Mn haren gaan recht overeind staan bij het lezen van al deze reacties. We kennen geen feiten en toch allemaal oordelen. Ik werk zelf ook met dezelfde doelgroep en weet uit eigen ervaring dat de problematiek zo complex kan zijn en dat het er mee omgaan nog complexer kan zijn. Er zullen ongetwijfeld zich meerdere experts zich met deze jongen bezig houden want je krijgt het echt niet zomaar voor elkaar om iemand drie jaar te fixeren. Kortom laten we dit gewoon bij de experts laten liggen en niet oordelen over iets waarvan je het fijne niet weet!
Het is goed dat er openheid komt toch. Als blijkt dat dit een methode is die echt niet anders kan, dan kan ik me daar als leek heel druk om maken, maar weinig aan veranderen. Maar waarom hoor ik dan al de hele dag op het nieuws en programma's deskundigen aan het woord die ook vinden dat dit anders kan en zou moeten. De bevoegde instanties komen maar 1 keer per jaar. Zou er niet maandelijks voor dit soort clienten overleg moeten zijn? Ja ze voldoen aan de regels, maar dat wil niet zeggen dat de behandeling iets doet. Sorry hoor maar zelfs dieren hebben het in de dierentuin beter, die kunnen naar binnen en buiten. En diep respect voor de ouders die net de dwdd waren met een zoon die vergelijkbaar is als Brandon. Die hebben hun baan opgezegd, leven van het pgb en zorgen voor hem thuis.
@mamavesmee: je baseert je laatste paar argumenten op de geplaatste tekst, maar de jongen is pas daarna vastgebonden. Zijn gedrag is lijk mij dus veranderd/verergerd sinds die tekst is getypt.
Ieder mens is uniek. Zo ook met psychiatrische aandoeningen. Hoe weet je of de zoon van die mensen vergelijkbaar is? Hoe weten die mensen dat? Lijk me dat je dat alleen weet als je beide jongens in huis neemt zodat je kunt vergelijken. En dan nog. Die moeder van Brandon heeft hem uit huis geplaatst omdat het thuis niet meer houdbaar was. Daar verandert een pgb helaas niks aan. Misschien is er voor Brandon helemaal geen behandeling. Daar weten wij als buitenstaanders niks van.
Ik ben het wel met je eens, maar aan de andere kant worden er door verschillende experts verschillende dingen gezegd. Ik vind de reacties juist goed om ook de dialoog op gang te brengen. Openheid over waarom is belangrijk. Experts in ivoren torens hebben het ook wel eens mis hoor. We moeten toch ook allemaal vertrouwen hebben in jeugdzorg, de tbs programma's en dergelijke .
Ik zeg alleen diep respect en dat zij zelf aangaven dat hun zoon vergelijkbare problematiek heeft/kent. Ik zeg niet dat iedereen dat moet doen. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk en zwaar. En dat er geen bestaande behandeling is, dat zeggen ze, maar er wordt ook gezegd dat met het denken buiten de vaste kaders er misschien wel meer mogelijk is. Prachtig toch als dit nu wordt onderzocht!
Maar de experts spreken hun oordeel toch iets genuanceerder uit dan een aantal dames in dit topic. Bovendien vind ik het heel anders als experts met elkaar in discussie gaan (die hebben er tenslotte voor geleerd) dan wanneer dames in dit topic met weinig en bovendien subjectieve informatie keiharde oordelen vellen.
Keihard oordelen komt in ieder geval van mij uit emotie. Ik vind het verschrikkelijk dit te zien en kan er gewoon moeilijk bij dat alles is geprobeerd en dat dit de oplossing is.
belachelijk dat zo met die jongen om kan gaan. 3 jaar binnen zitten zonder frisse lucht ik moet er niet aan denken!
Die moeder heeft het buskruit inderdaad niet uitgevonden... Vandaar waarschijnlijk ook dat deze situatie al 3 jaar duurt. Ze heeft gewoon niet de vaardigheden om het gevecht tegen zo'n instantie aan te gaan.
Ik heb niet alle reacties gelezen dus ik reageer alleen op de begin post. Verschrikkelijke beelden. Ik werk ook in de zorg (geen vgz, maar psychiatrie) en ik zie helaas ook vaak dingen die volgends mij niet door de beugel kunnen. En in die gevallen is het vaak wel een kwestie van geld, ookal word het vaak ontkent. Wanneer je met 2 verpleegkundigen op een groep van 15 zeer agressieve en hulpbehoevende clienten word gezet ontstaan er schrijnende situaties. Wanneer je op diezelfde groep 4 verpleegkundigen zet verloopt het allemaal een stuk soepeler en krijgen de clienten de aandacht die ze zo hard nodig hebben.. Het zou mij niets verbazen als dit zo'n vergelijkbare situatie is.
Heb gisterenavond nog naar Pauw en Witteman zitten kijken. Daar waren ook de moeder en de stiefvader. En ook de ouders van Jolanda, die toen in 1989 met hun verhaal naar buiten kwamen. Die vertelde ook, dat zei toendertijd ook niet wist waar ze terecht moest met haar verhaal/klacht...en na tig telefoontjes maar uiteindelijk de krant belde. Kan me indenken, dat je je kind niet zomaar mee naar huis neemt, want het is niet voor niets dat je de beslissing maakt om hem niet meer thuis te laten wonen. En als je totaal niet gehoord wordt in zon instelling en helemaal niet weet wat de juiste plek is om je verhaal te doen, dat je idd na zon lange tijd maar gewoon een wanhopige poging doet door het middels een filmpje naar buiten te brengen Ik had gewoon medelijden met die moeder, zag er zo doodmoe uit. Totaal opgebrand.....
ik werk in de verst. geh zorg en nu ga ik toch even advocaat van de duivel spelen.... Ik kan me wel voorstellen dat je naar maatregelen moet grijpen als je eigen veiligheid of die van andere cliënten in het gedrang komen. Ik heb een goede opleiding, word voldoende bijgeschoold, maar als het puntje bij paaltje komt heb je in bepaalde situaties meer aan een zwarte band judo ofzo.. Kijk, begrijp me goed: 3 jaar is geen optie. maar ook ik heb wel eens naar maatregelen gegrepen die, wanneer de montage maar kort door de bocht genoeg is, bij pauw en witteman ook veel reacties zouden oproepen. maar, ik kan het wel navertellen en mijn cliënten ook. Want begrijp me goed, hoe leuk sommige cliënten ook over komen, ik heb wel eens het angstzweet in mn bilnaad staan hoor!
Ik werk niet in de zorg maar heb wel een enge nare ervaring met een patient gehad. Wij wonen namelijk vlakbij zo'n instelling en daar gebeuren regelmatig gevaarlijke ten opzichte van de medewerkers. Zo was er een aantal jaren geleden een jongen die ondanks zijn pak waarbij hij ingebonden ligt te slapen in een goed geisoleerde kamer toch eruit ontsnapt. Had door het glas van de instelling gesprongen om te ontsnappen en was bloedend en al weg gerend. Midden in de nacht werden wij wakker van geluid in de tuin, deden het licht aan in de tuin en zagen dus deze jongen bloedend en al in zijn pak staan. Kan je wel vertellen dat je hart dan in je keel zit. Wij hebben gelijk politie en de instelling gebeld, die dus snel ter plekke waren. Daar hoorde we het verhaal dat deze jongen echt voor zijn eigen veiligheid en de veiligheid van de medewerkers altijd dit pak aanheeft en overdag vastgebonden aan iemand mee moet lopen. Deze jongen schijnt dus als hij zo'n bui krijgt geen raad te weten en het water hoe dan ook op te gaan zoeken om zich te verdrinken. Wij wonen aan het water, vandaar dat hij bij ons in de tuin stond. De dag erna is zijn vader nog bij ons langs geweest die dit bevestigde en die zij dat hij blij was dat het deze keer goed was afgelopen. Kan me nu dus heel goed voorstellen dat dit misschien ook voor deze jongen de beste oplossing is, al blijft het een vreselijk gezicht. Zeker als het je eigen kind is.