Hallo dames, ik zal het verhaal kort proberen te houden. Mijn opa en oma hebben een gezamelijke beste vriend, namelijk de fles. Al zo lang ik me kan herinneren zijn het stevige gezelligheidsdrinkers. Niks mis mee op zijn tijd natuurlijk. Mij maakte het allemaal vroeger ook helemaal niks uit, want voor mij waren ze de allerliefste en leukste opa en oma en andersom was ik als eerste kleinkind hun wereld. Maar naarmate de jaren verstreken veranderden mijn opa en oma van gezelligheidsdrinkers in alcoholisten. S'morgens vroeg na de koffie gingen ze gelijk over op het bier. Regelmatig kwam ik nog voor 12en langs, en zag ik ze al met een biertje op de bank zitten. Toen ik 17 was ging ik uit huis en kwam ik te wonen in een studentenwoning in dezelfde straat als mijn opa en oma. Mijn vader zag het eigenlijk helemaal niet zitten en vond me nog te jong om uit huis te gaan maar onder het motto 'opa en oma kunnen een oogje in het zeil houden' ging hij toch akkoord. Vanaf het moment dat ik op kamers ging waren de rollen omgedraaid, niet opa en oma hielden een oogje in het zeil, maar ik. De slechte levenstijl van veel drank, weinig tot niets eten, geen beweging en veel roken eiste zijn tol. Mijn oma heeft meerdere malen in het ziekenhuis gelegen, en na haar opname ging ze naar een verzorgings tehuis. Wanneer het daar goed met haar ging, mocht ze weer naar huis en begon alles weer van voor af aan. Met mijn opa ging het in de periodes dat mijn oma in het ziekenhuis of verzorgingstehuis was ook niet goed. Hij kon slecht tegen het alleen zijn en begon dus (nog) meer te drinken. Regelmatig ben ik door de buurman midden in de nacht uit bed gebeld omdat mijn opa laveloos midden in de huiskamer lag. Ook zijn er keren geweest dat mijn oma in het ziekenhuis was, en mijn opa straalbezopen op bezoek kwam. Meerdere keren heb ik ze gesmeekt om hulp te zoeken, maar dit was allemaal niet nodig want ze konden hun problemen prima zelf oplossen. Ook heb ik gevraagd om alsjeblieft te stoppen met drinken, maar dit was geen optie. Toen ik zwanger werd heb ik een huisje voor mezelf gekregen en ben ik dus verhuist. Vanaf dat moment, en eigenlijk al ver daarvoor hebben mijn opa en oma geen intresse meer voor mij, mijn broertje en zusje of voor hun eigen kinderen. Ze zitten de hele dag thuis met een biertje op de bank, en doen voor de rest vrij weinig. Toen ik bevallen ben zijn ze een maand later is op bezoek gekomen om het jonkie (hij wordt niet bij zijn naam genoemd, want dit is naar eigen zeggen veel te moeilijk) te bekijken. Mijn zoontje is hun eerste achterkleinkind maar dit doet ze niet echt veel. In een heel jaar zijn ze 1 keer op bezoek geweest en voor de rest zien ze hem alleen op verjaardagen. Nu is het zo dat mijn zoontje net 1 is geworden. Ik heb ze bewust niet op de dag zelf uitgenodigd omdat ik weet dat mijn oma niet tegen al die drukte kan. Daarom hebben we een andere datum geprikt zodat ze in alle rust langs kunnen komen voor zijn verjaardag. Maar op de verjaardag van mijn zoontje zelf heb ik helemaal NIKS van ze gehoord. Geen kaartje, zelfs geen belletje. Ik ben nu op zijn zachts gezegd behoorlijk boos. Het is hun achterkleinkind en ze hebben niet gedacht aan zijn verjaardag! Ze hebben niet de moeite genomen om mij te feliciteren met mijn zoon. Ik ben eigenlijk zo klaar met ze, en ik zit eraan te denken om hun bezoekje voor zijn verjaardag af te blazen. Dit is voor mij een soort van de druppel die de emmer doet overlopen. Wat heeft mijn zoontje aan een opa en oma die niet eens de moeite nemen om af en toe langs te komen, om te bellen op zijn verjaardag, om interesse in hem te tonen en die puur en alleen in hun eigen wereld leven? Oke, het is me dus niet gelukt om het verhaal kort te houden. Maar toch ben ik benieuwd naar jullie mening. Aan de ene kant wil ik ze dus eigenlijk echt een tijdje niet zien, in de hoop dat het tot ze door dringt dat er nog andere dingen in het leven zijn dan drank. Maar aan de andere kant ben ik bang dat ik te hard voor ze ben... Wat vinden jullie? xxx
Wat naar voor jou familie! Even antwoord geven op je vraag maar je hebt een andere datum geprikt zodat ze op de verjaardag van je zoontje kunnen komen toch?? Dan komen ze toch nog voor zijn verjaardag en feliciteren jullie dan toch??? Als bijv opa niet kan komen bij ons verwacht ik hier geen belletje want hij komt bijv volgende week... Snap je??
Je hebt toch een andere datum met ze afgesproken? Dan komen ze dan toch? Tja mochten ze dan niet komen en niks van zich laten horen zou ik er ook klaar mee zijn. Maar voor nu zou ik nog ff niet moeilijk doen... Hun denken waarschijnlijk, we gaan dan en dan heen, dan feliciteer ik ze wel als we daar zijn..
Hmm..sja, misschien denk ik daar dan anders over. Maar ik vind dat wanneer iemand jarig is je sowieso ook even een belletje of een kaartje doet op die persoon zijn verjaardag zelf. Het is een kleine moeite en niet meer dan normaal naar mijn mening. En helemaal bij zoiets bijzonders als een 1e verjaardag had ik zeker gebeld..
Om heel eerlijk te zijn ben ik zelf niet eens zo attent dus verwacht het ook niet van een ander... Misschien dachten jou grootouders dat je het te druk had en feliciteren kan ook achter af.... Ik denk ook niet dat je nog van je grootouders kan verwachten dat ze gaan stoppen met de drank (ik weet niet hoe oud ze zijn?) Die mensen zien het leven anders dan jij..Die lopen tegen het einde aan zeg maar en hebben niet echt een rede om nog te stoppen (zo zie ik het) wat natuurlijk niet rechtigt dat ze het zo bond maken! Iig erg jammer voor jou en je familie!
Bah, moeilijk om te zien dat degenen waarvan je houdt, zich zo in de verdommenis helpen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik behoorlijk pissig zou zijn als ik niet eens een belletje of kaartje zou ontvangen voor de eerste verjaardag voor mijn kindje. Tuurlijk zullen ze wel feliciteren als ze komen, so what? Een telefoontje op de echte verjaardag is zo gepleegd en wel zo fatsoenlijk. Meid, het is moeilijk, maar je kunt ze niet helpen. Sterker nog, als jij iedere keer naar je opa gaat, na een telefoontje van de buurman, en die ligt straalbezopen in de woonkamer vergroot jij alleen maar het idee dat ze geen problemen hebben. Heel, heel veel sterkte. Ik weet hoe moeilijk het is om alcohollisten in de famillie te hebben. je mag me altijd een pb'tje sturen.
Geen ervaring mee. Maar verwacht je misschien niet teveel van mensen die niet eens fatsoenlijk voor zichzelf kunnen zorgen?
Ik weet hoe jij je voelt want ik had de 'zelfde' oma en opa. Het is heel moeilijk door het drank gebruik ze vinden de rest niet meer zo belangrijk denk ik. Mijn vader had er ook veel moeite mee ze woonden een steenworp afstand en kwamen en belden nooit ook niet met zijn verjaardag. Dat heeft geleid naar niet praten maar toen heeft mijn vader gezegd dat dat ook geen zin had. Want hij miste ze wel en is er weer heen gegaan. Kortom het is heel moeilijk maar misschien moet je ze nemen zoals ze zijn. Ze zijn al te ver heen om nog te veranderen. En hoe je het ook went of keert het contavt blijft van jou kant komen. De vraag is heb je daar zin of kan hje dat nog opbrengen?
Als je een andere afspraak hebt om langs te komen, dan hoef je toch op de dag zelf niet persee een belletje of kaartje sturen? Het is heel erg dat ze alcoholisten zijn, en weinig interesse hebben. Maar dat ze niet bellen of een kaartje sturen op de dag zelf, daar zie ik niks verkeerds in. Ze komen immers op een andere dag.
hey meis Wat vervelend...ik heb ook een familielid althans van mijn man zijn kant en geloof me een alcoholist zal altijd roepen we lossen het zelf op...die mensen zien niet indat ze hulp nodig hebben...ik heb al zo vaak gedreigd met als je niet stopt met drinken krijg je me zoon ook niet te zien...dat helpt voor 2 dagen en dan is diegene er weer vanaf....en als er weer een tegenslag in de familie zit of weet ik veel wat dan is het weer mis.....ik heb nu ook gezegd dati k er niks meer mee te maken wil hebben want het vreet aan je zo errug dat ik zelf bijna overspannen thuis zat sorry hoor maar dan kies ik voor me eigen leven en me eigen gezin..ik wil je heel veel sterkte wensen...