ze wel een echte zwangerschapstoeter. Je merkt toch wel dat je je buik niet kunt intrekken???
een buurvrouw van mij was ook super slank, ze was wat gezeter, maar geen echte buik als je niet wist kon je niet zien dat ze zwanger was, maar ze was toen toch al ruim 35wk zwanger toen ik het hoorde. en iemand op de club was enorm afgevallen en de hele tijd ziek, (en wilde geen kinderen) kwamen er met ruim 30wk pas achter.
ook hier heb ik het meegemaakt. Bij een teamgenootje notabene, met wie wekelijk gedoucht werd. Ze was 8 maanden zwanger toen ik haar het laatst gezien heb (ik was indertijd 16 denk ik -teamgenoot 22 ofzo) . Maar ook zij kwam er achter op de dag van de bevalling. Dingen waardoor ze het niet wist: Slikte de pil en menstrueerde gewoon Rugklachten werden door de huisarts op 'bronchitus' gegooid --> ja er was dus al eerder een huisarts bijgeweest... Ze was gestopt met top-sport en sportte alleen nog op laag amateur niveau, dus dat ze in gewicht aankwam (waar ze behoorlijk aanleg voor had) was niet zo raar. Dat het een aantal jaren ook hier nógmaals gebeurde (maar daar was ik zelf dan niet meer bij en heb ik ook maar 'horen zeggen' ) dát kan ik me alleen ook niet voorstellen...
Idd, ik woog voor de zwangerschap 50 kilo en met 37 weken 72 kilo en dat zal alleen aan mijn buik Snap niet dat iemand NiET kan weten zwanger te zijn!! Of je moet echt mega dik zijn! En sommige zeggen dat ze dachten dat ze schopjes rommelende darmen zijn snap ik ook echt niet, een rommelende darm komt niet naar buiten toe, als de baby schopt zie je soms een heel voetje of hoofd naar buiten billen, dat is toch niet te verwarren met een rommelende darm? Ik kan der met mijn verstand niet bij dat iemand niet weet zwanger te zijn als je al 9 maanden ver bent
Ik geloof dat je psyche ook wel wat kan doen hoor! Ik ken het verhaal van een collega van me. haar puberdochter raakte ongepland zwanger. Ze durfde het niet aan haar ouders te vertellen en heeft maanden lang nis gezegd en haar zwangerschap verborgen weten te houden. Ik geloof dat ze wel een vermoeden had, maar het gewoon heeft weggestopt uit schaamte. Haar moeder is nog met haar kleding wezen kopen en met omkleden in het pashokje NIKS gezien!! Het was een slanke meid! Op een gegeven moment kwam het toch aan het licht en zag haar vader een klein "buikje" toen die dochter een soort van achterover geleund stond. Hij heeft het echt uit haar moeten trekken. Meteen de dag erna naar de verloskundige geweest, bleek ze al 35 weken zwanger te zijn!!! Nadat het verhaal naar buiten is gekomen kwam ze in de resterende weken heel erg aan, zoals een "gewone" zwangerschap. Denk dat je het dus schijnbaar wel kan tegen houden. Daarnaast had ik op de zwangerschapsgym een meisje die ook heel slank was en op het einde haast nog dr eigen broeken aan kwam. Ze had nagenoeg geen buik maar er kwam toch een 9 ponder uit!!! Ongelofelijk waar dat het kind gezeten heeft!!
Oké, de kleine ligt nu heel ff op bed dus hier mijn verhaal: Ik ben op 9 mei 2000 bevallen van mijn zoon. Hij was 8 weken te vroeg geboren dmv een keizersnede ivm een loslatende placenta. Ik ben na mijn 1e menstruatie weer met de pil begonnen. Toen hij een maand of 3 oud was, had ik ineens op een avond erge buikkrampen, maar die trokken weer weg. Wel bleef ik last van mijn buik houden. Geen misselijkheid, maar gewoon buikpijn. Toen mijn zoon 5 maanden oud was (en ik dus 2 maanden zwanger moet zijn geweest) ben ik erover naar de dokter gegaan. Na allerlei vragen, verwees hij mij door naar het ziekenhuis om daar een echo te laten maken van mijn darmen en galblaas. Tijdens elke stopweek van de pil menstrueerde ik wel gewoon (nou ja, achteraf zijn dat waarschijnlijk alleen maar doorbraak bloedingen geweest). Toen ik ongeveer 2,5 maand zwanger moest zijn geweest, heb ik dus een echo in het ziekenhuis gehad. Na lang zoeken naar de galblaas, constanteerde zij echter, dat ik helemaal geen galblaas had. Zij kon hem in ieder geval niet vinden. Volgens hun was de buikpijn de oorzaak van de combinatie van het missen van de galblaas en overgevoelige darmen (dat misschien zou veroorzaakt zijn door de keizersnede). Ja, tuurlijk heb ik er wel eens aan gedacht, dat zwanger zijn ook een optie kon zijn, maar omdat ik gewoon menstrueerde en niet echt een buik had, leek het me niet logisch en ook de dokter had niet het idee dat dat het was. Dus alles wat ik voelde, gooide we op het feit dat mijn darmen weer bezig waren, of mijn galblaas die ik dus niet had. Tot ik met 8 maanden in mijn stopweek ineens niet ongesteld werd. Ik heb toen 2 weken later toch maar een zwangerschapstest gedaan (op 6 mei). Toen deze positief bleek te zijn, heb ik de gyneacoloog gebeld omdat ik wou weten hoe ver ik dan was, want heel erg zag ik het nog niet zitten om nog een kleintje erbij te krijgen (niet dat ik het weg zou laten halen, maar ik wou weten waar ik aan toe was). Ik kon toen op 8 mei bij de gyneacoloog terrecht. Zij maakte een echo en toen kreeg ik de schrik van mijn leven! Ik bleek al 8,5 maand zwanger te zijn. Thuis gekomen, zijn we meteen een kamer in orde gaan maken (had er niet eens aan gedacht om ouders te bellen, dat heb ik later die dag pas gedaan). Diezelfde nacht begonnen dus de weeen. Ik baalde enorm, want mijn zoon zou dus de dag erna jarig zijn. Hij vierde notabene zijn 1e verjaardag!! Maar later die nacht, werden de weeen alleen maar erger en besefte ik dat het echt menens was. Ik heb toen mijn ouders gebeld en gevraagd zij met mijn zoon zijn 1e verjaardag konden vieren. Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan en onder de weeen door, heb ik nog zo nu en dan naar me ouders gebeld. De volgende ochtend (9 mei 2001) werd mijn dochter geboren. Ze had een veels te laag geboortegewicht (vermoeddelijk door het pilgebruik). Ze woog nog net geen 2500 gram en was maar 42cm lang. Zij is dus geboren op dr broer zijn 1e verjaardag. Gelukkig dat ze een meid was, want een jongensnaam hadden wij nog niet (door alle stress niet eens aan gedacht). De huisarts is na de bevalling heel snel bij me gekomen om zijn excuses aan te bieden, maar goed.. Net zoals hij, had ook ik niet het gevoel dat ik zwanger was.. Nou, dat was dus mijn verhaal. Haha.
Ik heb ook wel gehoord dat als je erg sterke buikspieren hebt, dat je dan de groei van je buik 'tegen kan houden'. Toen ik wist dat ik zwanger was, ben ik bewust mijn buikspieren gaan ontspannen, om te voorkomen dat ze zouden separeren.
Die kickbokster is een vriendin van me en pas bevallen van haar 2e Aan haar zag je dus werkelijk niets tot de dag voor de bevalling !
grootte van de buik maakt idd niks uit, heb het bij mijzelf en mn vriendin gezien. Zij had een schattig buikje, waarvan vreemden dachten: goh, zou ze zwanger zijn??? Zo klein dat je het eigenlijk niet durfde te vragen. Meisje woog 4300 gram. Ik had zelf een hele flinkt buik, kon al heel snel mn tenen niet meer zien en met een week of 25 vroegen mensen al: goh je bent er bijna zeker? Mijn meisje woog...... jaja 2570 gram.
@Missy: Jeetje, wat een verhaal! Het was iig wél een heel origineel kado voor je zoontjes 1e verjaardag. Een zusje kan je niet in de winkel kopen Hoe is het nu met je dochter?
mijn schoonzusje. En niemand heeft ook maar iets aan haar gezien. Was wel beetje stevig en iets aangekomen. Maar nieuwe baan, waarbij ze veel snoepte. Veel darmproblemen van te voren, dus ook niks raar. Niet misselijk geweest. Ging naar de HA met buikpijn en kon meteen door naar ziekenhuis, want had al 8cm ontsluiting...
wow missy...wat een verhaal! ben je je niet helemaal gek verschrokken! wel heel speciaal natuurlijk..wow
Haha ja een origineel cadeau was het zeker. Nu nog steeds roept mijn zoon tegen iederen, dat zijn zusje zijn 1e verjaardagscadeautje was (hij is inmiddels al 10 jaar oud en mijn dochter dus 9). En ja, ik was wel geschrokken en je moet me ook niet meer vragen hoe alles precies is gegaan de dagen nadat ik wist dat ik al 8,5 maand zwanger was, dat weet ik alleen nog in grove lijnen. Met mijn dochter gaat het goed. Ze is nog steeds een kleintje, maar het hoort nu gewoon bij haar. Gelukkig ben ik zelf ook niet de grootste (1,67m). Ze hebben nu dus een klein zusje erbij sinds 25 oktober en ik ben blij, dat ik het nu met 4 weken al wist dat ik zwanger was. Haha, ik heb de eerste jaren na de geboorte van mijn dochter, elke 3 maanden uiterlijk een zwangerschapstest gedaan..
Jeetje dat is schrikken zeg, mooi verhaal maar ook een mooi cadeau zou ik vinden! Een meisje bij mij uit de klas zit in het leger (doet opleiding via defensie) en vertelde vorige week even voor de klas dat ze 8 maanden zwanger was en met verlof gaat! Niemand wist het.. Zijzelf wel hoor, maar misschien door haar getrainde lichaam dat ze nauwelijks een buik heeft?? Echt super vreemd haha. Ik was trouwens 4 maanden kots en kots misselijk de hele dagen en nachten, kon niet missen dus, haha.
mijn buurvrouw was 7 maanden zwanger toen ze er achter kwamen. ze was 46 jaar oud. de dokter dacht dat ze in de overgang zat, toen haar menstruatie uitbleef. gezien de leeftijd, van haar ging zij daar ook vanuit maar het bleek niet zo te zijn :d en ze kreeg nog een nakomertje
Een moeder van een kindje bij mijn dochter in de klas, is ook pas geleden bevallen. Daar zag je dus totaal niet aan dat ze zwanger was, zo dun was ze nog. Ze wist het wel, maar je zag het echt totaal niet...