Wij hadden trouwens ook de sleutel van ons huis afgegeven. Maar dat was omdat onze dochter werd geboren toen we die dag zouden verhuizen. We wisten dat we een lange tijd niet zouden thuis komen. Maar het oude huis moest toch opgeleverd worden. Toen hebben familie en vrienden alles voor ons verhuisd/schoongemaakt/en de restanten ingepakt. Dat was echt heel erg fijn!!
Ik vind het super wat je doet voor je vriendin. Ik ben zelf bevallen met 34.6 weken en dan is het heel fijn als je mensen om je heen hebt die je willen ehbben en lekker langs komen. Ik heb zelf een week in het zkh gelegen en kreeg veel bezoek, vond ik erg fijn. Ook vond ik het super als mensen een klein pakje mt 44 mee namen. Toen ons kindje van de couveuse in de wieg mocht en dus kleertjes aanmocht vond ik het super leuk dat hij een passend pakje aanhad en niet zo'n te groot pakje maat 50! Toen ik na een week thuiskwam en on skindje nog in het zkh lag had mijn man en schoonmoeder thuis alles schoongemaakt, gewassen en allemaal lekker dingen gekocht. Ondanks dat ik het heel erg vond om mijn kindke acvhter te laten vond ik het zo heerlijk thuiskomen. Ik vind je echt een top meid dat je zo aan je vriendin denkt!
Ah wat een plaatje en wat is ze mooi! Is het ook een ks kindje? Ik heb de kleertjes niet eerst gewassen maar dat komt omdat ik toen nog niet wist hoe zwaar het kindje was en dus puur op de gok mt 44 heb bestelt dus tja dan konden ze het eerst nog evt ruilen. Maar er zat een kaartje bij dat je het even op de hand om kon spoelen en dat dat genoeg was. Dat is wel iets wat in het ziekenhuis moet lukken denk ik. Met mijn vriendinnetje gaat het steeds beter wel met ups en downs smste ze. Ze heeft wel gedoucht en ik weet nog dat dat bij mezelf echt een stap in de goede richting was. Dat ik me daarna echt weer een beetje meer mens dat wrak voelde. Heel misschien mag ze morgen naar huis maar daar is ze nog best bang voor. Dat herken ik eigenlijk ook wel al kan ze morgen waarschijnlijk weer wat meer. Dat herstel gaat die eerste dagen toch best snel. Met het grote verschil dat ik eenmaal thuis nog zeker een dag of vier in bed ben blijven liggen en dat zijn natuurlijk op en neer gaat naar het ziekenhuis. Dat zal voor haar herstel wel minder goed zijn maar ja ze kan dan natuurlijk niet anders. Heb eigenlijk geen nieuws over het kindje. Behalve dat hij gisteren inderdaad naar medium care mocht en nu in een warmtebedje ligt. Misschien wel met onze kleertjes aan Dankjewel voor de lieve berichten. Ik probeer te doen (en te laten) wat ik zelf fijn zou vinden en jullie tips helpen mij daar erg goed bij.
Ik weet niet precies hoe ziek ze is geweest, maar ik weet wel dat toen ik thuis kwam en L. nog in het zkh lag de echt zware periode begon. Ik was ook nog helemaal kapot door HELLP syndroom en 5 wk bedrust, en toen heb ik enorm veel gehad aan mensen die me overal mee hielpen, als ik dat vroeg. Je mag bv niet autorijden na een KS, en hoe kom je dan bij je kindje? Vriendinnen en mijn moeder reden me veel als mijn man moest werken, en zelfs op dagen dat het niet goed ging met L. en ze er niet bij mochten zijn, reden ze dat hele stuk en zaten ze vervolgens in de kantine koffie te drinken. Als ze thuis komt, vraag haar dan waar je mee kunt helpen, dan breekt namelijk pas echt een onrustige periode aan.
Nee Simone vond het nodig om zelf te komen, we zeiden nog blijf nou even zitten maar ze was eigenwijs en ze vond dat ze er klaar voor was. Dat bleek ook wel min of meer, ze had nauwelijks hulp nodig met ademen, alleen dat drinken ging natuurlijk pas na 4 weken. Inmiddels is ze flink aan het inhalen, dit is ze vanmorgen, na het badderen mocht ze even naakt spelen en tegenwoordig wil ze heel graag kruipen: YouTube - Simone trying to crawl.
waar ik zelf heeel veel behoefte aan had was om het van me af te praten Zoey is met 34 weken precies geboren zonder dat er een aanleiding toe was dus had geen mesiche klachten. En het ging bij mij zo snel dat ik de eerste week op automatische piloot geleefd heb en ook de 2de week toen ik al thuis was en ZOey nog niet leefde ik in een roes Pas toen Zoey thuis was en het "normale" leven begon kwam het bij mij los . Gelukkig kon ik met anderen heeeeel goed praten en me verhaal doen. Zoey mocht met 36 weken naar huis en paste maatje 44 eigenlijk al niet echt meer. Dus mijn tip wees er dalijk als alles voorbij is voor haar want dan komen alle emoties los.
super vriendin ben je! Mijn zoontje is ook met 35 weken geboren en ook al is het een mooi termijn, het verdriet om hem achter te moeten laten was er niet minder om! Mocht het nu weer gebeuren dan willen wij geen bezoek in het zkh.. Heb het echt als een last ervaren om mijn visite te vermaken... Het was heel hectisch en omdat ik een KS had was ik ook nog afhankelijk van alles en iedereen... Naar huis gaan was voor mij een hel... Mijn moeder heeft heel veel van de huishoudelijke dingen overgenomen (ben ik heel blij om) en heb nadat ons zoontje thuis was nog couveuse nazorg gehad wat ik ook fijn vond... Ik heb trouwens wel thuiszorg gehad op dag 5 toen ik naar huis moest...maar daar had ik geen behoefte aan! (wat moet je met kraamzorg als er geen kindje in het wiegje ligt) dus ze kwamen alleen mij controleren... Hoe gaat het nu met het kindje?
zelf vond ik het prettig om mensen om me heen te hebben zonder dat ik perse hoefde te praten...gek genoeg! gewoon aanwezigheid van anderen maar wel kunnen rusten. na m'n ks en beginnende pe was ik erg moe en kon ik niet veel. praktische hulp was heeeeel fijn dus! en m'n angsten, verdriet en geluk en tegenstrijdige gevoelens delen was een steun....gewoon weten dat men er voor je is, meeleeft en je met rust laat wanneer nodig en je niet verkeerd begrijpt als niet zo gezellig bent! lief van je dat je zo aan je vriendin denkt en idd doe wat je zelf prettig zou vinden in die situatie! da's al zo mooi!je vriendin heeft geluk met jou haha!
Ze is gisteravond thuisgekomen en wij hadden even ons trapje gebracht (vroegen ze) omdat het bed nog omhoog stond. Dat hadden we bij het bed klaar gezet met een flesje champagne en ballonnen en slingers op het bed met een kaartje welkom thuis. Toen ze laten thuis kwam belde ze even dat ze het toch leuk had gevonden omdat ze zich inderdaad heel kaal voelde en het heel erg vind om het kindje in het ziekenhuis achter te laten... Ze bellen dus af en toe wel als ze iets nodig hebben weten ze ons te vinden en zodra de tijd er voor is gaan we naar hun mooie kindje om hem te bewonderen. Soms maak ik me een beetje zorgen of ze het allemaal wel aan kunnen (alsof ze anders kunnen) maar het lijkt toch wel goed te gaan ze zijn ook minder 'praterig' als mijn man en ik. Ondertussen ben ik wel heel nieuwsgierig naar hun kleine mannetje! Hebben jullie dat goed kunnen verwerken enz het feit dat je dus inderdaad je kindje achterlaat in het ziekenhuis lijkt me inderdaad hartverscheurend... Het zou niet moeten mogen... Mama's (en papa's) zouden toch echt gewoon bij hun kindje moeten kunnen blijven... Hij moet nog zeker een week (tot 37wk) in het ziekenhuis blijven. Hij ligt in een warmte bedje en drinkt ook al kleine beetjes uit de borst maar hij schijnt wel veel te spugen... De borstvoeding houdt hij geloof ik wel ietsje beter binnen...
Hey meis, Ik denk dat het wel een verschil maakt betreft de termijn waarmee je bent bevallen. Ons kindje was extreem prematuur. Hij lag toen nog in de couf" en aan allerlei toeters en bellen om het maar ff simpel te houden. Je weet dan als moeder, dat hij gewoon echt niet naar huis kan en dat hij daar in hele goede handen is. Thuis zijn is onmogelijk. Tegen de tijd dat hij ongeveer nog 4 weken van huis verwijdert was, werd het wel heel erg moeilijk om hem achter te moeten laten. Zelf ben je al weer verder, hij is verder. De verpleging heb je dan eigenlijk niet echt meer nodig. Dan is het wel heel erg moeilijk om weer naar huis te gaan. Helemaal als er een verpleegkundige werkte die nacht, waar je niet zo'n klik mee hebt. Heb toen menig traantje gelaten. Het was een vermoeiende tijd. 2x per dag naar het ziekenhuis. Om de 2 uur kolven, ook 's nachts. Je wordt geleefd. De wereld om je heen gaat gewoon door, maar onze wereld stond even stil en draaide alleen nog maar om hem. Ik kon me niet druk maken om de dagelijkse dingen. Alles was betrekkelijk. Mijn kindje lag daar te vechten voor zijn leven. Mijn eigen herstel stond op de achtergrond. Alles draaide om hem en de wereld gaat gewoon door, maar dat krijg je niet echt mee. Dat is niet belangrijk. Toen hij eindelijk, 1 dag voor de uitgerekende dag. Dus na 3 maanden ziekenhuis eindelijk mee naar huis mocht, werd het nòg zwaarder. Hij is er dan 24 uur. Nog steeds kolven en voor hem zorgen + de onzekerheid die je toch wel een beetje hebt. Spannend zo zonder de veiligheid van de monitor. Geen stekkertjes, geen zuurstof in de buurt mocht het nodig zijn. We hebben toen wel een babysense aangeschaft. Deze geeft alarm, mocht het kindje niet meer ademen + we hebben de Luvion babyfoon/ camera aangeschaft. Dat gaf ons toch wat meer vertrouwen. De eerste 2 maanden thuis, sliep hij in een wiegje bij ons op de kamer. Just in case... Al met al dus een hele zware tijd. Lichamelijk ben je moe en geestelijk ook. Waarschijnlijk heeft het ook te maken gehad met mijn HELLP. Jij kent je vriendin het beste en probeer er gewoon voor haar te zijn als ze je nodig heeft. Ik zelf vond het erg fijn om te kunnen praten met mijn vriendinnen. Daardoor heb ik een groot deel kunnen verwerken. Soms heb ik het er nog steeds wel moeilijk mee hoor. Het is niet zo, dat als het kindje straks thuis is, dat dan alles klaar is. Dan begint het pas. Ik vind je echt een goede vriendin voor haar hoor! Super dat je je zo inzet en je best doet om het allemaal te begrijpen. Zelf vond ik het ook heel erg leuk om wel al geboorte felicitatiekaartjes te krijgen. Ookal was het in het begin nog niet duidelijk of hij het zou overleven. Toch was het fijn om te merken dat onze vrienden e.d. de geboorte van ons kindje vierden. Geen idee of je hier wat aan hebt hoor. Sorry voor mijn lange verhaal!
aleida...Ook al ben ik pas met 35 weken bevallen hier was het ok zwaar om naar huis te gaan zonder kindje met het kolven en het op en neer gereis (met de pleister nog op mijn kswond)...Dus ik denk niet dat de termijn er veel mee te maken heeft.. Mijn zoontje heeft door die spanningen die ik er van kreeg vanaf zijn thuis komst tot nu (2 jaar later) nog altijd bij ons op de kamer gelegen.. Ik heb de tijd van bevallen en erna als heftig ervaren en heb dan ook heel wijs een psycholoog opgebelt om bij de volgende meer mijn angst te kunnen relatieveren... Het ligt denk ik heel erg aan de persoon die je bent...En onzeker zijn we allemaal alleen in hoe ver je er in doorslaat verschild hoe je zelf bent.
He hoi, Dat is dus ook wat ik schrijf. In het begin was het iets minder moeilijk voor ons, omdat je weet dat het dus onmogelijk is om hem dan al thuis te hebben. Hoe verder je komt, des te moeilijker is het. Je kindje is verder en wordt sterker. Als ouders leer je steeds meer en krijg je vertrouwen in je kindje en in jezelf. Als je dus op een later termijn bevalt, is het denk ik moeilijker om elke keer weer zonder kindje naar huis te gaan. Zo heb ik het ervaren. Termijn heeft er dan wel degelijk mee te maken, mijn inziens. Je kindje is verder/ groter. Het blijft in alle gevallen moeilijk. Of je nu met bijvoorbeeld 26 weken bevalt of rond de 35. Het blijft klote. Het lastige met zo'n forum is, is dat het soms niet helemaal zo overkomt, dan dat het bedoelt wordt. Mvg, Aleida
Ik vond het ind erg moeilijk om ze achter te laten. Toen ik naar huis mocht naar de keizersnee en mijn mannetjes achter moest laten heb ik zo gejankt voor het ziekenhuis. Onze jongens hebben in totaal 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Waarvan 3.5 week in een ziekenhuis waar we dagelijks 180 km voor moesten rijden. Daarna nog 5 weken in het ziekenhuis van onze woonplaats. Je zou zeggen minder vermoeiend maar niks is minder waar. Wat Aleida zegt over hoe langer het duurt hoe moeilijker het word vonden wij ook. Je wacht maar en je wacht maar tot de grote dag dat ze mee mochten. Zo te lezen Johannal gaat het wel goed met hun kleintje?
'De laatste loodjes wegen het zwaarst' is een cliché, maar ook een waarheid! Hoe dichter je bij de thuiskomst komt, hoe moeilijker het wordt... Of je kindje nu met 26 weken of met 36 weken is geboren. Een kindje hoort bij papa en mama te zijn en niet achtergelaten te worden in het ziekenhuis... Maar soms is het niet anders...
Jeee ik vind het best heel heftig om jullie berichten te lezen Ik heb zelf een keizersnee gehad (met paniekaanval door de spoed beetje gedoe allemaal) en ik heb zo gehuild en getrild in de verkoeverkamer ik voelde me zo ontzettend eenzaam! En dat was 'maar' een uur! Daarna heb ik mijn zoontje gelukkig niet meer hoeven missen maar misschien daardoor kan ik me een klein beetje voorstellen hoe het zal zijn om je kindje achter te moeten laten in het ziekenhuis en dat inderdaad dingen als een nachtzuster waar je minder mee klikt echt zo ontzettend vervelend kunnen zijn... Ik weet niet eens wat ik moet zeggen het lijkt me echt erg. Onze vrienden wonen relatief dichtbij het ziekenhuis (10 minuutjes rijden). Maar zij heeft ook een keizersnee gehad (en is ook heel angstig geworden met paniek aanval omdat ze ook dacht dat ze dood ging ed) en nu moet ze dus steeds met die wond en haar eigen zwakke lichaam (bloeddruk enz nog steeds erg moe) op en neer. Ik hoop maar dat ze in het ziekenhuis ook nog af en toe een bedje vind waarop ze even kan rusten. We hebben al eventjes(2dg) niets gehoord, dat is prima zo lang het maar goed gaat. Ik weet niet hoe het nu met hun kindje gaat het laatste nieuws was dat hij iig tot 37 weken (is volgende week woensdag) moet blijven. En ik heb een fotootje gezien waarop hij uit een flesje drinkt. En hij drinkt ook al beetje uit de borst. Maar jee de impact die het heeft dat je zonder kindje naar huis gaat... dat beseft eigenlijk niemand uit de vriendengroep...
@Johannal; Ik wil je graag verwijzen naar een site (zie link in mijn onderschrift). Daar kun je tips vinden voor mensen in de omgeving van prematuurouders. Daar zul je vast veel aan hebben!!
ow jeetje van die verkoeverkamer komt me bekent voor!! Was ook aan het trillen en voelde me ook zo eenzaam Ik heb er ook gewoon 2,5 uur gelegen..Zonder dat ik wist hoe het met mijn zoontje was (had hem niet eens gezien)
Mensen die het niet mee hebben gemaakt weten inderdaad niet zo goed hoeveel impact het heeft om je kindje (s) achter te laten. Eigenlijk bestaat je leven op dat moment alleen maar uit, ziekenhuis bezoeken, stressen en hopen dat het goed komt. Heel raar gezegt maar de rest van de wereld boeide me niet zoveel op het moment dat onze jongens in het ziekenhuis lagen. Wij hebben dat ook wel gemerkt in onze omgeving dat mensen niet goed wisten wat er precies in je omgaat. We hebben niet veel mensen in het ziekenhuis gehad op visite, alleen een aantal zeer goede vrienden, en na het bezoek vertelde ze dat ze toen pas door hadden wat er allemaal gebeurd. We verstuurde natuurlijk wel foto's en de update's naar familie en vrienden maar om alles in het echt te zien is heel anders. Mensen schrokken ook over hoe groot, of eigenlijk hoe klein ze waren.
Vreselijk is dat he, lig je daar zelf aan de morfine van de pijn en alleen maar naar een foto te staren. Ik had die gelukkig wel gekregen. Het duurde bij mij ook 3 uren voordat ik de jongens zag. En dat was ook maar voor heel eventjes.
Weet je ik hoor dit van zo veel (spoed)ks mama's! Sommige hebben inderdaad een polaroid oid maar of het helpt? De meeste voelen zich Ontzettend Eenzaam! Ik vind dat best wel een ding! Ik weet van mijn nicht uit Tilburg dat ze daar bezig zijn met verkoeverkamers waarbij vader en kind (evt. in couveuze) bij de moeder kunnen blijven! Dat lijkt me echt zo ontzettend fijn! Ik snap dat er situaties zijn dat het echt niet kan omdat het kindje bijv. acute hulp nodig heeft. Maar in veel gevallen, zoals de mijne, is alles goed met het kindje en mag het lekker buidelen bij papa! Waarom dat dan ergens heel anders moet... Ik vind het gewoon heel erg belangrijk dat ouders bij hun kindje kunnen blijven zeker wanneer het net op de wereld is die eerste uren, dagen en weken! Het kindje van onze vrienden is overigens over geplaatst van het UMC naar het Diac omdat hij het heel goed deed op de MC. Wat dit verder betekent weet ik niet want deze ziekenhuizen liggen zo goed als naast elkaar.