Dan lees je toch niet goed denk ik. Ik heb namelijk nergens gezegd dat Wajong in z'n geheel onzin is. Ik vind Wajong (en alle andere uitkeringen ook) in die gevallen waarbij de uitkering niet voorziet in eerste levensbehoefte, omdat de partner voldoende verdient om in het levensonderhoud te voorzien, geen uitkering maar een extraatje en vind het eerlijker als de uitkering dan wordt gekoppeld aan het inkomen van de partner. Ik maak het ook niet minderwaardig, jij voelt je duidelijk minderwaardig zonder die uitkering. En je waardig voelen ligt volgens mij nog altijd niet aan het aantal euro's dat je op je rekening krijgt.
elke casus is anders dus in het algemeen een opmerking van mij: Ik verwacht dat er zeker strengere herkeuringen komen in de toekomst (heb er beroepsmatig mee te maken) en dat er meer wajongers toch aan slag zullen moeten of iets inleveren. Dat zie je nu al bij de werkenden, 80-100% WIA gekeurd te worden is echt een hele hoge uitzondering. Iemand met een vorm van bloedkanker (gaat nooit over, zeer breekbaar, 14 uur per dag slapen, en kan niet eens zelf naar buiten en 20 minuten lopen) -> 80-100, maar.... wel herkeuring over een paar maanden, want... "een hoge kans op verandering in belastbaarheid". Pff nou de artsen zeggen toch echt heel wat anders. En daar hebben ze dan jaren het schompes voor gewerkt en premies voor afgedragen. Nee ik denk dat de toekomst er minder rooskleurig uit zal zien dan sommigen hier denken. Dat zie je nu al vergeleken met 20 jaar terug (WAO), op een gegeven moment is het onbetaalbaar geworden en in de toekomst is de wekende beroepsbevolking steeds een kleiner deel van de bevolking.
Omdat hier vaak meespeelt dat iemand nooit dezelfde kansen heeft gehad als een gezond mens. En ik wil niet oordelen over allemaal andere uitkeringen en in welke mate er van hogeraf besloten is waarom dat dan weer net wel inkomensafhankelijk is. Ik heb gewoon geen idee wat precies de motivatie daarvan is. Het lijkt me alleen dat het wel degelijk redenen heeft. Dat doen ze niet zomaar. Er zullen echt mensen zijn die heel oneerlijk net ergens buiten vallen, terwijl ze er ook niets aan kunnen doen. Zo heb ik ook heel oneerlijk dankzij een ex een schuld waar ik nu al een paar jaar voor werk en dat was niet door een hypotheek trouwens. Voor alle duidelijkheid. Dezelfde ex heeft bij 2 exvrouwen meer dan 50.000 euro schuld achtergelaten, maar dat zag ik helaas niet aan zijn charmante neus. Toch zal ik of het nou eerlijk is of niet, wel netjes het zaakje af moeten handelen, klaar simpel. En voor jullie geruststelling, nee, dat gebeurd niet van een uitkering... Ik wil er mee zeggen, oplichters heb je overal, er is ook wel meer niet eerlijk in het leven, maar over het algemeen is er echt wel goed na gedacht over de vormen van uitkeringen en het hoe en waarom dingen zijn geregeld zoals ze zijn. En nu ga ik de was doen.
Je zegt ergens dat je het onzin vind dat het gebruikt kan worden voor in jou ogen extra dingen zoals een hypotheek. Nee, maar het kunnen opbouwen van een menswaardig bestaan, daar heb je wel een beetje euro's voor nodig. Ik heb het niet over overdaad, ik hou helemaal niet van overdaad en ik vind ook al snel dingen overdaad. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet alleen iets van een uitkeringsgerechtige.
Ik ben een werkende (21 jaar dienstverband) die nu ziek thuis zit. Op eigen verzoek ben ik aan het reintegreren via een reintegratiebedrijf. Over een aantal maanden word ik ook gekeurd..als het verschil tussen toekomstig loon en het huidige loon minder dan 30 % is..kan ik fluiten naar een wia uitkering en verval ik in de WW. (althans dat is mij zo verteld...) Vanwege mijn dienstjaren is dat ruim twee jaar, maar daarna is het afgelopen. Ik ga er vanuit dat ik via het reintegratiebedrijf in een andere baan rol op zeer korte termijn en dat hoop ik ook echt. Maar als dat niet het geval is en ik in het slechtse geval terug moet vallen op ww en na afloop niets meer krijg, dan krab ik wel op mijn achterhoofd na 21 jaar keihard gewerkt te hebben en al mijn premies te hebben betaald. Mijn man heeft zijn salaris...maar mijn inkomen valt buiten mijn schuld uiteindelijk weg maar ik zal nooit meer op mijn oude niveau kunnen werken. Ik ben dus zoals ik het dan maar noem "arbeidsgehandicapt" geraakt. Van 1 salaris zullen wij de hypotheek dan moeten betalen. Gelukkig kan dat makkelijk daar niet van..maar uiteindelijk is het allemaal wel heel krom.
Ik denk dat we het met zijn allen (nouja, bijna iedereen) wel eens zijn over dat Wajongers meer gestimuleerd zouden kunnen worden om aan het werk te gaan en blijven, al is het maar een paar uurtjes in de week. Wel een aantal kanttekeningen. Ik denk dat het belangrijk is hier onderscheid te maken tussen lichamelijke, psychische en geestelijke (verstandelijke) problematiek. Uit ervaring (werkervaring ) kan ik het volgende vertellen: Lichamelijk gehandicapten (dan heb ik het over rolstoelgebruikers, slechtzienden/blinden en slechthorenden/doven en bepaalde chronisch zieken) worden vaak van jongs af aan enorm beschermd en 'in de watten gelegd'. Dit was vooral vroeger zo, gelukkig wordt het steeds minder bij de huidige generatie lichamelijk gehandicapte kinderen, maar in het verleden was dit meer regel dan uitzondering. Deze kinderen (nu volwassenen) kregen te maken met weinig uitdagingen, hebben niet leren 'vechten' om iets voor elkaar te krijgen en zelfs op school (speciaal onderwijs) werd het onderste uit de kan halen (qua schoolniveau) maar zelden gedaan. Het was bijvoorbeeld heel gebruikelijk om kinderen met een normaal IQ geen eindexamen te laten doen, want ja, ze kunnen later toch niet werken, was toen de gedachte. Gelukkig is dit aan het veranderen en worden lichamelijk gehandicapten steeds meer als volwaardig beschouwd. Met bijbehorende eisen en leermogelijkheden. Je kunt je voorstellen dat een persoon in een rolstoel beter een accountant kan worden dan een (daar is hij weer ) putjesschepper. Lichamelijk werk is immers niet geschikt. Lichamelijk gehandicapten moeten dus JUIST gestimuleerd worden een hoog niveau te behalen. De maatschappij zal hopelijk ook steeds meer open gaan staan voor het aannemen van mensen met een lichamelijke handicap. Want ik ken namelijk ook Wajongers die heel graag WILLEN werken, maar door hun rolstoel gewoon tegen heel veel vooroordelen aanlopen (je bent zeker vaker ziek, je werkt zeker langzamer etc.). Ik ken een jongen (HBO-niveau) die echt 2 jaar heeft moeten solliciteren voordat hij 'beet' had. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar hoe frustrerend moet het zijn om 2 jaar door te moeten zoeken! En dat in een sector waar genoeg werk is... Of een meisje met een zware spierziekte (compleet verlamd, werd beademd en kon moeilijk praten). Universitaire studie afgerond, maar niemand neemt haar aan! Bijkomende complicerende factor is dat ze 24-uurszorg nodig heeft vanwege haar beademing etc, dus ALS ze al een baan zou vinden komt dat er ook nog bij... Over psychische problematiek kan ik niet heel veel zeggen. Maar als ik naar mijn tante kijk ('adhd' zou ze hebben, naar mijn idee heeft ze gewoon therapie nodig voor alle nare dingen die ze in haar jeugd meegemaakt heeft); die kan niet werken omdat ze steeds ruzie met haar werkgever krijgt (ligt natuurlijk nooooit aan haar, het is machtsmisbruik, etc.). Bij mensen zoals zij, als is ze mijn eigen tante, denk ik regelmatig: zij mag wel eens een schop onder haar kont hebben. Ik vind eigenlijk, maar ik moet heel voorzichtig zijn met wat ik nu zeg, er zijn ongetwijfeld uitzonderingen, maar dat een heel groot deel van de mensen met psychische problemen beter goede therapie zouden kunnen krijgen dan dat ze thuis zitten met een wajong. Dan kunnen ze weer aan het werk, beter voor de samenleving en beter voor henzelf. Op de hypotheekdiscussie ga ik maar niet meer in. Ik heb mijn mening gegeven en ben het eens met Suenne.
Dat zeg ik idd, als die uitkering idd als extra wordt gezien. Ik heb ook in een post gezet dat wanneer de uitkering 100% als basis van een uitkering wordt gebruikt, vind ik het het een ander verhaal (gevaarlijk wellicht wel omdat m.i. uitkeringen geen oneindige houdbaarheidsdatum heeft). Maar mijn punt is dat in sommige gevallen de uitkering wordt gebruikt voor een hogere hypotheek. En dat is waar het mij een beetje om gaat. Het opbouwen van een menswaardig bestaan, als je een partner hebt, dan is dat toch te doen? Of zie ik het nou echt volledig verkeerd dan?
Ik ben een wajonger zoals eerder aan gegeven. Ik werk 20 uur per week, en ontvang 45/55% wajong. Ik ben altijd alleenstaand geweest en moest zelf hiervan rondkomen. Helaas ben ik door chronische ziekte niet in staat om volledig te werken, wel geprobeerd met resultaat meer als 4 maanden in het ziekenhuis gelegen en een revalidatie erachteraan. Wajong betekend voor mij een sociaal vangnet, ik kan meedraaien in de maatschappij en toch mezelf onderhouden. Nu heb ik inmiddels een partner, en een koopwoning. Mijn partner verdiend ook niet genoeg en samen kunnen we rondkomen. Nee geen luxe leven of extra dingen maar gewoon de vaste lasten. @ Suenne super hoe je dingen verwoord, en je ons wajongers hier neerzet. Laat het gaan zou ik zeggen, sommige kun je gewoon weg niet uitleggen als men zelf nooit in een soort gelijke situatie hebben gezeten. Pas als men er zelf mee te maken heeft dan is er recht van spreken. UIteraard heeft ieder zijn mening, gebaseerd op een eigen referentie kader. Dit mag geuit worden maar of het aldan terecht of juist is Er zijn ook mensen die misbruik maken van de wajong, zij helpen dan ook de vooroordelen de wereld in. Maar nogmaals overal wordt er misbruik gemaakt door rotte appels. Het is de kunst om hier doorheen te kijken!!
Ik heb even alles bijgelezen sinds gisteren en ik vind een aantal reacties zeer kwetsend. Je betaalt in dit land premies om opgevangen te kunnen worden als je eventueel ziek wordt. Dit is helaas gebeurd en ik ben blij dat ik onafhankelijk van mijn man toch nog een inkomen heb (nogmaals; hier heb ik jarenlang premie voor afgedragen..). Wordt hier nu echt gemeend dat ik hier geen recht op zou hebben omdat mijn man een inkomen heeft en zouden we serieus ons huis moeten verkopen omdat mijn uitkering een extraatje is en we dan maar gewoon kleiner moeten gaan wonen (het inkomen van mijn man is niet voldoende om hier te kunnen blijven wonen en nee, ik woon niet in een of andere luxe villa, maar gewoon in een rijtjeshuis). Ik word hier echt verdrietig van en het lijkt wel of ik mij schuldig moet gaan voelen over het feit dat ik krijg waar ik recht op heb. Ik stap uit deze discussie, want ik ga me niet langer verdedigen en verantwoording afleggen. Ik heb potverdorie zo ontzettend veel op moeten geven en dan word ik hier een beetje in een hoekje gedrukt samen met mijn mede-zieken. Er zijn mensen die onterecht buiten de boot vallen en er zullen mensen zijn die onterecht een uitkering krijgen. Al ben ik van mening dat er heel snel over een ander geoordeeld wordt! Bij mij zie je niets aan de buitenkant, behalve als ik bij wat langere afstanden in mijn rolstoel zit, maar niemand weet hoe kapot (letterlijk) mijn lichaam aan de binnenkant is. En ik hoop ook dat niemand ooit mee hoeft te maken. Ik ben klaar in dit topic!
Ook ik ben iemand die chronisch ziek is (ik heb fybromyalgie, reuma). Zwaar lichamelijk werk kan ik niet aan. Daarom heb ik besloten om ander werk te gaan doen. Ik had mijzelf af kunnen laten keuren (gedeeltelijk), maar heb besloten dit niet te doen. Dit omdat ik niet van de staat wil leven. Plus er zijn zoveel andere mogelijkheden. Echter, een oud vriendin van mij, is te lui om te werken. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat zij administratief medewerkster kan zijn, ook part time (4 uur moet zij kunnen redden, ze kan immers ook een hele dag op school zitten toen zij nog studeerde). Toen zij nog studeerde ontving ze én WAJONG én studiefinanciering Mensen, dit kan toch niet?! WAJONG is bedoelt voor mensen die helemaal niks doen, dus ook geen school. Helaas, de overheid heeft blijkbaar een bord voor de kop. Helaas kon zij niet echt tegen de waarheid toen ik mijn visie over werk en chronisch ziek zijn meldde. Ik vertelde haar dat zij makkelijk 4 uur per dag (desnoods 3 dagen per week, ze houdt immers ook 5 dagen, volle dagen school vol) kon werken. Helaas, ik was een hoer, kwalitatief uitermate teleurstellend persoon, ik was een mongool, meest vreselijke ziekte vrouw en moest maar rotten in mijn eigen graf Plus ik werd met de dood bedreigt. Voor schelden was ze blijkbaar wel mans genoeg. Sorry, met deze mensen hoef ik niet om te gaan. Dus mijn mening over WAJONG: Ik vind dat de overheid, indien persoon gedeeltelijk is goed gekeurd, moet verplichten aan de mensen die de WAJONG krijgen, op zijn minst te solliciteren. En iedere baan aannemen waarvoor ze aangenomen (kunnen worden). Mits goede voorwaarden, werkt dat goed aansluit qua diploma van de WAJONG'er, goede controle van uitkeringsinstantie dat het bedrijf zich ook aan de regels houdt, of de WAJONG'er het lichamalijk/geestelijk nog redt. Solliciteert de WAJONG'er niet of gaat deze persoon niet werken bij het bedrijf en/of doet maar wat? Prima, geen WAJONG meer. NOOIT MEER! Ook niet indien WAJONG'er wel weer aan de voorwaarden gaat voldoen en gedeeltelijk gaat werken (in de hoop weer WAJONG uitkering te krijgen). Heel jammer voor de WAJONG'er. Studiefinanciering? Nee!!! Bij mij is één keer grens overschreden, is deur definitief dicht gegooid.
Tja dit is nou echt typisch een geval van een slechte ervaring dus alles maar over een kam scheren. Kortzichtig dus in mijn ogen, verder ook niets aan toe te voegen eigenlijk
Ik zou zeggen: Lezen... Ik ben zelf ook chronisch ziek en zou in princiepe recht hebben op WAJONG. Wil ik dit? Nee. Volgens jou ben ik kortzichtig, terwijl ik weet dat er genoeg mensen in dit landje rond lopen, waaronder ik en mijn zwager, die wél gewoon willen werken. Ik zeg enkel: Voor de mensen die niet WILLEN solliciteren/werken, daarvan mogen zij de uitkering stopzetten. Lezen heet zo iets. Meer zeg ik niet erover...
Ja, ik zie het probleem in dat opzicht van die hypotheek niet. Huur wegdragen vind ik nog veel meer geld weg gooien. Dat verdwijnd vooral in de zakken van mensen die er over het algemeen al heel warm bij zitten en het liefst zo min mogelijk doen voor hun huurders. Als iemand met een uitkering zo verstandig weet te leven dat het verantwoord is, nou, mooi toch, in ieder geval iemand die nadenkt over wat ie met het geld doet. Ik had het er net met mijn man over. Kijk, opzich baal ik gewoon van mijn eigen situatie, klaar. Dus ik kan het niet helemaal onpersoonlijk laten. In mijn geval zit ik puur op psychisch gezeik in de uitkering. Eerst was dat idd 100% en dat was nodig. Ik kan me voorstellen dat het al snel lijkt dat je een gezond lichaam hebt als het alleen tussen je oren zit, maar als je flink in de knoop zit tussen je oren, werkt het op alles door. Ik ben iemand van 178 en woog in mijn ergste periode 54 kilo (nee geen eetprobleem, maar wat anders). Je kan misschien denken, dan eet gewoon, maar ik kreeg het gewoon niet weg. Hoe je je voelt heeft een enorme weerslag op hoe je functioneerd in de maatschappij. En hoe dwarser/bozer of moeilijker iemand is, hoe lastiger om iemand te helpen. Heeft mij jaren gekost. Niet iedereen is in staat om uiteindelijk over dat stuk heen te komen en ik kan het snappen, ik snap het omdat ik weet hoe afschuwelijk alles kan lijken. Al steld dat voor iemand die gewoon functioneerd niets voor. Als je niets in je leven geleerd hebt, behalve door afkeuring en harde aanpak enz enz, waar je alleen maar kleiner van wordt, dan zie maar eens te overwinnen. Mensen denken op de werkvloer ook heel vaak dat wanneer iemand onzeker is dat ze die flink feedback moeten geven. Hoe vaak ik dat wel niet zie gebeuren. Als iemand toch al een probleem heeft, helpt de harde spiegel over het algemeen tegenovergesteld van wat je wil bereiken. Je mag het zien zoals je wil, er zijn er genoeg die het met je eens zijn. Ik ben blij dat ik niet afhankelijk ben geweest van voorgaande partners. Die wie ik nu heb, mijn man, daar zou ik minder moeite mee hebben. Evengoed ben ik al afhankelijk genoeg, als ik nog meer mijn handen op zou moeten houden, wat heb ik dan nog. Ik vind het wel gek dat de ene eerst alles moet opvreten wat hij/zij heeft opgebouwd voordat hij recht krijgt op een ondersteuning en de andere niet. Ik vind ook dat als een partner al 4000 euro in de maand verdiend, dat een uitkering dan niet nodig is. Tenminste, als dat in ons geval zo zou zijn, zou ik er voor tekenen, morgen van al het gezeik af.
Ik had mij voorgenomen niet meer te reageren ... we worden het toch wss. niet eens en dan blijven in herhaling vallen en dat kan ook niet de bedoeling zijn maar hier wil ik wel iets over zeggen. Wat jij zegt over hoe bozer hoe moeilijker ... daar kan ik wel wat mee. Ik ben tenslotte met een alcoholist getrouwd, en geloof me, er zijn geen bozere personen dat dat (althans niet in het geval van mijn man). Daarnaast geen werk, een burn out, zijn zaak kwijt, in zijn ogen geen bestaansrecht, geen inkomen, zich minderwaardig voelen omdat hij drinkt en dus meer drinkt ... het bekende cirkeltje zeg maar... probeer dan maar daar je schouders onder te zetten. Voor de persoon zelf maar ook voor de partner. Het is ook niet makkelijk, maar niet onoverkomelijk. Dus ik weet een beetje hoe dat moet voelen. En iedereen verwerkt dat op zijn of haar manier ... maar het is niet onmogelijk. En ik zie vaak "kan niet", "wil niet" etc. etc. Ik ben van de afdeling "niet kijken wat je niet kan, maar kijk naar wat je nog wel kan en ga daar iets mee doen"... Mijn man kan ook vaak klagen, en dan zeg ik ook "minder klagen, meer doen"... het veranderd niet als je het van anderen laat afhangen. En ja, de kleine groep slechte personen verpest het voor de mensen die het echt nodig hebben (in welke mate dan ook), maar dat is werkelijk met alles. Dat hele hypotheek gedoe - laten we over ophouden. Ik blijf een andere visie houden hier (sorry) en we gaan het wat dat betreft nooit eens worden vrees ik...
Goed, we houden daarover op. Lijkt me ook een hele moeilijke situatie. En zeker, veel is te overwinnen, maar het zal ook zijn zwakke plek blijven. Let wel op je eigen grenzen. Hij zal zelf tot conclussies moeten komen he. Jij hebt er niets aan als je mee de put in verdwijnd.
over de herkeuringen enz bij de wajong zijn er al strengere regels 2jaar geleden hebben ze al ingevoerd als je voor je 27ste in de wajong komt dan krijg je meer keuringen ik was net 27 dus viel buiten die regeling.
Dank je Veel is al verleden tijd, hij drink niet meer (al 4 jaar niet meer), en ziet zichzelf al wel wat beter ... maar helemaal 100% zal het niet worden. Verders issie wel lief hoor
Pardon?? Dus iemand met een lichamelijke handicap mag geen studie volgen zodat hij/zij WEL een kans op werk heeft later, en daarom dus gedwongen in een uitkeringssituatie blijft? Zonder te willen oordelen of die 'vriendin' lui was of niet, vind ik dit wel een hele kromme reactie! Ik vind dat een studie JUIST een reden is om de Wajong door te laten lopen. Ik had nooit een bijbaantje kunnen hebben naast mijn studie. Echter, werk dat je kunt doen zonder scholing is vrijwel altijd lichamelijk zwaar (kassawerk zou ik bijvoorbeeld al niet kunnen). Dankzij de Wajong heb ik mijn studie af kunnen ronden en heb ik (na mijn zwangerschapsverlof) kans op een baan! Een baan waarbij ik met de uren die ik WEL kan werken misschien wel genoeg ga verdienen om helemaal uit de Wajong te kunnen (wat ik heel graag wil). Ik weet niet of je zelf ooit StuFi ontvangen hebt, maar we hebben het dan over zo'n 200 euro per maand. Collegegeld is al zo'n 130 euro in de maand en daar komen je boeken, lesmaterialen etc nog bij. Puur een vergoeding om je studie te financieren dus, geen extraatje! Ik heb een medische achtergrond en ken de aandoening Fibromyalgie dus wel. Met alle respect, zonder jouw klachten onder stoelen of banken te willen schuiven, is dit relatief gezien geen superernstige aandoening (vergeleken met bijvoorbeeld Ehlers-Danlossyndroom, MS of een zware spierziekte) en denk ik dat je dus niet kunt zeggen dat je alle mensen met een beperking wel begrijpt. Net zo min als dat ik (reuma) dat niet kan zeggen over iemand met een zware spierziekte. Daarnaast zijn klachten per persoon enorm verschillend en kun je dus nooit over een ander oordelen.