achja, ben niet depressief en neem geen medicatie (heb ik nooit gedaan, vind het te erg om mezelf afhankelijk e maken van chemie, puur positief denken helpt mij enorm en veel mediteren)
ow wat is het fijn om te lezen dat ik gelukkig niet de enige ben Was vorig jaar zwaar depressief en heb er therapie voor gehad. Ging daarna gelukkig beter maar wat ik niet wist is dat ze toen al wisten dat ik borderline heb. Was afgelopen maandag naar de HA geweest met mijn schoonmoeder. Het gaat nu gewoon niet meer mijn verleden blijft mij zo achtervolgen en nu is het ook nog eens extreem. Ik heb het voornamelijk alleen naar mijn vriend toe in hele relatie (misbruik verleden zegt denk ik genoeg ) Ik heb zo'n geluk dat mijn vriend zelf gelukkig heel veel begrip ervoor heeft en dat hij mij niet laat vallen. Hijzelf zit er ook erg mee dat hij mij gewoon niet kan helpen. Voel me vaak ook schuldig naar hem toe vanwege mijn gedrag naar hem Ik heb gelukkig wel het besef dat ik geholpen moet worden en accepteer dat ook hoe moeilijk het ook gaat worden. Er is contact opgenomen met ziekenhuis enz.. ik word waarschijnlijk voor tijdje opgenomen. Ik ben lichamelijk en geestelijk helemaal op. Moet echt rust gaan nemen. Ben nu ook al paar weken thuis van werk. Ik weet niet hoe hoog de Borderline is bij mij zover ik begrijp was het best ernstig. Heb 7 van de 9 symptomen. (gelukkig geen zelfsnijden en zelfmoordneiging). Ik wil en moet gewoon geholpen worden dit ook voornamelijk voor mijzelf en mijn gezin. Wil gelukkig zijn en weer eens echt kunnen lachen en genieten. Ik ben al zo blij dat mijn 1e zoontje er is die heeft mij al door heel veel dingen heen geholpen. Ben dolgelukkig met hem en andere mensen zien dat ook. Kan ook niet wachtten tot onze 2e prinsje er is Moet het sowieso nu rustig aan doen val namelijk ook niets anders dan flauw, heb buikkrampen en al tijdje last van voorweeën Het enige wat ik zo'n nadeel vind aan de stempel Borderline is dat mensen meteen het allerergste denken. Klinkt stom eerlijk gezegd dacht ik dit zelf ook totdat bleek dat ik dit ook heb. Dacht echt dat kan niet totdat ik de symptomen ging lezen enz.. Ik kon het woordje Borderline alleen van zelfmoordneiging en in je lichaam snijden (komt voornamelijk door de tv) Maar ik ben echt blij om te lezen dat er meerdere hier op het forum mee zitten is echt een opluchting
Ik ken een vrouw met borderline en het is (zoals zij het heeft) niet makkelijk voor haarzelf en haar gezin. Ze heeft twee jonge kinderen, die vaak enorm op hun hoede zijn. Ik zeg 'vaak', maar om eerlijk te zijn heb ik ze nog nooit ontspannen gezien. Bang dat mama 'ontploft' of juist heel verdrietig wordt. Ze kan ook ontzettend lief en attent zijn, maar er zijn periodes dat ze het alleen redt met heel veel hulp en behoorlijk heftige medicatie. Alles bij elkaar is het een gezin waar ik me zorgen over maak. Ik hoop dat de kinderen ook ergens terecht kunnen voor hulp en ondersteuning; zij moeten niet het idee krijgen (hebben) dat het hun schuld is. Tegelijk is het voor haar vreselijk, ze lijdt er echt onder en als ze weer een beetje opknapt na zo'n moeilijke periode schaamt ze zich rot. Belangrijk voor haar is om dan de draad gewoon op te pakken; niet samen terug te kijken op die periode (zelfs niet als je alleen maar wilt zeggen dat je het niet erg vindt) maar het over het hier&nu te hebben, of over dingen die je wilt gaan doen. Ik weet niet of je hier iets aan hebt; ik spreek niet uit eigen ervaring met dit syndroom maar vanuit mijn waarneming van een gezin waarin dit een rol speelt.
bri , dat ken ik zelf loop ook nog steeds op me tenen zeg maar niet echt ontspannen en word zelf gezegd dat ik eigenlijk het liefste voor men moeder wil zorgen aan gezien ze dat ook niet echt makkelijk heeft en wil graag der problemen over nemen wat helaas niet kan,
@Bri: dat wat je zegt kan ik mij wel goed voorstellen. De stemmingswisselingen van Borderline patienten is zo verschillend! Een geluk (echt hier heel groot geluk) is dat ik nog zo sterk ben dat ik absoluut niet zo naar mijn zoontje reageer (dit wil en kan ik ook niet). Alleen vriendlief is helaas getekend hij loopt ook altijd op zijn tenen door alles vanuit mij echt sneu, hij kan zelfs niet naast mij slapen omdat ik van iedere beweging van hem gewoon wakker word en mij dan aan hem irriteer daardoor is hij ook weer gespannen enz..
Mijn ex is een borderliner.... Helaas wou hij dat zelf niet onderkennen. Ondanks paniek aanvallen, praten met huisarst en GGZ, hou wou er zelf niets van weten. We waren getrouwd maar omdat het steeds erger werd en hij geen hulp wou is ons huwelijk na een aantal 'ongelukkige' jaren op de klippen gelopen. Voor mensen die vermoeden hebben dat de borderline hebben, LAAT JE AUB HELPEN, niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving!!
hier ook een borderliner... Tis heel zwaar geweest maar gaat elke dag een stukje beter. Helaas zorgt bijv. stress en vermoeidheid wel voor terugvallen waardoor ik dat nu wat vaker heb maar door de therapie leer ik daar mee om te gaan. Voor verder info kan je altijd pb-en
@Pnirmal Ik herken me ontzettend in de symptomen die jij noemt.. Ik weet dat online testen niet zoveel zeggen, maar ik heb er 3 ingevuld en elke keer kreeg ik de uitslag dat ik een verhoogde kans had op borderline.. Dus ik wil er nu toch wel eens serieus mee aan de slag, en kijken of ik me ergens 'serieus' kan laten testen. Hoe heb jij dat aangepakt? Het zou voor mij een hele hoop problemen uit het verleden verklaren..
Ik kreeg steeds meer last van woedeaanvallen, en dan niet zomaar woedeaanvallen, maar extreme aanvallen, om de kleinste dingen. Liet ik bijvoorbeeld een glas vallen, dan werd ik zo verschrikkelijk kwaad dat alle glazen erachteraan gingen. Na een minuut was ik dan weer gekalmeerd en ging ik relaxt opruimen.Dit kwam steeds vaker voor. Als ik iets vergat, dan werd ik zo kwaad op mezelf dat ik me zelf keihard in mn gezicht sloeg en mezelf voor alles en niets uitmaakte. Na een paar minuten was dit weer over. Toen ik mijn kind nog niet had, en ik zwaar woedend of geirriteerd was en ik moest autorijden, dan ging dat niet met 120 km per uur, maar met 220 kilometer per uur, en dan niet alleen over de rijbanen, maar ook over de vluchstroken, links over rotondes, door rood rijden, rechts inhalen. Dit doe ik niet meer tegenwoordig (gelukkig). Wat ik nog wel heb ik dat als mensen in een file bijvoorbeeld extreem dicht achter me gaan staan (en dan echt zo dicht dat ik niet eens de koplampen van diegene niet meer zie) of gaan toeteren omdat ik niet 1 meter doorrij, dat ik uitstap en verhaal ga halen. Ik kan me vreselijk opfokken in het verkeer, mn hartslag stijgt tot achterlijke hoogte en het interesseert me allemaal geen ene rotmoer meer op dat moment. Overigens heb ik dit niet als mijn kind in de auto zit. Ik was/ben erg agressief, als iemand voordringt bij de bakker sla ik hem het liefst neer met een stokbrood of een versgebakken brood. Ik zeg er ook áltijd wat van. Ik zie alles heel zwart wit. Iemand is in mijn ogen goed, óf fout. Beide kan niet. Een verkeerde opmerking en ik heb een hekel aan diegene. Niet voor altijd, maar wel voor een bepaalde periode. Ik voel me soms heel erg vrolijk, en dan inene, binnen 3 minuten kan ik vreselijk neerslachtig zijn. Groot gevoel van leegte..Ik ben ALTIJD nerveus, zonder reden, altijd spanning, overal spanning, zonder enige reden. Ik heb last van dissociatie momenten. Ik kan een hele middag zijn wezen shoppen in Almere of Amsterdam, en 2 uur later weet ik niet meer hoe ik aan die tassen of aan die jas kom. Ik heb ook een keer een kwartier lang voor een pinautomaat van een parkeergarage gestaan omdat ik niet meer wist hoe deze werkte. . Dit heb ik overigens pas 1 keer gehad. Wel heb ik vaak dat ik ergens rij, en compleet gedesorienteerd ben, dat ik niet weet waar ik in godsnaam rij, terwijl ik dat stuk elke dag rij, al 2 jaar lang bijvoorbeeld. Woedeaanvallen voel ik aankomen, ik voel mezelf dan warm worden, mn hartslag wordt hoog, en ik heb daar geen controle over. Ik heb mezelf eens een keer met mn kop tegen de muur geslagen omdat ik iets vergeten was. Mobiele telefoons op de a10 gesodemieterd omdat ie niet werkte, en mn PC uit het raam gegooid (letterlijk ja ) en ik denk dat ik wel 30 computermuizen heb versleten in een jaar tijd. Toen kreeg ik een depressie, op mn vorige werk. Ik deed volgens hun ALLES fout, kreeg nooit vrij, 1x in het hele halfjaar dat ik er heb gewerkt was ik 5 min te laat ivm die ernstige sneeuwval, en ik had meteen een gesprek. Collegas logen dat ik dingen stukmaakte (brillen, optiekzaak) etc, dat was helemaal niet waar! Ikwas 1 keer ziek, 1 dag, en gelijk kreeg ik dreigementen dat ik ontslagen zou worden, terwijl een collega die een week later was aangenomen, elke maand ziek was en die kreeg beterschap kaartjes etc. Ik haatte mn werk, ik had een schijthekel aan mn collegas en mn baas. Elke dag dat ik moest werken zat ik te huilen in de auto. Toen mn baas voor de zoveelste keer een grote bek gaf, had ik het gehad. Ik heb gezegd dat ik niet met iemand wenste te praten die zich niet normaal kan gedragen en op een normale decibel tegen mij kon praten, en ik ben weggelopen en gewoon niet meer teruggekomen. Sinds een paar maanden heb ik er medicatie voor. Ik heb een verschrikkelijk leuke baan nu, en mijn huidige werkgevers en collega's zijn verschrikkelijk lief. Ik heb het daar zo ontzettend naar mn zin dat ik om 05;15 met zin opsta om te gaan werken, en dat na 7 maanden nog. Mijn baas zei pas in een vergadering nog dat ie trots op me was en vnd dat ik het erg goed deed. Nou, toen moest ik janken natuurlijk he Mensen vragen wel eens of ik mn kind dan ook sla... . Het antwoord is NEE. Ik zou mijn kind nooit wat aandoen, nooit. Mn geduld wordt soms op de proef gesteld, maar dit gaat goed, mn kind komt niets tekort hier. Dus mensen die snel even zeggen; ach ja, ik heb borderline he, want ik ben wel eens kwaad. Die moeten eens nadenken wat ze zeggen, want borderline is iets wat lastig vastgesteld wordt en niet heel veel mensen hebben, het is niet zomaar iets wat maar een naam gegeven wordt, het is wel degelijk een afwijking, iets waaraan je kapot kan gaan, ies waar je derest van je leven aan vast zit. Vrolijk doen tegen de buitenwereld terwijl je van binnen bijna dood gaat van verdriet. Mensen haten terwijl je ze niet eens kent, maar ook de moeite niet wilt nemen en achteraf gezien ze best aardig zijn. Dit heb ik gelukkig niet, ik ben erg sociaal. Heel zwart / wit denken. Je bent of geweldig of je bent waardeloos, kansloos en niets waard. Boos worden om de kleinste dingen, je bent een wandelende tijdbom, er hoeft maar 1 ding te gebeuren en de ontsteking wordt gebruikt.Jezelf niet kunnen beheersen .. En als je boos bent de ergste dingen eruit gooien en achteraf niet meer weten wat je hebt gezegt .. Mensen kwetsen, niet wetend waarom en niet wetend wat je hebt gezegd.. Hevige huilbuien, overspoeld worden door blijvende woede en dagen van somberheid, kapot ga je op die dagen. Je leeft in je eigen wereld en je vertrouwt niemand .. Niet over je problemen kunnen praten, want je hebt toch geen probleem? Of toch wel .. Wat is mijn probleem dan? Kwaad worden als mensen je alleen maar willen helpen.Al bedoelen ze het nog zo goed, je wilt het niet. Laat me, ik kan het alleen, laat me met rust. Mensen begrijpen je niet .. Continu die angst dat mensen je gaan verlaten, je klampt je vast aan die mensen, maar ze snappen het niet, ze voelen zich bedreigt, beknepen en niet prettig. En jij snapt niet waarom ze dan hard wegrennen.Niet meer houden van jezelf, nergens meer tegen kunnen en mensen naast je moeten uitkijken met wat ze zeggen.. .. Elke dag worstelen met je gevoelens en continu een gevoel va leegte, soms wou je dat je er gewoon niet meer was, lekker makkelijk, opgelost, de wereld is beter af zonder jou, achteraf heb je geen idee waarom je dat hebt gezegd of gedacht, impulsiviteit. Leegte, verdriet, nervositeit, dagen van somberheid. Al zijn er miljoenen mensen om je heen.
Ik ben voor mijn zwangerschap weer terug gegaan naar het ggz. Omdat ik al wel vermoede dat ik het wat zwaarder zou krijgen met een kindje er bij. Het gaat moet ik zeggen maar ik heb daar een nieuwe psyg verpleegkundige gekregen en haar gevraagd of ik testen mocht laten doen mijn iq en wat mankeer ik nu ( ja toch iets van ontkenning van bordeline) En die testen heb ik afgelopen november gedaan. Volgende week donderdag krijg ik daar de uitslag van. En vermoed dus dat voor 90 pc het zeker is dat ik bordeline heb. Dat is al eens vast gesteld maar dan zonder de testen. Nu kan ik niemand er meer op aan kijken die deze diognose gaat stellen heb zelf de testen in gevult en het is dus aan mij hoe er mee om tegaan. en het te accepteren. Al denk ik wel dat ik al een eindje op weg bent. Dus ga naar het ggz bij jouw in de beurt vraag als je hulp krijgt bijvoorbeeld bij een mobielbehandelplan en vraag dan of je testen mag doen van wat mankeer ect. Succes er mee. En zelf ben ik benieuwd. Zijn er trouwens meiden die bij algemene clubs een bordeline steun groep willen of iets dat we samen kunnen praten over onze ervaringen en tips aan elkaar kunnen geven. Juist wij zoeken zo graag bevesteging en wat begrip en wie weet vinden we dat wel bij elkaar, Op een veilige manier bijvoorbeeld hier dus. Hoor het wel als er meerdere zijn die gezellig met elkaar willen kwekken dat we de bordeline club starten. Als het mag he. Maar ja ook bordeliners hebben kinderen en hoord het wel thuis ook bij zwangerschapspagina toch?
ik heb het nu nog in lichte mate. het gaat steeds beter. vooral omdat ik mijn patronen herken en daar iets mee doe. Ook merk ik dat ik steeds wijzer word narmate ik ouder word. je komt er nooit helemaal vanaf,ik heb nog steeds weleens dagen dat ik alles om me heen wel kapot wil maken en moordlustig ben maar dan ga ik een stuk lopen en voel ik me al wat beter. het kan trouwens ook binnen 3 seconden omslaan. mijn kinderen heb ik nog nooit iets aangedaan maar als ik zo`n bui heb moet ik me echt heel erg inhouden. dat is tot nu toe dus gelukt. ik heb zelf een RET therapie gevolgd,althans de helft toen was ik er (zoals alles wat ik ooit gevolgd heb) er op uitgekeken... ach het is nou eenmaal zo,dat zijn de gevolgen van een niet zo`n prettige jeugd. en ik vind dat ik het toch best wel goed doe.
Ik heb zelf Borderline. Jarenlang aan therapie gehad, van ambulant tot verschillende opnames (gesloten, ziekenhuis en speciale Borderline afdeling). Sinds maart vorig jaar met ontslag van de laatste behandeling en het gaat erg goed gelukkig (al is niet alles tot in de puntjes perfect natuurlijk, met sommige dingen moet je gewoon leren leven, maar in grote lijnen gaat het ERG goed). Waar we jammer genoeg wel tegen aan lopen is het geen hulp krijgen van het ziekenhuis bij het zwanger worden i.v.m. de Borderline. Ook al gaat het nu al een tijd érg goed, heb ik nu geen therapie meer en red ik me prima, studeer ik gewoon weer, kunnen we een kindje zeker weten aan; het ziekenhuis wil ons eerst jarenlang stabiel zien (hoe kunnen zij nu oordelen dat we niet stabiel zouden zijn ? Ze zitten toch immers niet bij ons dagelijks leven ?) voor ze ons helpen. Wij hebben daar geen inspraak in en dankzij de Borderline diagnose en verleden in medisch dossier word ik jammer genoeg echt als een ontoerekeningsvatbare 'seniel' gezien waar niet naar geluisterd wordt. Jammer genoeg heersen er dus nog altijd erg veel vooroordelen over Borderliners. Borderliners zijn blijkbaar niet in staat om een kindje op te voeden, en hoezeer je je persoonlijke verhaal (dat het gewoon erg goed gaat, we voldoende steun hebben en wij zeker weten WEL een kindje aankunnen) er doorheen probeert te gooien, er wordt dankzij de diagnoses en vooroordelen gewoon niet naar geluisterd.
Dit doet me heel erg denken aan hoe ik eerst was. Dat heen en weer geslingerd worden tussen verschillende emoties en die extreme woede aanvallen. Het zwart-wit denken, wat ik nog steeds wel een beetje heb. Weet in ieder geval dat het een plek is waar ik nooit meer naar terug wil, want het kost zoveel energie.
Houd er wel rekening mee dat je elkaar niet triggert. Heb op verschillende fora dergelijke clubjes gezien en wat begint met adviezen en praten eindigt in een gezamelijke depressie, omdat 1 van de mensen zich niet lekker voelt.
ja mijn vader en een vriendin van mij hebben het. En ik ga eigenlijk ook maar als meer denken dat mijn vriend het ook heeft.
Ben ik het wel mee eens, je komt gauw met zijn allen in een negatieve spiraal. In mijn ogen is het juist goed om ook gewone mensen (weet even niet hoe anders neer te zetten) maar mensen zonder bordeliner er tussen te hebben. Gewoon om te relativeren. Ook al begrijpen ze het niet, ze hebben wel een andere kijk en visie op de zaak.
Allebei heeft zn voor en nadelen denk ik. Je moet idd uitkijken dat je elkaar niet mee sleept maar het is telijkertijd ook heel erg prettig als iemand daadwerkelijk begrijpt waar je doorheen gaat. Een frisse kijk kan prettig zijn maar kan ook een hoop onbegrip geven. Zo leverde bij mij kortgeleden de frisse kijk van anderen een hoop opmerkingen vol onbegrip op waar ik weer vreselijk boos en verdrietig van werd. Ik ben zelf vaak in therapie geweest, zowel klinisch als deeltijd. Al die tijd heb ik gedacht dat ik last had van een chronische depressie. Nu kwam ik weer bij het ggz uit vanwege een pnd en komt dat mens er doodleuk mee aan dat in mijn deeltijdbehandeling 5 jaar geleden de diagnoser borderline is gesteld. Heel fijn dat ik dat ook wist.
Zo jij hebt het echt verwoord zoals ik mij vaak voel Zo fijn om te weten dat er zoveel meer dames hier zijn die het hebben. Zo voel ik mij gelukkig niet een of andere idioot die gestoord is vanwege de naam Borderline
Wat je daar zegt klopt idd dat GGZ weleens eerder dat had mogen vertellen! Hier hetzelfde verhaal ik bleef heel lang rond lopen met gevoel wat heb ik toch? Waarom doe ik zo? Ben vorig jaar alleen in therapie geweest voor depressie. Als dat mens mij toen verteld had dat ik Borderline heb dan had ik daar veel beter mee om kunnen gaan. Nee ze zet het mooi in een brief en stuurd het naar de HA. Dus na 1 jaar (waarin het nog erger werd vooral nu door de hormonen waardoor je nog meer gaat frustreren omdat je niet weet wat het is) krijg je doodleuk van de HA te horen ja je hebt Borderline en heeft mij toen het hele verhaal van Riagg voorgelezen. Snap ook niet waarom ze niets zeggen weet je dat ik sinds ik het weet ineens veel meer rust heb gevonden hierdoor. Pff soms is het leven toch zwaar haha