In mijn familie is het normaal dat iedereen er wat van zegt als 1 van de kinderen iets doet wat (bij ons) niet mag; binnen rennen, schreeuwen etc. Maar als er werkelijk inhoudelijk iets over de opvoeding gezegd 'moet' worden, doen we dat nooit in de vorm van kritiek maar door een gesprek erover aan te gaan. Zo is mijn zus met 2 jonge kindjes net gescheiden en heeft ze besloten nog een extra dag te gaan werken. De kinderen zijn toch behoorlijk van streek van de scheiding etc en wij als familie merken dat de kinderen wat meer stabiliteit en hun mama nodig hebben op dit moment. Dit proberen we dan toch wel aan te kaarten. Ikzelf probeer dan vragen te stellen op een manier zodat mijn zus erover na gaat denken. En dan is het aan haar wat ze er mee doet. Ik zal dus niet snel rechtstreeks kritiek geven over de opvoeding, omdat het zo gevoelig ligt. Maar ik vind dat je soms als buitenstaander dingen ziet, die de ouder waarschijnlijk ook al weet. Maar doordat jij het bespreekbaar maakt, valt het misschien net allemaal op zijn plaats. Als je voorzichtig bent, zonder te oordelen, moet dat toch kunnen. Bij vrienden zou ik overigens voorzichtiger zijn, maar moet zeggen dat ik ook geen vriendinnen zou zijn met iemand die heel anders over opvoeding denkt dan ik. Niet omdat ik het veroordeel maar omdat je toch bepaalde type mensen uitkiest als vrienden.
ja gewone vriendinnen doe ik het zeker niet bij. voorbeeld kind van half jaar in de wipstoel op de grond met 3 honden in huis en zelf boven zijn. tja mijn haren gaan ervan overeind staan,maar ik zal er niks van zeggen!
@ikkelies: misschien heeft die vriendin er nooit over nagedacht dat het gevaarlijk kan zijn? Is het dan niet juist goed om er voorzichtig iets van te zeggen? Niet alles is nodig om te zeggen maar dit vind ik bv wel een beetje gevaarlijk..
Ligt ook een beetje aan de situatie die zich voordoet. Bijv een kindje wat door negatief aandacht trekken dus toch aandacht krijgt maak ik wel eens een opmerking van.. zo, dus toch voor elkaar! Echt opvoedkundige zaken bemoei ik me niet mee. Vind het zelf ook iritant als ik bijv Esmee corrigeer voor iets wat ik niet wil hebben en een ander zegt.. Ach, dat kan toch best. Nee, dat bepaal IK! Mochten ze om advies vragen geef ik wel mijn mening. Meestal voel je wel aan in wat voor situatie je dingen wel of niet kunt zeggen.
Dat zou ik idd ook nooit doen; zeggen 'ach, dat kan toch best of dat kan toch geen kwaad' als de moeder zegt dat niet mag. Dan neem je de moeder gewoon niet serieus vind ik.
Vooral mijn familie heeft er een handje van! Als ik Esmee corrigeer doe ik dat omdat ze de regels die wij hebben overtreed. Vind dat zo iritant.
ach bij een hartsvriendin hoef je zoiets eigenlijk niet te vertellen omdat je vaak al om 1 golflengte zit wat heel veel dingen en de rest kan je gewoon eerlijk tegen elkaar zeggen, wat betreft de rest van de wereld (de kennissen en vrienden) heel veel mensen kunnen niet tegen een directe aanpak dus zeg ik tegenwoordig vaak maar niets, mensen kunnen niet tegen als je iets direct zegt en het is hun kind wat ze (naar mijn idee dan) verpesten dus zit ik er niet mee, zodra het mij ermee "lastig zal vallen" dus mijn kids slaan of zoiets in die trant dan bemoei ik me er wel mee. Maar nogmaals echte vriendinnen heb je dat eigenlijk nooit mee..
ze weet dat wij dit levensgevaarlijk vinden,maarja ze deden het ook met hun andere kindje maar hun gaan ook heel anders om me honden als wij.. als wij daar zijn dan loopt de hond de hele tijd achter de kids en en pikt hun eten uit hun handen enz. en hun zeggen daar niks van van, vinden het alleen grappig.. tja ik niet! dus of ze het nou leuk vinden of niet ik zeg er wel wat van.. ( in de zin van de hond roepen en hem laten merken dat ik daar niet van gedient ben)
Als ze dat weten, dan heb je er dus al eens wat over gezegd toch? Wat ik bij mezelf zou afvragen in dit geval. Mócht er nou wat ergs gebeuren door die nonchalante houding van haar, zou ík me daar dan schuldig over gaan voelen omdat ik niet genoeg m'n best heb gedaan om haar te overtuigen hoe gevaarlijk het is?
nouja echt gezegd niet echt.. maar ze weten dat wij de kids nooit alleen laten me de hond omdat we dat gevaarlijk vinden.. maar je zet me nu wel aant denken. volgends mij hebben wij er toen wel wat van gezegd, maar dan meer in de trant van vind je dat niet gevaarlijk om haar alleen te laten met de honden.. toen gaf ze als excuus dat ze maar even boven was ( wij belde namelijk net aan. en zei kwam van boven en de kleine lag dus beneden) mijn man is nogal direct dus diezegt meteen van jeetje dat is levensgevaarlijk,dat doe je toch niet! maarjah wat jij zegt over schuldig voelen. nee denk niet dat ik daar last van heb. want anders kan je je over alles wel schuldig voelen. dat is hetzelfde als mijn broer-schoonzus die laten de 2 kleintjes thuis slapen en gaan op viste met de babyfoon! ik heb gezegd dat ik dit levensgevaarlijk vind en het nooit van me leven zou doen.. hun vinden het onzin en doen het wel! dus als er nu wat gebeurd moet ik me schuldig voelen nou echt niet! hun verantwoordelijkheid! ( tuurlijk zou ik het verschrikkelijk vinden en wens het ze natuurlijk ook niet toe,maar ik zou me zeker niet schuldig voelen)
Dit lijkt mijn verhaal wel! Mijn zus en kids hebben pre-cies hetzelfde. Vind jij het niet moeilijk dan? Toen de jongens wat kleiner waren vond ik het zooooooo leuk om ze te zien, maar nu.. zo verwent, bijdehand etc. Ze zijn gewoon echt niet leuk meer, dat vind ik wel heel moeilijk en jammer. Helaas denkt iedereen er zo over bij ons thuis.
Ja ik vind het heeel erg jammer. Ik ben gek op ze hoor, maar het irriteert me heel erg. Ze zijn inderdaad zo verwend, de wereld draait om hun. En als je dan net even met iets anders bezig bent dan zorgen ze wel dat je wel naar ze moet kijken. Ik had het graag anders gezien, maar ook als ze hier zijn zonder ouders vind ik het lastig. Ik wil niet dat ze met verhalen thuis komen die hun moeder niet zal begrijpen. Mijn man is daar anders in, hier gelden onze regels en hij is behoorlijk streng en consequent. Dus nu is het al iets verbeterd als ze hier zijn, en dan merk ik dat het eigenlijk hele lieve kindjes zijn die gewoon wat meer structuur nodig hebben. Want als ze een paar keer daadwerkelijk straf hebben gehad hier (voel me net een boeman) dan zijn ze ineens veel rustiger en liever. Bij ons vind ook de hele familie het vervelend. En niemand zegt er iets van, want dat kan mijn zus niet hebben. Die is gauw gepikeerd, en vind het belachelijk als kinderen bepaalde dingen niet mogen. En schreeuwen en krijsen hoort daar bij, ook als dat betekend dat een verjaardag op die manier voor iedereen vervelend word. Ze hebben gewoon geen regels, de kinderen mogen alles. Die mogen een schaal worst en kaas gewoon van tafel pakken, en er zelf mee ergens anders gaan zitten zodat niemand meer wat krijgt Dan hangt mijn kin op de grond hoor! Jammer...
OOh maar daar zeg ik wel wat van hoor als ze in MIJN huis klieren, of als mijn kinderen in andermans huis klieren mogen anderen daar ook wat van zeggen! Natuurlijk! Ze hoeven niet de boel af te breken. Maar ik dacht dat t topic juist ging over je vriendin aanspreken op haar opvoedingswijze!
ja daar zie ik ook verschil in.. En ja over de opmerking "it take a village..." mensen staan daar zoiezo ook niet meer voor open, tegenwoordig als je naar een andermans kind kijkt word je al doodgekeken. En oma's en andere familie heeft ook lang niet zoveel invloed meer in de opvoeding e.d.
skye, het is al uitgelegd zie ik, maar ik bedoel het dus idd andersom. De reden dat ik dit vroeg aan jullie omdat ik wel vaak opmerkingen krijg van anderen dat ik te soft ben. Ik geef haar alleen gezond drinken en ik ga elke keer naar haar bedje als ze huilt. Daar kwamen ook mijn 2 voorbeelden vandaan. Ik doe het dus zelf nooit bij mensen, maar merk dat ze het wel bij mij doen. Het maakt mij eigenlijk ook niet uit, je kan (bijna) alles tegen mij zeggen.
ja ik krijg vaak commentaar dat ik te streng ben e.d. dus het is toch nooit goed moet je maar denken hihi
Ik bemoei me niet met de opvoeding van mijn vriendinnen (hun kinderen dan ). Ieder kind is ook anders, het ene kind reageert ook anders dan de ander en misschien helpt bij jou kind juist dit en bij het kind van die vriendin totaal niet. Er spelen nog zoveel andere factoren/situaties mee en als je daar zelf niet in zit, kun je daar ook niet over oordelen vind ik. (dan heb ik het niet over de boel bij je thuis op stelten zetten, maar meer de algemene opvoedmanieren, zoals laten huilen, wel/niet eten, corrigeren enz) Ik zeg bijv. wel dat ik het zus en zo doe, maar zeg nooit tegen een vriendin 'je moet dit of dat'.
Jeetje... hebben we niet toevallig dezelfde zus??? Ik zit echt met verbazing te lezen.. Ben zelf ook gek met ze hoor, maar ik zit er niet altijd op te wachten zeg maar. Soms zijn ze ook zoo druk en brutaal dat ik na een half uur al denk: GOh, gaan jullie vandaag ook nog weg offf? En dat vind ik echt jammer. Tijd geleden bleven mn 2 neefjes hier slapen, strontvervelend!!! Heb ze 2 keer gewaarschuwd, en daarna 5 minuten straf allebei op een andere plek in het huis , mond dicht en nadenken. Ze waren daarna echt zoooveel rustiger! Alsof ze het nodig hadden om éven op hun plek gezet te worden. Mijn zus lost lastig gedrag altijd op met een grapje of helemaal niet, door oneindig te blijven waarschuwen. Mn ouders maken wel eens een opmerking, van: Goh, zou je dit of dat niet eens proberen. Maar dan word ze meteen emo en doet ze tóch alles fout. Vermoeiend soms. Ik weet hoe ze reageert dus zeg er maar niks van. Maar corrigeer de jongens soms wel wanneer ze echt te ver gaan. Blijft een gevoelig punt.