Ik zeg nu dat elk kindje welkom is in ons gezin. Om die reden hebben wij bij beide zwangerschappen geen nekplooimetingen laten doen. Wel de 20 weken echo. Een handicap zou voor ons geen reden zijn om een zwangerschap af te breken. Maar als je daadwerkelijk in de situatie zit...... dat vind ik heel moeilijk...
Even oftopic. P.s mijn tanten was tot 3 jaar terug ook gelukkig in haar wereldje. Ze werd vrij gelaten. Mijn oma wil haar tot haar dood niet in een instelling. Drie jaar geleden werd ze ziek en ze is echt heel ziek. Ze heeft geen lol meer van een vrouw die dagelijks de stad in ging dagelijks bij de hema een kopkoffie dronk is het een plantje op een stoel geworden. Ze geniet zelfs niet meer van haar muziek wat ze vroeger wel deed. Mijn tante moet dagelijks mijn oma helpen. Op de po naar bed. Mijn oma zelf is 80 maar ze weigerd mijn tante naar een instelling te laten gaan. OOit in de jaren 50/60 heeft ze dat een keer gedaan. Ze kwam me tante daar tegen in een mannenonderbroek spreek wel over een tijd dat de verzorging van geestelijkgehandicapten niet zo is als nu. Nu is het nog een wahalla vergeleken met de jaren 50/60. Vandaar dat ze nu nog niet thuis weg is maar mijn tante word wel verplicht om mee te helpen omdat ze van haar zus houd maar het betekend neit dat het niet zwaar voor mijn tante is. Mijn moeder komt wel langs maar echt niet elke dag. Waarom niet ze werk nog heeft zelf kinderen/kleinkinderen(Ondertussen mijn tante ook) en heeft sociaal te druk om mee te helpen daar bij is de relatie tussen mijn moeder en oma niet ju van het. Mijn moeder heeft zo iets van ja dag. Heb mijn portie als kind met mijn zus al gehad en ik geef haar gelijk. Ze heeft het zwaar genoeg gehad( Dat is neit de schult van mijn gehandichapte tante maar van mijn oma) En van de tijd van waar in ze leefte. Heb wel respect dat mijn oma haar nog in huis hebt maar nu niet meer op de manier waarop. Me oma kan niks meer voor haar dochter doen dan het alarmknopje in drukken van me dochte moet naar de wc of de telefoon naar andere dochter van help. En vind nu mijn oma wel ego( Ook weer niet eigenlijk) het is zo dubbel. Maar denk wel dat mijn gehandicapte tante het nu meer naar haar zin zou hebben in een instelling waar de hele dag wat met haar gedaan word bijvoorbeeld met mede gehadichapten koffie drinken knutselen ect. Maar dat ze nu pijn heeft en echt ziek is. Van mag ze alsjeblieft niet te lang lijden. Lasig he. Trouwens ik voor dat ik kinderen had was ook vel tegen zwangerschap afbreken. Maar ben wel anders gaan denken in de jaren er na. Ook inverband mijn eigen problemen. Niet iedereen is instaat om een gehandichap kind het juiste te bieden wie dat wel kan respect.
Haha ja ik begrijp precies wat je bedoelt. Dat heb ik vooral met onderwerpen als deze Maar je hebt het heel goed verwoord, en denk niet dat iemand zich tegen de schenen getrapt voelt
Ik werk zelf met mensen met een verstandelijke beperking,laag niveau en zeer complex gedrag. Ik zie iedere dag de leuke en minder leuke kanten maar zou die minder leuke kanten toch voor lief nemen omdat ik het niet aan zou kunnen om een kindje,iets van mijn eigen vlees en bloed, weg te laten halen.. Aan de andere kant.. als ik van te voren zou weten dat mijn kindje niet oud zal worden zou ik er wel eens extra over nadenken omdat mij het afgeven van een kind vele malen moelijker lijkt dan het afgeven van een ongeboren kindje. Mijn vriend zegt nu dat hij geen gehandicapt kind wil,hij zou willen dat ik het weg laat halen. Ik weet echter niet hoe hij zou reageren als we er écht voor komen te staan..
pff moeilijk hoor.. ik ben wel blij dat nu iedereen de mogelijkheid heeft om in de zwangerschap al enigszins te kunnen zien of hun kindje gezond is.. en ik ben ook blij dat iedereen hun eigen keuze mag maken om het wel of niet te houden, of hun er wel of niet mee kunnen leven/gelukkig mee kunnen worden... ikzelf zou echt niet weten wat ik moet doen... ik gun mezelf, mijn vriend en mijn dochtertje natuurlijk een kerngezonde baby erbij.. maar als het niet zo blijkt te zijn? ik denk dat ik wel heel erg zou twijfelen bij down syndroom, maar dat ik het niet over mijn hard zou kunnen krijgen om het weg te laten halen... als het kind een arm, been ofzo mis.. dan haal ik het zeker weten niet weg... maar als het kindje echt geen leven zou hebben, zo erg gehandicapt dat het niets zou kunnen meemaken van het leven dan zou ik het wel laten weghalen... ik zelf zou daar alleen maar ongelukkig van worden, mijn vriend en mijn dochtertje ook.. dan ga je toch kapot als je merkt dat je kind geen leven heeft? enja alles ertussen in... ik heb geen idee.... dat kan ik nu niet zeggen natuurlijk.. ik hoop alleen dat ik zo'n keuze nooit hoef te maken...
Ik wil volgende keer graag wat extra onderzoeken als blijkt dat ik verhoogd kans heb op downsyndroom. Andere onderzoeken hoef ik niet. Ik heb een onbezorgde zwangerschap van mijn eerste gehad, en op 6 nov 2008 werd mijn lieve kleintje geboren met het syndroom van down. Hele wereld op zijn kop?? nee hoor, gewoon mijn lieve kleine mannetje. Natuurlijk anders dan verwacht, maar voor mijn kind doe ik alles. Het was heel hard om hem op de IC te zin liggen aan alle toeters en bellen en met een grote jaap op zijn kleine perfecte lijfje van de open-hart operatie. Maar na 2 dagen lachte hij alweer naar ons en prezen we ons toch maar weer gelukkig. Ik neem de therapieen die we volgen met hem voor lief, en het is prachtig om alle kleine stapjes te zien die het mannetje in zijn ontwikkeling maakt. Natuurlijk hoop dat ik ons volgende kindje gezond is, en de kans is ook klein dat wanneer je kindje niet de erfelijke variant heeft, je er nog eentje krijgt, maar de kans is er wel degelijk. Ik zou het in de zwangerschap willen weten, dan kan ik me mentaal voorbereiden. Natuurlijk zou ook dat kindje mogen komen. Waarom die eerste wel en die tweede niet?? Hij heeft echt geen minder leven omdat hij toevallig downsyndroom heeft. Misschien haalt hij er zelfs meer uit dan een ander persoon zal ik je vertellen. Een kindje met een andere handicap zou ook welkom zijn. Als het kindje maar een waardig bestaan kan leiden, en dat wil niet zeggen dat dat niet kan in bijv. een rolstoel, met een verstandelijke handicap of wat dan ook.. Iedereen moet het voor zich weten, maar het breekt mijn hart als ik hoor dat mensen kindjes zoals mijn zoontje niet willen.. Hij doet de meeste stoere mannen smelten als je in zijn glinsterende oogjes kijkt.
Maartejv, kippenvel! Prachtig, geef dat mooie mannetje maar een dikke kus van mij! Tuurlijk willen wij allemaal een gezond kind, maar wat nou als je een gezond krijgt maar er gebeurd iets mee? Dan 'moet je het er ook mee doen'. Toch? Dan sta je je kind toch ook niet af? Of dan geef je het toch geen spuitje? Sorry maar een ziel blijft een ziel, binnen of buiten de baarmoeder. Ik zelf zou nooit maar dan ook nooit mijn kind weg willen laten halen, ik ben niet de gene die beslist over leven of dood. Ook wil ik geen onderzoeken om hier achter te komen (al begrijp ik wel dat sommige mensen hier wel voor kiezen zoals bijv maartjev), het leven (en de dood uiteindelijk) komt zoals het komen moet. Dat is niet aan ons mensen. Ik wil niet beweren dat het leven er makkelijker op word. Maar ik geloof erin, dat wij dingen kunnen overwinnen, en we niet 'beproefd' worden met wat wij niet aankunnen. Hoe uitzichtloos, zwaar en zwart het leven er ook uit kan zien. Er is een lichtje aan het einde van de tunnel.
Wat een reacties... Van veel reacties schrik ik ook echt Wij kiezen zelf voor een kindje en zullen daar altijd voor zorgen (zo goed mogelijk) met of zonder handicap. Morgen hebben wij de ''20 weken'''echo eerst was het termijn te laat volgens degene die de echo gaat doen en ik had al snel door waar ze op doelde stel dat het niet goed is dan heb je niet veel tijd meer om na te denken om het weg te laten halen (dit zei degene niet met zoveel woorden maar voelde het zo goed) heb het ook even duidelijk gezegd dat dit niet aan de orde is. Wij laten die echo doen om te kijken of er afwijkingen zijn zodat we in het ziekenhuis moeten bevallen om gelijk alle medische zorg bij de hand te hebben mocht dat nodig zijn. En van die zin als het maar gezond is krijg ik altijd een akelig gevoel bij en dan floep ik er nog al eens uit, Wat als het niet gezond is???? Wij kunnen niet over het leven van ons kindje beslissen ik voel het al weken schoppen in mijn buik wij houden er al voorwaardelijk van. Het is al zo vaak gebeurd dat een kindje te wereld zou komen en niet levensvatbaar zou zijn en nu 10 jaar later leeft het nog amper gehandicapt te noemen stel die ouders hadden het weggehaald VRESELIJK! Respect voor de mensen die dit wel doen heb ik niet. Al is het iedereen zijn eigen keuze om dat te doen.
er zitten daar kinderen *die geen ouders meer hebben *ouders die hun kinderen dagelijk bezoeken maar hun kind geen veilige omgeving kunnen bieden thuis omdat er meer nodig is *ouders die hun kind daar met heel veel moeite heb moeten achter laten *inderdaad ook ouders die het niet in hun leven vinden passen en omdat het niet duidelijk was bij een test. maar alsjeblieft isademi ik laat daar de kinderen niet "WEG ROTTEN" wat een oordeel. een kind in een instelling laten wonen is soms een betere oplossing dan er thuis oor zorgen. ik vind het prima als jij de keuze maakt om je kindje weg te laten halen om welke reden dan ook, ik veroordeel niemand hierover. maar kan je alsjeblieft met iets meer respect over gehandicapten en de zorg daarvoor praten. das toch niet heel veel gevraagd, aangezien ik jou keuze en mening ook respecteer. hellen
Ik schrik niet van jouw reactie maar het is wel jammer weer. Ik kan namelijk wel respect opbrengen voor mensen die het zonder enige twijfel zouden laten komen. Dat jij een andere mening toebedeeld bent dan iemand anders is één ding, maar dat je vervolgens geen respect hebt voor mensen die dat, om wat voor reden dan ook, wel zouden laten weghalen, vind ik kortzichtig en buitengewoon asociaal. Jij kan niet in iemands hoofd en leven kijken. Niemand neemt zo'n beslissing licht op en als je voor zo'n keuze staat zal niemand lachend het kindje weg laten halen.
ik vraag me oprecht af hoe de meiden die zeggen dat het gehandicapte kind en het niet gehandicapte kind evenveel aandacht krijgen dat willen gaan doen? Ik zou het namelijk niet kunnen, mijn dochter heeft veel extra zorg nodig (dag en nacht). Als ze een ademstop heeft en ik zit met een broertje/zusje te knutselen laat ik de knutselspullen liggen en gaat zij voor, als ze weer opgenomen is in het zh zit ik daar dag en nacht (en krijgt broertje/zusje weinig aandacht van mama) als we spelen in de speeltuin en zij bijna stikt van benauwdheid word het spel gestopt en gaan we naar huis etc. Ben erg benieuwd hoe julie het zo kunnen doen dat al je kinderen evenveel aandacht krijgen van mama?
in dit soort levensbedreigende situaties moet je kindje nu eenmaal voorgaan en je andere kindje even uit haar spel gehaald worden. daar leren ze echt wel mee leven. natuurlijk lijkt het me erg moeilijk om het me allemaal in te beelden want ik zit niet in zo'n situatie, dus eigenlijk kan ik ook niet oprecht discusseren. maar ik bedoelde ermee te zeggen dat je een gehandicapt kindje (los van de handicap) niet anders moet behandelen dan je andere kindje. de handicap in welke vorm dan ook vergt wel meer tijd en aandacht waardoor het andere kindje wel wat te kort komt van jou. dat staat wel vast denk ik. maar als het kindje groter word en begrijpt wat er aan de hand is met zn zusje of broertje kan je dat uitleggen. een kind is je lief, al is het gehandicapt. zo heb ik het zelf wel ervaren met mijn broertje. ja wij moesten ook best wat inleveren en in sommige situaties ging mijn broertje voor en werden wij een beetje op de achtergrond gezet. Ook hadden we geen vader in huis dus mijn moeder moest alles alleen doen. wel hadden wij onze opa en oma en onze tante die regelmatig bijsprongen en ons meenamen voor wat leuks en even weg te zijn. Mijn broertje is nog altijd een zorgenkind maar ik kon wel begrijpen dat mijn moeder dit op deze manier heeft moeten doen. heb ik diep respect voor want ik heb gezien wat een verdriet maar ook wat een vreugde ze heeft gehad en altijd heeft geknokt voor haar kinderen. en nu? is mijn broertje gelukkig op zijn manier. niet op de manier zoals verwacht word door velen. er zijn ook zat mensen die gezond zijn, een goede baan hebben, gezonde kinderen hebben, een mooi huis, op vakantie kunnen, en niet elke cent hoeven om te draaien maar toch ongelukkig zijn. een gehandicapt kind ziet die dingen heel anders en heeft niet zo veel nodig om geluk te voelen, als hij maar geliefd is en word opgenomen als evenwaardig gezinslid.
Gezonde kids zijn ook erg vaak niet zo leuk hoor.... straks misschien ook maar echo-onderzoek naar karakter? Kunnen we de vervelende karaktertjes ook weg laten halen op voorhand. Sorry, even ongenuanceerd hoor, maar gehandicapte mensen zijn volgens mij niet heel veel vaker dan normale mensen vervelend. (En ik heb zowel in de gehandicaptenzorg gewerkt, als in de psychiatrie, als in de 'gewone' hulpverlening). Verder: je kunt als ouders toch echt zorgen dat je gehandicapte kind goed verzorgd wordt door professionals, als jij er niet meer bent. En als ouders dat niet doen, kun je dat als broer of zus alsnog wel regelen hoor... Mijn mening verder: ik geloof niet dat wij mensen het te zeggen horen te hebben over leven of dood. Hier is dus elk kind welkom, hoe zorgbehoevend ook. En ik hoor te vaak dat de diagnose die bij een echo gesteld werd, er behoorlijk naast zat, (kids die niet langer dan 3 maanden zouden leven en ondertussen gewoon volwassen geworden zijn enzo). Ik zou dus echt die beslissing niet nemen, laat de natuur dat zelf maar regelen, dat doet ze over het algemeen prima, (we hebben net een miskraam achter de rug, dus ik weet wel een beetje waar ik het over heb).
@Isademi: daar schrik ik ceht van, van dat vooroordeel. Weet je hoe ouders met hun handen in het haar kunnen zitten, als hun kind gewoon gespecialiseerde zorg nodig heeft en zij maar niet snappen hoe het werkt met hun kind? Jeetje, weg laten rotten.... hoeveel ouders ik niet aan m'n bureau heb gehad om eindeloos te kijken naar hoe ze het beste met hun kind om konden gaan.... Dat is dus wel even wat anders dan weg laten rotten! @Marsipulani (o.i.d. ): idd. We denken vaak dat we gezond en niet-gehandicapt moeten zijn om gelukkig te worden, maar gelukkig staan die dingen wel los van elkaar! Uiteraard: mensen die zichzelf voortdurend wijs gaan maken dat ze heel erg ongelukkig zijn, omdat ze in een rolstoel zitten, of weet ik wat, die worden ook ongelukkig. Maar als je je gewoon richt op de goede dingen in het leven, word je ook heus gelukkig in een rolstoel hoor.... En dat zou ik mijn kind dus wel leren, als het een handicap zou hebben: laat dat je leven niet bepalen, maar kijk naar wat er je wel gegeven is aan goede dingen En geniet daarvan!
Ik zit hier echt vol verbazing op mijn stoel al deze berichten te lezen! Hoe kunne mensen nou oordelen over dit soort belangerijke zaken als ze het nog nooit van echt heel dicht bij hebben meegemaakt!!!???? Daarmee bedoel ik ook als het alleen maar je werk is!!!!!! Ik lees hier bijvoorbeeld dat het niet eerlijk is naar je andere kinderen.. Wat een onzin!!!! Mijn broer heeft de meest progesieve vorm van een spierziekte (Duchenne genaamt) maar wij hebben thuis in ons gezin als "gezonde kinderen" nooit minder aandacht gekregen!!!! Want als je een goede ouder bent kun je dat gewoon heel goed verdelen!!!!!! En als mijn ouders evt komen te overlijden dan kunnen wij als gezin absoluut met behulp van pgb de zorg van mijn broer overnemen.... Maar aangezien zijn levensperspectief niet zo heel lang nog zal zijn zal dat niet gebeuren!!!!! Hij is nu 27 jaar (geschat werd bij geboorte 16 jaar) en ik durf voor hem te spreken dat hij super gelukkig is!!!! En dat is misschien nog wel meer bijzonder als mensen met down want zijn IQ is heel gemiddeld dus hij weet precies wat hem te gebeuren staat!!! Maar hij geniet van zijn leven ook al is het beperkt!!!!! Wie zijn wij als mensen om dan je eigen kind niet dit leven te gunnen??????