Mijn meiske is altijd verlegen geweest, moest altijd even wennen en nog steeds wel. Ik verontschuldigde haar altijd en zei dat ze verlegen was, maar nu gaat ze dat tegen mij gebruiken. Wil ze zogenaamd dingen neit meer "omdat ze verlegen is". Ja doei, denk ik dan. Ze zegt bijvoorbeeld nooit dankjewel als ze een plakje worst krijgt bij de slager, kan ik dat verwachten? zou ik kunnen zeggen, als je geen dankjewel zegt mag je ook geen plakje worst? We merken ook regelmatig als we haar wel pushen om iets te doen, dat ze het dan achteraf ook heel leuk vond. Heeft ze geen vertrouwen in ons, dat ze bepaalde dingen niet durft? Moeten we haar aan het handje nemen, of moeten we haar zelf het tempo laten bepalen? Ik ben wel erg van zelf je ontwikkeling bepalen, maar ergens moeten we misschien ook een keer gaan opvoeden. Ik vind het wel belangrijk dat ze zich sociaal kan redden, ook in volwassen gezelschap, maar dat lukt nu dus totaal niet. Ze zegt mensen niet eens gedag als er mensen op bezoek komen, of wij op bezoek gaan. Kan ik dit van haar eisen? (al zal ze het heus niet doen, wat dat betreft kan ik eisen wat ik wil...) Ben benieuwd hoe anderen hierover denken!
Ik zou denk ik toch voorzichtig wat "pushen". Met bijvoorbeeld gedag zeggen als er bezoek is. Dat ze mag kiezen of ze gedag zegt of dat ze even zwaait oid. Zou in elk geval klein beginnen en dan dat proberen uit te bouwen. Lijkt me in elk geval wel een lastig dilemma!
ik zou het zelf absoluut niet gaan eisen van een kind van 3. onze oudste is bijna 4, en zelfs daarvan eis ik het niet. we stimuleren het wel, maar als hij bij de slager een plakje worst krijgt, dan kijk ik even of hij zelf dankjewel zegt, en anders zeg ik het. bij ons werkt het heel goed door niet expliciet erop in te gaan, we praten los van de situaties waarin je dankjewel zegt, wel eens over het feit dat je soms dankjewel zegt omdat dat aardig is. zo leggen wij het hem dan ook uit, iemand geeft je iets, dat is heel aardig, dan is het aardig om dankjewel te zeggen. de jongste is 2,5 en we zijn nog nooit bezig geweest met beleefdheidsvormen. dat heeft hij feilloos opgepikt! al sinds hij 1,5 is zegt hij bij werkelijk alles keurig dankjewel, alsjeblieft, en zelfs nog graag gedaan. ik denk dat goed voorbeeld goed doet volgen. en dat 'afdwingen' van beleefdheid op deze leeftijd averechts werkt, helemaal bij verlegen kindjes. dan staan ze nog meer in het middelpunt van de belangstelling, staan ze nog meer onder druk. bovendien ga je er dan toch min of meer 'de strijd over aan', zij weten dat je iets van ze verwacht en dat jij het vervelend vind als zij niets beleefds zeggen. als je 3 bent is dat vaak weer een leuke gelegenheid om dwars te doen. waar ik dan wel weer heel 'streng' in ben, ik wil absoluut niet horen dat de oudste zelf zegt 'ik wil een plakje worst', dat vind ik niet beleefd. wanneer hij het vraagt, krijgt hij het hoe dan ook niet, al probeert de slager het soms toch nog te geven maar dat is mijn persoonlijke mening, er zijn vast moeders die er anders over denken
Je kan t wel een beetje pushen Sommige dingen doe je gewoon uit beleefdheid; Iris (2,5) moet ook dank je wel zeggen als ze iets krijgt. Meestal zegt ze dit ook, heel soms vindt ze dat echt eng en zeggen we t samen. Bezoek moet ze ook gedag zeggen als ze weggaat; ze mag zelf kiezen of ze een kusje geeft, een handje geeft, of gedag zwaait (zo heeft ze toch nog een keuze )
ja gedag zwaaien als bezoek weggaat is ook geen probleem, dan is de verlegenheid weg. Het lijkt wel of ze blokkeert als er iets van haar verwacht wordt. Toen ik jarig was bijvoorbeeld, wilde ze ook niet gefeliciteerd zeggen, of lang zal ze leven zingen, terwijl ze dat heel vaak speelt als wij niet jarig zijn...
Heel herkenbaar, ik heb ook zo mannetje rondlopen, ook 3 jaar. Super verlegen, maar als hij eenmaal gewend is, dan gaat het wel, tot dat wij wat verlangen. Gedag zeggen is vaak moeilijk, maar ik geef hem een keuze, dag zeggen of zwaaien, en dan zwaait hij vaak wel. Of bij een iets krijgen, zeg ik altijd wel van, wat zeg je dan (want hij weet het zeker wel) en dan zegt hij altijd nee. Maar ik weet bij hem, als ik verder niet dwing dan dat, dat hij het ineens dan zegt Dit was ook bij het ov, hij wilde dan de strippenkaart geven, en dan moet hij zeggen, goeienmorgne, 1 zonde graag Van de week zei hij het spontaan, hij zei het nog wel onzeker, maar het begin was er. Mijn menig is dus, een lichte duw in de goeie richting, en de rest komt vanzelf.
Mijn dochter is eigenlijk niet verlegen en als ze het soms wel is, dan vind ik het ook wel lief. Ik vind dat ze wel dank je wel moet zeggen als ze iets krijgt (hoort bij de beleefdheidsvormen vind ik). Ze zegt het ook al vanaf dat ze kan praten het netjes zelf. Voor een deel komt het ook op me over als niet verlegen, maar koppig gedrag, ze weet dat jij (eigenlijk) wilt dat ze hoi zegt tegen de visite en dat ze er daarom geen zin in heeft, zou dat niet mee kunnen spelen?
Ik heb een gevoelige dochter die zich ook absoluut niet laat dwingen. Ik dwing haar ook niet om dingen te doen ze niet wil (zoals kusjes geven, op schoot zitten, handje geven enz.) Andere dingen die "moeten" (doktersbezoek, achterlaten op kdv enz.) ja daar "dwong" ik haar wel toe, door duidelijke en kort te vertelen wat ik van haar verwacht. Over dat dank je wel zeggen ging ik later met haar in 'gesprek" over waarom het hoort dat je dank je wel zegt als je iets krijgt, ook het handje geven enz. Op het moment zelf geef ik er niet te veel aandacht aan. En nu ze 5 is doet ze een heleboel dingen wel, en uit zich zelf Neemt zelfs heel keurig de telefoon op, zegt keurig u tegen oudere mensen, zegt dank u wel als ze iets krijgt enz. Kort samengevat, ik denk dat dwingen niet werkt, maar later uitleggen waarom jij vind dat dingen zo horen, wel. en compliment geven als ze het wel doen.
Mijn dochter doet hetzelfde. Ze kan keurig 'dankjewel' zeggen, liedjes zingen, gefeliciteerd zeggen etc. Maar als het 'moet', wordt ze verlegen. Ik besteed er eigenlijk weinig aandacht aan. Wil ze niet? Dan niet. Komt vanzelf wel een keer.
Ik ben voornamelijk voor stimuleren, niet dwingen. Dat geldt naar mijn idee echter niet voor 'dank je wel' zeggen als ze iets krijgen, dat móet van mij echt. Willen ze geen dank je wel zeggen, krijgen ze gewoon de volgende ker niks. Ik vind het heel onbeleefd als ze wel iets willen krijgen van een ander maar daar niet voor bedanken. Niet netjes tegenover diegene die iets geeft zeg maar. Maar das puur m'n persoonlijke visie hoor
Ik en jij hebben over het onderwerp 'zelf ontwikkelen' wel eens een vriendelijke discussie gehad. Mijn interesse gaat enorm uit naar dit onderwerp (leiding nemen van ouders o.a.). Ik ben groot voorstander van een kind zich laten ontwikkelen vanaf 'de schoot' van mama (papa) en onder leiding van mama (papa). Ik ben er van overtuigd dat kinderen die zichzelf 'mogen' ontwikkelen de wereld als te groot ervaren. Mijn inziens heeft een kind de directe leiding nodig van zijn ouders om zo te ervaren wat veilig is en wat niet. Een kind wat zelf mag/moet ervaren wat hij wil leren en wat niet kan zich verloren voelen in de grote wereld. Verlegenheid kan daar een symptoom van zijn (hoewel het ook deels vanuit het kind zelf kan komen). Ik denk zeker dat grenzen stellen en leiding nemen van jullie kant kan helpen. Zo kan ze ervaren dat ze op jullie kan vertrouwen doordat jullie haar laten zien dat jullie goed weten wat wel en niet goed voor haar is. Het is 'gezond' dat een kind vanuit die positie steeds een klein beetje meer vrijheid krijgt. Het kan even duren voordat een kind 'reageert' op zo'n omschakeling.
Persoonlijk ben ik niet zo'n voorstander van straffen (ik straf eigenlijk alleen als mijn kind echt stout is, bijvoorbeeld zijn zusje omver duwen omdat ze met hem wil spelen). Leiding nemen en straffen vind ik twee verschillende dingen. Ik wil niet in een machtspelletje terecht komen met mijn kind. Als ik merk dat mijn kind geen dankjewel zegt bij de slager zeg ik het een soort van in zijn plaats. 'Dank u wel meneer, voor mijn lekkere plakje worst!' Beetje speels, als goede voorbeeld. Werkt tot nu toe supergoed.
Ik geef het goede voorbeeld wat hij meestal wel overneemt en gebruik de beleefdheidsregels ook in ons spel (als hij een "kopje thee" komt brengen oefenen we alsjeblieft en dankjewel etc). Verlegen is mijn mannetje niet vaak dus daarvan weet ik niet zo veel Hij is trouwens 2.5 (ik moet hem wel vaak nog herinneren aan dank je wel zeggen hoor)
Mijn dochter wordt in maart 3. Wij proberen het goeie voorbeeld te geven en vaak wordt dat door haar overgenomen. Dus hand voor de mond met hoesten, dankjewel etc zeggen doet ze meestal wel.Als ze er zin in heeft 8) Als ze geen zin heeft om gedag te zeggen etc ga ik haar zeker niet dwingen. Ik vind drammen en dwingen namelijk ook niet beleefd.
Ben het met je eens. Maar Nathan is absoluut niet verlegen, dat is dan sowieso anders. Hij moet dank je wel zeggen, anders mag hij het terug geven. Jammer dan. Hij zegt het nu altijd uit zichzelf, maar in het begin zeiden we ' En wat zeg je dan? ' Dat werkte prima.
ik vindt dat je van een kind van 3 wel magverwachten dat ze dank je wel zegt. heeft ook met beleefdheid te maken. En gedag zeggen of even zwaaien vind ik ook wel kunnen. Jong geleerd is oud gedaan. En ik denk dat als je niet verwacht dat ze dank je wel zegt bevestig je ook dat het eng is, en reden is om verlegen te zijn.
mijn zoontje was ook altijd verlegen. nu hebben we "afgesproken" dat hij dankjewel moet zeggen als hij een kado krijgt. en als hij dus iets kreeg voor kerst en zijn verjaardag dan zei ik: "wat zeg je ook alweer alsw je iets krijgt" en dan zegt hij extreem zachtjes dankjewel. maar soms als het druk is heeft hij geen zin en dan hoeft het ook niet hoor. maar ik vraag me ook weleens af op welke leeftijd het dan wel "verplicht"is want als hij het nog steeds niet doet als hij 10 is is het toch wel onbeleefd. misschien over een paar jaar dan?
Hier word er ook dank je wel gezegd en anders gaat het ook terug naar de eigenaar! Ze word in maart 4 en ik vind dat ze dan best dank je wel kan zeggen maar ik geloof dat ik in vergelijk met andere moeders erg streng ben in sommige dingen............maar het helpt wel liefs Es
Onze dochters zeggen geen dank je wel,en geven ook geen handje als mensen hun hand reiken.Vind niet dat het echt onbeleefd is.Kan het niet verwachten van meiden die verlegen zijn.Ze gaan het vaneigens doen denk ik dan maar.Ik zeg dan altijd dank je wel voor ze.Ik heb ze uitgelegd dat het leuk is als ze dank je wel zeggen,en ja,soms zeggen ze het dan ook. Onze meiden zijn verder altijd erg beleefd,alleen niet als ze verlegen zijn.
Ik zie het niet als straffen eigenlijk. En nu moet ik zeggen dat het nog nooit is voorgekomen bij ons. Want ze zeggen hier altijd 'dank je wel' (al moet ik ze daar soms aan herinneren). Maar ik maak ook wel eens kinderen mee die dat heel bewust niet zeggen, en dan heeft het niets met verlegenheid te maken. Op zo'n moment vind ik dat ze best mogen leren dat iets krijgen niet altijd vanzelfsprekend is.