Maar wel vertellen dat als jij het zou doen hij jouw aan de kant schuift.. Ik zou mijn spullen pakken en voor onbepaalde tijd heel hard na gaan denken hoe jullie met elkaar omgaan. Jij spreekt iets te veel uit je gevoel en dat is niet erg je bent tenslotte een vrouw.. Maar hij profiteert daar nu van omdat hij weet dat jij hem niet aan de kant zet. Ik zou mijn man het niet zo gemakkelijk maken.. En al zijn wij "maar"5 jaar bij elkaar.. Zo makkelijk kwam hij echt niet van mij af..
zinloos?!?! hij kruipt vrolijk over haar heen :S joh als da mijn vent was die maakte ik ze hele leven zuur en haar erbij! en zeker al als hij ook nog alles zo zit te vertellen, sex,huwelijk :s nou dan was hij bij mij aan t goeie adres
Ik wil je eerst en vooral heel veel sterkte en kracht wensen om hier goed door te komen met je man. ten tweede, ik zeg ook altijd vreemdgaan = buiten, maar mijn nicht heeft bijna hetzelfde als jou meegemaakt behalve op een heel groot punt, dat haar man NIET voor haar maar voor de ander koos, mijn nicht riep vroeger ook dat het na overspel gedaan zou zijn, ze heeft uiteindelijk bijna op blote knieën gesmeekt of hij toch niet wilde blijven. Wil eigenlijk alleen maar zeggen, wij (diegene die het niet meegemaakt hebben) hebben makkelijk praten, maar als je er in zit is het toch net iets anders. Hopelijk kan je het hem ooit vergeven, vergeten zal je het nooit doen.
@TS, ik vind het superknap dat je zo met de situatie om kan gaan. In mijn ogen ben je helemaal niet zwak als je voor je relatie vecht, ookal is er zoiets gebeurd. Lukt het niet, dan heb jij in ieder geval echt je best gedaan om het te laten werken. En ik zou niet in jouw schoenen willen staan wat dat betreft hoor. Het is een heftige en slopende periode die je door maakt en dat is nog lang niet voorbij. Jouw man mag heeeeeel blij zijn met jou als vrouw. En ja, hij heeft dingen gedaan die noooit vergeten zullen worden. Hij is gewoon een zak geweest. Zonder enige twijfel. Het feit dat hij het zelf inziet en echt voor jou wilt gaan maakt welliswaar niks goed, maar het is wel een stap in de goede richting. Vooral veel blijven praten samen. Mocht het toch niet werken zullen jullie er ook zo achterkomen. Veel dames zullen mijn mening wellicht ouderwets of slap vinden, maar ik ben zelf van mening dat er tegenwoordig niet of nauwelijks nog gevochten wordt voor een relatie. En in jouw verhalen lees ik iemand die echt echt echt voor haar relatie gaat. Ook na zo'n verschikkelijke tegenslag. Daar kan ik enkel respect voor hebben.
Nou ik heb al veel moeilijke momenten gehad in mijn relatie, gevochten voor elkaar.. En ik ben toch echt van mening dat ik dan mijn spullen pak! Bedoel vechten moet je zeker.. Maar op zo een moment die ik dan even niks meer voor onze relatie, hij mag dan zwaar maar ook zwaar door het stof gaan. En zal hem dan lekker laten zweten en janken.. En zeker niet gelijk zeggen dat ik er voor wil gaan, dat zou dan nog maanden duren. Al blijft het zooooo moeilijk zonder vertrouwen. Echt moeilijk, weet niet of onze relatie dat overleeft..
Mejon: ik vind het ook super knap van je. Ik weet niet wat ik zou doen. Aan de ene kant idd je hebt kinderen en al zo lang samen maar kan je je man ooit nog vertrouwen. Laat staan of je nog genegenheid (kussen, knuffel, gemeenschap) met elkaar kunt hebben.
Nee ben ik het met je eens, maar ik mis hier het VECHTEN, heb het gevoel dat het van een kant komt. Zoals ik eerder aangaf, het niet willen veranderen van baan. Haar op hyves houden. ect... @Ts meid ik lees nog mee, en je zit nu in de ontkenningsfase. Je wilt redden wat er te redden valt. De angst wat er komen gaat. Het gevoel van falen. Je instinct als moeder zijnde om je gezin te redden.... Ik ken het en heb het helaas ook mee moeten maken. We waren dan geen elf jaar bij elkaar, maar volgens mij doet het er niet toe of je 1 jaar of 10 jaar een relatie met elkaar hebt. Het gevoel is hetzelfde en ook de verwerking ervan. De reden dat mijn vorige postings heftig waren, met name om je zelf respect te blijven houden.... Is omdat ik dit helaas niet heb gedaan en een hele vieze na smaak eraan over heb gehouden. Ik wilde verder, ik wilde vechten.... Maar ik merkte dat hij er anders over dacht. Niet qua woorden, maar wel qua daden. En heb mijn zelfrespect verloren. Ik heb nu dan ook met mezelf afgesproken dat dit NOOIT maar dan ook NOOIT meer gebeurd, en ik ten alle tijde voor mijn kids en mezelf zal kiezen. Dus nogmaals hou het HEF in handen, en JIJ stelt de eisen niet HIJ!!
ik wil als eerste zeggen dat ik diep respect heb voor de manier waarop je hiermee omgaat. Ik lees alleen in je posts dat jij ervoor vecht. het klinkt alsof je allerlei excusus voor je man verzint. Maar hij heeft toch echt zelf zijn broek uitgedaan. Hij had er in 1e instantie al meteen mee moeten kappen. Hij moet hebben aangevoelt dat ze verder wou gaan. Je mag het hem echt wel wat moeilijker maken. Laat hij maar eens flink voor jou door het stof gaan. Jou vertrouwen terug winnen. Want dat is echt wel weg, al besef je dat misschien nog niet helemaal. En dan doel ik idd ook op het zoeken van een andere baan en haar van hyves verwijderen. Want zolang hij contact met haar kan blijven hebben, zul je hem nooit meer vertrouwen. En zul je je ook altijd afvragen of ze niet samen op kantoor, vrachtwagen, wc-hokje of whereever else ze zijn geweest.
precies, vergeten doe je het nooit. vergeven nu ook nog niet hoor. we hebben gezegd dat we willen kijken of we het nog kunnen samen, of er nog wat in zit, omdat we nog wel van elkaar houden. misschien werkt het uiteindelijk niet meer, nou dan weten we dat en is dat het einde. als ik er te veel moeite mee blijf houden dan stopt het, maar dan heb ik er nog wel alles voor gedaan. en ik snap de reacties, zo dacht ik ook altijd. maar als punje bij paaltje komt is het toch wat lastiger allemaal.
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Jij moet een sterke vrouw zijn! Ik denk dat het zo wie zo verstandig is, dat je man uitlegt aan jou waarom hij is vreemd gegaan, want jou vertrouwen is weg. Vergeven zal je hem over een tijd misschien wel doen. Maar vergeten nooit meer! Gelukkig zegt je man wel dat hij bij je wil blijven en van je houd. Maar dan snap ik niet waarom hij is vreemdgegaan. Wat heeft zij, wat jij niet hebt? Hij moet voornamelijk eens aan jullie kindjes denken. p.s klein lichtpuntje is dat hij het heeft opgebiecht, hoeveel mannen zouden er niet rondlopen die dat verborgen houden? Sterkte gewenst
wij hebben hier ook de eerste dagen wat gejankt hoor. en gepraat en zijn kwaad geweest en alles. noem het maar op. hij is de eerste dagen thuis gebleven van zijn werk omdat ik dat graag wilde, hij heeft wel 100.000x gezegd dat het hem spijt, maar dat kan de tijd niet terug draaien. als dat kon deed hij het meteen. hij ziet ook wel in dat het helemaal fout is en hij bedoelt met die opmerking die hij gemaakt heeft, dat hij het echt niet zou trekken als ik met een ander in bed gelegen zou hebben. je kunt het ook zo zien: dat ie wel van me houdt en dat ook verschrikkelijk zou vinden. en hij vindt het heel erg dat hij juist datgene wel mij heeft aangedaan. ik zeg nu ook niet dat alles meteen goed is en dat ie er maar mooi mee weg komt zo. ik weet nog steeds niet helemaal wat mijn gevoel zegt, ik weet het pas een paar dagen. dat heeft tijd nodig. dus ik laat echt niet zomaar over me heen lopen hoor.
hij heeft gevraagd of hij me mocht vast houden en een kus mocht geven. en ik wist niet wat ik daarmee moest doen. ergens wilde ik het niet, omdat ik dan aan "hun" dacht. maar aan de andere kant, als ik van mezelf wil weten of ik dat nog "kan" dan zal ik het ook moeten doen en kijken wat het doet. ik heb me dus vast laten houden. en dat voelde dubbel, fijn en die gedachte weer. maar het is ook zo vers nog, ik denk dat dat uiteindelijk "slijt" en vertrouwen kan groeien,maar daar zal hij dan erg zijn best voor moeten doen. maar het is allemaal niet onmogelijk. dat zal met de tijd wel goed kunnen komen, maar het is gewoon kijken of dat dat ons dan samen gaat lukken.
ik snap je wel, maar mijn man wil er wel voor vechten, hij wil er wel voor gaan. en ik heb niet het idee dat hij mooie praatjes aan het verkopen is. ik heb ook wel gezien hoeveel spijt hij ervan heeft. al maakt dat voor mij nu even nog niks goed. maar het komt niet alleen van mijn kant.
ik weet waarom het zover is gekomen dat hij haar leuk is gaan vinden. ik ben iemand die zich slecht uit, ik ben niet zo heel erg van het vasthouden, kussen, zo spontaan bedoel ik dan. dat ik dan ineens dat zo doe. en ik weet dat mijn man dat mist in mij. dat hij dat graag wil. heeft hij al jaren gevraagd aan mij en dan ging ik het wel doen, maar zodra ik weer in het "oude ritme" zat schoot het er weer bij in. ik ben ook hulp daarvoor gaan aanvragen omdat ik wil dat ik me kan uiten, ik wil dat ook gewoon aan mijn kinderen kunnen meegeven. het zit er wel in bij me, maar ik krijg het er niet uit. en hij heeft haar in vertrouwen wat dingen verteld en op een dag hield ze hem ineens vast. ja en dat voelde voor hem fijn, dat zocht hij. en toen gaf ze een kus, moest kunnen, vriedschappelijk. (vindt ik niet). maar zo is het verder gegaan. ze is gaan doen wat hij verteld had te missen in mij.
Als je dat maar zeker weet meid.. En laat hem door het stof gaan! Het blijft jouw keuze. En hoop dat je eruit komt.
Wat een misselijk wijf zeg!! Verder doe gewoon wat jouw gevoel ingeeft!! En inderdaad het is zo makkelijk gezegd'als er vreemd wordt gegaan dan kan iemand opzouten' Stoere praatjes denk ik dan altijd. Tot het er echt op aankomt en dan weet men wel beter dan dat! Zo makkelijk is het niet! Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er gewoon samen uit gaan komen. Voor jou, voor je kindjes en voor hem (ook al heeft hij gewoon een GIGA domme stap begaan). En kom je er zelf niet uit, stel hulp van buitenaf niet uit.
ik heb niet alle posts gelezen alleen jouw eerste post en de reacties van de laatste pagina.. het is mij ook overkomen, iedereen zei dat het klaar was maar wij gingen vechten en zijn er uit gekomen het vertrouwen is ook weer teruggekomen na ruim 2 jaar maar alles is weer koek en ei, soms sta je er nog wel eens bij stil maar dat is maar even hooguit 20 sec maar wat is 20 sec op een mensenleven?? meestal denk je eraan als je het over vroeger hebt maar verder eigenlijk niet.. ook zei iedereen laat hem door het stof gaan laat het hem maar voelen wat ie je aangedaan heeft en laat hem maar zwoegen voor je, ben ik het helemaal mee eens maar vergeet niet gedaan is gedaan en een straf is terecht maar langdurig straffen heeft geen nut.. op een moment ga je toch weer verder en kan je het hem niet jullie hele leven samen kwalijk blijven nemen want dan kan je er net zo goed gelijk mee stoppen.. het is zeker mogelijk als jullie ervoor willen vechten en het vertrouwen komt ook weer althans hier wel..maar hadden nog geen kinderen in het spel.. als je er echt voor wilt vechten vind ik wel dat jij je liefde duidelijk moet maken aan hem, zeg niet dat jij schuldig bent aan dit maar hij mist iets wat hij wel van jou verlangt ik hoop dat je daar in de toekomst aan kunt werken.. sterkte!!!
Supersterk dat je ervoor gaat! Ik ben ook afgestapt van de illusie dat je bij de eerste de beste misstap je man de deur wijst. Ik zou er ook voor willen vechten, mits ik er zeker van zou zijn dat mijn man dat ook zou doen... Het vervelende is dat je geen controle hebt over gevoelens als verliefdheid; je hebt alleen controle over wat je daarmee doet en helaas heeft jouw man een verkeerde keuze gemaakt. En of hij dat dan 1 keer doet of vaker doet er eigenlijk weinig toe, want de drempel is alleen de eerste keer echt hoog... Ik wens jullie beiden veel kracht en sterkte voor de eerstkomende tijd. Het zal nog best een tijd duren voor je van die eerste woede e.d. af bent, maar ik weet zeker dat jullie het kunnen, zeker als ik lees hoe overtuigd je zelf bent. *knuffel*