Hallo allemaal, ik ben nieuw hier en ik wil graag iedereen feliciteren die in verwachting is! Ikzelf ben nu 8 weken zwanger. Daar waren we bewust mee bezig en iedere maand wanneer ik ongesteld werd, voelde ik een kleine teleurstelling. En toen was het raak! Binnen ruim een half jaar. Dat is best bijzonder want ik ben al 38. We zagen de uitslag op de test en we waren heel blij! Mijn dochter van 11 zou een broertje of zusje krijgen en voor mijn vriend is dit zijn eerste en mijn tweede. Maar na een week sloeg het om bij mij. Blijdschap maakte plaats voor verdriet, wanhoop, teleurstelling, huilbuien en ik kon maar aan 1 ding denken: dit wil ik niet. Ik ben tot drie jaar geleden een alleenstaande moeder geweest omdat ik werd verlaten door mijn toenmalige vriend, de vader van mijn dochter. Hij heeft nooit meer iets van zich laten horen. Met veel vallen en opstaan hebben mijn dochter en ik ons ritme gevonden en leven opgebouwd. Ik ben verhuisd zodat ik dicht bij mijn ouders kon wonen en wij hebben hier ons leventje opgebouwd. Na de bevalling kreeg ik ook te horen dat ik schildklierpatient ben (auto-immuunziekte en werkt te traag) en dat is ook niet altijd gemakkelijk geweest. Mijn dochter is nu een grote meid die beetje bij beetje een vorm van zelfstandigheid vindt waardoor ik ook af en toe kan doen wat ik wil. Drie jaar geleden ontmoette ik mijn huidige vriend. We wonen niet bij elkaar vanwege de afstand maar zien elkaar wel elk weekend. We willen graag samenwonen maar er zat geen haast bij. En dan nu...ben ik zwanger; het is alsof ik gedwongen wordt keuzes te maken en nu moet ik alles achterlaten wat mij lief is. Ik voel mij gewoon neerslachtig, verdrietig en ongelukkig terwijl de omstandigheden nu veel beter zijn dan toen ik zwanger was van mijn dochter. En ik vind het zo vervelend voor alle andere vrouwen die zo hard proberen zwanger te raken en dat lukt niet en ik wordt het binnen een half jaar en ik wil het niet (meer). Er komen zoveel vragen omhoog nu: wil ik dit wel, kan ik dit wel, moet ik weer helemaal van voor af aan beginnen, moet ik alles achterlaten wat mij hier lief is. En dan iedere dag die huilbuien; dat is echt niet leuk voor mijn vriend, mijn dochter en voor mijzelf. Begrijp me niet verkeerd; dit zijn dingen die we van te voren uitgebreid besproken hebben maar nu het echt is, zijn de twijfels ook heel echt en intens Dat wilde ik even kwijt
Ik wil je heel veel sterkte wensen!! Ik hoop dat je er een beetje uit kunt komen.. Toch nog een felicitatie met de zwangerschap!!
Ik wil je even sterkte wensen! Ik herken wel het het een en ander uit je verhaal, alleen ben ik wel dolblij met mijn zwangerschap maar heel angstig dat het misgaat, net nu mijn 2 oudste het weten. Bij mijn 1e twee kinderen stond ik er amper bij stil dat het ook mis kon gaan, zag het als vanzelfsprekend denk ik, ik was toen ook nog erg jong, nu weet ik wel beter. Ik heb 2 oudere kinderen. Een zoon van net 12 en een dochter van bijna 9 en ook lange tijd alleenstaand geweest, vanaf de zwangerschap van mijn dochter al eigenlijk. Voor mijn nieuwe vriend is dit zijn 1e kindje. Wij wonen ook niet samen, hadden ook geen haast en eigenlijk nog steeds niet. Hij is hier vaker wel dan niet dus dat is op zich geen probleem. Ook ik heb een ziekte, reuma. Waar ik gelukkig tot nu toe geen last van heb gehad in de zwangerschap. Ik ben dus wel erg blij dat het toch nog gelukt is. Mijn vriend had niet de beste kwaliteit zaad en had me erop voorbereid dat het wel even zou duren voor ik zwanger zou zijn, of dat het misschien wel helemaal niet zal lukken. In november was ik zwanger wat helaas uitliep op een miskraam. Gelukkig heel snel daarna weer zwanger en nu is alles goed. Ik denk dat het vrij normaal is hoor om af en toe twijfels te hebben. Ik denk dat veel moeders dat hebben. Ik denk ook weleens "Jeetje, was dit wel een slimme keus...?| Ook ergens bang dat het "tegenvalt""of hoe zeg je dat? De gebroken nachten, misschien wel een huilbaby, ik had net weer wat meer tijd voor mezelf met 2 grote kinderen, mijn reuma (kan ik het straks wel allemaal aan?) en niet te vergeten de bevalling... Pff, kijk er nu al tegenop. Maar ik ga ervoor en kijk echt al uit naar het babytje, maar spannend is het wel! Bij de 2 oudste ging alles "vanzelf" lijkt wel, de verzorging enz, nu ben ik er al zolang uit, zal ik alles opnieuw moeten leren of gaat het vanzelf weer goed komen hihi... Jij komt er ook wel, misschien moet je gewoon even aan het idee wennen?
En natuurlijk van harte gefeliciteerd!!! Als je straks een echo hebt gehad denk je waarschijnlijk heel anders!
Allereerst toch even gefelicteerd met je zwangerschap! Wat jammer dat je er niet van kan genieten zoals je van te voren bedacht had. Het is natuurlijk ook een hele ommezwaai die je moet gaan maken. Je moet nu immers weer een hele stap zetten (ik denk dat je gaat verhuizen/bij je vriend gaat wonen, omdat je schrijft dat je alles moet achterlaten?), plus dat je weer voor een totaal afhankelijk kindje moet gaan zorgen. Dat is niet niks. Kan het ook zijn dat je misschien onverwerkte gevoelens hebt nav je vorige zwangerschap en je ex-vriend die je verlaten heeft toen? Is het een optie met (een professioneel) iemand te praten, zodat je alles even op een rij kan zetten? Sterkte in ieder geval voor de komende tijd en hopelijk kan je snel gaan genieten van je zwangerschap en straks een prachtig tweede kindje!
Lieve reacties, bedankt! Er zit een kern van waarheid in, angst, onzeker, onverwerkt leed maar het gevoel wat mij overheerst is dat ik eigenlijk die grote veranderingen niet wil nu het zo dichtbij komt. De echo heb ik volgende week, misschien gaat het dan beter, ik hoop het!
ik had het bij de 3e ook hoor. Ik wou zo graag weer zwanger zijn en toen het zover was werd ik helemaal gek. Ik wou het niet meer zag allemaal beren op de weg. Ik werd ineens bang ik had al 2 gezonde kinderen waarom haalde ik me dit op de nek. Straks gebeurd er wat met mij tijdens de zwangerschap of bevalling, straks is er wat met het kindje. Ik was echt even alles kwijt, gelukkig was me man heel nuchter. Maar na de echo met 8 weken dat ik MIJN kindje zag en het hartje hoorde was ik helemaal om. Ik was ineens intens verliefd op mijn kleintje in de buik. Kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik eerst zo raar dacht. Ik zou nog graag een 4e wondertje willen. Ik zie nou alweer allemaal beren voor ik zwanger ben en mocht ik zwanger raken dan denk ik dat het net zoals bij de 3e zal gaan. Dat de angst eerst heerst en allerlei vragen en als ik het hummeltje zie weer helemaal verliefd ben en alles weer vergeten is! Succes meid ik denk dat het wel omslaat! Je hormonen doen ook veel tijdens een zwangerschap met je! En mocht je het gevoel niet vertrouwen zoek dan iemand die je kan helpen!
Jeetje meid wat kunnen hormonen je tegrazen nemen he. Hier hadden we nooit een wens voor een 3de we hadden 2 gezonde kinderen en het was goed zo dachten we. Toen werd onze dochter 4 en ging naar school en begon het bij vriendlief toch wel te kriebelen om nog 1x alles mee te maken en door dat hij dat uitsprak werd mijn gevoel ook beantwoord. Het zat wat ver maar kwam binnen een week naar boven en is niet meer weg gegaan. Vorig jaar 27december spiraal laten verwijderen en februari was ik zwanger helemaal blij maar na 4weken was het weer over. Ik was bang en mijn vriend zij niet treuren het had nog niet zo mogen zijn en na verwerking zijn we toch weer verder gegaan. Toen werd ik zwanger ging naar de gyn en toen we terug kwamen met een mooie echo en een sterk kloppend hartje kwamen mijn twijfels en angsten. In de vorige zwangerschap heb ik een longembolie gehad maar ik wist niet dat ik direct zodra ik zwanger zou raken nog eens direct bloedverdunners moest spuiten. Ik was misselijk al vanaf dag 1 en toen we bij de gyn terug kwamen hadden we ineens een hele tas met spuiten, pillen en zalfjes mee gekregen. Toen dacht ik HELP! Dit word wel een heel groot risico met al 2 gezonde kinderen waar ben ik aan begonnen! Ik was zo bang en wilde het weer kwijt. Ik mocht vanaf dat moment niet meer op mijn paarden zitten want als ik zou vallen dan zou ik dood kunnen bloeden of een hersenbloeding krijgen en het misschien niet overleven al, alle doemsenario´s gingen door mijn hoofd slapen ging niet als ik lag was ik misselijk als ik over gaf gaf ik ook bloed op en moest weer naar het ziekenhuis kreeg een sonde en een infuus. Pff ik was toen 3maanden zwanger en zag het niet meer zitten. Iedereen beloofde beterschap als je lichaam is gewend aan de hormomen zal je je beter voelen bla bla bla ik was deprie en werd gek! Ik moest het kwijt maar hoe dat ging door mijn hoofd mijn kinderen wilde zograag hun broertje/zusje snel zien maar ook mama thuis hebben die leuk was en gezellig, mijn vriend en mijn kinderen hebben me er doorheen getrokken en met de 20weken echo waren al mijn twijfels weg ik was en ben nogsteeds zo blij dat de goden mijn wensen NIET aan gehoord hebben en ik nu over 2dagen 37weken zwanger ben en maandag een afspraak ga maken wanneer deze kanjer gaat komen. Wij mijn vriend en ik weten dat het een klein damentje gaat worden maar de kinderen weten van niets. Ook zeggen we niet wanneer de baby komt is voor hun leuker als ze thuis komen van school en opa en oma vertellen dat ze naar het ziekenhuis moeten voor een verrassing als dat ze de hele dag op school zitten te wachten tot ze naar het ziekenhuis mogen voor hun zusje. Mijn verhaal is niet helemaal te vergelijken met die van jou maar kwa gevoel denk ik dat we er wel het zelfde over hebben gedacht. Ik hoop dat voor jou de echo je over de streep trekt en je wel lekker kan genieten van deze zwangerschap al is het niet makkelijk natuurlijk. Weet je dochter dat je zwanger bent? Vertel het haar en vraag haar hoe zij er tegenover staat ze is misschien pas 11 maar ze zijn op die leeftijd wel altijd helemaal blij en verandwoordelijk ze kunnen zelf als ze dat willen een luier verschonen en een flesje maken en geven op bed leggen en meestal vinden meiden van die leeftijd het altijd wel geweldig om voor zo´n klein broertje of zusje te zorgen. Praat in iedergeval veel dat heeft mij ook wel geholpen. Laat het even bezinken en ga naar de gyn die kunnen ook veel voor je betekenen. Succes en hoop dat het allemaal voorspoedig zal verlopen voor je en dat je de juiste keus zal maken. Dikke knuffel van mij
@Kappie jemig, dat waren ook toestanden voor jou zeg! Blij dat het goed is gekomen! Mijn dochter weet het en voor haar was het in het begin ook even wennen omdat we al zolang en diep op elkaar ingespeeld zijn maar nu hoopt ze dat alles goed komt en goed zal gaan. Ik vind het alleen zo jammer voor haar dat ik zo lusteloos en verdrietig ben, dit is niet echt een beeld wat je van een zwangerschap op je netvlies wilt hebben. Mijn huishouden is een zooi, ik heb nergens zin in, kom de deur bijna niet uit en heb echt het gevoel dat mijn hormonen alles overnemen. En dat terwijl normaal gesproken mijn huis altijd keurig schoon is en ik heel energiek ben ondanks de schildklierproblemen. Mijn vriend en dochter zijn heel enthousiast en hebben er zin in. Hij is echt super en stimuleert en troost mij maar dat sombere gevoel blijft maar hangen. Van de week dacht ik zelfs; laat het maar een miskraam worden dan. Dat zijn toch geen normale gedachten meer (en zo ben ik normaal gesproken helemaal niet). Raar he? wat hormonen kunnen doen met je gemoedstoestand.
Zal wel door mijn verleden komen, maar ik snap dit niet. Sorry, ik hoop dat je snel beseft wat een wonder je in je buik hebt. En probeer de positieve kanten wat meer te bekijken ipv in je negativiteit te blijven hangen.
hoi meid, als ik je verhaal lees, moet ik even slikken (want ik wil wel zo graag zwanger raken) maar ik begrijp dat je op dit moment even in een hele andere situatie dan ik zit en ik wil je adviseren: neem geen beslissingen op basis van eerste gevoelens!!! Ik zou inderdaad zeggen: praat met iemand (evt professioneel: maatschap werk, psycholoog)......!!! Hormonen doen een hoop en laat het even bezinken meid! Sterkte.....
Hoi Kendra, Hoe is het nu met jou? Ben wel benieuwd of je al anders denkt over deze zwangerschap. Ik weet zeker dat jullie er wel uit komen en dat deze baby straks bij jou net zo gewenst is als bij jou dochter en jou vriend. Het heeft even tijd nodig en ik weet zeker dat ze je die tijd echt gaan geven. Als dit kleintje blijft zitten net als bij mij dan zul je zien dat je straks de blijste zwangere bent als dat ik nu op dit moment ook ben. Hoop alleen wel dat dat punt voor jou eerder komt als dat dat bij mij kwam. Maar geloof me alles komt goed als je maar in jezelf gelooft. Straks kun je lekker met je dochter samen met de kinderwagen lekker wandelen en shoppen er veranderd veel maar je kan ook alles nog lekker ondernemen. Probeer positief te zijn en zet de voordelen en nadelen eens op een lijstje dan zul je zien dat de nadelen moeilijker te verzinnen zijn als de voordelen. Dikke knuffel. Kappie
Hoi Kendra, Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Toen ik je verhaal las dacht ik opeens: ben je wel meer schildkliermedicatie gaan slikken? je schrijft dat je een te langzaam werkende schildklier hebt en daar medicijnen voor slikt. Als je zwanger bent vraagt de baby ook hormonen en die maak jij niet vanzelf aan. Dat betekent dat je schildklier (weer) te langzaam gaat werken en daar kan je heel down/depri/neerslachtig van worden. Misschien goed om dit nog eens te laten checken? Succes verder!
hoi ik sluit mij aan bij de rest..maar wil wel mee geven dat hormonen veel doen zowel de goede als slecht kant op......w8 eerst echo en ik hoop dat je om slaat, maar blijf je zo zoals nu dan zou ik toch eens prof hulp inschakelen dit is voor niemand goed.. klinkt eerder als depressief dan angst..... succes
Ik herken die gevoelens enorm goed. We zijn, gewenst, in december 2010 in verwachting geraakt van onze derde. Ik was euforisch totdat ik na ruim 4 weken zwangerschap een miskraam kreeg. Direct hierna zijn we weer zwanger geraakt en zo euforisch als ik vorige maand was, zo depressief voel ik me nu. Die gevoelens zijn soms sterker en soms voel ik me wel gewoon oké. Het is niet dat ik niet besef wat voor wonder ik hoogstwaarschijnlijk (eerste echo moet nog komen) in mijn buik heb, maar mijn hormonen hebben een soort bezit genomen van mijn gevoel en ik kan er weinig tegen doen. Ik zie op tegen nog 8 maanden zwangerschap en vraag me af waar ik aan begonnen ben. Ik hoop dat dit veranderd als ik het hartje heb gehoord (zeker gezien de miskraam van vorige maand). Ik weet zeker dat ik super blij zal zijn als de kleine geboren wordt. Ik weet van de andere 2 keren dat dát supermomenten zijn, de beste die je mee kan maken in je leven. Maar voor nu: ik sleep me nu door een negatieve hormonale fase.
Ik ben ook 8 weken zwanger en heb een dochtertje van 21 maanden, Bij mijn vorige zwangerschap ben ik ook alleen gelaten omdat de spermadonor van mijn dochter liever aan de alcohol zit(zo noem ik hem omdat de titel papa of vader hem niet waardig is). Met 37 weken hebben ze haar gehaald omdat ze 1800 gram woog. was ook echt een hele zware zwangerschap voor mij. Nu heb ik een nieuwe vriend en het gaat eigenlijk allemaal goed. Mijn dochtertje is helemaal verliefd op hem en noemt hem ook papa. Maar de paniek is er, bang voor de zwangerschap heb echt een trauma van de vorige en het gaat nu zooo goed iedereen heeft nu een plaatsje in het gezin. Eindelijk slapen we nu hele nachten door, heb mijn rust gevonden. En nu ben ik zwanger en gaat alles veranderen weer gebroken nachten. Ik hou zo veel van mijn meisje,heb ik straks wel tijd voor haar? Straks heb ik helemaal geen tijd meer voor mezelf, Kan ik wel zo veel houden van dit beebje in mijn buik als ik van meisje hou?. 9 maanden zwanger pffffff trek ik dat wel? HELEMAAL GEK woord ik van die gedachten. Straks heb ik mijn eerste echo,omdat ik al in paniek was omdat ik niets voelde. En ik hoop als ik straks een hartje zie dat alles goed komt. IK snap wel dat voor de vrouwen die moeilijk zwanger kunnen raken dit niet kunnen begrijpen, Maar dit begrijp ik ook niet, ja het moet mooi zijn en het is een wonder wat in mijn buik zit, En dat maakt het schuld gevoel nog erger naar het kindje in mijn buik. Vind het dus niet gepast als er op gereageerd woord met dat jullie het niet snappen want het moet zo mooi zijn en anderen kunnen moeilijk kinderen krijgen, dat soort opmerkingen maken het niet makkelijker Maar juist zwaarder. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje begrijpen.
nee sorry ik begrijp het niet, misschien moet ik dan ook niet reageren maar ja dat is nu te laat. na 5 jaar proberen ziekenhuis in en uit, 15% kans op zwangerschap waren wij eindelijk zwanger. dus missch kun je ook niet verwachten dat deze meiden die dit ook meegemaakt hebben begrip kunnen tonen. maar goed ik zal niet meer reageren.
Niet gepast?? er word door iemand wat geschreven en wil daar reactie op. Je kan verwachten dat er ook mensen reageren die dit niet begrijpen. Ik begrijp het niet, heb dat dacht ik netjes overgebracht. Maken het niet makkelijk schrijf je, maar wat dacht je dan van de vrouwen in de mmm die hebben het ook niet makkelijk en dan lezen ze berichten zoals dit. Je kan verwachten dat er iemand is die op zo'n bericht reageert. Wilde de ts alleen maar duidelijk maken dat ze wel een wonder in haar buik heeft en dat dat heel veel reden is om daarvoor te vechten en te beseffen hoe ze van geluk mag spreken dat ze een kind kan krijgen.