Mijn verhaal.Advies?

Hoi hoi.

Nu ik dit ga typen vraag ik me af of ik het wel moet doen, maar ik ga het wel doen. Het gaat een heel vehaal worden. Wie wil zou advies of wat dan ook mogen geven. Zelf loop ik een beetje vast daar komen jullie achter tijdens dit verhaal.( En nee wil geen medelijden wel misschien wat begrip)

Jaren geleden heb ik me eerste kindje gekregen, Een pracht zoon. Maar wat is dat moeilijk geweest. Zware bevalling enz. Vriend (Toen net mijn man) moest terug naar Surinamen inverband een verblijfsverguning die je in het land van herkomst komst aan vragen( Kwam er pas echt achter dat hij illegaal was tijdens mijn prille zwangerschap maar ben 100% er voor gegaan) Zijn ook te snel bij elkaar gekomen was binnen drie maanden zwanger dan ken je iemand ook nog niet echt goed( We zijn nu nog steeds bij elkaar lat) Wel dus ondertussen gescheiden en een twee kindje onverwachts gekregen. Waar we heel gek mee zijn ook met zoonlief

Met mijn eerste heb ik een postnatale gekregen door bevalling trauma ks. Zoon niet geboren zien worden enz.
We zijn getrouwd toen hij drie weken was. Wist toen al dat hij terug moest naar Suriname dus veel stress gelijk al na de geboorte (De een kan het hebben de ander niet) Ik dus duidelijk niet vond het moelijk om moeder te zijn( Hield wel heel veel van mijn zoon) Maar het lukte me niet. Toen mijn vriend/man er nog was ploeterde we ook door maar het ging. En kwam ik er toen al achter dat het 100% moederschap mij zwaar viel(Verandwoording) Tijdens mijn kraamperiode kwam ik er achter dat vriend/man aan het gokken geslagen was( Vermoede dat al eerder maar het liep uit de hand) Hij is wel heel lief voor de kinderen. Altijd al geweest en heeft daar ook de verandwoording voor.

Vlak voor dat hij naar Suriname moest heeft hij het spaargeld voor de vliegreis vergokt(Schoonzus heeft het toen voor geschoten) Dik 2000 gulden toen. Hebbben we netjes afbetaald.

Hij is weg gegaan en die avond is zoonlief voor een weekendje naar mijn schoonzus gegaan ik trok het niet meer kon alleen maar huilen. Duidelijk deprie. ( Kwam er ook achter dat ik bordeline had) En een postnatalen dus een en een is 2. Daarna heb ik het nog zes weken zelf gedaan met af en toe logeren bij fam van de kleine. toen is hij drie weken bij me vader geweest en daarna nog tot mei 2001 zelf voor hem gezorgd. Maar moet zeggen en ik ben eerlijk het werd te gevaarlijk voor hem voor mij. Heb toen de keuze gemaakt om op genomen te worden op de paas afdeling van het ziekenhuis trok het echt niet meer. Ja ik heb dus mijn kind in de steek gelaten en dat doet me nog altijd pijn verschrikkelijk pijn.( Ik blijf er wel altijd bij juist omdat ik zo veel van hem hield het ik de juiste keuze heb moeten maken door afstand van zoonlief te nemen en de verzorging uit handen te geven). Ook al maak je de juiste keuze hart zeer gaat nooit meer weg zeker niet als het om je kinderen gaat.

Wel was het de juiste keuze voor kind en mij. Hij is toen vier maanden bij mijn vader en stiefmoeder geweest en ik ging ondertussen in therapie. Daarna kwam man/vriend terug en kwam ik ook langzaam aan terug naar huis. Van af daar heb ik de verzorging zelf gedaan en de opvoeding ook met vallen en opstaan en ja er waren bij dat het me dan toch wel eens te veel werd. Maar het is me gelukt.

Toen hij drie was ben ik gescheiden.( Door gokken vriendlief) Wilden niet dat zoonlief in nog meerspanning leefde, En heb gekozen voor mijn zoon en mij. (We zijn wel altijd met elkaar om blijven gaan maar woonde niet meer samen). En tuurlijk is het niet alleen dooer het gokken ook aan mij mankeerd genoeg. Zo als idd bordeline. Rot ziekte bahh.

Na jaren ben ik onverwachts( Had niet meer gedacht zwanger te raken) na jaren niks gebruikt te hebben. ( En ik was echt kompleet verrast maar ook super blij) En ja in mijn achterhoofd hield ik toch spoken van wat als het weer gebeurt dat ik deprie raak na de geboorte. En ja je kunt het al raden het is me wel makkelijker afgegaan maar niet zo als ik gehoopt had.

Heb er wel minder moeite mee als met de eerste maar toch heb ik het zwaar.

Zal uit leggen waarom.

Gelukkig is vriendlief vaak bij mij om mee te helpen god zij dan werkelijk.

Ik zit dagen thuis de muren komen op me af. En ja ik geef me zelf vaak genoeg een schop onder de kont om toch naar buiten te gaan. Maar het valt me zwaar.

Vandaag en eigenlijk al een paar maanden. Ik voel geen blijheid voel me niet blij en heb het gevoel dat alles naar binnen slaat emotioneel om me zelf en kindjes te beschermen.

Al maanden probeer ik mijn fam niet te belasten door niet te bellen en niet te vertellen hoe ik me werkelijk voel. Omdat ze dan zeggen ja dan had je er maar niet aan moeten beginnen een tweede ja dan doen ze me pijn. Het ligt niet aan mijn kinderen dat ik me zo voel ik voel me zo omdat ik me zo voel( Me kinderen zijn me alles)

En ja ben voor dat ik bevallen was terug gegaan naar het ggz om juist iets van een veiligheid in te bouwen.( Omdat ik ergens diep van binnen wel wist dat ik toch er moeite mee zou krijgen) En dacht van je kunt alvast beter hulp achter de hand hebben. Dat ik ook heb gelukkig.

Maar ik had me vader aan de telefoon ja ik belde en durfde eens te vertellen hoe ik me voelden. ( En ja ik wist had dat niet moeten doen wist dat er oudseer naar boven zou komen) We liggen duidelijk niet op een lijn.

En ja heb hem toch verwijten gemaakt van jullie hebben je de laatste maanden niet laten horen terwijl ik me best zo deed om jullie niet te belasten. Ik zeg voel me in de steek gelaten ( Hij van wil je me kapot maken) Denk daar gaan we weer.

Het gaat om het volgende buiten mijn vriend om is er niemand die eens een dagje op de jongste wil passen. ( Mijn vader zegt als we haar mee nemen kan jij lekker op de bank liggen) Ik vroeg en zij van mag dat niet dan mag ik niet een dagje moedervrij zijn een paar uurtjes een nachtje mag dat niet dan.) Ik vroeg ook hoe zie jij een moeder 7/24 per dag klaar staan en niet aan je zelf toe komen enz enz ja zegt hij zo is een moeder zo zijn normale moeders ( Kon wel janken) Het is dan net als of ik me kindjes liever kwijt dan rijjk ben.( Nou af en toe een dagje als ik eerlijk ben ja).

We kregen natuurlijk ruzie. Voel me dan zo misplaats zo onbegrepen hij zegt ik werk dat weet ik natuurlijk. Hij zegt ik HEB wel een sociaal leven en heb het druk. ( Ik zeg en je dochter die kan dan maar barste want daar komt het op neer) Zijn leven sociaal leven is belangrijker dan eens een keertje oppassen. Heb nu zo iets van al geef je me geld je hoeft niet meer op te passen( Ben wel eerlijk hij heeft de oudste vier maanden op gevangen ben hem daar tuurlijk heel dankbaar voor) En nee had niet verwacht dat ik elke dag een beroep op ze kon en zou doen. Durf niet eens meer.

Maar het volgende wat kan ik doen om toch wat rust voor me zelf te krijgen. Zonder dat ik het bijltje er bij neer leg. Want ik wil er gewoon zijn dag en nacht voor me kindjes.

Pas testen laten doen bij het ggz van wat mankeer ik nu werkelijk.

IQ test gehad gedrags test enz Iq test was 82 ben behoorlijk down daar door had me toch iets slimmer geschat liefst 95 of zo. Hihih.
Maar ze vertelde dat ik op sommige punten wel IQ scorde en dat het voornaamlijk qua leren lager lag kan kloppen heb op het sbo gezeten.
Dus ben dom en normaal te gelijk.
Nu de gedrag testen nog en zal me niks verbazen als er bordeline uit komt. Wat ik redelijk onder controlle heb alleen heb ik echt soms behoefde al stilte me eigen kunnen terug trekken.
Hou me elke dag voor de kleine word groter en het gaat al weer iets makkelijker worden enz straks peuterspeelzaal enz dus dat houd me vaak op de been. ( En nee wil ze niet kwijt) Alleen af en toe zou graag de zorgen eens willen delen.

Als de uitkomst klaar is kunnen we waarschijnlijk voor me zelf een nieuwe therapie opzetten en kunnen we via het ggz kijken of dochterlief een of twee daagjes in de week een ochtendje/middagje naar het kdv zou kunnen. Nu kan het niet omdat ik niet werk zit in de Wia, Dan snappen jullie denk ook nu waarom ik niet werk en waarom ik voorlopig nog even in de wia zit. Niet van wegen de kinderen maar van wegen me zelf en ik helaas niet voldoende draag vlak heb. Maar misschien door middel van deze testen ik aan gemeld kan worden om ooit te werken misschien bij een sociale werkplaats waar iets meer hulp en onder steuning is.

Doe alles verder wel zelfstandig maar door bordeline en vaak onzeker zijn is het wel handig als iemand me af en toe een schouderklopje geeft. Een beetje steun.

Ik snap het is een heel verhaal en snap ook als je er niks van snapt maar ik heb het eens echt opgeschreven en misschien hebben er een paar nog wat tips??


Bedankt voor het lezen.

 

Zo te zien heb je in korte tijd veel meegemaakt, ik vind het niet gek dat je daarvan in de war bent. Wat goed dat je zelf hulp gezocht hebt.

Ik moet zeggen, wij zijn met zijn tweeën en zelfs ik vind het soms zwaar hoor, ik denk dat heel veel mensen er niet eerlijk voor uit durven te komen dat kinderen hebben niet altijd alleen maar leuk is. Ik ben weer zwanger en heb er heel erg veel zin in. Maar natuurlijk zijn er ook weleens minder leuke dingen. Als jij het over het algemeen helemaal alleen moet doen, is het heel erg zwaar.

Zo te zien krijg je weinig begrip van je familie. Wat ook niet echt meehelpt.

Ik zie dat je je groot wil houden voor de kinderen, dat zou ik ook hebben. Maar probeer toch iemand in je omgeving te vinden waarmee je goed kunt praten.

Verder denk ik echt dat professionele hulp hier heel belangrijk is. En het is toch ook niks om je voor te schamen?

Nogmaals, knap dat je je verhaal hebt opgeschreven en ik wil je veel sterkte wensen.

Knuffel

 

Mag ik heeeel eerlijk zijn??

Het is alsof mijn moeder dit verhaal heeft getypt.
Ook borderline en depressies al 22 jaar!
Depressies zijn begonnen na de geboorte van mijn zusje.

Ik bekijk het dan, gek genoeg, ook via de andere kant.

Mijn moeder zou dit letterlijk geschreven kunnen hebben. Dan heb ik het voornamelijk over de manier waarop.
Zoals ik het hier lees kan je mensen een behoorlijk schuldgevoel aanpraten. En als jij heet even goed doet je gelijk alle complimentjes verwacht. Je bent in therapie, dus je wilt je beteren... maar het blijft daar niet bij. Zo is mijn moeder al wel 30 keer in therapie geweest. Ook zichzelf laten opnemen in een herstellingsoord.
Wat er ook gebeurd, het wordt altijd zo verteld dat zij zielig is en altijd maar de beste bedoelingen heeft enz enz...
Terwijl de daadwerkelijke acties heeeeeel anders liggen.

En ja, ik ben wel van mening dat zo'n instelling en houding tegenover anderen de anderen echt kapot kan maken.


Ik begrijp jouw vader volkomen dat hij niet wilt oppassen. Hij heeft jouw geholpen omdat je niet voor je zoontje kon zorgen. Maar dat je vervolgens ineens zwanger bent (de reden erachter vind ik nogal vreemd want je gebruikt geen anticonceptie) getuigd niet echt van goed handelen in die situatie.
Jouw vader ziet waarschijnlijk de bui al hangen. 1 kind is al moeilijk in haar situatie en nou komt er nog 1 bij.
Op zo'n moment is het juist erg goed dat hij hard is en het jou volledig zelf laat doen.
Ook om zichzelf de extra zorgen te besparen. Geloof me, als buitenstaander neem je alle zorgen op. Hoe dichterbij je bent hoe meer last je ervan hebt.
Hoewel de persoon zelf het waarschijnlijk niet eens door heeft (dat is meestal zo) hoeveel dat met een buitenstaander doet.

Het is voor mij moeilijk om hier een neutraal antwoord op te geven omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ik heb gezien hoe mijn opa er aan onderdoor ging door mijn moeders gedrag en problemen. Ik heb zelf nog altijd moeite met het gedrag van mijn moeder (hoewel het nu wel iets beter gaat). Ze heeft mij (en iedereen om haar heen) zooooooo veel pijn gedaan met haar acties en schuldgevoel aanpraten dat onze band nooit meer goed zal zijn. Hoewel zij denkt dat wij nog altijd enorm close zijn omdat ik weer gewoon normaal tegen haar kan doen. Ze kan niet inzien dat sommige acties onvergevelijk zijn.

Ik weet niet of je wat aan mijn reactie hebt, maar ik wou het toch even kwijt.
Zoek aub de problemen bij jezelf en als de buitenwereld (zoals je vader) zich ervan afsluit respecteer dat dan aub. Dit zal hij doen vanuit liefde.
Je moet het nou eenmaal echt zelf doen. En niemand kan je daarbij helpen!

 

Weetje ik kan best tegen kritiek maar dit slaat negens op.

Waar staat dat ik hun verandwoordlijk hou voor mijn leven. Of die van mijn kinderen????

Je moet wel heel goed lezen wil je dat er uit halen.

En nog een ding niet elke bordeliner is het zelfde. vergelijk geen appels met peren je weet toch niet hoe ik verder leef ik doe me best om het alleen te doen.

 

Sorry hoor, maar ik maak bepaalde dingen op uit je verhaal. Zoals ik je verhaal lees.

Het blijft een forum. Ik ken jou niet, de andere personen in het verhaal niet. Ik kan alleen een mening geven op basis van hoe het verhaal op mij overkomt.

Ik zet hier netjes mijn beweegredenen voor mijn mening bij zodat je het verband kan leggen met hoe het verhaal op mij overkomt.

Klopt het volgens jou totaall niet met wat jij probeerde duidelijk te maken dan weet je dat toch? Dan weet je in ieder geval dat je verhaal anders bij mij is overgekomen dan jij bedoeld had.

Maar goed, jouw 2e reactie zegt mij al genoeg en ik zal mij er verder buiten houden.

Succes met de situatie.

 

Dat is jouw mening pino.

En dat mag je kent met idd niet en ja het kan zijn dat je het verkeerd leest.

Ook toen ik me eerste kreeg ben ik altijd bij me zelf te raden gegaan wat ik veranderen om me geen slecht moeder te voelen.

En dat terug reageer is denk omdat je zelf een moeder hebt met bordeline die wel de problemen niet zag en andere de schult gaf/geeft.
Dat is hier niet zo.

Het leven loopt zo als het loopt en de mijne loopt helaas zo.

Weet eerlijk gezegt niet wat ik verder kan zetten.

Dan alleen duidelijk maken dat ik me soms eenzaamvoel en verdrietig ongelukkig. En juist een glimlach op zet als de kinderen wakker zijn ze hoeven niet mee te genieten van mijn ellende.

Idd voor de volgende schrijfster elk huisje heeft zijn kruisje.
En geluk kan je niet zoeken dat moet je zelf ervaren.

En ja ik schaam me wel voor me bordeline heb er niet om gevraagd net zo als iemand met reuma er niet om gevraagd heeft. Iedereen wenst toch een rustig gelukkig leven. Allen ben ik hem soms een beetje kwijt, Maar ik vind hem wel weer terug.

En dat met me pa ja ik was verdrietig en wilde me verhaal kwijt.

Even iets snel nog me stiefma zij een paar maanden geleden wat vind je er van als ik een middagje per week ga oppasen ik zij o leuk prima als je dat wilt!!

Ze zijn er nooit meer op terug gekomen en ja ik voelde me wel wat teleur gesteld.( Ze hadden het beter niet kunnen zeggen( Verheugde me er een beetje op. Denk kan dan juist afspraken plannen als ze even weg is of wat met de oudste doen die ook zijn aandacht nodig heeft.

Maar als ze het niet willen jammer. Geen man overboord

 

Waar is de vader in dit verhaal?? Kan hij je niet ontlasten.
Het is zwaar alleenstaande moeder met twee kids en dan ook nog borderliner erbij. Toch is het wel een kenmerk van borderliner om de schuld bij een ander neer te leggen, en kritiek niet kunnen verdragen. Dus jezelf gelijk te verdedigen en alles op jezelf te betrekken.

Het is goed dat je hulp hebt gezocht, en ja juist met borderliner is het goed om af en toe bij te tanken. Jammer dat je vader dit niet kan opbrengen, al weten we nu alleen jou kant van het verhaal en niet de motivatie van je vader waarom hij hier voor kiest.

Geloof me ik heb zelf ook een lichte vorm van borderliner, en nu ben ik op een punt dat ik mij weg gevonden heb..... Veel dingen zullen eenmaal lastig blijven, alleen het is de kunst om voordat je gaat handelen of dingen gaat roepen, eerst bij jezelf te rade gaan ben ik redelijk??? Dit werkt voor mij goed. En voorkomt verdriet.

 

Ik ben het met Pino eens.

 

Bedankt voor de positieve en negatieve reactie.s

Nu niet weer aanvalllend bedoeld van uit mijn kant. Vind wel jammer dat mijn bordeline bij sommige de boven toon voert terwijl het redelijk ondercontrolle is. Er zullen altijd momenten zijn dat je iets van een terug slag krijgt. Zo als te lezen was. Maar wel minder dan na dat ik me eerste had gekregen. Een iemand gaf een goede tip. Die vraag stel ik me idd ook vaak ben ik redelijk en wanneer niet.

Sommige merken en lezen goed dat de eenzaamheid en 24/7 het grootste probleem is. Niet het bordeline gedeelte,