Kinderen krijgen is vaak een recht, maar de rekening hiervan klakkeloos doorsturen naar de maatschappij vind ik een lastige... Alleen als je voor wie echt niet kan werken draag ik heel graag bijna de helft van mijn salaris af (ja ik weet dat hier ook andere zaken van betaald worden) Zij kunnen niet genoeg ondersteund worden.misbruik daarentegen wordt ik echt pissig van want eenpaar honderd euro in de maand kan iedereen goed gebruiken. Dit is een algemene opmerking niet gericht op iemand/ situatie. Die is voor iedereen anders. Wie de schoen past...
Absoluut, want ook kinderen hebben heel veel rechten. Maar ik geloof niet dat het hebben van wel of geen verantwoordelijkheid iets te maken heeft met het krijgen van een uitkering omdat je niet of niet meer (volledig) kunt werken. (waar het dus eerder om ging)
ik heb zelf ook een wajong uitkering en ik ben er niet trots op. maar ik heb het wel geaccepteerd. omdat ik meervoudig gehandicapt ben lukt het me niet om te gaan werken. ik kan onder andere niet lang in een houding zitten. ik heb meerdere (rol)stoelen waarmee ik vaak per dag afwissel. ook ik heb erg last van vooroordelen. aangezien ik soms een paar stappen kan lopen, de andere dag zit ik de gehele dag in een rolstoel omdat het niet anders kan. en heb ook dagen dat ik vrijwel niks kan dan moet ik letterlijk door mijn vriend naar de wc geholpen worden enzo, maar dat zien de meeste mensen niet. die zien alleen de goede dagen. toen ik 16 was, was ik nogal eigenwijs en ik moest en zal gaan werken. ik heb het net een dag uitgehouden en vervolgens een week op bed gelegen. ik heb wel me havo diploma kunnen halen. heb ook 2 keer een hbo opleiding geprobeerd maar omdat ik toch te vaak afwezig ben heb ik hiermee moeten stoppen helaas. we zijn nu in verwachting van ons eerste kindje en we zijn daar erg blij mee. ik vind persoonlijk niet dat je geen kindjes mag krijgen omdat je een uitkering ontvangt. gezinnen waarin beide ouders een baan hebben, hebben ook geen zekerheid. je kan ook je baan verliezen of een ongeluk krijgen waardoor je je baan niet meer kan uitvoeren. de zorg van ons kindje gaan we ook zeker niet uitbesteden. als ik een erg slechte dag heb dan zorgt mijn vriend voor het kindje. aangezien hij veel thuis kan werken is dit goed mogelijk. ook leert het kindje goed omgaan met de handicap van de ouder. aangezien ze niet beter weten. zelfs me nichtje past zich geheel aan als ik op haar pas. (ze is net 3). het zal best zwaar zijn maar dat is ook zo bij gezinnen waarvan beide ouders werken denk ik.
Mijns inziens is het 'recht' hebben op een kind als je uitkeringsgerechtigd bent hier door sommigen onder ons zo zwart/wit neergezet. Veelal kunnen mensen met een Wajonguitkering zich fysiek en/of mentaal niet redden in het dagelijks leven en hierdoor logischerwijs ook hinder ondervinden tijdens het werk. Zo zouden veel van hen overdag bij moeten slapen, continu naar een dergelijke therapie of behandeling moeten, de ene dag wel kunnen werken en de ander juist niet, snel vatbaar zijn voor dergelijke virussen en infecties, etc. Maar wil dat zeggen dat men door bovengenoemde factoren geen kind(eren) kan opvoeden? Nee, mijns inziens niet. Zij kunnen gewoon mee slapen in de uren dat de kleine slaapt en zodra deze ouder is en naar school gaat in die uren slapen. Dagen waarop het minder gaat gewoon wat rustiger aan doen en lekker boekjes lezen, rustig spelen, liedjes zingen en nee dat vinden de meeste kinderen doorgaans geen enkel probleem hoor. Op tijden dat men naar een dergelijke therapie of behandeling moet is er vast een papa of oppas beschikbaar. Zo zijn er voor in huis ook zoveel aanpassingsmogelijkheden en handige manieren op de opvoeding fysiek makkelijker te maken. Juist voor arbeidsongeschikten (100%) kan het hebben van een kind een doel in het leven zijn waardoor deze mensen niet elke dag naar vier muren zitten te staren en veelal alleen hun ziekte hebben om over na te denken. Juist door het krijgen van een kind kunnen deze mensen (weer) een beetje meedraaien in de maatschappij daar hun sociale omgeving vaak al is gekrompen door dergelijke ziekte/aandoening/ nare jeugd etc. Ook financieel hoeft dit naar mijn inzichten geen problemen op te leveren. Veelal heeft men gewoon een partner welke wel arbeidsgeschikt is en inkomen genereert. Mocht deze partner onder de inkomensgrens vallen ook dan heeft een Wajonger met kind recht op een aanvullende toeslag om in ieder geval in de primaire behoeften te voorzien. Dergelijke toeslagen kunnen ook twee arbeidsgeschikten krijgen dus is het mijns inziens nogal een boosdoener dat men met het verhaal over 'mijn' centen aan komt zetten. Ik denk dat we met zijn allen blij mogen zijn dat er dergelijke uitkeringen bestaan waardoor men doorgaans in nare situaties in zijn/haar primaire behoeften wordt voorzien. Ook iemand wie al werkzaam is en dus arbeidsgeschikt kan arbeidsongeschikt worden als hij/zij door een ziekte geteisterd wordt, een ongeluk krijgt etc. Of wellicht zijn of haar baan verliezen. In al deze gevallen is men doorgaans genoodzaakt terug te vallen op een uitkering. En wat betreft de screening? Ja, er zullen vast minder oplettende artsen tussen zitten maar mijns inziens is dit zo ontzettend nihil. Als men zich bij het uwv aan de procedures houdt dan worden er papieren opgevraagd bij doktoren en ziekenhuizen. Is men al in dienst geweest worden er ook papieren opgevraagd bij de arbo-arts. Deze papieren betreffen feitelijke aandoeningen waarvan de arts van het uwv n.a.v. een gesprek en eventueel aanvullend onderzoek van de betrokkene moet gaan kijken of deze in zekere mate of helemaal arbeidsongeschikt is.
Dat is echt heel naar.. Iemand die graag wilt, maar door het UWV bijna onmogelijk gemaakt... pfff hoe krom is 't soms..
De discussie is zo oud als de verzorgingsstaat he? Ik werk met uitkeringsgerechtigden (waaronder WAJONG'ers) en mijn ervaring is dat het merendeel: - een 'goede' reden (want ja.. wat is goed?) heeft waardoor ze in de uitkering zijn gekomen - daar heel graag uit willen -inderdaad jaren kunnen solliciteren zonder te worden aangenomen... Thuiszitten en afwijzingen krijgen doet namelijk zoveel met je zelfvertrouwen (vernietigt het bij veel mensen) dat veel van mijn clienten heel faalangstig zijn geworden. Type: 'als ik niets doe, doe ik ook niets fout'. En dat merkt een werkgever als ze op gesprek moeten komen... Helaas, voor jou 10 anderen (zeker in deze markt) die wel overtuigd zijn van hun eigen kunnen en dus minder begeleiding nodig hebben. Natuurlijk heb je er altijd mensen bij die misbruik maken van de situatie. Maar werkende meiden...gewetensvraag: hebben we ook niet allemaal een collega die de kantjes eraf loopt / eerder naar huis gaat/ de hele dag zit te internetten? Die maakt toch ook misbruik van zijn salaris?? Vreemd dat we daar nooit iets over horen... en van de uitkeringsgerechtigden wel 8) En ja, het is al meer gezegd... als je pas aan kinderen zou 'mogen' beginnen (als het je gegeven is) als er sprake is van financiele zekerheid, wordt nageslachts iets voor de elite!! Je moet het wel heel goed voor elkaar hebben om alles wat er zou kunnen gebeuren (overlijden partner, zelf arbeidsongeschikt raken, baanverlies en lange werkloosheid) allemaal zonder enige steun van de staat op te vangen!! Mijn partner is ook volledig arbeidsongeschikt en door zijn kleine uitkering kunnen we een auto rijden en af en toe iets leuks doen. Beter worden gaat hij niet meer, dus wachten tot de situatie verandert is geen optie... hadden we beter helemaal niet moete proberen zwanger te raken???
moest ff reageren ik heb ook een wajong heb een spierziekte en heb nu een zoontje van 1 en het gaat zo goed je vind je weg er wel in de zorg voor je kindje...en geloof me iedereen krijgt respect voor je en je kindje leert zeker met jouw handicap om te gaan die van mij is het vanaf het begin aan gewend en dat gaat echt super
Nou...da's idd een andere discussie zoals iemand anders al zei. De mannen die 20 vrouwen mogen hebben, groepsverkrachtingen, vrouwen die al jong worden uitgehuwelijkt, vrouwen die puur worden gezien als wandelende baarmoeders, dat zijn voor mij genoeg redenen om de meerderheid van de mannen in ontwikkelingslanden te castreren. Ik wil niet zeggen dat er in de toekomst nooit wat zal gebeuren waardoor ik of mijn vriend een uitkering zou moeten ontvangen, maar ik blijf bij mijn mening dat ik nooit aan kinderen zou zijn begonnen als ik op dat moment niet de financiële middelen bezat om mijn wens te kunnen bekostigen. Dat mag je vinden. Ik heb het echter niet zo bedoeld, ik zei dat ik het niet zou doen als ik in een positie zat waarbij ik van een uitkering moest leven, of het nou een wajong is of iets anders. Als de uitkeringen stop worden gezet en het je enige bron van inkomsten is, heb je geen poot om op te staan. Als je je baan verliest, dan heb je nog de mogelijkheid om een andere baan te vinden. Je verdraait mijn woorden een beetje, of je vat ze op een andere manier op dan dat ik bedoeld heb. Ik zou het zelf namelijk niet doen, kinderen krijgen als ik van een uitkering afhankelijk ben, omdat ik dat onverantwoordelijk vind van mijzelf. @Athina: Ik weet niet wat je wilt bereiken met je fragment uit een conferentie. Jij bent van mening dat kinderen krijgen een recht is, ik ben van mening dat het geen recht is maar een keuze, that's it. Het is in ieder geval een oerinstinct, net als alle andere dieren willen we ons voortplanten. Echter in de dierenwereld gaat het puur om overleven, in onze wereld gaat het er wat beschaafder aan toe
Maar stel je heb een wajong uitkering. En er zitten dagen bij dat je je goed voelt. ZOu het dan geen optie zijn om vrijwilligers werk te doen? Zo ben je onder mensen en doe je wat voor de maatschappij. En toch ben je vrij om te komen of om thuis te blijven wanneer het niet gaat. Weet uiteraard dat dit niet op iedereen van toepassing is.....
ZOu ik heel graag willen, al is het tegenwoordig niet zo dat vrijwillig ook vrijwillig is. Het houd in dat je dan alsnog verplichtingen hebt, en er ook het een en ander van je verwacht wordt en op je wordt gerekend. Laat ik dan net een slechte periode hebben waardoor ik dit moet verzaken.... Natuurlijk is dit ook logisch maar vrijwilligers werk is dus niet altijd ook maar vrijwillig Nu werk ik dan ook nog 20 uur.
Wat mij betreft hang het ''recht'' op kinderen ook af van diverse factoren. Ik vind het belang van het kind voor de behoefte van ouders gaan. Zeker bij psychische/verstandelijke problematiek/handicaps zet ik mijn vraagtekens bij een kinderwens. Met name bij deze probleemgebieden vraag ik me af of het kind voldoende stabilteit en liefde krijgt. Een ouder met een moeilijke jeugd moet dit, in mijn ogen, eerst goed verwerken voor hij/zij aan kinderen begint. Mishandeling, misbruik komt het meeste voor bij mensen die zelf ook mishandeld zijn. Echter om te zeggen dat iemand met een uitkering geen kinderen moet krijgen vind ik wel erg ver gaan. Zoals ik hierboven zei, hangt het er wat mij betreft vanaf waarom iemand arbeidsongeschikt is en of dit ook invloed heeft op zijn/haar ouderschapskwaliteiten. Ikzelf ben (onzichtbaar) lichamelijk gehandicapt, afgestudeerd HBO-er en heb een man met een fulltime baan. Ik heb na mijn afstuderen ook een tijdje gewerkt, maar op dit moment is werken voor mij onhaalbaar i.v.m. hartproblemen en bekkeninstabilteit (leuk hoor, zwanger zijn ). Na mijn zwangerschap ben ik echter van plan om weer aan het werk te gaan. Fulltime werken gaat helaas nooit mogelijk zijn, omdat ik na +/- 5 uur werken kapot ben. Had ik, in mijn situatie, dan maar niet zwanger moeten worden? Sorry, maar dat gaat er bij mij niet in. Ik kan mijn kind meer bieden dan veel gezonde andere moeders kunnen. Wel ben ik het ermee eens dat een Wajong (of andere uitkering) niet iets is om trots op te zijn en het een situatie is waar je je uiterste best voor moet doen om uit te komen. Het moet nooit iets zijn wat 'wel lekker makkelijk' is. Zoals ik al eerder schreef vind ik het een gebrek aan zelfrespect als je de Wajong wel prima vindt en niet je best doet om eruit te komen. Zoals Dr Phil zegt: If you don't have a job, your job is finding one .
grappig, de meeste mensen denken dat vrijwilligerswerk heel vrijblijvend is. Maar dat is niet zo, dan kunnen ze namelijk nooit op je rekenen en ook in vrijwilligerswerk is dat nodig.
weet je als je op de toer gaat over verantwoord of niet verantwoord, wel of niet het recht op het kind. Wel of niet het belang van een kind voor het belang van de ouders laten gaan ect. Moet je jezelf dan uberhaubt niet gaan afvragen of het willen krijgen van een kind egoistisch is? Kijk eens in wat voor een wereld we leven. Het werdt al genoemd, vol met groepsverkrachtingen en andere ellende. Als je het toch zo wil gaan benaderen over verantwoord, is het willen krijgen van een kind toch in ieder geval omdat je een eigen verlangen hebt wat je wil vervullen. Als je dan verantwoord wil zijn, moet je ze helemaal niet krijgen. Je vult een egoistische behoefte op en zet het vervolgens neer in een wereld vol met mensen die liegen, bedriegen, moorden, verkrachten, natuurrampen, hongersnood, verdriet, dood. Ieder kan het lijstje voor zichzelf wel aanvullen. Ik vind het heel erg ver gaan hoe er gedacht wordt, maar dat wist ik al jaren. Voor mij dus dé reden om mijn eigen plan te trekken, want een ander doet het ook. We staan nou eenmaal allemaal verschillend in het leven en dat zal ook zo blijven.
Nee daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Maar ik weet zeker dat toen mijn oma nog leefde ze het heel fijn had gevonden als er af en toe eens iemand een boekje voor kwam lezen of een spelletje kwam doen. En dat hoeft echt niet elke week de zelfde dag te zijn. Tja, voor sommige ouderen wel, maar er is een groep die blij is met elk praatje of een uurtje aandacht. Die echt gen familie meer hebben of waar niemand langs komt. Ik heb ze elke week weer zien zitten, in hun eentje... Als je een uitkering krijgt en je kan een kindje opvoeden dan kan je ook wel 1 keer in de week een paar uurtjes iemand anders blij maken. Al is het maar twee uurtjes. Iets terug doen voor de maatschappij... Wat vooroordelen betreft een uitkering: ik denk dat de grote groep het verpest voor mensen die het echt nodig hebben. Nederland is een schitterend land op maatschappelijk vlak. Ik vind het ook prima om belasting hiervoor te betalen. Als je zelf in zo'n een situatie terecht komt is het fijn om te weten dat er een vangnet is. Maar dan wel voor diegene die het echt nodig hebben. En helaas gebeurt het maar al te vaak dat mensen die er geen recht op hebben een uitkering krijgen. En als je dat maar genoeg om je heen ziet dan krijg je daar wel een beetje vooroordelen van...
Denk je dat die wie je ziet, dat dat de grote groep is? Ik vraag me dat eigenlijk af. Degene die het ook hebben, maar wel werken, studeren of gewoon amper de deur uit komen, die hoor je namelijk niet. Het enige wat je ziet zijn de hangende mensen aan een lantaarnpaal die vrouwtjes na fluisteren, maar volgens mij vallen die meestal wel in een andere uitkeringsgroep. Ik snap dat je het zo ziet (en ik vind dat ook wel een beetje), maar er hangt hier wel meer van af. Meestal is een vrijwilligerssysteem in een verzorgingstehuis zo opgezet dat een vrijwilliger een x aantal taken heeft. Er is ook iemand die het toezicht/de verantwoordelijkheid heeft over de vrijwilligers en hoe en wat ze doen. Wat je noemt is meestal niet iets wat mogelijk is omdat het om een 'op en af' situatie gaat waarbij je iemand 1 op 1 moet gaan inzetten. Zou jij willen dat er iemand die je niet kent bij je oma was gaan zitten, die door degene die de leiding heeft over de vrijwilligers ook amper gekend wordt? Ik zou zoiets wel een beetje eng vinden, ik vind het nu soms al eng om iemand aan een vrijwilliger mee te geven. Niet alle vrijwilligers zien er even stevig op de pootjes uit zeg maar. Opzich denk ik dat het wel zou moeten kunnen om een systeem te bedenken waarbij je mensen voor vrijwillige taken in gaat zetten op deze manier. Maar dan moet er ook iemand op gaan staan die dat zo kan en wil.
Oh dat zeg ik niet. Werk zelf in zorg en heb veel met ze te maken.En als ze zo af en toe versterking zouden krijgen daar zouden ze heel blij mee zijn. Je zou ook zelf op een instantie kunnen afstappen. Wij zouden blij zijn als er alleen maar iemand een bakje koffie met de patiënten zou doen. Liever een klein beetje hulp dan helemaal niet.
Voor mensen die het echt nodig hebben, zijn gewoon net zo normaal als de rest hoor, het is ook een "loon" . Ik ontvang momenteel een uitkering, wegens klachten is het heel moeilijk voor me om mijn werk vol te houden, maar wil toch echt wel spoedig aan de slag, dus werk alsnog wel een paar uur. Voor de mensen die er misbruik van maken, tja sorry, die mensen moeten ze de uitkering of wajong af pakken. Die mensen zijn gewoon laag bij de grond. Er moet wel in Nederland meer gekeken worden na de werkgelegenheid van wajongeren. Dat is er zo weinig. Ken wel een paar bedrijven die wajongeren hebben in dienst. Maar zijn er maar heel weinig. Dat is hetzelfde dat ze dan een wajongere vaak in de schoonmaak of in de bezorgwerk gooien, dat is veel zwaarder dan ze werk geven bijvoorbeeld op een kinderdagverblijf of een naschoolse opvang. Want daar wordt ook gewoon niet na gekeken.
Ik werk zelf ook in de zorg en daarnaast heb ik een tijd gekend dat ik als vrijwilliger werkte in een verzorgingshuis. Het is echt minder makkelijk toegangelijk dan je denkt. Vaak hebben degene die vrijwilligers aansturen ook hun handen vol. En je zet echt niet zomaar iedere harrie overal neer. Ik zou er in ieder geval niet een gerust idee bij hebben, soms afhankelijk van de doelgroep waar het om gaat. Iemand waar ik van weet die weet zn stok wel te vinden maak ik me minder druk om En dan nog iets, ik heb mee gemaakt hoe onbeschoft werkend personeel kan doen tegen vrijwilligers. Was op een PG afdeling, ik werkte toen als leerling. Daar wordt je niet vrolijk van! Als ze mij daar als vrijwilliger neer hadden gezet, had ik me omgedraaid en was nooit terug gekomen, uitkering of niet.