Hmm, ik moet zeggen dat ik me er sinds ik moeder ben wel op betrap dat ik het lekker vind als ik geen afspraken heb en lekker alleen (of samen met mijn dochtertje) kan gaan wandelen en struinen in de winkels. Soms heb ik een afspraak gepland met iemand die ik erg aardig vind en dan zie ik er toch tegnop omdat ik me dan een soort van "gebonden" voel. Heb 1 beste vriendin, die moet ik elke week minstens 2 keer zien. Ik houd ook niet van bellen en van groepen, druk en heb het gevoel dat ik niet kan meekomen... Heb ook nooit echt een vriendengroep gehad oid. Terwijl ik wel regelmatig behoefte heb aan mensen om me heen...
dit topic is herkenbaar zeg ik ken die test waar je het over had heb hem ook wel eens gemaakt inderdaad. ik denk voornamelijk dat men niet op me zit te wachten, dat ik (zoals ik hierboven ook al las) ongelegen bel ofzo en het dus gewoon niet meer doe. Sommige mensen snappen dat niet en daardoor zijn vriendschappen ook verwaterd. Ik moet er ook echt om denken om contact op te nemen. De 'vriendinnen' (zijn op 1 hand te tellen) die ik heb, maakt dat gelukkig niet zo uit, we zien en spreken elkaar ook niet veel maar als we elkaar spreken is het goed gelukkig. En tja, msn, heb ik een aantal contacten op maar ik vergeet gewoon altijd online te komen...
Oeh, soortgenoten! Leuk! Tja, ik heb laatst bij mijn eindejaarsgesprek zelfs te horen gekregen dat ik me wat socialer moet opstellen, haha! Ik heb wel meteen uitgelegd dat dat gewoon niet zo in mijn aard zit en dat de contacten eigenlijk altijd vanzelf wel komen bij mij. Dat was ok, als ik maar wel beloofde het te proberen. Prima Maar goed, ik ben dus ook iemand die altijd verlegen wordt genoemd, maar stiekem ben ik dat eigenlijk niet. Ik vind het gewoon fijner om alles te observeren. Ik kan het gewoon al leuk genoeg vinden om erbij te zijn; ik hoef er dan niet per se onderdeel van uit te maken. Binnenkort heb ik een vrijgezellenfeest, maar alle andere genodigden zijn nogal aanwezige dames. Tja, ik vind het best leuk, maar weet nu al dat ik flink uit de toon ga vallen. Gelukkig kennen de meesten me nu een beetje en lijken ze het ok te vinden, haha! Vriendinnen heb ik niet veel, maar degene die ik heb, lijken juist te 'vallen' voor mijn introverte kant. Kweenie wat dat is, maar met hen werkt het juist erg goed. Dat is een lekker gevoel, want bij hun mag ik helemaal mezelf zijn. Heerlijk vind ik dat.
Heeeel herkenbaar! Ik ben graag onder de mensen, maar heb ook echt veel tijd voor mezelf nodig. Als ik bijvoorbeeld een weekendje weg ben geweest met meerdere mensen heb ik daarna echt een dag nodig om bij te komen zeg maar. Even rust om me heen. Ik heb ook altijd het gevoel dat mensen niet echt op mij zitten te wachten tja, waarom?? Neem ook niet makkelijk het voortouw en stap ook niet zo gemakkelijk op iemand af om een praatje te maken (tenzij ik ze heel goed ken). En ik vind het ook best moeilijk om regelmatig contact te houden met m'n vriendinnen, maar ze nemen het me gelukkig niet kwalijk.
Hahaa, hier ook zo'n eindejaarsgesprek. En onder mijn objectieven stond "smile more". Brrrrr, zo'n plastic glimlach op m'n gezicht de hele dag.. M'n vriend is elke keer nadat we bij zijn ouders zijn boos op me omdat ik zo weinig zeg als ik daar ben. Soms krijg ik tijdens het bezoek al kwade blikken... Maar zij praten voor 10, dus hey, wat heb ik dan nog toe te voegen? Zou maar erg zijn als iedereen zoveel praatte en niemand zou luisteren
Hier ook iemand die introvert is.. In de thuis situatie dan.. Op mijn werk ben ik wel anders ( werk in de gehandicaptenzorg) ga dan helemaal voor de client en kan dan echt mijn ei kwijt.. Thuis ben ik het liefs lekker samen met Esmee aan het fietsen, wandelen, knutselen, tutten.. Ik vind het best gezellig om een keer koffie te drinken met vriendinnen of een avondje uiteten.. Maar vind het ook prima om lekker thuis te blijven. Als ik visite heb kan ik ze na een uurtje wel wegkijken.. Mensen vinden me altijd erg sociaal, makkelijk in de omgang en echt verlegen ben ik ook niet maar ben wel erg op mezelf! Gelukkig is mijn vriend dat ook.. We zijn een heel gezellig stel en vermaken ons met zijn 2tjes prima.
Ik moet mij ook bewust inzetten om deel te nemen aan een gesprek, maar ik doe het wel. Ik vind het een onderdeel van de sociale etiquette namelijk, je toont interesse in je gesprekspartner.
Dat van het bezoek is ook erg herkenbaar! Liefst niet te lang blijven plakken! En daarna vind ik het ook echt wel een verademing dat ik weer alleen ben (nou ja, met gezin dan ). Terwijl ik de mensen die langs komen meestal wel leuk vindt. Vind het wel frapant dat zo veel mensen ook het gevoel hebben: op mij zitten ze toch niet te wachten. Vraag me af waar dat toch vandaan komt. En mensen kijken, ook heerlijk. In een groep zijn, maar geen deel uitmaken. Ook in het ov vind ik dat erg leuk, kijken wat mensen lezen of doen op hun telefoon. Waar ze over praten etc... (erg eigenlijk ) Ben wel blij met zo veel herkenning! Om me heen zie ik eigenlijk zo veel mensen die meer extravert zijn en de hele tijd dingen doen en dingen afspreken en honderduizend vrienden lijken te hebben. Ben soms wel eens jaloers op het gemak waarmee ze 'diepere' contacten leggen.
Mja, maar als je telkens onderbroken wordt nog voor je goed en wel je verhaal gedaan hebt, hou ik het ook wel voor bekeken hoor...
Zeer herkenbaar allemaal. Ook ik heb maar een paar goede vriendinnen, waarvan er 1 vroeger mij nog wel eens een verplicht gevoel op wilde leggen... door steeds te zeggen; 'we spreken elkaar te weinig' of zichzelf altijd erg graag uitnodigde. Dan wilde ze blijven slapen na het stappen bijv, getsie.. daar had ik dus helemaal geen zin in. Nu is het wat getemperd gelukkig. En dat bellen... zo herkenbaar. Ik zie er soms gewoon tegenop, idd bang zijn dat je ongelegen belt oid. Raar eigenlijk. Ook ben ik graag op mezelf en een echt huismus. Heerlijk! Ik vind visite of op de koffie ergens reuze gezellig hoor, maar ben blij als de boel de boel weer is. Terwijl ik wel heel graag op vakantie ga, niet 3x per jaar... gewoon 1x 2 weken zomer en nog een paar weekendjes in het jaar ofzo. Ik dacht altijd dat het wel eens te maken kon hebben dat ik enig kind ben, ik ben altijd gewend geweest om 'op mezelf' te zijn. Grappig dat er nog zoveel mensen meer dit hebben.
Introvert..mmm ok dat ben ik dus... Echt zo herkenbaar. bellen....een verschrikking..Ik denk dus ook dat ik altijd ongelegen bel en als ik dan al aan het bellen ben weet ik meestal niet veel meer te vertellen. Op verjaardagen en feestjes kan ik me soms heel erg ergeren aan die nutteloze en nergens over gaande gesprekken over koetjes en kalfjes. Vind het heerlijk om thuis te zijn. Manlief is in de weekenden eigelijk altijd weg 's avonds voor zijn werk en ik heb er geen probleem mee omdat ik dan lekker in mijn eentje thuis kan zijn...heerlijk. Vriendschappen laat ik veelal verwateren omdat ik niet vaak bel om af te spreken en er vaak al tegenop zie om er naartoe te gaan. Maar op mijn werk moet ik op mensen afstappen en gesprekjes aanknopen en dan doe ik dat ook allemaal gewoon en ik vind mijn werk geweldig zolang het maar over werk gaat. Ben heel goed in feiten en weetjes. Straight to the point zeg maar...
Ok.... Dat ik introvert ben dat moge duidelijk zijn... Kat uit boom kijken zonder dat verlegenheid daar deel van uit maakt etc. Maar al die dingen die jullie nu beschrijven...eigenlijk nooit bij stil gestaan dat dat daar dan bij hoorde...Dacht dat dat gewoon ik was door mn verleden hahaha! Telefoneren? OH GATS! Nee dankje! Contacten leggen vind ik niet moeilijk eigenlijk...maar dan... Ik heb dan inderdaad (HEEL herkenbaar) vaak het idee van ach die zit toch niet op MIJ te wachten dus lamazittuh! En daar door zal ik al menig kans om vriendinnen oid te worden voorbij hebben laten gaan denk ik zo. Zag ergens het gegeven "plastic glimlach" voorbij komen. Als ik IETS vreselijk vind is het wel het "ik lach naar je en doe aardig maar feitelijk zit ik hier met een masker op omdat dat van de menigte verlangt wordt" houding. Ik KAN dat ook gewoon niet. Ik heb n aantal gradaties van hoe ik iemand vind en die staan op mn gezicht te lezen en daar doe je het maar mee! contact onderhouden gaat redelijk als ik tenminste van mijn kant het gevoel heb dat je WEL op me zit te wachten. Zodra ik t idee krijg dat dat niet zo is moet je er niet raar van staan te kijken dat ik weinig meer laat horen. Heb dat bij mezelf vroeger vergist als zijnde onzeker....want dat zei iedereen altijd van mij. Maar het was meer een gevoel van "nou dan niet!" of beter "graag of anders niet!" Maar dat zorgt er wel voor dat ik dan degene ben die achter het net vist. Want de mensen die anderen constant achterna lopen die (onder)houden wel contacten ofzo... En dat versterkt dan weer het idee dat mensen toch niet op mij zitten te wachten. Vraag me nu af of jullie dan ook zo'n hekel hebben aan dat kleffe gedoe van haaaaaaaj *kus kus kus* als "men" elkaar tegen komt? En zijn jullie ook meer van de "ik zoek het zelf wel uit" inplaats van de "ik laat me informeren"?
Dit is heel herkenbaar! Vooral dat gevoel van "nou dan niet". Misschien ook een soort bescherming, zo van "als jij mij niet leuk vindt, vind ik jou ook niet leuk". Zat gister ook nog te denken over dat "ze zitten toch niet op me te wachten". Maar is dat ook niet een soort projectie van eigen ervaringen? Als mensen mij bellen oid zit ik er zelf namelijk ook vaak niet op te wachten en stoort het mij in wat ik aan het doen ben. Of ik heb op dat moment geen behoefte aan een gesprek. Als ik dan anderen bel denk ik dat zij hetzelfde voelen/denken, dat ze dus ergens mee bezig zijn of geen zin hebben om te praten oid. Ja! Yikes! Heb ik echt aan moeten wennen dat mensen dat doen en normaal vinden. Vind voor het eerst op werk komen met nieuwjaarsdag ook vreselijk... al die mensen die je nauwelijks kent willen je gaan kussen! Probeer het altijd een beetje af te houden. Dit jaar had ik geluk dat ik erg verkouden was Ook herkenbaar Ik vind van mezelf ook dat ik redelijk goed dingen uit kan zoeken, dus zelfs als iemand me iets heeft verteld ga ik het daarna toch nog even na. Ik ben ook altijd (nog steeds) zeer verbaasd als mensen zelf bepaalde dingen niet kunnen vinden/uit kunnen zoeken die voor mij de simpelheid zelfve zijn. Maar vind het ook wel leuk om mensen te helpen, komt dan weer goed uit
Tis echt zo herkenbaar wat sommige vermelden. Ze zeggen tegen mij dat ik "verlegen" ben, heb best me bekkie bij maar als iets nieuws is of dat er een onbekende is oid ben ik gewoon een kat uit de boom kijker en nu dan ook is introvert ben gelukkig niet de enige
Ja ik ben er ook zo 1.. Ik heb 3 vriendinnen die ik eens in de paar maanden zie. En dat gaat goed. Misschien omdat zij eigenlijk ook zo zijn, ze begrijpen het in ieder geval wel. Verder heb ik wel mn werk en mn familie die ik regelmatig spreek, en ik als therapeut kom regelmatig met mensen in contact, vind ik ook geen probleem. Ben niet mensenschuw ofzo. Maar ik ga het niet zelf opzoeken. En ik heb 150 belminuten per maand maar die gaan bij lange na niet op.. Groepen ben ik niet goed in, dan 'verdwijn' ik een beetje . En de beruchte drie-zoenen (of een knuffel van iemand die je nauwelijks kent brr) laat ik ook het liefst aan me voorbij gaan. Soms zou ik wel wat extraverter willen zijn, maar aan de andere kant.. mijn broertje is extravert en ik word al moe als ik naar zijn dagschema kijk en die kan ook echt heel slecht alleen zijn, terwijl ik het vaak heerlijk vind.
zoooo herkenbaar! en ook ik heb zoooo'n hekel aan bellen. Ik ben niet bang met bellen dat ze geen zin in mij hebben,.. ik heb er gewoonweg geen zin in om al die contacte te onderhouden...soort luiigheid... laat mij maar lekker heel de dag beetje alleen aankloten heeeerlijk die dagen! edit: best erg dat ik er gewoonweg geen zin in heb als ik dat zo teruglees van mezelf
Dat heb ik dus ook! Ik heb lange tijd gedacht dat het toch verlegenheid was maar dat is dus gewoon niet zo. Ik wil gewoon eerst weten wat voor vlees ik in de kuip heb, ik ben geen allemansvriendje. Laat mij maar mooi even rustig zitten, als ik er klaar voor ben laat ik wel van me horen Absolute horror! Ik heb vrienden die het doen en ik doe mee omdat we ze gewoon echt goed kennen en het hele lieve leuke vrienden zijn maar als zij het 'vergeten' doe ik het echt niet uit mezelf. Ik heb er nog meer moeite mee wanneer relatief onbekenden het doen, mensen die we 1 á 2 keer in het jaar spreken. Doe normaal gek! Een vroegere vriendin van mij had eens zo'n actie. Ik had haar een week of 2 niet gezien en kwam bij haar. Begon ze te kirren en te trappelen dat ze me zoooo had gemist. Ooh meid kom hierrrr. En ze gaf me een knuffel en 3 dikke zoenen. What the..?? Ik schrok er van joh, dat had ze nog nooit gedaan, zo was zij helemaal niet! Kennelijk heeft ze mijn houten stijve houding wel gemerkt want ze heeft het nooit weer gedaan