ik vind het ook niet schokkend dat ze alleen thuis zijn tussen de middag, maar wel dat ze dan eieren gaan bakken! mijn moeder had vroeger een oppaskindje. op een gegeven moment vond die moeder hem oud genoeg om tussen de middag alleen thuis te blijven. na schooltijd zou mijn moeder er dan wel zijn. op een keer kwam ze daar in huis en wat blijkt? die jongen had dus ook een eitje gebakken, maar was wel vergeten het gas uit te zetten! levensgevaarlijk dus!
Ik vind gevoelsmatig alleen thuis zijn na schooltijd in de middag anders dan alleen thuis zijn tussen de middag. Maar ik heb geen idee waarom. Gek he? Volgens mij was ik pas in groep 8 wel eens alleen thuis na schooltijd (maar nooit tussen de middag), eerder niet. Mijn zusje denk ik wel eerder, omdat ik er bij was. Maar ik weet het niet meer zo goed.
(Familie van) Tim: Moeder zegt dat ze zich bewust is van de gevolgen van ernstig overgewicht?? Dacht het niet. Moeder nog wel d'r eigen pleziertjes hebben. Bah! Lekker, je kind motiveren, maar zelf niet mee doen....begrijp ik echt niet. Familie volmondig: "We hebben niet echt een snoepla", wat zien we? Juist! Ipv een broodje hamburger een broodje vlees. Maar....er zit sla en augurk op, dus dan is het gezonder... (Familie van) Naomi: Naomi zegt: "ik vind het niet leuk om dik te zijn, andere kinderen zijn wel mooi" Dat is toch sneu om uit haar mond te horen. Dik en lelijk zijn dus termen die zo in deze maatschappij aan elkaar zijn verbonden. Volgens mij is de vader van Naomi tijdens de proeftestmeer bezig met hoe zijn kind neergezet wordt dan het feit dat ze iets moet proberen wat ze niet lust. Hij zegt: "Nu doen ze net of ze dat nooit proeft". Ik snap dat hij het niet leuk vind om zijn kind verdrietig te zien, maar je niet lullig voelen als je je kind 3x per week aan de patat zet, maar wel als ze 4 happen van een gerecht moet eten wat ze zogenaamd niet lekker vindt dat gaat er bij mij niet in. Dat was hier volgens mij echt een kwestie van proberen redden wat er te redden valt qua imago en opvoedkunde. Naomi zegt: "Ik vind het echt lekker. Het smaakt naar pizza". Het is maar wat je referentiekader is. Wat ik de ouders veel hoor zeggen is dat de kinderen geen rem op het eten hebben. Dat ben je als ouder dan toch zelf? Ik vind het wel erg gemakkelijk om dit op je kind af te schuiven. Zo'n kind is maar op 1 ding uit: onmiddellijke behoefte bevrediging. In dit geval dan eten. Daarnaast moet een kind niet zo'n drang hoeven hebben naar eten. Dat ontstaat uit een gevoel van onbehagen/onvrede (jep, dat kan ook bij kinderen, emo eten). Ik hoop dat ze daar ook nog wel naar kijken. Het honger en verzadigingsgevoel is ook totaal uit balans, logisch dat ze dan dooreten. Het lichaam geeft geen signaal meer af dat het vol zit. (en het verschil tussen buikhonger en trek is ver te zoeken) Hoewel ik snap dat het eerste doel echt het afvallen is lijkt mij een logische stap om ook daar naar te kijken om zo het eetpatroon te veranderen en het afvallen te bevorderen. Feitelijk moeten deze kinderen weer helemaal opnieuw leren eten. Ik vind die diëtiste juist heel duidelijk. Want zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Daar heeft niemand wat aan. Ze legt heel goed uit waarom ze iets doet en spreekt de ouders direct aan op hun gedrag. Ze mag van mij nog wel wat strenger zijn.
Hier hetzelfde. Alleen vond mijn moeder het 'zielig'. Wij woonden bijna tegenover de school en ik had twee vriendinnetjes die sleutelkinderen waren en overbleven. Mijn moeder heeft in overleg met hun moeder afgesproken dat ze voortaan bij ons kwamen tijdens de lunch. Jaren zo gedaan en het was super gezellig!
Mijn moeder vond het ook zielig trouwens hoor hahhaa. Maar bij ons gingen bijna alle kinderen gewoon naar huis om te eten tussen de middag.
waar ik me het meest aan irriteer is dat de ouders de meeste verantwoordelijkheid bij de kids neer leggen en als ik dan zie wat hun avond eten is grrrrr Hallo het zijn kinderen !!!! Ja dan worden ze maar boos Als ze echt honger hebben nemen ze maar fruit of groente
Sorry, maar als moeder van een dochter van 6 jaar met obesitas (30 kg bij 1.15m), ben ik het dus met bovenstaande aanname absoluut oneens. Niet in alle gevallen is het de schuld van de ouders als hun kind overgewicht heeft. Ik ben verscheidene malen met mijn dochter bij de kinderarts geweest. Ze heeft allerlei onderzoeken ondergaan, waarbij geen direct oorzaak voor haar obesitas is gevonden. Ik ben verscheidene malen met een compleet overzicht van hetgene ze gedurende een aantal weken heeft gegeten en gedronken en hoeveel ze heeft bewogen naar dietisten geweest. En het enige dat men mij kan vertellen is dat haar voedings- en bewegingspatronen prima zijn. En als vervolgens dietisten dan ook maar gaan roepen dat we het maar gewoon moeten accepteren en dat ze hopelijk in de loop van de jaren meer naar de normaalcurve gaat, dan mag iedereen die het eens is met de bovenstaande uitspraak, mij gaan vertellen wat ik nu nog meer kan doen aan het overgewicht van mijn dochter. Ik houd mij aanbevolen voor elke serieuze suggestie. Maar ga mij niet vertellen dat overgewicht zonder lichamelijke oorzaak altijd de schuld is van de ouders.
Voor dat meisje niet hoor. maar voor die jongen van 9 wel.. Op die leeftijd ben je al een stuk 'zelfstandiger'. Ik had het op die leeftijd echt niet leuk gevonden om nog over te moeten blijven. Wij hadden trouwens vroeger helemaal geen overblijf klas, echt nog noooooit van gehoord totdat ik 3 jaar geleden in de kinderopvang terecht kwam en hoorde van de bso etc. Niemand uit onze klas ( op de basisschool) bleef over? Ze gingen óf zelf naar huis, óf werden opgehaald. Maarja, ik kom dan oorspronkelijk wel uit een klein dorpje. Misschien dat dat ook enorm verschilt.
Wat erg voor jullie zeg. Lijkt me erg moeilijk om te accepteren dat het ''zomaar'' zo is. Ergens zou er toch iets moeten zijn waardoor dit veroorzaakt wordt toch? En dan bedoel ik medisch he Hoe gaat je dochtertje er zelf mee om, want ze zit al op school en kinderen zijn vaak zo hard tegen elkaar.
@mammie69 heeel erg voor jullie en natuurlijk voor jullie kindje!! Maaarrrr dat is wel een uitzondering denk ik. Zelf denk ik wel dat Rozemarijke wel gelijk heeft, die situatie die jij voorlegt komt denk ik bijna niet voor.
Volgens mij zijn de ouders moeilijker om te veranderen dan de kinderen. Het is net of ze het niet serieus genoeg nemen. Maar zou zo'n wii niet helpen kunnen ze toch ook mee sporten?
Dat is het vaak hè? Ouders willen hun kind niet ongelukkig maken, kunnen geen nee zeggen, of maken zichzelf wijs dat het kind nog in de groei is. Ik heb een eerste klas en een van die knullen is zo dik dat het pijn doet aan z'n knieën om de trap op te lopen. Volgens ouders is het gewicht niet zijn schuld, maar als ik zie wat hij wegsnaait...
Ook met die deur in de supermarkt. Ze kunnen dat gewoon die andere deur nemen en dat kind niet blootstellen. Maar ne die deur is makkelijker en dan nemen ze die. Terwijl ze beweging nodig hebben