Ik ben nog niet zwanger, maar mijn partner en ik zijn er wel allebei over eens dat we volgend jaar graag aan kinderen zouden willen beginnen. Ik zit alleen wel met een naar gevoel in mijn maag met betrekking tot mijn werkgever. Hoewel het natuurlijk een keuze van ons zelf is, omdat we het graag willen, en dat werkgever het maar op moet lossen voor zichzelf. Mijn situatie is een beetje ingewikkeld, ik zal proberen om het zo goed mogelijk uit te leggen: Ik zit momenteel al bijna een jaar op detacheringsbasis bij mijn werkgever. In februari word ik overgenomen met in eerste instantie een jaarcontract. Ze zitten momenteel in een reorganisatie, er gaan in de loop van het jaar mensen weg waar ik voor in de plaats kom. Momenteel werken er op de afdeling waar ik werk 5 mensen (5 fte), en in 2012 moet het werk gedaan worden met 3,5 fte. Een van de personen die weg moet is een inhuurkracht, de ander die uren inleverd wordt mede belast met andere taken dan de overige 3 personen. Tijdens mijn sollicitatiegesprekken werd er op gehamerd dat ze echt iemand nodig hadden die minstens de komende 5 jaar op die plek wilde blijven zitten, en als ik ook maar enige twijfel had dat ik dat moest zeggen. Ook vroegen ze of 40 uur geen probleem was, en dat is het ook niet. Alleen, wanneer ik zwanger wordt, ben ik er 4 maanden tussenuit, en daarna wil ik (het eerste half jaar) 32 uur gaan werken om vervolgens (in elk geval de eerste 4 jaar) 4uur per week ouderschapsverlof op te nemen (dus 36uur werken). Mijn man doet het zelfde, dus dat is eerlijk verdeeld. We willen graag 2 kinderen, en we hopen die in 2,5 jaar te krijgen. Ik zit alleen met 3 dingen in mijn maag. 1) We willen het liefste zo snel mogelijk aan kinderen beginnen, wat wil zeggen, dat ik wel minstens 1 jaar in dienst van het bedrijf wil zijn, aangezien ik anders geen rechten heb met betrekking tot zwangerschapsverlof of aanvullende ouderschapsverlofkorting. 2) Ik heb dus per februari een jaarcontract, en we willen rond juli/augustus stoppen met anticonceptie. Mocht het meteen lukken, zou ik rond mei bevallen. Mijn werkgever zal dan dus al vóór februari weten dat ik zwanger ben, en ik ben bang dat mijn contract dan niet verlengd wordt, omdat hij toch echt 3,2 fte op de afdeling nodig heeft. En dan zit ik straks zonder werk terwijl ik zwanger ben! Het zal namelijk zo'n 6 jaar duren voor ik de volledige 40 uur weer ga werken. 3) ik voel me nu al enigszins schuldig, omdat er mensen uit moeten en er straks wellicht een probleem op de afdeling gaat bestaan, en er weer mensen ingewerkt moeten worden, terwijl het werk zich niet zomaar leent om inhuurkrachten tijdelijk in te zetten. Mijn collega's zullen het veel drukker krijgen, en mijn werkgever zal zijn budgetten zien kelderen doordat hij weer mensen moet inhuren. Het is een hele fijne werkgever, en ik voel me schuldig doordat ik hem met een probleem opzadel! Wat ik hiermee wil? Wat ervaring van andere mensen horen, of hoe ik dit het beste aan kan pakken. Ik voel me er namelijk niet echt prettig door, mede doordat ze er zo op gehamerd hebben hoe hard ze iemand nodig hebben!
Ik zie nu trouwens dat het in een verkeerd onderdeel terecht is gekomen, ik had hem bedoeld in het onderwerp "zwangerschap en werk". Kan iemand hem verplaatsen a.u.b.?
Tja, ik snap je gevoel wel. Maar: een werkgever weet dat vrouwen zwanger kunnen worden en ik vind het eerlijk gezegd ook nogal wat dat ze je vragen je voor vijf jaar (!) min of meer vast te leggen. Dat kan namelijk niemand. Gelukkig heeft niemand een glazen bol en de intentie heb je dus wat dat betreft is er geen probleem, lijkt me. Ik snap je gevoel zo te willen plannen, maar zo zit het leven niet in elkaar: een zwangerschap is vaak niet tot op de maand te plannen en wie weet wat er de komende vijf jaar allemaal op je werk gaat gebeuren... Kortom: ik zou me richting je werkgever uitspreken dat je de INTENTIE hebt om te blijven en 40 uur te gaan werken en verder gewoon de anticonceptie te laten staan wanneer jullie dat willen. Laat het komen zoals het komt, maak je (nu in elk geval) nog niet te druk wat allemaal zou kunnen en geniet gewoon van het hier en nu. Mocht je werkgever dan toch niet met je verder willen dan zijn er nog zat andere werkgevers en mogelijkheden! Ik herken je situatie ook trouwens, ben uitgerekend in april en mijn contract loopt af in mei, dus dat is ook nog maar de vraag wat ze willen. Maar ik ga uit van mezelf en het beste wat ik te brengen heb en als ze dan (bijvoorbeeld vanwege mijn zwangerschap) niet met me verder willen dan baal ik maar ga ik gewoon wat anders zoeken. Zonde van mijn tijd en energieverspilling om me er te druk over te maken! Succes!
Lastig. Als je ergens al werkt op het moment dat je bedenkt da je zwanger wilt worden, zeg ik inderdaad: doen. Je werkgever lost het maar op. Bovendien hoef jij je werkgever niet op de hoogte te stellen van dit soort plannen. Maar ik krijg uit jouw verhaal de indruk dat je tijdens jouw sollicitatiegesprekken hebt aangegeven at je de komende vijf jaar op die plek wilt werken voor 40 uur per week, terwijl je toen eigenlijk al wist dat je dat waarschijnlijk niet gaat doen. (Er vanuit gaande dat je gewoon vlot zwanger raakt.) Ook al heb je wettelijk gezien niet de verplichting om in een sollicitatiegesprek aan te geven dat je een kinderwens hebt, vind ik het niet netjes om te zeggen "Ja ik wil 40 uur werken." terwijl jij weet dat je dat helemaal niet wilt.
tja het risico is altijd aanwezig dat iemand zwanger raakt, vooral vrouwen in een bepaalde leeftijd. Daarnaast als je bv hernia krijgt en maanden eruit ligt. Tja dit kan ook gebeuren. Daarbij misschien kan je wel niet zwanger worden, wat ik natuurlijk niet hoop voor je! Maar wij hebben ruim 2 jaar gedaan voordat we zwanger werden. En daar hebben we heel veel voor moeten doen! Daarbij heb ik geleerd me niet druk te maken over het werk. Ik heb een werkgever gehad waar ik alles voor deed, werkte veel over en werkte echt keihard. Hij was zeer tevreden en ik had in 1 jaar 3 keer promotie gemaakt en 4x goede opslag gekregen en gelijk een contract voor onbepaalde tijd. Ik werd ziek, ik ben er uitgewerkt en werd me medegedeeld dat ik nooit gefunctioneerd had! Nou ik kon door de grond zakken en ik had spijt van haren op mijn hoofd van de enorme inzet en alle uren dat ik langer ben gebleven of in het weekend nog zat te werken. Ik ben goed voor een werkgever maar niet meer gek! Daarbij reorganiseren ze zelf toch ook en gooien er mensen uit! Die moeten een andere baan zoeken en worden werkeloos! Ik zou met zón werkgever al zowiezo minder moeite hebben om zwanger te worden. gr brenda
Lastige situatie. Wat ik je kan adviseren is je hart te volgen. Als jullie kinderen willen dan moet je dat gaat doen
Je klinkt als een erg loyale werknemer, en dat is voor een werkgever natuurlijk geweldig. Ik herken dat wel een beetje, maar ik ben ook van mening dat het leven niet draait om werken. Dus als ik graag kinderen wil en mijn werkgever neemt mij dat kwalijk en gaat mij het leven zuurmaken (door mij scheef aan te kijken, of door mij eruit te werken), nou, jammer dan. Dan zoek ik wel een andere baan. Begrijp me niet verkeerd. Ik zal altijd blijven werken, ook uit principiele overwegingen, maar mijn werk moet wel geschikt zijn om te combineren met een gezinsleven. Soms kan dat ook betekenen dat je niet de ideale baan hebt, inhoudelijk gezien bijvoorbeeld. Dus wat ik je zou aanraden: gewoon beginnen met zwanger worden. Ik begrijp dat je al een behoorlijke kinderwens hebt, en ik zou het dan ook niet uitstellen. Straks wacht je een jaar en duurt het vervolgens nog een hele tijd voordat je zwanger wordt. (Ik hoop het natuurlijk niet voor jullie, maar je moet er toch rekening mee houden.) Dan kan het nog wel jaren duren voordat je je kind in je armen kan sluiten. En intussen wordt iedereen om je heen zwanger.... Nee hoor, gewoon je hart volgen!
Ik zou als ik jou was echt geen rekening houden met je werkgever. Ik begrijp je schuldgevoel wel, maar ze kunnen niet van een vrouw v erwchten dat ze van te voren kan aangeven dat ze komende 5 jaar 40 uur gaat werken! Daarnaast.. Probeer eerst maar eens zwanger te worden, daarna zie je wel weer verder! Helaas zijn zwangerschappen niet alijd even precies te plannen.. Ik heb er een jaar over gedaan.. Succes!
Hai Sandra, Ik herken jou verhaal maar al te goed. Ik ben sinds vier maanden werkzaam voor een nieuwe werkgever en heb al een geruime tijd een kinderwens. Tijdens mijn sollicitatie werd uiteraard de vraag gesteld waar ik over vijf jaar zou staan. Daarop heb ik geantwoord dat ik geen leidinggevende ambities had...hierbij het onderwerp kinderen vermijdende. Na mijn antwoord bleven ze stil...wachtend op meer. Hier ben ik verder niet op in gegaan. (Ik was erg trots op mijzelf) Nu vier maanden later zijn wij begonnen met proberen, ik ben (nog niet) zwanger maar zie er al enorm er tegen op om het te moeten vertellen/voel mij schuldig tegenover de werkgever. Daarbij ben ik niet eens bang om mijn baan kwijt te raken (ik heb een jaarcontract die eind augustus afloopt), maar meer om de reactie op mijn zwangerschap, aangezien ik nog maar heel kort in dienst ben. Desondanks...wil ik mij niet "meer" laten leiden door deze gedachten...want dan is er nooit een goed moment. Daarnaast heb ik ondervonden dat ik niet leef om te werken, maar werk om te leven. Lange tijd heb ik andersom geleefd. En er lijkt mij niets mooiers dan het geluk van een kleintje! Ik hoop dat je hier iets mee kan en wens jou heel veel succes en geluk toe! Vriendelijke groetjes, Waku
Iedereen bedankt voor de reacties, voel me er stiekem wel al een beetje beter over.. mede ook, doordat ik vandaag te horen heb gekregen dat op een andere afdeling iemand zwanger is, en ze doen er helemaal niet moeilijk over (zijn allemaal heel enthousiast). Ik wil graag hier nog even op reageren: Ik zit nu zo'n 10 maanden op deze plek, en we hebben pas een maand of 2 besloten dat we eind 2011 willen beginnen met kinderen (ik was eerder in de veronderstelling dat het 2013 zou worden, maar de wens is nu al zo sterk dat we niet tot 2013 willen wachten met proberen). Dus op het moment van sollicitatie had ik niet het idee dat we zo "snel" de stap al wilden gaan zetten. Ik wil ook graag blijven werken, gelukkig heb ik heel flexibel werk (kunnen van 7u tot 19u terecht om te werken), op 10 minuten lopen van mijn huis, dus ik kan het goed indelen (aangezien er 55 werkbare uren zijn en er vast wel iets te regelen is). Nogmaals allemaal bedankt voor jullie reactie!
Het is hier al een beetje gezegd, maar je moet je echt niet schuldig voelen. Want nu voel je je schuldig mbt werk, over 3 jaar wil je je huis verbouwen, over 4 jaar wil je een grote wereldreis.. Kortom.. Het moment is nooit goed om te beslissen dat je kinderen wilt. Loslaten en je hart volgen! Is echt het beste advies, maar dat is heir al een keer gegeven volgens mij!
Eens met alle warme reacties! En daar zou ik ook nog bij willen zeggen dat het leven niet planbaar is, niet voor jou, maar ook niet voor je werkgever. Er kunnen in de vijf jaar die je werkgever van je vraagt en de zes jaar die jij voor ogen hebt ongeveer een miljoen dingen gebeuren waardoor alles anders loopt. - Misschien krijg je wel een drieling, lukt het zwanger worden de eerste of tweede keer niet (vlot), wil je opeens maar één kind of langer wachten met de tweede, gaat je relatie uit, krijgt je vriend een superbaan aangeboden in Curacao en gaan jullie emigreren, ... - Misschien gaat het bedrijf wel failliet, of groeit het juist heel hard waardoor er meer mensen bijkomen, raakt je baas een tijd uit de running of begint hij een nieuwe bedrijf of gaat fuseren, ... Kortom, hoe hard je ook zal proberen om alle langetermijnproblemen nu alvast op te lossen, je weet toch niet wat er zich nog aandient aan problemen én kansen in zoveel jaar. Ga eind van het jaar eerst maar eens voor je eerste kindje en doe je werk gewoon zolang je wilt en kunt met alle inzet en plezier, dan komt het wel goed.