Wow!! dat een sterk kindje, geweldig! Wat woog ze? Onze dochter heeft 2 weken in de coveuse gelegen en 1 week in een warmte bedje daarna mocht je ook al naar huis. Ze woog 1630 gram bij de geboorte.
Mijn dochter woog rond de 1000 gram later afgevallen naar 920 gram en was 35 cm. Ze heeft 5 weken op de intensive care gelegen en 5 weken en 3 dagen op de gewone couveuse afdeling/weigekamer. Mocht toen nog niet naar huis maar na een gesprek met de arts mocht ze wel naar huis (ze had een sonde en was pas 37 weken) Ze heeft ruim 7 weken in de couveuse gelegen en 3 in de wieg. ze heeft 6 bloedtransfusies gehad, problemen met de ductus, zuurtegraad vh bloed. 8 weken ruim coffaine gehad, 9 weken aan de monitor, 2 dagen trilbeademing en 5 weken CPAP. 4 weken een snorretje. En dan valt dit nog mee in vergelijking tot andere moeders met een prematuur. Ik mocht mijn kindje niet vasthouden, viel flauw van het bloedverlies toen ik naar haar toe mocht. Voelde de 1e week geen band met haar en me geen moeder. Ik moest 10 weken lang afscheid nemen en was 5 weken elke ochtend opgestaan met eht id "oh gelukkig we zijn niet gebelt ze leeft nog". En nu heeft ze matige BPD en nefrocalcinose. Maar we zijn apetrots op ons meisje ze lacht altijd. Ondanks ze nog steeds zo vaak naar het ZH moet en nog zovaak geprikt word. Maar in al die ellende hebben we ook zo ontzettend veel mooie en dierbare momenten gehad die ik koester. Ik hoop met heel mijn hart dat als we een 2 kindje krijgen ik de minimale 37 weken vol ga houden. Al moet ik 30 weken plat en voel ik me enorm rot ik heb dat dubbel en dwars over voor een voldragen zwangerschap.
ik bedoelde het niet negatief, maar zoals fleur het al schrijft kan mij jouw gevoel echt niet voorstellen sorry. Ik ben nu weer zwanger en voel me gelukkig prima, maar denk dat ik idd liever de hele boel uitspuug en 40 wkn in bed lig dan het nog een keer mee te maken. De reeele angst dat je kind dood kan gaan is als een strop om je keel. het heeft invloed op je relatie, je kijk op het leven. het veranderd zoveel. Mijn meiden hebben meerdere malen op het randje gezeten en meer meegemaakt dan menig volwassenen. Dan heb ik het over hersenbloedingen, infecties waardoor ze beademd moesten worden, bloedtransfusies, medicijnen, angst over ontwikkeling en achterstand ga zo maar door. Nu kijk ik er met een goed gevoel na terug en denk ik vooral aan de mooie momenten. positief in jouw verhaal vind ik dat je blijkbaar zo goed bent opgevangen door het ziekenhuis dat je er geen naar gevoel over hebt. En ik ben blij voor je dat je goed in je vel zit. en je kind loslaten, geef het ed tijd. Ik denk dat veel jonge moeders dat niet kunnen.. komt vanzelf.. als ze 3 zijn ben je blij als je een keer even lekker alleen kan shoppen Wat denk ik wel veel reacties veroorzaakt is dat veel premature moeders vaak van de buitenwereld onbegrip krijgen. Ook ik kreeg te horen dat ik blij moest zijn niet 40 wkn vol te maken. dat ik lekker kon uitrusten nu mijn kinderen in het ziekenhuis lagen, anders had ik nu nachtvoedingen gehad enzo.. en nu ik zwanger ben krijg ik ook soms te horen dat ik straks wel zou klagen van een "echte bevalling"en zo'n bevalling van een kind onder een kilo stelt toch niks voor?? Maar geloof me ik doe alles, echt alles om de 37 wkn te halen en mijn kind niet te hoeven zien vechten voor zijn leven...
ja het lijkt me heeeel erg om in die angst te leven maar ik heb dat echt geen sec gehad dus vandaar dat ik het echt niet als een hel heb ervaren bij mij blijft wel door dat zoey te vroeg is geboren ff een 2de uit Ik zie mezelf niet voor een peuter zorgen en een huishouden met die moeheid die ik had en dan ook nog de kans dat de 2de ook zo vroeg komt en dan nog naar het ziekenhuis toe enz nee ik wahct wel tot zoey lekker op school zit. Ja over me omgeving en het ziekenhuis ben ik erg tevreden hoor . Heb veel steun gehad waar nodig . En moet zeggen als ik fotos terug kijk uit die tijd dan ben ik alleen maar trots op hoe Zoey het gedaan heeft Enne soms zeiden mensen ook wel zo lekker veel rust gehad zeker toen je in het ziekenhuis lag Ik zo euhhh neeee Ik ging al vanaf 6 uur smorgens naar zoey toe kon toch niet slapen snachts en dan tussen de kolfbeurten in bezoek eten en naar zoey . Het enigste aan rust was het rust uurtje en dan nog kon ik niet slapen. Het ergste was wel dat ik pas na 10-en kon slapen dus na de laatste ronde van de zuster. Thuis kreeg ik eindelijk rust. Maar ik kon toen Zoey in het zh lag en ik niet eindelijk shoppen want dat kon ik niet in mijn zwangerschap was ik veeeeeel te moe voor . Dus het echte genieten had ik pas toen mijn meisje er eidelijk was
Ik snap TS wel een beetje, ondanks dat mijn dochter best wel asociaal vroeg was. Ik baal nog altijd als een stekker dat ik haar niet voldragen heb want mijn zwangerschap was verder gewoon perfect. De 4 weken thuiszitten met een veel te dikke buik en maar wachten tot dat kindje eindelijk komt, de opluchting als eindelijk de weeen beginnen, de kraamweek etc etc, ik heb het allemaal niet meegemaakt en dat steekt nog steeds. (Ik had overigens wel een natuurlijke bevalling dus dat heb ik dan wel weer meegemaakt) Maar aan de andere kant heb ik de mazzel dat mijn dochter op de een of andere manier het mooiste, gezondste en gemakkelijkste kind te wereld lijkt te zijn en we daardoor dus het afgelopen halfjaar vrijwel geen stress hebben gehad over haar. Daardoor kan ik dus wel met een goed gevoel terugkijken op alles wat er gebeurd is. De ziekenhuisperiode was 'maar' 5 weken en in die tijd hebben we het best gezellig gehad met de verzorgers, we hebben veel vreugdesprongetjes kunnen maken als ze voor ze zoveelste keer iets ging doen waar ze eigenlijk te jong voor was en we waren apetrots dat ze met 35w3d al naar huis mocht. Ik zal niet zeggen dat ik blij ben dat ze zo vroeg was, de volgende mag 42 weken blijven zitten, maar ik heb eerlijke gezegd vrijwel geen negatieve gevoelens bij de afgelopen periode. Dus ja, ik snap dat je er zo op terug kan kijken.
Sluit me hier volledig bij aan. Zoonlief is met 34+5 geboren ivm PE/HELLP. Wil dit echt niet nog eens meemaken.... Hebben geen medische problemen gehad, maar toch heeft hij 4 weken in het ziekenhuis moeten verblijven. Ook voor ons voelde dit als een traumatische ervaring! Heb ook de piepjes veelvuldig om me heen gehoord. Kleintjes bij wie de ademhaling weer " geactiveerd" moest worden. Is mij toch echt niet in de koude kleren gaan zitten. Uiteraard begrijp ik dat er bij een geboorte met 26 weken nog veel meer op je af komt.... maar geboorte van 34+5 (oftwel zoals iemand randprematuur noemde) gaat je toch ook niet in de koude kleren zitten. (sorry merk dat ik pissed ben omdat juist de moeders van randprematuren vaak niet begrepen worden).....
uit jullie verhalen te horen hebben de meeste dus wel een nare nasmaak of zelfs trauma aan het gebeuren overgehouden wat ook logisch is na alle verhalen En wat ik dus al vermoedde klopt dus bijna ook ik sta dus alleen met mijn posietieve gedachtes. En daarom prijs ik mezelf zo gelukkig met mijn ervarringen ik denk dat de meeste van jullie er ook voor zouden tekeken als je het zo hebt meegemaakt als mij. Ik heb mijn baby niet zien vechten voor dr leven en ze heeft geen sprongen achteruit gemaakt juist te snel vooruit. Moet zeggen dat dat soms ook ff een verwerking is want heb je net het ene verwerkt komt de volgnde sprong en soms 2 tegelijk. Daarom had ik er echt vrede mee en merkte gewoon dat wij beide eraan toe waren om niet meer zwanger te zijn. Tuurlijk het is niet leuk als je naar huis mag en je kindje moet blijven . En ik heb ook ergere gevallen gezien bij sommige kindjes en voelde me soms schuldig dat het bij ons echt goed ging. Maar als ik op alles terug kijk denk ik alleen maar ik mag mezelf zo gelukkig prijzen dat de bevalling goed is gegaan beetje te goed had geen pijn niks. En dat ons meisje zo gezond geboren is Ze had alleen maar moeite met warm houden en drinken en dat warm houden was na 1 dag al in orde Ik denk als sommige die hetzelde als mij hadden meegemaakt zonder alle ellende en angs er ook op een andere manier tegen aan zouden kijken.
melanina, dat denk ik ook als ik jouw verhaal zo lees. gelukkig kan je nu van je meisje thusi genieten en zal je bij een eventuele volgende zwangerschap hopelijk niet zo ziek zijn.. prettig zwanger zijn is ook wel fijn natuurlijk.. kan je daar ook een keer van genieten
m28 en pascalle, ik voel het net zoals jullie. TS spreekt over een geheel andere ervaring, waar ze bij a terme bevallen moeders waarschijnlijk meer begrip voor had ontvangen. Want het is natuurlijk heel fijn voor je dat jij er geen negatief gevoel aan over hebt gehouden en natuurlijk komt dat doordat je dochter het gelukkig zo goed deed. Mijn dochter is na 32 weken geboren, niemand maakte zich zorgen want 32 weken is niet zo kritiek en ze had een goed gewicht. Nou, niet was minder waar en binnen een week gleed ze af van de CPAP op de Highcare naar de NICU waarbij ze kunstmatig in leven werd gehouden met volledige beademing,onstuitbare stafilokok infectie, hersenbloedinkje etc. Wat een nachtmerrie!! God zij dank is het goedgekomen en geniet ik iedere dag van haar maar de impact van hiervan voel ik nu, drie jaar later, nog steeds.
denk dat het heel veel te maken heeft met hoeveel weken je kiondje is geboren en of het daarna moeizaam of relatief makkelijk ging. ook of je zwangerschap een fijne ervaring was of juist niet... ik had een prima zwangerschap tot ik een hoge bloeddruk kreeg en eiwit in urine, verkalking placenta enz. toen heeft de arts ingegrepen omdat ik ook al best ver was...met 35wk4dgn is de kleine geboren en hij gaf aan dat hij er uit wilde. ik had die dag al flink voorweeen en die week had ik dat ook al gevoeld. aan de ctg was hij erg onrustig maar wilde er ook uit volgens mij. ik heb een spoedkeizersnede gehad omdat tijdens de ruggeprik (voorbereiden voor KS) z'n hartslag achteruitging. ik was erg in paniek, viel twee keer weg en heb dus een rotervaring gehad met veel angst voor mezelf en de kleine, maar het was zo gepiept: kindje kwam flink schreeuwend tot leven! hij moest boven verwachting toch naar de afdeling en in de couveuse. dat heb ik als heel naar ervaren. al was het maar 10 dagen ik heb heel veel traantjes gelaten toen we naar huis gingen (ik na 5 dagen z'huis) en we hem niet mee konden nemen. Ik woon in Griekenland en daar mag je het kindje alleen af en toe aanraken in de couveuse, niet op je lichaam of iets dergelijks. dat was het ergst: dat ik moest vragen wat ik mocht doen met MIJN kind! maar ok, het heeft gelukkig niet lang geduurd en nu is het een heel leuk, grappig, energiek mannetje van 6 maanden. ik was een wrak na de KS want ik werd ziek van de antibiotica. maar goed verder zou ik het zo overdoen als het moest maar had liever de zwangerschap uitgedragen en natuurlijk bevallen! m'n zwangerschap was prima afgezien van vreselijke slaap heel de dag de hele zwangerschap door en misselijk in het begin, de bekende klachten. ik zou graag weer zwanger raken maar heb nog niet de moed... al met al was het geen fijne ervaring maar ook niet zo tragisch dat ik heel lang heb gedaan er overheen te komen. kan ik me wel voorstellen als je kindje echt heel vroeggeboren wordt!!
Even voor de duidelijkheid...... Ik begrijp iedereen zijn verhaal. Ieder heeft zijn eigen gevoelens. Ik zeg met mijn 1e antwoord niet dat ik moeders van "randprematuren"niet begrijp, ik zeg niet dat een bevalling boven de 32 weken minder heftig is als een bevalling onder de 32 weken. Ik heb het over cijfers...........Kindjes de na 32 weken geboren worden zijn " in principe" sterker dan kindjes die daar onder geboren worden. Wil niet zeggen dat het met die kindjes niet verkeerd kan gaan, dat heb ik ook nergens gezet. (tja das het lastige van een forum). Zoals ik al zei: Ik heb positieve en negatieve ervaringen. En nee, die negatieve ervaringen kan ik niet op zij zetten, die zullen helaas altijd een deel van mij en mijn leven zijn. Sommige dingen kun je nou eenmaal niet van je af zetten, hoe graag je ook zou willen. Nu 15 maanden later kijk ik er positief en negatief op terug. Zoals Jipper ook schrijft....ik vond het ook een hele mooie tijd, ik had deze tijd voor geen GOUD willen missen. Mijn zoon heeft de couveuse tijd relatief goed doorstaan, en doet het prima nu (positief dus ) Maar ik heb op de NICU dingen gehoord en gezien (en dan heb ik het niet alleen over monitor piepjes) die bij mij door merg en been zijn gegaan, en die altijd op mijn netvlies te zien zijn, en in mijn oren te horen zijn als ik terug denk aan bepaalde dagen op de NICU. Ik ben niet boos om het verhaal van TS. Helemaal niet zelfs, maar zoals maar weer blijkt......ieder zijn verhaal, gevoel en belevingswereld is anders. Ik vind het superfijn voor je dat je er niks negatiefs aan over hebt gehouden!
Wat goed geschreven! Mijn zoontje is dan 'pas' met 35 weken geboren maar alles was zo traumatisch als maar zijn kan dat ik het na 2 jaar nog moeilijk mee heb... Daarbij weet ik dat ik mijn handjes mag klappen maar dat het allemaal zo goed is uitgepakt...Dan nog ben ik blij als ik dit keer niet de hele kermis van de kinderafdeling mee hoef te maken mijn kindje achter laten en alle draadjes en prikjes...Hoe laat of vroeg ik ook ga bevallen... Ik ga feest vieren als ik de 37 weken heb gehaald!
Ik denk ook niet dat het gaat om hoeveel tijd het kindje is geboren maar om de ervaring... Ik heb ook dingen gezien en gehoord die ik liever niet had willen weten... Gelukkig is ons veel bespaard en ben ik door deze ervaring ook gegroeit alleen zou ik nooit meer over willen doen al is de kans mega groot...
Hoi TS en andere meiden, Mijn ukkie is geboren met 34 weken, zou dus eigenlijk een goede start moeten kunnen hebben. Maar helaas, ernstig ziek geboren, maanden op de nicu en gewone kinderafdeling en mocht pas naar huis vlak voor zijn eerste verjaardag (even de korte versie) Maar ik snap TS wel goed: Ook ik heb geen negatieve gevoelens over die tijd (neemt niet weg dat ik het er soms moeilijk mee heb als ik er op terug kijk) maar bij ons is de verpleging geweldig geweest, de artsen waren super. Het RonaldMcDonaldhuis geweldig. En dankzij al die dingen kijk ik met een goed gevoel terug op het eerste jaar. Als iedereen zich niet zo had ingezet voor ons ukkie had hij er nu niet meer geweest. Dus het resultaat is er!! En dat maakt dat ik ook dankbaar en blij ben als ik eraan denk. groetjes, josie
Onze meiden zijn geboren met 30 weken.Ik heb ook geen negatieve ervaringen.De meiden hadden namelijk een super start en mochten na 4,5 weken al naar huis.Suus woog toen 2000 gram en Tessa 1980 gram. MAAR...nooit meer!Die spanning die je hebt,de angsten,de drukte en het verdriet. Ik heb een super zwangerschap gehad,maar kan me voorstellen dat als je een vervelende zwangerschap hebt,je af en toe wenst dat een volgende ook eerder geboren wordt.Maar kan me niet voorstellen dat je dat diep in hart ook wil?Ik denk dat TS niet stil staat bij het feit wat er allemaal mis had kunnen gaan.(ook fijn voor haar natuurlijk,want je wenst niemand die spannende tijd toe) Iedere geboorte is uniek,en vind het verschrikkelijk om te lezen dat er zoveel kindjes geknokt hebben voor hun leventje.Natuurlijk lagen er ook kinderen bij ons op de nicu erg slecht,maar dat gaat grotendeels aan je voorbij.Wij hadden trouwens ook nog mijn vader die op sterven lag op dat moment,op de nicu was het bijkomen voor ons. Respect voor de ouders! En zoals hier boven al gezegd wordt,het gaat om de ervaring (Ik kan niet meer zwanger worden,maar leef erg mee met vriendinnen die zwanger zijn.Ik hoop ook altijd dat het allemaal goed gaat bij ze)
Mijn sterke meid is met 27 weken geboren met een gewicht van 695gr. door PE en aangezien ze wel huilend ter wereld kwam heb ze toch een hele moeilijke start gehad. Vooral dr longetjes die waren nog helemaal niet klaar voor de buitenwereld. En ik had toch longrijpers gehad. 4 maanden lang alle toeters en bellen gehad en 1 week na de bevalling op het randje gelegen. Is ze nu een mooie meid van 7. Ben blij dat ik haar bij me heb mogen houden. Ik vond het best een zware en moeilijke tijd, vooral ook omdat ik al een kindje ben verloren. Ben nu 2 weken verder dan ik ooit geweest ben in een zs en hoop echt dat ik iig niet meer voor de 35 weken beval.
Ik heb niet alles gelezen, en ben niet heel actief in het prematuurgedeelte, maar wilde toch wel even reageren. Mijn oudste is met 33 weken geboren, en heeft het op zich prima gedaan, ze heeft 3,5 week in het zh gelegen, en gelukkig heeft ze niks ergers gehad dan sondevoeding en een te laag billirubingehalte, dus al met al 'niks aan de hand.' maar ik zie dat je kindje 8 maanden is nu. Toen mijn oudste 8 maanden was dacht ik ook, ze doet het goed, en heeft er niks bijzonders aan over gehouden. ik zeg niet dat het bij jou ook zo gaat lopen, maar pas op met wat je zegt. Mijn dochter is nu 2,5, en nu pas beginnen de dingen echt te komen. Voor haar leeftijd (gecorrigeerd of niet), heeft ze extreem ondergewicht (10.7 kilo), terwijl ze echt goed eet. Er blijken nog steeds problemen te zijn met haar mondspieren (vandaar ook sondevoeding in begin), heeft een taalachterstand, kan niet uit een gewone beker drinken, heeft nog steeds een extreme zuigbehoefte etc. Die dingen zijn er natuurlijk altijd geweest, maar beginnen nu echt te spelen vanwege haar leeftijd nu. Door de zwangerschap van mijn oudste had ik een verhoogd risico op weer een vroeggeboorte, en is de 2e zwangerschap emotioneel gezien erg heftig geweest. In plaats van te genieten, was ik de weken aan het vergelijken met overlevingskansen. Ik ben 2 keer opgenomen met vroegtijdige weeën, maar uiteindelijk toch atherm bevallen. Wat een verschil! Ik heb een kraamtijd gehad, en kon genieten van haar, in plaats van in een achtbaan te zitten en te worden geleefd. Alles is er toen uit gekomen, alle emoties en alle gemiste dingen van mijn oudste. pas toen kon ik gaan verwerken wat er is gebeurd. Achteraf gezien heb ik de periode na het ziekenhuis heel lang op de automatische piloot gedaan. Ik was in het begin net als jij, ik vond het ook allemaal meevallen. Maar besef in ieder geval dat het nog heel goed mogelijk is dat de klap nog moet komen. Ook wil ik wel even iets anders zeggen aan de andere dames, ik begrijp dat het een enorm verschil is of je met 26 of 33 weken bevalt. Maar opmerkingen als 33 weken is (bijna) niet prematuur, zijn enorm kwetsend. Voor mij was het ook een heftige periode, en zoals ik net zei, ben ik ook lang bezig geweest met verwerken, maar om dat te lezen dat 33 weken niet prematuur genoeg zijn, geeft mij het gevoel dat mijn verdriet en emoties niet serieus genomen worden.
Ik ben het met je eens. Mijn ukkie is geboren met 34 weken en dat zou dus wel meevallen volgens de meesten. Helaas heeft hij bijna alle denkbare ernstige complicaties gehad en bijna 1 jaar ziekenhuisopname nodig gehad voor hij naar huis mocht. En nog steeds heeft hij veel blijvende schade. De termijn zegt wel iets maar dus lang niet alles en inderdaad ook een geboorte met 33 weken is heel ingrijpend en brengt risico's met zich mee. liefs, josie