8 maanden geleden kwam ik op deze site en vertelde ik mijn verhaal op het forum zwanger en alleen. hier gaat mijn verhaal verder, die ik dacht afgesloten te hebben. Ik ben inmiddels bevallen van een prachtige zoon. Ik ben 9 december ingeleid en mijn ex was er ook, hij kwam me ophalen zodat we naar het ziekenhuis konden. 10 december ben ik bevallen. En ben tot zondag in het ziekenhuis gebleven. Hij bleef alle dagen bij me. Donderdagavond zaten we in mijn kraamsuite (prachtig uitzicht vanuit het ziekenhuis, bijna romantisch). We besloten een film te kijken vanaf zijn laptop, ik vroeg hem of ik op zijn schoot mocht zitten, eerst deed hij er moeilijk over, maar daarna mocht het... hij zei dat ik me moest gedragen.... heb ik ook gedaan, zat al met weeen die nog uit te houden waren. Ik vond het zo fijn om op zijn borst te liggen, het voelde weer eens vertrouwd... maar hij raakte me niet aan, omhelsde me niet, helemaal niets. Tja, hij houdt ook niet meer van me. Tijdens mijn bevalling was hij wel bij me en pfffte hij met me mee... toen ik eindelijk mocht persen en ons kindje werd geboren zag ik tranen in zijn ogen... dit vertelde hij me ook later... Mijn kindje is 1 dag opgenomen geweest en al die tijd bleef hij bij hem... wat erg prettig aanvoelde, ik was overigens te zwak om bij mijn kindje te zijn bovendien had ik 5 hechtingen die pijn deden. Zaterdag mocht mn kindje eindelijk weer ons.. Hij zorgde zo goed voor hem... hij deed het zelfs beter dan dat ik deed... In die dagen heb ik me weer gehecht aan hem... Zondag mochten we naar huis. toen was hij weg na een poos. wat heb ik me toen zo ellendig gevoeld. Heb dagen lang gehuild omdat ik het zo moeilijk vind om er alleen voor te staan. Stom genoeg heb ik hem weer gevraagd of hij me geen kans wilde geven... hij reageerde niet eens... Ik heb in de kraamweek me zo rot gevoeld.... terwijl ik mijn kindje voede huilde ik miljoenen tranen omdat ik hem zo mis. Omdat ik zo bij hem wil zijn en samen voor ons kindje wil zorgen.. maar het ziet er nooit meer in... Vrijdag was hij hier heel de dag en toen zei hij weer dat hij bij zijn standpunt bleef, en dat er niet in zit een relatie met me.... Het doet me zoveel pijn. Nu ik bevallen ben valt het zoveel zwaarder... Mijn liefde voor hem is nog zoveel. Ik voel me zo ongelukkig... En keer op keer als hij hier is en zo goed met zijn zoon omgaat moet ik huilen in zijn bijzijn omdat het me zoveel doet,, onze breuk.... 8 maanden later en het voelt net of het gisteren was dat hij het uitmaakte. Ik voel me zo alleen... Wat moet ik doen toch om hem te vergeten? hij leeft zijn leven en is gelukkig... en ik voel me iedere dag ellendig. Deze week komen zoveel herinneringen van het verleden steeds in mijn gedachten en die maken dat ik me zoveel verdrietiger voel. Terwijl dit de tijd had moeten zijn... Mijn kraamtijd. ik kan het niet meer... mijn hele wereld stoort in lijk het. Waarom blijf ik plakken aan het verleden en kan ik niet verder....
zo herkenbaar wel ! Het enige wat ik kan zeggen is dat de tijd de wonden heelt en dat eigenlijk nu pas het verwerken gaat beginnen, je nieuwe leven hele tijd heb je uitgekeken naar je kind en dat is er nu, dus het wachten en toeleven naar is voorbij en juist dan breekt het allemaal op. hormonen, verdriet, alleen zijn. vergeet niet... je bent niet alleen maar samen met je kindje die je zo hard nodig heeft. ga je richten op je kleine. het verdriet zal niet ineens over zijn. Mij lukte het ook pas na een lange tijd, maar er komt een moment dat het je zal lukken eerst ontkennen, verdriet dan boosheid en dan pas komt de acceptatie. probeer toch te genieten van je kind hoor !!jij en je kleine zijn het belangrijkste.
Dat gevoel heb ik nu dus ook... het verdriet begint nu pas echt. Natuurlijk zijn mijn kindje en ik samen... Maar het voelt niet compleet... Op het forum zwangerschap waar ik regelmatig ben zie ik al die leuke verhalen waar ze het hebben over hun mannen.. en dan mis ik het des te meer... Ik wou dat ik ook in de wij vorm kon praten en niet in de ik vorm. Ik weet niet wanneer ik het ga accepteren... het lijkt erop dat ik er nog lang niet vanaf ben.... Deze kerst zou onze eerste kerst zijn samen (hij is elke kerst bij zijn fam in Groningen en ik bij mijn fam)... en hoe dichter we bij de datum komen hoe verdrietiger ik me voel.... we hadden nu met zn drieen kerst kunnen vieren... maar nee.... het had niet zo mogen gaan.
hey meis, ik weet precies hoe je je voelt.. precies!! ik weet hoe zwaar en moeilijk t nu voor je is, maar zet door meissie. Voor cristiano, hij voelt je verdriet en spanningen. Ik heb op een bepaald moment de knop omgezet. Maar ik zit nu weer in hetzelfde schuitje..nou ja, ik zit in mijn boosheid. Heeft ie zelf gedaan, ik ben nu echt heeeel kwaad. En weet je.. t lucht op. Tuurlijk mis ik hem nog steeds, hou ik van hem.. maar minder. Zoals mamametzoon zegt tijd heelt alle wonden. En we zijn er nog lange niet, kan nog wel een jaar duren dit verdriet, maar t zal echt slijten. Wij zullen altijd geconfronteerd worden met onze exen, vanwege de kindjes. Maar kom op, wij zijn sterk! sterkte meis, nu de kraamzorg weg is zullen de muren wel op je af komen op bepaalde momenten. Wanneer je je ook maar slechter gaat voelen, of blijft hangen in de negativiteit, trek aan de bel! ik ga in het nieuwe jaar gesprekken aanvragen bij een psycholoog. ik zit in een vicieuze circel en ik wil eruit. Ik zie mijn eigen valkuilen en blinde vlekken nu niet, dus ik ga hulp zoeken. Ik wil van mijn ex af..geestelijk dan. En zoals ze bij mij op de opleiding altijd al zeiden een goede maatschappelijk werker heeft (weleens) zelf hulp gehad. Je kunt niet alles alleen. ik denk aan je! zet em op. xxx
ben het hier helemaal mee eens. eerst ontkennen, verdriet dan boosheid en dan pas komt de acceptatie. maar ook met de rest wat mammametzoon zegt. Het is heel moeilijk in het begin, bij mij was het anders omdat ik totaal niet meer van mijn ex hieldt. Maar ook ik heb veel verdriet gehad, boosheid e.d. En ook bij kwamen de muren op mij af gek werd ik er af en toe van dan moest ik er ook echt uit, uit huis e.d. Nu na 2 jaar gaat het veel beter, ik kan thuis zijn met mijn kind zonder dat we er uit moeten omdat ik binnen gek wordt. De boosheid is weg en ben ook niet meer verdrietig. Ik focus mij nu echt op de toekomst. Maar echt wat mammametzoon ook zegt: tijd heelt alle wonden en dat is echt zo alleen kan de tijd niet sneller gaan... en je moet alles verwerken nu en dat kost tijd en neem die tijd ook desnoods met prof.hulp er bij. En focus je idd op je kindje! hij heeft je nu zo nodig en kinderen voelen echt alles aan ook al duw je het nog zo hard weg. Heel veel sterkte en trouwens gefeliciteerd met je zoon!
Ik denk idd dat ik met iemand moet praten. Ik wil het ook heel graag... de verloskundige was de afgelopen weekend langs geweest en toen kon ik mijn verdriet bij haar kwijt... Zij had hetzelfde meegemaakt en weet dus ook wat ik nu voel... Het voelde zoveel beter, en ik kon weer verder... Heb sindsdien genoten van mijn kleine man, en ben daardoor wat zekerder en geduldiger... ook met hem... Probeer zoveel mogelijk niet verdrietig te zijn... Mijn ex belde gisteren.. wat voelde dat weer zo prettig... hij nam de tijd om met me te praten en vragen te stellen natuurlijk verliep ons telgesprek niet vlekkeloos..altijd weer een discussie... maar ja. heb het gevoel dat ik na die telgesprek van gisteren weer hoop heb gekregen weet echt niet waaromm zo irritant. Terwijl er geen mogelijkheid meer bestaat om samen met hem te zijn. xxx Damiana
Ik dacht dat ik die fase al voorbij was... maar ik hang nog steeds in de boosheid... En die uit ik weer teveel naar hem waardoor we niet op een normale manier met elkaar kunnen omgaan omdat ik steeds boos ben op hem... Boos om alles.... Boos omdat hij me in de steek heeft gelaten toen ik hem zo nodig had... En nu ook weer maar dan in een nieuwe fase. Hij komt en gaat... zo is het erg makkelijk...Even zijn zoon zien en daarna kan hij weer gewoon leven zoals die altijd heft geleefd. Terwijl ik hem zo nodig heb. In het weekend komt hij niet eens langs... hij komt gewoon liever onder werktijd :x zijn vrienden blijven belangrijker... OWWWWWW wat haat ik ze:x en als hij hier is dan gaat die verdomde tel constant en dan weer is het een van zijn vrienden om te weten waar hij is en of hij lang weg blijft...:x En dan blijft ie nog even hangen en van het ene moment naar de ander dan is hij weg... Ik ga hier trouwens nog iets over zeggen... word er echt moe van.
Mijn ex belde net... hij komt donderdag langs... jeetje ik verlang nu al naar die dag... echt zo stom... Maar ik ben gewoon heel de dag alleen thuis en heb zin om met iemand te kletsen.. niemand gaat de straat op met dit weer... En al mijn vriendinnen hebben geen auto... en gaan dus echt niet met het openbaar vervoer... mijn moeder werkt heel de dag door en komt eventjes thuis... en mijn broertje is logeren bij mijn tante ik zit dus echt heel de dag door alleen achter de laptop.... of kindje verzorgen.... bah vreselijk alleen zijn.
Meis meis meis ... ik heb wel met je te doen, maar kom je even een hele harde schop onder je kont geven ... Jij zit niet in je boosheid, jij zit nog helemaal in je verdriet. En je zwelgt in zelfmedelijden. Daar is niemand bij gebaat en ook je zoontje niet. Hij is de vader van je kind, en niet je partner. Dat zijn twee verschillende relaties en je moet echt even een stapje terug doen. Maak afspraken over wanneer hij komt en niet zomaar aan komen waaien. Maak afspraken over alimentatie, bezoek etc. etc. Dat brengt regelmaat en dan weet je ook waar je aan toe bent. En bescherm jezelf. Ga niet vragen om op zijn schoot te zitten om een filmpje te kijken o.i.d.. Verlaag je nou niet in die positie. Je maakt jezelf zo ontzettend kwetsbaar daarmee. En je weet dat hij niet zal reageren op jou smeekbeden. Dat is vragen om moeilijkheden. Neem afstand. Ik snap niet waarom hij opeens de boeman is als hij door de weeks komt en niet in het weekend? Omdat JIJ vind dat hij in het weekend moet komen? Waarom? Hij komt toch? Omdat jij geen duidelijke regels stelt over wat je wilt en wat beter is voor jullie zoontje, zal hij altijd zo blijven. Jij zult regels op moeten stellen, jij zal daarin leidend moeten zijn. Geef aan dat je liever hebt dat hij op een vast tijdstip komt. Doe je dit niet, kan je hem niet kwalijk nemen dat hij komt wanneer het uitkomt. Dat hebt je namelijk dan zelf aangegeven. En meis, alsjeblieft, komt uit die bubbel van zelfmedelijden!!! Sorry dat het misschien wat hard overkomt, maar zachte heelmeesters maken vaak stinkende wonden ...
auw die is hard ja ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan... ik durf niet echt te beginnen over alimentatie enzo want dan lijkt t of ik op geld uit ben... ging al zoveel zeuren over erkennen... het vervelende is hij begint er zelf niet over. Als hij komt dan brengt hij wel luiers mee en voeding voor hem. Hij heeft laatst ook 450 euro betaald voor mijn auto ik was toen nog zwanger 2 weken geleden, had autopech gehad en kon dus dat geld even niet kwijt. Ook pas geleden heeft hij de restant van de geboorte kaarten betaald in totaal was het 200 euro en ik had al 120 aanbetaald en hij heeft die 80 nog betaald.. Vind het dus moeilijk om over geld te beginnen. Daarnaast ja...ik vind het eigenlijk prettig dat hij gewoon komt ook al weet ik dat het uiteindelijk is om zijn zoontje te zien... Maar het maakt me gewoon boos dat hij in het weekend niet belt en dan ook niet langs komt... terwijl hij wel gewoon alleen met zijn vrienden bezig is. Hij vind zijn vrienden gewoon veel belangrijker dan zijn werk.. hij verlaat liever zijn werk om even snel langs te komen dan dat hij zijn vrienden verlaat om meet tijd met zijn zoon door te brengen. Daarom vind ik hem een boeman idd... Maar waarschijnlijk ook omdat ik zo een hekel heb aan zijn maten. Ik heb tips nodig hoe ik met afspraken enzo moet doen.. Ik heb het een keer bespreekbaar gemaakt op de mail .. maar zelfs toen had hij niet gereageerd... Help...
Je hoeft ook niet meteen over geld te beginnen. Begin gewoon eerst eens met afspraken omtrent bezoek en als dat werkt, ga dan eens over concrete zaken praten als alimentatie etc. Geef aan wat je wilt. Waar je wilt waar hij rekening mee houdt zoals: - Op vooraf afgesproken dagen langskomen (bv. op donderdagen en dinsdagen 's middags om 3 uur) - ik noem hier maar een zijstraat - Als hij zijn zoon vaker wil zien, zal hij dat van te voren aan moeten geven zodat jij er rekening mee kan houden - Rekening houden met zijn regelmaat ivm middagslaapjes, voeding etc. Probeer een middenweg te vinden. Je kunt eenvoudig niet van hem verwachten dat hij niet met zijn vrienden uit gaat omdat jij z'n vriendjes niet mag. Dat je ze niet mag is jouw probleem, maar dat mag je hem niet verwijten. Hij is jou nl. geen verantwoording schuldig. Als hij de volgende keer komt, zeg je gewoon iets als: "Ik wil even praten. Kunnen we duidelijke afspraken maken wat betreft bezoek e.d. zodat we een regelmaat kunnen opbouwen waar onze zoon baat bij heeft. Dan is ook duidelijk voor jou en weten we allebei waar we aan toe zijn" - of woorden van dergelijke strekking.. Ik vind persoonlijk dat hij zich best om zijn zoon bekommert, daar heb je m.i. niets te klagen Jouw "probleem" is dat hij zich niet meer om jou bekommert op de manier zoals jij dat wilt en dat is nou precies wat je niet kan krijgen. Hij heeft al op meerdere manieren je geprobeerd duidelijk te maken dat dat er niet meer in zit. Accepteer dat ook. Accepteer dat hij altijd een deel van jullie leven zal zijn, maar op een andere manier dan jij wilt, als vader van jullie kind. Mijn vader heeft daar altijd een mooie uitdrukking voor: "Als hadden komt is hebben te laat" heerlijke toilettegelwijsheid, maar de strekking is duidelijk ... je moet leven in het heden, kijken naar de toekomst en het verleden achter je laten. Dat ben je aan je zoon verschuldigd. Nogmaals, het spijt me wel als ik heel hard overkomt, maar je geluk heb je zelf in de hand, daar heb je andere niet voor nodig. Ik zal heel eerlijk zeggen dat ik best allergisch ben voor mensen die roepen "ik ben zo zielig"... en er vanuit gaan dat andere het voor ze oplossen. Daar ben je zelf verantwoordelijk voor. Natuurlijk heb je verdriet als een relatie over gaat, heb ik zelf ook vaak genoeg meegemaakt, maar op een bepaald punt moet je gewoon je schouders eronder zetten en doorgaan. Thuis gaan zitten kniezen over dingen die je niet kan krijgen wordt je alleen maar bitter van en alleen ... .. zo dat was het einde van mijn Dr. Phil relaas ..
lastig allemaal he ik kan idd naast eerder gezegd dat het tijd nodig heeft me ook alleen maar aansluiten bij wat al gezegd is: - zoek hulp . ga met iemand praten en - behoud afstand naar je ex en houd het contact met hem zakelijk en volgens afspraken. Je moet los komen van hem. Omwille van jezelf en omwille van je zoon.
ben het met je eens, maar zo pril na alles mag er best even tijd zijn voor verdriet, zelfmedelijden en heb je even de hulp nodig. Helemaal niet erg.. het is ook nogal wat he. En sommige momenten blijven dingen weer opspelen. Zo is het bij mij al ruim 2 jaar geleden dat mijn ex weg ging. Maar ook nu spelen bij mij weer even de boosheid op aangezien hij na ruim 7½ maand ineens weer voor de deur stond zonder afspraak of bellen en dan denkt dat hij alles wel weer overhoop kan gooien na dus lang te zijn weggeweest omdat het meneer allemaal even niet uitkwam. Dan denk ik ook weer even aan de leugens enz. en ben ik ook weer boos, onrustig en daardoor ook weer even verdrietig. Maar verschil met nu en de beginfase is dat ik nu geleerd heb om door te gaan en er na even over te denken het naast me neer te kunnen leggen. Maar die dingen hebben idd tijd nodig, gun jezelf tijd en vraag hulp waar nodig maar probeer wel door te gaan en iets op te bouwen en niet te blijven hangen.
Ik vind 8 maanden uit elkaar niet pril, maar dat ligt misschien aan mijn perceptie van pril (ik versta daar onder een paar weken), dus dan excuses. Ik wil alles ook niet baggataliseren voor haar, ik bedoel het ook echt goed, maar haar diepe verlangen naar haar ex laat haar dingen doen waarvan ik denk: meisje, heb jou eens respect voor jezelf, verlaag je niet tot smeken. Je maakt jezelf alleen maar belachelijk bij je ex (en zijn vriendjes, die ongetwijfeld ook het een en ander meekrijgen)" Verdriet is niet slecht, maar het is hoe je omgaat met dat verdriet. Je kunt er namelijk ook sterker van worden ...
Maar als haar liefde in die 8 maanden telkens weer gevoed wordt, er telkens weer een beetje hoop is en ze dan weer de grond in wordt gestampt en er, nog steeds trouwens, spelletjes worden gespeeld met haar, dan is het helemaal niet raar dat ze zich er nog ontzettend kut om voelt. Meis, het komt allemaal écht wel goed. Ik ben alleen bang dat het véél langer gaat duren dan bij de meiden die hun ex helemaal nooit meer zagen, zoals ikzelf, omdat je toch telkens weer met hem in aanraking komt.. Ik baal zo ontzettend voor je, ik vind het écht ontzettend naar. Maar je gaat hier écht overheen komen, ookal is het nu zo ontzettend moeilijk om dat te geloven.. Voor mij is het inmiddels ruim 2 jaar geleden dat ik mijn ex voor het laatst heb gezien, en ik kan niet ontkennen dat ik nog regelmatig aan 'm denk, maar ik mis hem absoluut niet meer en kijk nu juist positief naar hoe alles gelopen is. Het heeft zo moeten zijn. Voor jou komt die tijd ook meis! Niet nu, volgende week en waarschijnlijk ook niet volgende maand, maar de dag dat je het zo voelt komt er wel! Ik dacht eerst ook dat ik er nóóit meer uit zou komen, dat ik écht niet zonder m'n ex kom, maar kijk waar ik nu sta.. Dat kan jij ook! Ik heb het je al ontzettend vaak verteld, en je hoeft me nu niet te geloven (hoewel, eigenlijk wel ), maar het KOMT GOED! Dikke knuffel!
Ik vind het fijn om een schop onder mijn kont te krijgen. Maar ik wil even duidelijk maken dat ik mezelf niet zielig vind of medelijden heb met mezelf... zeker niet. Ik heb inderdaad nog veel verdriet en hang teveel in het verleden... ik baal gewoon enorm zoals het is gegaan.... En het kost me gewoon tijd om het te verwerken... Daarnaast zit ik niet thuis omdat ik me klote voel maar omdat ik gewoon momenteel niet weg kan met de kleine.. het is gewoon veel te koud voor hem. voor ik beviel deed ik gewoon mijn ding... maar goed nog steeds wel verdrietig op bepaalde momenten. Het ging zelfs beter met me, mijn ex en ik spraken elkaar regelmatig en dat ging gewoon goed. Het is gewoon weer een beetje terug gekomen (extreme verdriet) omdat ik het moeilijk vind om alleen mijn kindje op te voeden. Daarnaast wonen we best ver van elkaar en het is gewoon kut dat hij er niet kan zijn als ik hem nodig heb. 8 maanden is niet lang geleden... maar zeker ook niet pril. Ik ben nou eenmaal iemand die dingen niet snel verwerkt. Zeker niet als ik iemand verlies waar ik ziels veel van hou. Los van alles.. zorg ik gewoon goed voor mezelf en ben ik nog steeds mezelf... ik zie er gewoon goed uit etc. Het is niet dat mijn verdriet mezelf compleet laat verwaarlozen. Ik heb geen behoefte aan een relatie met een ander... daarvoor heb ik bindingsangst gekregen... Ik durf en wil momenteel geen relatie... Maar zeker ga ik verder met mijn zoontje... het moet maar dan zonder hem... en idd hij zal er zijn waar die kan zijn... en meer kan ik niet van hem verlangen.
Op een dag komt het inderdaad goed... het is gewoon een kwestie van tijd. Het klopt helemaal wat je zegt... iemand die je steeds ziet en waar je nog heel veel voor voelt is gewoon moeilijk te vergeten... Zeker omdat hij nog zo lief is voor me... Hij geeft me zeker geen hoop hoor dat niet... hij is erg duidelijk in wat hij zegt.. maar op de een of andere manier houd het niet tegen.. ik hou gewoon teveel van hem. ik moet zeker wel met iemand gaan praten. Ik kom hier denk niet alleen uit. liefs.
Meis, ik reageerde niet om je pesten of in de grond te trappen. Als jezelf vind dat je geen medelijden met jezelf hebt, des te beter ... alleen zo kom je niet over in je posts, zeker niet in je beginpost. Zoals bijvoorbeeld de zin die ik hierboven vet heb aangegeven. Dit komt over als: nou pfff, als het niet anders kan, dan moet het maar he ... Snap je een beetje wat ik bedoel? En dat vind ik dan echt jammer, vandaar dat ik reageer. Ik ben niet iemand die de zaken mooier maakt dan dat ze zijn (althans zoals ik het lees) daarbij ook niet zeggend dat anderen dat doen. Ik ben eerlijk en soms wellicht wat recht door zee. Je zult nu jezelf op moeten pakken. Je ex zal ALTIJD in je en jullie leven blijven. Jullie hebben een zoon, dus het is zaak dat je een manier vind waarbij je alles verwerkt. Als dat betekent dat je tegen hem moet gaan zeggen "Ik wil niet dat je lief tegen mij doet" (klinkt heel gek) dan is dat misschien nodig. Jullie moeten een manier vinden om zakelijker met elkaar om te gaan. Anders wordt het heel moeilijk om alles te verwerken, of duurt het nog langer.' Is iets wat ZIJN probleem is, niet die van jou. Niet boos worden : Waarom heb je hem nodig als ik vragen mag? Heb JIJ hem nodig of is het voor je zoontje? Ik persoonlijk denk het eerste. Begin in jezelf te geloven dat je HEM niet nodig hebt. Dat kan je best heel goed zelf ... Maar goed, als ik het fout het laat het me dan ajb weten. Ik neem een conclusie wat basis van wat ik hier lees ... misschien lees ik verkeerd. Het komt goed, dat is altijd het geval. Wanneer het goed komt heb je zelf in handen ... Ik denk dat hulp zoeken helemaal geen slecht idee is.
Ik weet dat je niet zo bedoeld zoals het soms overkomt... Ik begrijp heel goed wat je schrijft. Ik bedoel met het zinnetje dat hij best ver woont en dus er niet kan zijn als ik hem nodig heb dat als ons kindje een keer ziek is of we ergens heen moeten dat hij er niet is... of dat het even duurt voor hij er is en dat is gewoon kut. Ook als ik ergens heen moet zou ik mijn zoontje eventueel bij papa kunnen laten.. en dat gaat nu dus gewoon niet. Ik moet daarvoor gewoon 100 km afreizen en dat is gewoon niet te doen... Het gaat niet om mij maar om mijn kleine... Hij wil er voor zijn kind zijn... maar op deze manier voelt het of ik er volledig alleen voor sta.... Afstand is gewoon te groot... En hij komt toch echt niet deze kant op wonen... en ik zat ooit te overwegen om in branbant te gaan wonen maar ja, ik ken daar niemand en mijn fam wonen bijna allemaal in het westen dus voor mij ook geen optie...
Hij zal ook een duit in het zakje moeten doen hoor. Waarom kan hij niet gewoon 100 km afreizen? Waarom moet jij dat doen? Ik probeer hiermee te zeggen dat jij je in allerlei bochten loopt te wringen, je overweegt (of overwoog) zelfs om te verhuizen zodat zijn zoontje dichter bij hem zou zijn ... Als hij niet wil verhuizen, dan gaat hij de 100 km maar afleggen hoor ... kom op. Het moet van twee kanten komen. Ik denk dat je niet durft op je strepen te gaan staan en hem te vertellen wat jij wilt?