Om te beginnen moet ik vertellen dat ik heel erg blij ben met mijn zwangerschap. We hebben er bijna 2 jaar op moeten wachten voor het zover was. En toen het eenmaal zover was heb ik dagen met kriebels in mijn buik gelopen. Maar sinds een paar weken erger me groen en geel aan het hiep hiep hoera sfeertje dat je ineens omringt. Misschien ben ik te nuchter of hebben de hormonsters er mee te maken. Mensen die helemaal enthousiast beginnen te gillen en zooooo verrukt zijn over het goede nieuws. Mensen die je ineens anders gaan behandelen of denken dat ze zomaar aan je buik mogen zitten? Ik moet me echt inhouden er niets van te zeggen. Mensen denken dat je ineens seniel geworden bent of zichzelf seniel gaan gedragen? Misschien voor die mensen ook niet fijn dat ik zo lauw reageer maar ik krijg de kriebels van al die poeha. (voor mensen die dat wel fijn vinden ieder zijn eigen ding hoor) Het lijkt wel of ik harder geworden ben in plaats van de emotionele buien waar je normaalgesproken over hoort. Ik ga me dan ook afvragen of dit zo blijft en of ik ook zo lauw blijf reageren zodra mijn kind geboren wordt. Dat vind ik wel een vervelend idee. En dan is daar dat zachte stemmetje in mijn achterhoofd dat vraagt of dit geen voorbode is van een postnatale depressie? Maar die gedachte druk ik heel snel weg want daar wil ik niet aan denken. Nu zullen veel meiden denken, waar maak jeje druk om. Je moet blij zijn met wat je hebt en echt dat ben ik ook. Maar mijn gevoel schakel ik niet zo makkelijk uit. En zeker voor de meiden waarbij het niet of moeilijk lukt zal het klinken alsof ik me aanstel of zouden er een moord voor doen als ze maar zwanger zouden zijn. Helaas kan ik er geen ander verhaal van maken en wilde ik dit ook kwijt. Misschien zijn er wel meer meiden die hetzelfde gevoel hebben en die het net als ik moeilijk vinden ervoor uit te komen.
Hoi, Gefeliciteerd met je zwangerschap! Mij komt dit wel heel bekend voor, je bent onwijs blij maar daarnaast ook heel nuchter en iedereen om je heen is op een grote wolk... Dit heeft bij mij wel een tijdje geduurd, ben wel ook naar de huisarts geweest ermee. Na de 20 weken echo was het bij mij over en het begon rond de 10 weken. Was ook heel onzeker of dat het allemaal wel goed ging. Maar als jij iets niet wilt (bijv. aan je buik zitten) moet je er gewoon wat van zeggen hoor! Groetjes
Hey hey Hier hetzelfde! Wordt gek van al die mensen die zo super super vrolijk reageren, terwijl ik dan zo sta van eummhh tja... In het begin heb ik er zelf een woordewisseling over gehad met iemand die helemaal hieperdepiep voor me stond, op dat moment wilde ik ook nog niet dat die gene dat wist en dat zei ik ook. Dat werd me niet met dank afgenomen... Nu gaat het wel wat beter, al heb ik bij iedere "overdreven reactie" zo iets van pfff... Maar lach dan maar terug. Het enige nadeel is dat dit bij mij wel weer twijfel teweeg brengt. Ook ik ben hiervoor naar de dokter geweest en sta nog steeds onder controle, soms heb ik ook erge depri buien... Maar moet zeggen dat het beter gaat! Mijn verloskundige zei dat echt niet iedereen op de mega roze wolk zit, en dat je het ook best toe mag geven als die niet zo groot is. Ik moet van mezelf zeggen dat ik ook vrij nuchter ben.
Bij mijn dochter heb ik ook niet zo op die roze wolk gezete hoor, hier ook een nuchter type. Is toch helemaal goed gekomen, alleen nuchter ben ik nu nog
Ik zit ook niet echt op een roze wolk! Voor de buitenwereld lijkt dat misschien zo, maar zo voel ik het niet... Ik kan me overal groen en geel aan ergeren, Vooral aan iedereen die weer vrolijk vraagt hoe het gaat...of aan mensen die het beter weten of van die goedbedoelde adviezen hebben waar ik niet omgevraagd heb...grrrrrr En kan op elk moment de ergste dingen uitflappen Heb er op dit moment het ergste last van...en word af en toe echt gek van mezelf! En ik reageer het meest op mijn vriend af, terwijl die er niks aan kan doen... Ik heb nu zoiets van, laat me ff mijn eigen ding doen, en stoor me niet (anders ben ik bang dat diegene ook een lading over zich heen krijgt) Ben ook heel erg benieuwd hoe het morgen gaat verlopen met Oud en Nieuw, bijna alle vrienden zijn bij ons te gourmetten 8) Oja ben ook wel een vrij nuchter persoon @postnatale depressie Moet er niet aan denken...brrr...hoop ook echt niet dat ik het krijg...mijn moeder heeft dit 2,5 jaar geleden ook gehad bij mijn zusje
Goh, wat grappig om te lezen dit... ik heb dat dus ook. Niet dat zaligmakende geluksgevoel, een roze wolk, een rozig gevoel, niks. Ik vind het fantastisch hoor dat we een kindje krijgen, maar ik word er gewoon niet zo hupsig van als anderen dat soms wel doen. Eerst dacht ik dat het door de onzekerheid kwam, durfde pas na een week of 11 pas wat meer te gaan genieten maar nu nog beleef ik het niet heel intens. Ik ben er ook vast te nuchter voor. Bij echo's en het luisteren naar het hartje heb ik het ook. Ik vind het heel leuk maar ben vooral opgelucht dat alles goed is. Ik lig er niet te kirren van geluk of met tranen in m'n ogen dat het zo mooi is, zo lief, zo bijzonder, zo... En de verloskundige zit me dan zo weeïg aan te kijken, het lijkt wel alsof zij het nog specialer vind dan ik Of dan het eerste belletje dat ik voelde en wat waarschijnlijk de baby was, of de plopjes eergisteren die waarschijnlijk níet m'n darmen waren maar de baby. Echt heel leuk maar ik ga er niet van uit m'n dak ofzo, zit er ook niet de hele dag op te wachten. Ik weet dat als ik ga liggen, me concentreer op m'n ademhalig en heel rustig word, ik het weer zal voelen maar ik vind het zo'n gedoe joh. Ik wacht nog wel een paar weken, dan voel ik het toch de hele dag. Die kleine frummel blijft er vast lekker zitten. (jee, volgensmij is dit wel erg he, ik schaam me bijna dat ik dit neerzet...) Soms voel ik me er schuldig over, lijkt het wel alsof ik de enige ben (hoewel een collega van me het net zo had) Maar tegelijkertijd bedenk ik me hoe gewenst dit kindje is, hoe graag we het willen, hoe graag ik het nu al zou willen vast houden en liefhebben... Neuh, het komt wel goed! Dat gedoe hoeft gewoon niet zo van mij, terwijl ik tegenwoordig toch best hard kan janken om de stomste dingen
hahaha... heeeeel herkenbaar. Ik heb soms bijna het gevoel dat ik daar mee weeïg moet zitten doen om haar niet te beledigen ofzo, slaat nergens op natuurlijk. Hier dus ook een miss nuchter. Iedereen in het begin ook: "spannend he?" (waarom is dat HET woord dat echt iedereen ervoor gebruikt?) En ik: "nou, tsja... als ik heel eerlijk ben: nee, niet echt" Staan ze je schapig aan te kijken, tot je uitlegt: "ik denk eigenlijk dat ik en vriendlief hele goeie ouders gaan worden, en genoeg wijsheid en flexibiliteit hebben om een kindje te verzorgen en op te voeden... dus ik vind het fantastisch, en ben er heel blij mee, maar spannend... nee" En loop je niet juist meer kans op een postnatale depressie als je onwijs op die roze wolk hebt gezeten? Omdat de slapeloze nachten, poepluiers, darmkrampjes, tepelkloven en wat-al-niet-meer harder contrasteren met je romantische droombeeld dan bij de 'nuchteren'? Zomaar een theorie, ben geen psycholoog, dus wellicht is dat totale onzin
Meiden allemaal bedankt voor het reageren. Het blijkt maar weer dat ik (gelukkig) niet de enige ben. En Fafa je zou met het bovenstaande best wel gelijk kunnen hebben zo had ik het nog niet bekeken. Het klinkt erg aannemelijk en ik vind het zo logisch klinken dat het me ook gerust stelt. Thanx.
hey bb-tje! herkenbaar hoor!!! het zijn volgens mij de hormonen die dat met je doen... en dat in combi met een nuchter persoontje zijn natuurlijk. ik merk wel dat nu de datum dichterbij komt en de kleine beweegt ik wel meer richting wolkje schuif! gaat het verder goed met je meid? jammer dat alle 'oude nod-ers' elkaar wat kwijt raken nu he?.. lydia nu ook zwanger, heitje zie ik niet zo veel meer...en jij? spreek je ze nog? liefs en op naar een goed 2011!
Ik toevallig wel en wat ik ervan weet is dat het vooral te maken heeft met hormonen, omstandigheden en een bepaalde kwetsbaarheid die iedereen, nuchter of niet, kan hebben en waarbij je van tevoren niet helemaal goed kan voorspellen of je het al dan niet gaat krijgen... En verder: heel herkenbaar hoor! Ook hier een hele nuchtere mama. Was de eerste keer zo en nu weer. Al vliegen mijn emoties ook wel eens alle kanten op. Ik kan nu bijvoorbeeld ook ineens heel erg boos worden... Blijft toch bijzonder, die hormonen...
Aan de ene kant heel herkenbaar, aan de andere kant zit ik juist enorm op die roze wolk. Ik vind het heerlijk dat iedereen zoveel aandacht aan me besteed en me lekker in de watten legt, en ik kan niet genoeg krijgen van alle zwangerschapsboeken en kadootjes die me worden toegestopt. Misschien omdat ik ook pas nu een beetje begin te genieten en te beseffen wat er in mij groeit. In het begin ben ik zooo bang geweest, en nu die kritieke periode dan bijna voorbij is en ik al 2 mooie echo's heb gehad, begint het door te dringen. Bovendien voel ik me ook al een hele tijd echt op en top zwanger met jankbuien, emotionele achtbanen, ziek zwak en misselijk en alles erop en eraan. Dus wat dat betreft vind ik het juist fijn dat mensen extra aandacht aan me besteden en met goedbedoelde adviezen komen (ook al heb je er soms niks aan). Vooral dat iedereen zo ontzettend meeleeft en blij is, want ik had ook een beetje verwacht dat sommigen er niet om zouden staan te springen. Maar dat blijkt dus totaal niet het geval te zijn. Aan de andere kant denk ik soms inderdaad van nou het kan wel een kleinnn beetje minder misschien, als mensen doen alsof je opeens niet meer mag bewegen als je zwanger bent, en zelfs nu al onbekenden die opeens aan mijn buik zitten , terwijl er echt nog niks te zien valt.. Het ligt er gewoon aan hoe je er zelf in staat en wat er in je karakter ligt denk ik. Hoeft helemaal geen voorbode te zijn van een postnatale depressie. Misschien is het juist wel een onbewust zelfbeschermende houding juist omdat het zo lang heeft geduurd en je niet al te hoge verwachtingen wilt creeren, wat de mensen om je heen natuurlijk wel doen als ze zo uitbundig reageren. En als je van jezelf al nuchter bent, tja dan zul je misschien niet direct in tranen uitbarsten als iemand gillend op je afrent nadat ze het weten Lekker doen waar je je zelf het prettigst bij voelt, en als je het echt te overdreven vind kun je daar best iets van zeggen.
Wat had ik deze berichten graag gelezen toen ik een poosje thuis zat! Had echt het gevoel dat ik de enige was. Ben ook onwijs nuchter maar moet zeggen nu ik verder ben dat er soms wel een wolkje komt waar ik dan op zweef. Gister even lekker wezen shoppen in de uitverkoop en dan kan ik ook echt genieten. Dat had ik in het begin niet! En nu moeten we nog zoveel doen dat ik ook iedereen op ga jagen en ook wel weer denk Oh... straks is het allemaal voorbij, geen getrappel meer in mn buik... En dan kan ik zo gaan huilen.. Heerlijk he hormonen
heel herkenbaar hoor, je bent dus niet de enige! en ik ook niet gelukkig herken me in de meeste dingen die hier geschreven staan.... ik werd hier laatst ook een beetje aangevallen omdat ik geen pret echo wil laten maken....ik heb er een paar gezien, en ik vind het geen mooie echo's, ik vond ze eerder luguber dan mooi hoe ik nou toch kon zeggen dat zo'n pret echo van mn eigen kind niet mooi zou zijn ik vind een pretecho gewoon goor, ook van mn eigen kind...ik heb er niks mee ik zie mn kind straks veeeeeeeeeel liever live omdat ik zwanger ben, hoef ik toch niet ineens pretecho's wel mooi te vinden? nee, wordt daar ook niet zo weeïg van
Wel enigzins herkenbaar, maar ik moet wel zeggen dat ik het wel heel leuk vind als mensen enthousiast reageren. En je moet maar zo denken: mensen zijn gewoon heel blij voor jullie. Wat als er helemaal niet enthousiast gereageerd werd, maar met een instelling van "lekker belangrijk". Dát lijkt me nog veel erger. Wat ik dan wel weer heb...ik heb helemaal niet de neiging om al spulletjes te kopen. Had ik bij Ayla ook niet, toen ben ik pas dingen gaan kopen naar de 20 weken echo.
Haha, hebben wij dus ook.... Wij vinden die beelden heel eng om te zien dus wij willen het niet. Wordt ook zo raar gevonden De wolk komt wel steeds meer, zeker nu we in het nieuwe jaar zitten en ik niet meer zo lang hoef te werken (nog 5 weken en 2 dagen )
Haha ja had ik ook hoor! Wordt ook zo veel gevraagd of je dat gaat doen en als je dan nee zegt is dat raar. Wel hebben we met 30 weken nog een groeiecho en vind het dan super dat ik dan weer mag kijken maar dat beeld is toch echt heel anders!!!!!
Helemaal mee eens, zo lachen om te lezen deze reacties, een feest van herkenning! Ik vond het bij mn eerste zwangerschap echt wel leuk hoor al die aandacht, maar mensen die mij van alles uit handen namen: alsjeblieft zeg... ik ben zwanger hoor, niet gehandicapt!! Of op de zwangerschapsyoga ( achteraf ook niks voor mij) moest iedereen elke week vertellen hoe de week is gegaan en de ene vage kwaal na de andere kwam voorbij terwijl met mij ging het altijd prima! Niks voor mij, dat uitgebreid beppen over maagzuur, oprispingen, aambeien en darmgerommel... Nu hebben we net onze prille zwangerschap aan de ouders verteld, juist ook omdat onze vorige zwangerschap in een miskraam was uitegmond. Maar mijn god... die blije reacties! Hartstikke leuk en lief hoor, maar dan hoor ik mijzelf de boel dimmen en echt een beetje snauwerig reageren: nee, ik voel nog niks. Die babykamer komt over 20 weken wel..., mn verlof: pfff dat duurt nog wel even hoor! Wat ik hoop dat t wordt... tjsa... gezond?? enz enz. Man: laat ik eerst die eerste echo even krijgen!! De familie lijkt t nog leuker te vindne dan wij! En misschien is het inderdaad een stukje zelfbescherming, wie weet... maar zeker ook een nuchter karakter.