Wie heeft hier ook zo'n last van? Heb het al jaren, de angst voor ernstige ziektes. In het begin was ik vooral bang voor kanker, maar het wordt steeds erger. Ik heb het zeg maar in een ernstige vorm. Een voorbeeld, ik zag eens een islamitische vrouw 6 uur in de ochtend buiten bidden op zo'n kleedje. Een paar uur later bedacht ik me dat dat zo raar is dat het gewoon niet kan. Ik dacht dat ik schizofrenie had, dus dat ik allerlei dingetjes zag die er niet waren. Wekenlang heb ik gewacht of ik nog meer vreemde dingen zou zien en continu aan mijn man vragen of dat wat ik zie er ook echt is. Nu heb ik sinds zaterdag hele zware armen en tintelingen ook rare klachten die te maken hebben met mijn spieren. Nu ben ik er 100% van zeker dat ik ms heb en binnenkort in een rolstoel ga belanden. Nu vraag ik de hele tijd aan mijn man dat als ik zo niks meer kan vanwege ms of hij er dan ook altijd voor me zal zijn. Hij wordt er helemaal niet goed van maar ik ook niet. Ik heb vandaag ook de hele dag gehuild omdat ik er echt zeker van ben dat ik binnenkort verlamd ben. Pfff echt er erg om continu in angst te leven. Wie heeft dit ook of gehad en is er een mogelijkheid om ervan af te komen?? Zou een gesprek met een psycholoog nou echt helpen??
Ja, ik zou zeker een babbel gaan maken. angs/dwangstoornissen zijn moeilijk, maar niet onbehandelbaar. Het kan echt te moeite waard zijn, want als ik het zo lees beheerst het je hele leven. Gaan hoor!
Jeetje wat lastig. Geen idee wat het beste is, maar een psych zou je vast kunnen helpen. Begin eens bij de huisarts bijvoorbeeld die kan je dan doorverwijzen.
Ik herken het wel, al moet ik zeggen dat het het laatste jaar heel goed gaat. Ik heb in 2005 op het randje gelegen door een bijna geklapte galblaas. Sindsdien ben ik erg bang als ik pijn heb dat ik t aan me hart hebt, met pijn in mn been een trombosebeen etc. Als ik hoofdpijn heb denk ik aan een tumor. Heel stom, en nu gaat t dan wel heel goed ik kan t meer relativeren en los laten. Ik denk dat t bij mij komt door een stukje onverwerkt iets van toen (2005).
Ik heb dit zelf ook ervaren, na de geboorte van de oudste. Ik kreeg na 3 maanden een depressie, wat daarna verder ging in hypochondrie. Ik heb alles bij elkaar 1,5 jaar meegelopen! De HA wilde mij er geen medicijnen voor geven. Maar moest eerst proberen om zelf uit die virtueuze circel te komen. En ik ben er dus ook op eigen houtje uitgekomen! Maar het was erg zwaar, maar ben trots dat het gelukt is. Af en toe heb ik er nog wel eens last van, maar dat zeg ik tegen mezelf, het zit tussen mijn oren en probeer aan iets anders te denken en dan verdwijnen ook idd de symptomen. Een tip, ga vooral niet over ziektes op internet speuren, dat maakt het alleen maar erger. Mijn advies is, ga iets doen wat afleidt, echt het helpt!
ik heb ook al 6 jaar last van hypochondrie:x gelukkig is het het laatste halfjaar flink afgenomen al blijf ik nog wel piekeren over dingen. Heb een jaar geleden elke week met psycholoog gepraat en cognitieve gedragstherapie gehad. dit heeft me wel geholpen. Heb nu nog maandelijks een gesprek. En nu ik zwanger ben denk ik bij elk pijntje ook dat er met de kleine wat niet goed is. Maar het blijf behandelaar op dit moment voor mij
Heb geen tijd om uitgebreid te reageren want moet zo naar mn werk (kots) maar even kort. Ik heb er ook last, al vanaf mijn 15e en er zitten periodes tussen dat het heel mijn leven beheerst. Ik heb er bij een psycholoog voor gelopen maar dat heeft niet geholpen. Het gekke is dat ik best weet dat er niets aan de hand is met me maar toch kom ik niet van die enge gedachtes af. Ik ben vornamelijk bang voor kanker, een harstilstand/hartaanval of een hersenbloeding. Ook kan ik niet naar verhalen luisteren/lezen die over mensen gaan die spontaan dood neervallen of eoa enge ziekte hebben want geheid dat ik dat ook allemaal ga krijgen, dat is dan wat ik denk. Géén idee hoe ik er van af moet komen, wist ik het maar
hier nog een. Ik loop er al 10 jaar mee helaas ben bang dat ik er ook nooit vanaf zal komen. Me hoogtepunt was me 17e jaar toen durfde ik me bed niet eens meer uit te komen omdat ik bang was dat ik zo aan me hart zou bezwijken. Ik ben dus niet alleen bang voor ziektes, maar ook voor me hart, bang voor een zwamgerschap. Zou heeeeeeeeel graag nog een 4e kindje willen maar ik durf niet. Ben veel te bang dat er wat mis met mij gaat of me kindje. Nou wil me man op dit moment ook niet meer, maar goed zeg nooit nooit met hem haha.......Ik ben ook vaak bang als me kids goede griep hebben dat ze wat ernstigs hebben. Slaat allemaal nergens op maar mijn angst gaat helaas erg ver. Gelukkig leer ik er wel mee te leven ik sta dus niet elke week met de kids bij de dokter ofzo maar ik raak thuis altijd wel ff in de stress, maar gelukkig heb ik een man die op dat vlak wat nuchterder is. Maar leuk om mee te leven No way! Ik wou dat het eens ophield en ik echt van me leven kon genieten want ik heb echt het gevoel dat me hypochondrie me leven aardig beinvloed!
Ik heb het ook een beetje. Met hiv. Ik heb ooit heel lang geleden sex gehad met iemand waarvan ik wist dat hij het met meerdere mensen deed. en toen knapte het condoom. Ik ben inmiddels een paar keer getest en de uitslag is altijd goed, maar soms krijg ik ineens weer die angst, terwijl ik weet dat het nergens op slaat!!! Lastig is dat...
Ik heb er ook last van. Ik heb periodes dat het goed gaat, maar laatste dagen dus weer niet. Bang zijn dat ik een hartstilstand/hartaanval krijg, of een of andere hartaandoening heb. Soms eindigt dat in een hyperventilatie aanval, pfffff vermoeiend. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dit na de geboorte van me zoontje heb gekregen. Heb ook geen idee of ik hulp moet zoeken oid.
Deze klachten kunnen ook duiden op je angst. Als ik hevige angstaanvallen heb/had (niet om dezelfde reden als jij) dan werden m'n armen ook heel zwaar en gingen tintelen. Spierklachten kunnen ook bij stress horen, omdat je gewoon erg gespannen bent door je angsten. Bovenstaande klachten deden me juist aan een lichamelijke reactie op psychische klachten denken. Ik zou zéker op zoek gaan naar een goede en fijne psycholoog (of therapeut) die je hiermee kan helpen, voor mij is dat het beste geweest wat ik had kunnen doen.
foxter ik heb het ook alleen met hiv, alleen wel heel ernstig vind ik zelf idd ook al vaak getest, maar zodra ik naar buiten loop is de geruststelling alweer voorbij . Ik hoef maar een beetje bloed te zien en ben al bang dat ik het aangeraakt heb en dat het besmet is , dan ga ik alles opzoeken op internet zodat ik nog angstiger wordt. Ik durf niet met mijn blote voeten over het gras te lopen en ik durf niet in de buurt te komen van andermans bloed en ook mijn dochtertje let ik erg op. Ik let altijd op mijn glas als ik ergens ben dat er geen bloed aan zit en als ik ben wezen stappen ben ik de volgende dag heel angstig omdat ik dan bang ben dat ik in aanraking ben gekomen met bloed en bestudeer ik heel mijn lichaam op wondjes. Ik heb vorige week een tattoo laten zetten en zelfs nog gevraagd of ze de naalden wilden laten zien in de verpakking en alles was steriel ze lachten me echt uit en schaamde mij ook hoor. Op het moment van zetten ging het allemaal goed, totdat ik thuis was spookte de vragen door mijn hoofd.. heeft ze wel een schoon doekje gebruikt om mijn bloed mee af te vegen en ze liepen allemaal naar achter na de vraag van mijn naalden , dan denk ik later misschien heb ik ze zo beledigd dat ze misschien exspres een vieze naald gebruiken ... Ja ik weet het, het is ziek dat ik zo denk en dan ga ik zoeken op internet de kans en of het voorkomt met het zetten van een tattoo ik ga dan de symptonen van hiv opzoeken de eerste die even optreden als je besmet bent dus de eerste 2 weken .. keelpijn ( heb ik ) spierpijn ( heb ik ) moe ( ben ik ) etc.... Ja heb een week platgelegen met griep man en kind ook dus ja niet zo gek he dat ik dat heb , denk ik nu he , maar op dat moment denk ik dat ik het heb , echt verschrikkelijk!! ik heb ook therapie gehad ben gstopt en nu lees ik het boek "' dokter het is toch niks ernstigs"" het helpt mij wel ben toevallig maandag begonnen en doe de opdrachen uit het boek en merk nu al verschil. Ik ga binnenkort ook naar een hypnotherapeut omdat ik zeker weet dat dit ergens vandaan komt uit het verleden of misschien wel een vorig leven. Ik wil hier vanaf en lekker genieten van mijn leven zo af en toe beheerst het echt mijn leven en soms heb ik ook echt maanden nergens last van hoor, maar er hoeft maar iets te gebeuren en het komt weer heel vervelend en ik heb een kleintje hier rondlopen en wil niet dat zij later ook zo gaat worden.. Phoe een heel verhaal maar wilde dit ook even met jullie delen en ik vind het fijn om te lezen dat ik idd niet de enige ben. De tips van andere zijn dus erg fijn!!! Succes allemaal en bestel het boek het is echt een aanraden !!!!
Heel herkenbaar flower! Ik heb alleen niet dat ik bang ben voor bloed, tis echt nog steeds puur die gebeurtenis van 9 jaar geleden.. Soms heb ik wel een week dat ik er niet aan denk, en dan ineens slaat de angst me weer om het hart. "wat als het bij mij niet meetbaar is in mn bloed, wat als ik nou weer zwanger wordt, en de hiv test is dan positief, enz". Echt belachelijk, zeker nu ik het zo typ. Maar op de een of andere manier blijf ik er maar mee bezig.
gelukkig heb ik het ook niet dagelijks hoor is meer als er iets gebeurd wat er mee heeft te maken, dus bloedprikken verwondingen van vreemde enz... Ik denk nu ook steeds o als ik straks weer zwanger ben gaan ze weer testen pffffffffffffff zie er nu al tegenop ik weet het slaat nergens....